ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΕ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Όλοι μας περπατούσαμε προς το μέλλον, σταθερό βλέμμα, σίγουρο βήμα, οράματα, όνειρα και πάει λέγοντας. Περπατούσαμε πάνω στην στρογγυλεμένη επιφάνεια του πλανήτη και πότε σταματάγαμε για να ξεκουραστούμε, πότε ξαποσταίναμε σε κάτι το τόσο όμορφα δροσερό όπως οι σκιές των πλατάνων το κατακαλόκαιρο.  Κρατούσαμε ένα σταθερό ρυθμό αλλά όλο και γινόμασταν λιγότεροι. Αργά και προοδευτικά το μέτρημα μας έβγαζε πάντα λειψούς στον αριθμό.

Εγώ έφτασα ως την άλλη άκρη του πλανήτη και ξεκινούσα για τον δεύτερο γύρο. Ήμουν ο τελευταίος της ομάδας. Δεν είχα καταφέρει το παραμικρό παρότι και πολύ περπάτησα και πολύ κουράστηκα. Στην βόλτα μου αυτή συνάντησα όλους εκείνους που τελικά δε τα κατάφεραν. Όλους αυτούς που αύξαναν τον αριθμό των απωλειών μας. Άλλοι έμειναν ξεχασμένοι κάτω από τους ίσκιους των πλατάνων και άλλοι ρουφήχτηκαν από τον ίδιο τους τον κάματο. Πολλές ήταν οι φορές που έτυχε να απορήσω και να σκύψω να ρωτήσω.

«Γιατί μένεις κάτω από τον πλάτανο και δεν προχωράς;» ρωτούσα. Οι περισσότεροι μου απαντούσαν ότι θυμόντουσαν εκείνες τις στιγμές της γαλήνης των μικράτων τους και ξεχασμένοι ήθελαν να μείνουν σε εκείνες τις αναμνήσεις. Εγώ τότε τάχαινα το βήμα μου και προχωρούσα προς ένα όραμα που ήθελε να με κάνει να μη σταματώ. Έβγαζα τη γλώσσα μου στον ήλιο και κείνος μου έδινε ακτίνες σα σουβλιές στην πλάτη.

 Σταματούσα και μπροστά στα κουφάρια εκείνων που δεν τα κατάφεραν να προχωρήσουν μπροστά και ένιωθα τελείως ηλίθιος ρωτώντας τους αναπάντητες ερωτήσεις.«Γιατί έχασες τη δύναμη σου και δεν προχώρησες;» ρωτούσα. Απάντηση δεν έπαιρνα και μέσα από το στεγνό τους - γεμάτο μύγες - στόμα δεν περίμενα. Μετά προχωρούσα με την ηχώ που κάποιες μας ερωτήσεις παράγουν στο υπερπέραν.  Όλες οι λέξεις από την ηχώ μετά από κάμποσα μέτρα σχημάτιζαν μια πρόταση σωστή.

«Έχω φέρει κάμποσες γύρες στον πλανήτη, άλλο δε μπορώ, δε μπόρεσα, ποτέ δε θα μπορούσα».

Έψαξα για ένα ίσκιο, να γείρω αλλά δε το έκανα παρότι τον βρήκα. Προχωρούσα μπροστά, μόνο μπροστά, αλλάζοντας κάποιες φορές πορεία. Πλέον δεν έψαχνα το όνειρο αλλά την ευκαιρία να μπορώ να μιλάω με ανθρώπους που πότε μου απαντούσαν και πότε όχι. Την ευκαιρία να βρω ξανά εκείνη την ομάδα που μαζί ξεκίνησε και στο πέρασμα του χρόνου διαλύθηκε για χίλιες δύο αιτίες σε χίλιες και μια νύχτες. Από οραματιστής έγινα ένας απλός ντέντεκτιβ και μη σκεφτεί κανείς να μου το χαλάσει γιατί δόξα σοι ο Κύριος ακόμα μπορώ να περπατώ ανάμεσα από κουφάρια και σκιές. Μπορώ ακόμα να γέρνω στα πλατάνια και να ξεχύνομαι μπροστά στον καυτό ανεξάντλητο ορίζοντα. Μπορώ ακόμα να λέω πως μπορώ.

Μπορώ ακόμα να αισθάνομαι πως η Γη γυρνάει γιατί εμείς της δίνουμε την φόρα να το κάνει, τα βήματα μας τα ίδια την σβουρίζουν στον Γαλαξία.