Η ζωή είναι μια κούνια, ξύλο
μασίφ δεμένο σε σχοινιά στο κλαδί ενός πεύκου. Ανεβαίνω και μαθαίνω να παίρνω
φόρα. Κουνάω πόδια, κάνω μπρός και πίσω τον κορμό μου. Κάνω πίσω για να πάρω
φόρα, κοιτάζω το παρελθόν, ανασύρω μνήμες, φωτογραφίες, ατάκες, ρουφάω
αναμνήσεις και ορμάω μπροστά με τεντωμένα τα πόδια. Κρατάω γερά τα σχοινιά, ο
ορίζοντας μπροστά μου πλησιάζει και στριμώχνομαι ανάμεσα στον άνεμο. Είμαι στο
μέλλον, είμαι μπροστά, εκεί που μόνο πίσω έχει. Συγκρίνω τις εικόνες, εξερευνώ,
ανακαλύπτω, μαθαίνω. Φτάνω ως εκεί που η κούνια με αφήνει. Γοητεύομαι, απογοητεύομαι.
Θέλω την επιστροφή. Θέλω να γυρίσω πίσω, να πάρω δύναμη και πάλι. Πάω πίσω
παίρνοντας φόρα για το μπροστά. Ένα κούνια μπέλα μιας ζωής πάνω σε ένα κλαδί
πεύκου. Έτσι είναι η ζωή μια κούνια μπέλα, όμορφη κοπέλα. Ένα κλαδί να τρίζει
και ένας ορίζοντας να πλησιάζει και να λακίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου