ΜΙΑ ΠΤΩΣΗ ΣΑ ΤΟΣΕΣ ΑΛΛΕΣ

Τότε ήταν που ξεκίνησε να πέφτει…

Εκείνος την είχε μόλις χαϊδέψει. Εκείνη έχασε την ισορροπία της και άρχισε να πέφτει στο κενό. Φυσούσε και εκείνη ήταν σα φτερό στον άνεμο. Την έφερνε βόλτες ο αγέρας  και εκείνη τον παρατηρούσε.  Εκείνος είχε ένα «ίσως λυπημένο ύφος».  Δεν την πρόσεξε που έπεσε και το μυαλό του βρισκόταν αλλού. Εκείνη δεν έβγαλε ούτε μια φωνή αλλά αφέθηκε στην τροχιά μιας στροβιλίζουσας πτώσης. Κοίταζε τις αραιά σπαρμένες λευκές τρίχες από το μούσι του, τα μάτια του που κοιτούσαν πέρα, φανταζόταν τις σκέψεις του. Είχε ακόμα πάνω της εκείνο του το χάδι και συνέχιζε να πέφτει περιστρεφόμενη με τις ορέξεις του νοτιά.

 Γνώριζε το γεγονός πως μετά από τόσα χρόνια εκείνος τη χάιδευε από συνήθεια και μόνο. Εκείνη ήταν μοναδική αλλά όχι για εκείνον. Εκείνος την έβλεπε σα μια από τις τόσες άλλες. Δε την ξεχώρισε ποτέ, μοιράζοντας ισόποσα τα χάδια του ανάμεσα σε κείνη και τις άλλες. 

Έφερε μια στροφή προς το πλάι και μετά έπεσε πιο χαμηλά με το λιγοστό της βάρος. Σκέφτηκε πως μάλλον ήταν καλύτερα έτσι. 

Καλύτερα να χανόταν από ένα χάδι μέσα στη νεότητα της, παρά να καταντούσε μια γριά λευκή τρίχα σαν εκείνες που έβλεπε να ξεπροβάλλουν γύρω από το κεφάλι και το μούσι του εδώ και κάμποσους μήνες. 

Καλύτερα να χάνεται κανείς στα νιάτα του, όταν όλοι τριγύρω γερασμένοι δείχνουν παρά να περιμένει να τους μοιάσει. Ακόμα και αν είναι μια μόνο τρίχα. Μια τρίχα που έφυγε από ένα χάδι παρότι κανείς ποτέ δε τη χάιδεψε.  Με τον τρόπο τουλάχιστον που κανείς χαϊδεύει κάτι μοναδικό.

Στη συνέχεια ο αέρας κόπασε και εκείνος άρχισε να ξεμακραίνει. Εκείνη έπεσε στο πεζοδρόμιο κοιτάζοντας τον να χώνεται μέσα στο γραφείο του. Φαντάστηκε το μέλλον της νιώθοντας τα πέλματα από τα παπούτσια των πεζών να την ποδοπατάνε. Δεν χρειαζόταν και πολύ φαντασία για κάτι τέτοιο. 

Ούτε για το δικό του μέλλον χρειαζόταν. Τον είδε να χάνεται πίσω από την πόρτα και ευχήθηκε να τα καταφέρει τελικά. Τόσο καιρό μαζί δεν άντεχε να τον βλέπει να ασπρίζει μέρα τη μέρα. Ευχόταν το καλύτερο για κείνον και ας μην της είχε δώσει σημασία ποτέ πέρα από κάποιο λούσιμο ή κούρεμα. 

Μια τρίχα είναι μια τρίχα. Όσο έχει το χρώμα της έχει και τις ελπίδες.