ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑΡΑΚΙΑ

Ο ουρανός στράγγιξε. Παίρνει ανάσες για το Σαββατοκύριακο. Λένε ότι θα του δώσει να καταλάβει. Η ΕΜΥ είναι 50-50 στις προβλέψεις της. Ίσως δεν έχει και μεγάλη διαφορά από μια χαρτορίχτρα. Σήμερα συνάντησα πολλά χαμόγελα στο δρόμο. Αναρωτήθηκα αν με όλη αυτή τη κατάσταση άρχισε να αλλάζει η ψυχολογία μας. Αν γινόμαστε πιο αφαιρετικοί. Πιο ουσιαστικοί. Ίσως πάλι το χαμόγελο να σημαίνει κάτι άλλο. Μια τρέλα. Ένα στρίψιμο της βίδας. Δεν νομίζω όμως. Ήταν χαμόγελα ζεστά. Ξέρεις, αυτά που ξεκινάνε από μέσα σου και μετά βγαίνουν προς τα έξω. Λαμπρά χαμόγελα. Ίσως πάλι να έφταιγα εγώ γι’ αυτό. Να το έβγαζα από τους άλλους. Ίσως σήμερα να ήμουν πιο ωραίος. Πιο γελαστός. Πιο κεφάτος. Ίσως. Σαν να μάζεψα ένα πανέρι ευτυχίες και να άρχισα τώρα να τσιμπολογώ τις μνήμες τους. Ας σας έχει ο Θεούλης καλά. Όλους εσάς που σήμερα με κεράσατε χαμόγελα. Από την άλλη έχω γίνει και απρόσμενα αφαιρετικός στις συνευρέσεις μου με τους ανθρώπους. Αν το πρώτο δευτερόλεπτο δεν υπάρξει η κατάλληλη χημεία, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν προσπαθώ. Λίγη ειρωνεία, λίγη αυστηρότητα, είναι συνήθως το αντίδοτο. Σαν να μιλάει κάποιος άλλος για μένα. Φεύγω, φεύγει και σαν να μη συνέβη. Ένας παππούς σήμερα σε ένα εμπορικό κέντρο με τράταρε το πιο λαμπρό χαμόγελο. Ίσα ίσα που περπατούσε, ίσα ίσα που επικοινωνούσε. Έψαχνε ένα ημερολόγιο για το νέο έτος. Ξέρετε από αυτά με τα ποιηματάκια σε κάθε ημερόφυλλο τους. Ένας παππούς, σε ένα εμπορικό κέντρο, με πέντε εγγόνια κατά πάσα πιθανότητα, και δύο ξώφαλτσα εγκεφαλικά σίγουρα. Μόνος να ρωτάει για το ημερολόγιο του. Για το συγκεκριμένο ημερολόγιο. Αυτό που ξέρει. Όχι από αυτά τα καινούργια που δεν χρειάζεται να σβήσεις τις ημέρες. Ένα ημερολόγιο που θέλει φροντίδα για να είναι πάντα ενημερωμένο. Να τραβάς ένα-ενα τα χαρτάκια, το πρωί που πίνεις τον καφέ σου και να διαβάσεις και το ποιηματάκι σου. Κάναμε τις βόλτες μας και ανεβήκαμε στον όροφο του κέντρου. Σε ένα βιβλιοπωλείο. Μας πήρε μια ζωή για να φτάσουμε εκεί. Ούτε τριάντα μέτρα απόσταση. Ένας παππούς, με ένα μεγάλο χαμόγελο, που βγήκε έξω από το σπίτι του με τα μικρά, αργά του βήματα για να βρεί το ημερολόγιο με τα ποιηματάκια του 2012. Αρκεί αυτό. Θέλει πολύ προσπάθεια για αυτό. Θέλει την εμπειρία του κόσμου όλου για να φτάσει κάποιος να λειτουργήσει κάπως έτσι. Ρωτήσαμε την ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου αλλά δυστυχώς δεν είχε ημερολόγιο με χαρτάκια. Είχε βέβαια άλλα και άλλα. Αλλά ο παππούς ανένδοτος. Ήθελε εκείνο με τα χαρτάκια. Και μόνο αυτό. Μακάρι κάποια μέρα και εγώ να μπορώ να θέσω στόχους τέτοιας μορφής. Μακάρι να μπορέσω να αποκτήσω και το χαμόγελο αυτού του παππού.
Μακάρι να μπορέσει και ο παππούς να βρει αυτό το ημερολόγιο που οι εγκέφαλοι του εμπορικού κόσμου αποφάσισαν να μην προμηθευτούν εφέτος.