ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΜΟΝΟ

Δεν έχει νόημα να κοιτάζουμε το χώμα μόνο ή μόνο ουρανό.

Στον ορίζοντα πέρα σα κοιτάμε βρίσκουμε ένα σημείο βατό.

Εκεί που οι πέτρες τελειώνουν και το γαλάζιο ξεκινά.

 Εκεί πρέπει να πάμε.

Να σκαρφαλώσουμε πάνω στη γραμμή ισορροπώντας.

 Σα μόλις να αγγίξαμε σύννεφα θα μοιάζει.
Να κοιτάμε μόνο εκεί πέρα.

Στη γραμμή του ορίζοντα, εκεί.

Ούτε πάνω, ούτε κάτω.

Μόνο πέρα και πιο πέρα.

Και αν ξεμακραίνει αυτή, τι;

Τι θα γίνει, τι με τον ορίζοντα να φεύγει σε κάθε μας εμπρός;

Θα φέρουμε γύρες στον κόσμο,

θα λιώσουμε παπούτσια,

θα ιδρώσουμε,

θα παγώσουμε

και αυτός θα στέκει εκεί.

Μακριά ξανά, ορίζοντας ξανά.

Άπιαστη σκάλα ουρανού.

Μα και ατέρμονο σημάδι περιπάτου πάνω στη Γη.