JAZZ!!!

Jazz!!! Μια ένωση τεσσάρων ή και παραπάνω μουσικών που ο καθένας κάνει τα δικά του και όλοι μαζί μιλάνε την ίδια γλώσσα. Όλοι μαζί δίνουν ένα αποτέλεσμα λιχουδιά για τα αυτιά. Βέβαια υπάρχει και η rock όπου τα πράγματα είναι προμελετημένα. Εξαίσιο αποτέλεσμα αρκετές φορές αρκεί να μη θέλεις σώνει και καλά να είσαι rock. Η μουσική δεν πρέπει να σε κατατάσσει. Αρκεί και μόνο να σε απογειώνει. Και η underground μουσική καλή είναι. Στο βαθμό που αυτοί που τη δημιουργούν και αυτοί που την ακούνε δεν θέλουν σώνει και καλά να είναι underground. Η μουσική δεν είναι πολιτική πεποίθηση, δεν είναι χουλιγκανική εξάρτηση, δεν είναι οριοθέτηση της εικόνας που θέλουμε να κτίσουμε για τους εαυτούς μας. Η μουσική είναι εκεί και ξεδιπλώνεται. Την χορεύουμε ή απλά την ακούμε. Επαναλαμβάνουμε ψιθυριστά τους στίχους ή τη μελωδία. Είναι πέρα από κλίκες και κλισέ. Την ακούμε γιατί μας γαργαλάει τη ψυχή όχι γιατί θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Η μουσική αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε. Και μεταξύ ενός μουγκού, ενός τυφλού, και ενός κουφού μάλλον θα προτιμούσα τα δύο πρώτα. Βέβαια και το να μη βλέπεις είναι ένα πρόβλημα. Πέρα από τα καθημερινά και τεράστια προβλήματα που δημιουργεί υπάρχει και το θέμα του τι μπορείς να χάσεις ώς οπτική εμπειρία. Ενα δέντρο στη μέση του πουθενά, μια γυναίκα που βγήκε από παραμύθι, μια θάλασσα γυαλί, ενα ερωτευμένο ζευγάρι ηλικιωμένων, ένα παιδί, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Ας μην αναλύσω την αφή. Αυτή και αν σημαντική. Παραγκωνισμένη από τις υπόλοιπες ηρωίδες αισθήσεις αλλά τόσο μα τόσο σημαντική. Ένα χάδι, μια ανάσα, ένα φιλί, ο αέρας που περνά από το λευκό σου μπλουζάκι σούρουπο Αυγούστου. Αναποφάσιστος μάλλον θα έλεγα ότι είμαι. Η μουσική ίσως είναι το πρώτο βήμα για να βάλεις μπροστά όλα τα υπόλοιπα. Ένας ήχος, μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια σκέψη. Jazz, ποτέ δεν ήμουν fan. Είναι εκεί όμως αξιοπρεπής, με τον ιδρώτα της και τα κουλτουριάρικα μουσάκια της. Είναι εκεί και μου γαργαλάει τα αυτιά.