ΣΒΗΣΕ ΤΗ ΛΑΜΠΑ

Κανείς γεννημένος επι Γης δε κατάφερε ποτέ να φτάσει τα αστέρια. Δεν θέλει μουσαφίρηδες ο ουρανός γιατί τα φέρνει βόλτα μια χαρά έτσι όπως είναι. Αν ήταν έτσι θα γεννιόμασταν στα αστέρια. Θα φωτίζαμε το σύμπαν και θα στροβιλιζόμασταν στο άπειρο. Θα είχαμε ένα σαφή σκοπό και ένα απέραντο μεγαλείο. Θα ξέραμε το πότε, το πως και το γιατί. 

Όμως,  δε γεννηθήκαμε παρά μόνο σε ένα μαιευτήριο ή σε κάποιο ταξί σαν άλλοι Tom Waits. Μονόκλινο, δίκλινο, με μαία ή χωρίς. Έπρεπε κάπως να έρθει μια ελπίδα ονείρου και σε ένα πλανήτη που δε φεγγοβολάει στο σύμπαν. Εφεύραμε το ρεύμα και ανάψαμε τις λάμπες. Για όλα τα υπόλοιπα θα χρειαζόταν λίγη προσπάθεια ακόμα. Τα αστέρια μπορούσαν να περιμένουν μαζί με το πότε, το πως και το γιατί. Είχαμε άλλα να λύσουμε στο μεταξύ.

Πάντα μας άρεσαν τα μεγάλα βήματα όμως. Κοιτάζαμε τα αστέρια και νοιώθαμε σα να τα είχαμε κιόλας αγγίξει. Μια υπέρμετρη φαντασία αγκαλιά με μια απροθυμία να δώσουμε λίγη λάμψη τριγύρω. Έπρεπε όλα να έχουν φτιαχτεί για εμάς. Να μας προϋπαντήσουν με γιρλάντες και ντουντούκες. Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι στα άστρα, νιώθαμε σαν να είχαμε κιόλας φτάσει.

Δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με το γιατί ένα άστρο φέγγει, θέλαμε μόνο να το πιάσουμε. Δεν ασχοληθήκαμε με τον δρόμο παρά με το τέρμα. Κάπως έτσι το τέρμα ποτέ δε τερμάτισε και οι δρόμοι ανεξερεύνητοι μείνανε.  Κάπως έτσι πέσαμε από εκεί ψηλά, παρότι ποτέ δε φτάσαμε τόσο.

Τα άστρα κάνουν την αυτοκριτική τους που και που. Τον Αύγουστο κυρίως που χάνονται μέσα στα βλέμματα μας με τάσεις αυτοκτονικές. Η αυτοκριτική πάντα μας έπεφτε δύσκολη και κάπως σκοτεινή ιστορία. Εμείς προτιμήσαμε τα ωραία και τα φωτεινά.  Η αυτοκριτική μπορούσε να περιμένει, ο δρόμος το ίδιο. Τα αστέρια γνωρίζαμε ότι πάντα θα μας περιμένουν. Ήμασταν φτιαγμένοι για κάτι μεγάλο και φωτεινό.

Τα άστρα πέφτουν αφήνοντας μια γραμμή φωτός στη μαύρη νύχτα. Ακόμα και την τελευταία στιγμή φωτίζουν τριγύρω. Ξέρουν το πώς, το πότε και το γιατί.

«Σβήσε τη λάμπα, είναι ώρα να κοιμηθούμε τώρα. Αγκάλιασε με, αγάπησε με, κάνε μου έρωτα ή ροχάλισε στο αυτί μου. Δείξε κάπως ανθρώπινος για μια στιγμή. Φώτισε μου τη στιγμή. Πάρε με από το χέρι και βγάλε με έξω να δούμε τα άστρα. Εκεί που θέλω μαζί να πάμε μια νύχτα. Και αν μας αρέσει; Γιατί όχι. Να μείνουμε για πάντα.»