Η πρώτη έπεσε παγωμένη,
τη δεύτερη θα την έλεγα δροσερή.
Σε ένα πεζοδρόμιο, περιμένοντας το φανάρι.
Βλέποντας το Γρηγόρη και το Σταμάτη να εναλλάσσονται.
Κόκκινο, πράσινο και εμπρός.
Βγάζω το ένα χέρι μου από την τσέπη, μου αρέσει να μαζεύω σταγόνες βροχής. Λίγο ο ρυθμός τους, λίγο το αναπάντεχο της άφιξης τους. Μου αρέσει.
Οι σταγόνες σκάνε η μία μετά την άλλη, το φανάρι γίνεται πράσινο και προχωρω με τις όμορφες σταγόνες μου ανα χείρας.
Κλασικός τρελός σε μια κλασικά τρελή Αθήνα. Το χέρι μου εχει γεμίσει από δαύτες. Η βροχή έχει γεμίσει τις χαρακίες της παλάμης μου. Έχει γεμίσει τη μοίρα μου. Τη γραμμή της τύχης, του έρωτα, της ζωής. Τώρα μπορώ να δώ καθαρά τα αυλάκια με το μέλλον μου στους διάφορους τομείς.
Κόκκινο και πάλι.
Σταματώ απλώνω και το άλλο χέρι. Σκέφτομαι, ανοιγοκλείνω τις γροθιές μου, ανακυκλώνω τη μοίρα μου.
Μου αρέσει να βρέχομαι. Στην αρχή είναι ξάφνιασμα, μετά το συνηθίζω. Νιώθω μέρος της φύσης. Κάτι σαν ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό το κατάλογο που πρέπει να τσεκάρω πρίν κοιμηθώ.
Η βροχή που με βρήκε σε αντιπαράθεση με το κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό και αν είναι ζωή. Είναι ζωή για το ξάφνιασμα της. Δεν αφορά τα 350 ξυρίσματα του χρόνου, δεν αφορά τη μετάβαση από τις 40 ίντσες στις 47 της τηλεόρασης, δεν αφορά το καθημερινό μπάνιο, δεν αφορά τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρεις, δεν αφορά τους λογαριασμούς που πρέπει να σβήσεις, δεν αφορά τα 50 γεμίσματα βενζίνης στο ετήσιο πλάνο των μετακινήσεων μου, δεν αφορά την αλλαγή μπαταριών στο ρολόι μου, δεν αφορά την μελέτη των διαφημιστικών φυλλαδίων, δεν αφορά την αλληλουχία των κινήσεων της καθημερινότητας μου.
Είναι υγρή,
ξαφνική,
με εναλλασσόμενο ρυθμό.
Κάνει τον κόσμο να χάνει τη ρότα του και εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ κάτι τέτοια...
Είναι η βροχή, από εκεί πάνω.
Βρέχει τα μπλουζάκια,
και αυτό έχει το ενδιαφέρον του.
Πράσινο, εγώ περπατώ και κοιτώ τους άλλους να τρέχουν.
να προλάβουν το μπάνιο τους,
να μη χαλάσουν τα παπούτσια τους,
να μη κρυώσουν,
να μη γεμίσουν τις γραμμές της μοίρας στις παλάμες τους...
...με κάτι άλλο από αυτό που τις γεμίζουν καθημερινά.
Κάνω κύκλους στην Αθήνα.
Πράσινο και κόκκινο.
Βροχή και ξάφνιασμα.
Κάνω κύκλους στη ζωή μου.
Γεμίζω τις παλάμες μου και προχωρώ.
Ένα ξάφνιασμα,
Ένα φανάρι,
και προχωρώ.
Η μοίρα ας παει να γεμίσει το ρεζερβουάρ μου.
Ας πληρώσει τους απλήρωτους λογαριασμούς μου.
Την αφήνω να διαλέξει το καλύτερο hi-tech gadget για το σπίτι μου.
Άστη να δει τα ραντεβού στο ημερολόγιο μου.
Να μπανιαριστεί αντί για μένα.
...και να ξυριστεί.
Να πληρώσει τη γυναίκα που κρατάει τα παιδιά.
Άντε να πληρώσει και την εφορία μου.
Ας αλλάξει τη φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook.
Εγώ στο μεταξύ θα είμαι μουσκίδι από τη βροχή,
με παλάμες τεταμένες,
τρισευτυχισμένος,
και κυρίως ξαφνιασμένος.
τη δεύτερη θα την έλεγα δροσερή.
Σε ένα πεζοδρόμιο, περιμένοντας το φανάρι.
Βλέποντας το Γρηγόρη και το Σταμάτη να εναλλάσσονται.
Κόκκινο, πράσινο και εμπρός.
Βγάζω το ένα χέρι μου από την τσέπη, μου αρέσει να μαζεύω σταγόνες βροχής. Λίγο ο ρυθμός τους, λίγο το αναπάντεχο της άφιξης τους. Μου αρέσει.
Οι σταγόνες σκάνε η μία μετά την άλλη, το φανάρι γίνεται πράσινο και προχωρω με τις όμορφες σταγόνες μου ανα χείρας.
Κλασικός τρελός σε μια κλασικά τρελή Αθήνα. Το χέρι μου εχει γεμίσει από δαύτες. Η βροχή έχει γεμίσει τις χαρακίες της παλάμης μου. Έχει γεμίσει τη μοίρα μου. Τη γραμμή της τύχης, του έρωτα, της ζωής. Τώρα μπορώ να δώ καθαρά τα αυλάκια με το μέλλον μου στους διάφορους τομείς.
Κόκκινο και πάλι.
Σταματώ απλώνω και το άλλο χέρι. Σκέφτομαι, ανοιγοκλείνω τις γροθιές μου, ανακυκλώνω τη μοίρα μου.
Μου αρέσει να βρέχομαι. Στην αρχή είναι ξάφνιασμα, μετά το συνηθίζω. Νιώθω μέρος της φύσης. Κάτι σαν ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό το κατάλογο που πρέπει να τσεκάρω πρίν κοιμηθώ.
Η βροχή που με βρήκε σε αντιπαράθεση με το κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό και αν είναι ζωή. Είναι ζωή για το ξάφνιασμα της. Δεν αφορά τα 350 ξυρίσματα του χρόνου, δεν αφορά τη μετάβαση από τις 40 ίντσες στις 47 της τηλεόρασης, δεν αφορά το καθημερινό μπάνιο, δεν αφορά τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρεις, δεν αφορά τους λογαριασμούς που πρέπει να σβήσεις, δεν αφορά τα 50 γεμίσματα βενζίνης στο ετήσιο πλάνο των μετακινήσεων μου, δεν αφορά την αλλαγή μπαταριών στο ρολόι μου, δεν αφορά την μελέτη των διαφημιστικών φυλλαδίων, δεν αφορά την αλληλουχία των κινήσεων της καθημερινότητας μου.
Είναι υγρή,
ξαφνική,
με εναλλασσόμενο ρυθμό.
Κάνει τον κόσμο να χάνει τη ρότα του και εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ κάτι τέτοια...
Είναι η βροχή, από εκεί πάνω.
Βρέχει τα μπλουζάκια,
και αυτό έχει το ενδιαφέρον του.
Πράσινο, εγώ περπατώ και κοιτώ τους άλλους να τρέχουν.
να προλάβουν το μπάνιο τους,
να μη χαλάσουν τα παπούτσια τους,
να μη κρυώσουν,
να μη γεμίσουν τις γραμμές της μοίρας στις παλάμες τους...
...με κάτι άλλο από αυτό που τις γεμίζουν καθημερινά.
Κάνω κύκλους στην Αθήνα.
Πράσινο και κόκκινο.
Βροχή και ξάφνιασμα.
Κάνω κύκλους στη ζωή μου.
Γεμίζω τις παλάμες μου και προχωρώ.
Ένα ξάφνιασμα,
Ένα φανάρι,
και προχωρώ.
Η μοίρα ας παει να γεμίσει το ρεζερβουάρ μου.
Ας πληρώσει τους απλήρωτους λογαριασμούς μου.
Την αφήνω να διαλέξει το καλύτερο hi-tech gadget για το σπίτι μου.
Άστη να δει τα ραντεβού στο ημερολόγιο μου.
Να μπανιαριστεί αντί για μένα.
...και να ξυριστεί.
Να πληρώσει τη γυναίκα που κρατάει τα παιδιά.
Άντε να πληρώσει και την εφορία μου.
Ας αλλάξει τη φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook.
Εγώ στο μεταξύ θα είμαι μουσκίδι από τη βροχή,
με παλάμες τεταμένες,
τρισευτυχισμένος,
και κυρίως ξαφνιασμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου