ΤΟ ΕΚΠΤΩΤΟ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ

-Από εδώ πάμε για τον παράδεισο;

Ήταν ένα μικρό μυξιάρικο Χερουβείμ που προσπαθούσε να βρει τον δρόμο του.

-Τι λες για μια μπύρα;

Το Χερουβείμ με κοίταξε και ξερογλείφτηκε. 

-Δεν είναι και άσχημη η ιδέα σου. Έως ότου φτάσω στον παράδεισο δεν είναι και κακή ιδέα μια στάση για ξεδίψασμα.

Σέρβιρα την μπύρα με μπόλικο αφρό, σα συννεφάκια τουρλωτά και του την πάσαρα.

-Λοιπόν; Πως σου φαίνεται;

Είπα και σήκωσα και το δικό μου ποτήρι.

-Μια χαρά.

Τη ρούφηξε σα να έπινε νεράκι. Λογικό ακουγόταν γιατί η βροχή πάντα έπεφτε από κάτω του και πρέπει να ήτανε για χρόνια διψασμένο.

- Σε ευχαριστώ αλλά έχω αργήσει. Έχεις ιδέα κατά που πέφτει ο παράδεισος γιατί με τα πολλά  πέρα δώθε χάθηκα για τα καλά.

-Και ‘γω κατά κει πάω. Περίμενε λίγο και ακολούθα με μετά. Θα σε πάω εγώ στο πιτς φυτίλι. 

-Βάλε τότε άλλη μια.

Η μια ακολούθησε την άλλη και το Χερουβείμ όταν βγήκαμε στο φως της ημέρας, τρέκλιζε για τα καλά.  Είπα τότε:

-Κοιτά να δεις, εμένα ο παράδεισος μπορεί να με περιμένει. Εσύ όμως άργησες γι’ αυτό και σε έφερα κατευθείαν εδώ. Πρέπει να φύγω τώρα. Θα τα ξαναπούμε. Κάποτε θα σε βρω ξανά ή θα με βρεις εσύ πρώτο. 

Έστριψα να φύγω δίχως να ξέρω ποιος έλεγε ψέματα σε ποιόν.  Δεν ήξερα αν ξεγέλασα ένα ξεπεσμένο Χερουβείμ ή αν βρισκόμουν στον παράδεισο κιόλας.  Ήξερα ότι αν έβρισκα τη λύση θα αισθανόμουν τελείως καλά ή τελείως χάλια. Δε ρίσκαρα για άλλη μια φορά σε αντίθεση με τα Χερουβείμ που έκοβαν βόλτες εδώ και κει.