ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ

Είναι περίεργο να κρέμονται τα δάχτυλα σου μπροστά από ένα πληκτρολόγιο. Τόσα πολλά να πεις και να μη ξέρεις από που να το πρωτοπιάσεις. Η αλήθεια είναι ότι η σκέψη τσουλάει λίγο πιο εύκολα με δέκα δάχτυλα σαν τους χάρους πάνω από το πληκτρολόγιο παρά από τρία δάχτυλα που πνίγουν ένα έρμο στυλό. Τα καλά της τεχνολογίας. Μου αρέσει να μοιράζομαι τη φλυαρία μου. Μου αρέσει να φλυαρώ. Φλυαρώ από ανάγκη. Δεν το κάνω συνήθως. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Δέκα δάχτυλα (και δόξα σοι ο θεός τα έχω όλα) και ένα πληκτρολόγιο είναι ΟΙ προϋποθέσεις. Έχεις δεν έχεις να πεις κάτι. Αυτό το κάτι λοιπόν για σήμερα είναι αφιερωμένο στη ομορφιά. Στη λάμψη. Αυτό το κάτι που τραβάει το βλέμμα μας ενώ εμείς είμαστε χωμένοι μέσα στις εφημερίδες μας, πάνω στους υπολογιστές μας, μπροστά από το τιμόνι μας, μέσα στο λεωφορείο μας...μέσα στον δικό μας κόσμο. Αυτό το κάτι που ως ο μάγος με τα δώρα έρχεται και μας τραβάει να το ξετρυπήσουμε με το βλέμμα μας. Και σίγουρα μια γυναίκα που δεν έχει ούτε χιλιοστό που περισσεύει το καταφέρνει αυτό. Και σίγουρα μια γυναίκα που περπατάει με έναν αέρα χιλίων ανέμων στο πεζοδρόμιο το καταφέρνει αυτό. Ξέρω, ξέρω. Και τα ρούχα που ούτε ξεχειλίζουν ούτε αγκομαχούν και είναι στη σωστή τους θέση, το καταφέρνουν αυτό. Αλλά... υπάρχουν και εκείνα τα περίεργα, τα απροσδόκητα, που κάνουν όλη αυτή τη συνταγή της τέλειας ομορφιάς να μοιάζει σαν άλλη μια εκπομπή της Αλεξιάδου σε πρωινή εκπομπή. Προβλέψιμα νόστιμη. Τι θα λέγατε για ένα λαμπρό χαμόγελο που επισκιάζει την υπόλοιπη αδιάφορη υλοποίηση του Θεούλη που είτε δεν βρέθηκε στην καλύτερη του μέρα, είτε τα είχε τσούξει λίγο και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει; Ένα λαμπρό χαμόγελο που τραβάει βλέμμα και σκέψη και όλα τα υπόλοιπα γίνονται backround μουσική ξενοδοχείου; Η ακόμα περισσότερο ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα ενός γέρου που σε κοίταξε και μέσα από αυτό είδες όλο τον εμφύλιο, την πείνα, και το μαράζι. Τι έχεις να πεις γι' αυτού του είδους την ομορφιά; Όλα χρειάζονται δε λέω, και τα αέρινα ανέμελα τακουνοχτυπήματα στις λευκές πλάκες πεζοδρομίου, και τα ανεμίσματα από φουστάνια που αγωνιούν να φύγουν. Να φύγουν μακριά. Να ταξιδέψουν και να σκορπίσουν όλη την ηδονή του κόσμου τούτου. Εκείνα όμως τα χαμόγελα που ξεσπάνε και παρασέρνουν... Εκείνα όμως τα βλέμματα που τρυπάνε και μένουν... Εκείνοι οι λαιμοί που γέρνουν σαν να πέφτουν συνεχώς...Εκείνα τα δάχτυλα που μένουν μετέωρα στο πουθενά και χορεύουν...Εκείνα και άλλα είναι που με κάνουν να κλαψουρίζω σαν νέγρος σκλάβος τα μπλούζ. Μια ουσία μοναδική. Πόνος, ήττα και νίκη μαζί. Ηδονή και προσμονή. Όχι ένα χαλί μιας εξαίσιας ημέρας με εξαίσια ομορφιά με εξαίσιες γεύσεις που εξαίσια πέρασες. Άφησες και έφυγες. Θέλω την ομορφιά που βγαίνει μέσα από τη λάσπη. Μέσα από πόνο και κραυγές. Και μέσα από εκεί συνήθως βγαίνουν τα πιο λαμπρά χαμόγελα, τα πιο τσαχπίνικα τινάγματα, τα πιο σκαμπρόζικα βλέμματα του πλανήτη Γη.