ΤΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!

Το καλό με τις φωτογραφίες είναι ότι σου προσφέρουν μια ιδεατή εικόνα. Μια στιγμή χαράς, μια στιγμή που δεν πέρασε αλλά έμεινε εκεί να την κοιτάς. Σου προσφέρει ακόμα την ψευδαίσθηση ότι το κεντρικό της θέμα έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, ότι αν ξαναβρεθείς και πάλι εκεί με μια κάμερα ανά χείρας θα πάρεις το ίδιο αποτέλεσμα. Και ας λες εσύ απαισιόδοξε και σιχαμερέ τύπε ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο. Ας χτίζεις την επιχειρηματολογία σου γύρω από το ότι όχι μόνο το αντικείμενο ή το πρόσωπο της φωτογραφίας έχουν αλλάξει αλλά και οι καταστάσεις μέσα από τις οποίες η φωτογραφία προέκυψε έχουν μεταλλαχθεί πλέον και το αποτέλεσμα μιας νέας φωτογραφίας θα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ας λες άλλα και άλλα. Εγώ μπορώ στο μεταξύ να κοιτάζω τις φωτογραφίες και να γυρίζω το χρόνο πίσω. Και ας σιχαίνομαι τις φωτογραφίες ως ινδιάνος. Όχι γιατί πιστεύω ότι αιχμαλωτίζουν την ψυχή αλλά γιατί θεωρώ ότι αιχμαλωτίζουν τη στιγμή. Και η στιγμή που αιχμαλωτίζεται δεν ζει. Υπάρχει μόνο στην φωτογραφία και όχι στη ζωή σου. Αυτός είναι και ο λόγος που στις διακοπές μου δεν τραβάω φωτογραφίες από αυτά που ζω, ούτε τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τη ζωή μου. Προτιμώ να τους απολαμβάνω. Μερικές φορές όμως ομολογώ ότι μπαίνω στον πειρασμό. Χιόνι στο σκοτάδι, ένα φύλλο μέσα στον πάγο, βροχή πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου. Είναι κάτι που είναι σπάνιο, ίσως ακίνητο, με διάρκεια μεγαλύτερη της στιγμής. Δεν θα φωτογράφιζα πότε ένα δελφίνι που ορμάει έξω από τη θάλασσα. Προτιμώ απλά να το κοιτάξω. Να μη χάσω τη στιγμή μέσα από μια κάμερα. Ξέρω ότι δεν θα αιχμαλωτίσω την χαρά και το ξάφνιασμα. Μόνο την εικόνα.