ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ

Έχοντας μπροστά μου μια μεγάλη επιλογή μουσικής ως δια μαγείας και για άλλη μια φορά επέλεξα να ακούσω Mulatu Astatke. Δεν είμαι σίγουρος αν φταίει το φως της σημερινής ημέρας που όλο και ξεμακραίνει. Ούτε μπορώ να το αποδώσω στους βαθμούς της θερμοκρασίας που τσουλιθρίζουν. Όπως και να έχει είναι μια καλή επιλογή μουσικής, για σήμερα, για τώρα. Σου δίνει μια ψευδαίσθηση ότι τα πάντα τσουλάνε αργόσυρτα. Τα πράγματα έξω τρέχουν με χιλίους ανέμους στα νότα τους και εγώ είμαι εδώ και ακούω αργόσυρτες, ξεκάθαρες νότες. Δίνουν ρυθμό σε όλο αυτό που μετά βίας μπορώ να παρακολουθήσω. Το ξέρω βέβαια ότι η μουσική δεν λύνει προβλήματα. Ούτε είναι ο σκοπός της εξάλλου. Πετάει όμως καμιά καλή ιδέα που και που. Αν η ψυχολογία σου είναι σωστά κουρδισμένη μπορεί και να την πιάσεις. Στο κάτω κάτω μπορείς να προτείνεις κάτι καλύτερο; Αν όχι τότε κάτσε και άκου. Νιώσε τις τρομπέτες να φυσάνε και να ξεφυσάνε. Κάνε τα νεύρα σου πλήκτρα και συντόνισε τα με το ρυθμό. Αν σου κάνει κέφι σήκω και χόρεψε. Νιώσε να ξεμακραίνεις πέρα από όλο αυτό που δεν θέλεις να σκέφτεσαι. Γίνε σαν τη αιωρούμενη νύφη του Κουστουρίτσα. Ένα πέπλο στον άνεμο. Πέτα και στριφογύρνα. Βγες έξω από όλο αυτό και κοίτα το από μακριά. Και την στιγμή που η τελευταία νότα θα δονείται ως επιθανάτιος ρόγχος, κατέβα κάτω. Στάσου στα πόδια σου και... Δεν ξέρω τη συνέχεια δυστυχώς. Απλά στάσου στα πόδια σου και να εύχεσαι για το χαμόγελο που θα αρχίσει να σχηματίζεται. Ελπίδα σε μια νέα ιδέα που ίσως έρθει. Ίσως και όχι. Πέταξες όμως για λίγο. Έτσι δεν είναι; Κάτι είναι και αυτό. Ο καθένας από εμάς βέβαια μπορεί να πετάξει με χίλιους τρόπους. Ο καθένας με τους δικούς του τρόπους. Εγώ πετάω με τη μουσική. Πετάω και με άλλα πράγματα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Ξέρω ότι χάνεις το νόημα αν θέλεις μόνο να πετάς. Θέλει και περπάτημα η ζωή. Να απλώνεις τα χέρια για να κάνεις πέρα τις φυλλωσιές, σε μια ελπίδα ενός μονοπατιού. Τι τα θες όμως...φιλόσοφος δεν είμαι. Πλέον κανείς δεν είναι. Ο καιρός θέλει γρήγορες αποφάσεις, ίσως χωρίς καν σκέψη. Δεν είναι καιρός για τις μουσικές του Astatke που η τρομπέτα μπαίνει όποτε της καπνίσει ή ο ντραμίστας απλώνει τις μπαγκέτες του σαν να τις αφήνει για τελευταία φορά. Τώρα θέλει νότες κοφτές και σύντομες.
Εμένα όμως δε μου αρέσουν οι κοφτές νότες.
Ούτε οι σύντομες.
Θέλω όλο αυτό το στριφογύρισμα γύρω από την ουσία. Όχι μπαμ και στο κόκκαλο. Μου αρέσουν τα ζαλίσματα και τα ξελογιάσματα.
Σιγά σιγά και γύρω γύρω. Θολά τοπία που ξεκαθαρίζουν με το στανιό.
Η πραγματικότητα να μπερδεύεται με το φανταστικό.
Και η άκρη σε όλο αυτό να μπερδεύεται και να αργεί να φανεί.
Είναι απλά ένα ταξίδι.