ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ

Ήταν τόσες οι φορές που είχε εξερευνήσει αυτό το τούνελ που κατάφερνε και το έφερνε καθαρά στο μυαλό του ακόμα και μετά από τριάντα χρόνια.  Ένα σκοτεινό τούνελ με μπόλικη υγρασία και απροσδιόριστη μυρωδιά. Στο σχολείο τη μια βδομάδα ήταν απογευματινός και την άλλη πρωινός. Αυτό δεν τον επηρέαζε καθόλου στις καθημερινές του επισκέψεις συνοδεία των δύο του φίλων στο τούνελ. Απλά η διαφορά ήταν από πού θα ακούσει την κατσάδα. Από τον καθηγητή ή από τη μητέρα του. Εδώ που τα λέμε το να προχωράς γονατιστός σε ένα λασπουριάρικο τούνελ που ίσα ίσα σε χωράει δεν είναι και το πιο καθαρό χόμπι. Τους ανοιξιάτικους μήνες φορούσε κοντά σορτσάκια και μετά έπλενε τα πόδια του αλλά ο χειμώνας ήταν η εποχή της κατσάδας μέχρι εξάντλησης των αποθεμάτων. Και αποθέματα υπήρχαν πολλά από ότι είχε καταλάβει. Ότι και να γινόταν πάντα τον έπαιρνε για λίγο ακόμα. Και αυτός πάντα το πάλευε για λίγη ακόμα σκανταλιά. Τη μια θα ήταν βρώμικος μέχρι αηδίας, την άλλη θα έφερνε ένα κασετοφωνάκι στην τάξη για να βάλει την εισαγωγή του hells bells των ACDC με τις καμπάνες να κάνουν τους καθηγητές να στριφογυρίζουν ανήσυχοι. Όλο και κάτι έβρισκε να ταράξει τη γαλήνη του σχολείου το οποίο πάντα τον αντάμειβε με μπόλικα μηδενικά στους ελέγχους του. Περνούσε όμορφα όμως, περνούσε μια μπόλικη παιδική ζωή με όλα αυτά που μπορεί να περιλαμβάνει η φαντασία ενός παιδιού. Το τούνελ ήταν ένα από τα δυνατά χαρτιά της καθημερινότητας του. Πέφτανε στα γόνατα και οι τρείς και μπούκαραν μέσα για μια ακόμα εξερεύνηση. Στο μαγικό τούνελ. Σκοπός συγκεκριμένος δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε δηλαδή ένα πλάνο που έλεγε ότι πάμε τώρα να βρούμε τον θησαυρό. Υπήρχε μόνο μια υπέρμετρη φαντασία που σε κάθε μέτρο που έκαναν με τα γόνατα τους αυτή μεταλλασσόταν. Τη μια θα γινόταν μυστικό πέρασμα πειρατών, την άλλη η κρυψώνα ενός ληστή και πότε πότε το πέρασμα για μια μυστική υπόγεια ζωή ξωτικών. Εκείνη η μια ώρα που τους γέμιζε με λάσπη ήταν ένα βήμα παραπέρα προς τη μεγάλη ανακάλυψη του οτιδήποτε δε εμφανιζόταν τις υπόλοιπες ώρες τις ημέρας. 

Το τούνελ ήταν μόλις ένα μέτρο ύψος και το μήκος του δεν έχει μέχρι και τις ημέρες μας διασαφηνιστεί. Τη μια έφταιγε το σκοτάδι που όλο και βάθαινε και εκείνα τα παιδιά άρχιζαν να τρέμουν από φόβο και την άλλη οι απουσίες της πρώτης ώρας του απογευματινού σχολείου οι οποίες αθροιστικά θα τους οδηγούσαν να επαναλάβουν την ίδια τάξη του χρόνου.  Πάντα χρειαζόταν λίγη πορεία παραπάνω για την υπέρτατη ανακάλυψη και πάντα κάτι καινούργιο εμφανιζόταν στην πορεία τους. Ένα μικρό κόκκαλο για παράδειγμα ή ένα στραπατσαρισμένο και λασπωμένο κομμάτι χαρτί. Όλα τα στοιχεία δήλωναν ότι κάτι τρομερό και πραγματικά τεράστιο κρυβόταν στο τέρμα αυτής της υπόγειας διαδρομής. Μια χρονιά πέρασε και αυτή η παρέα μπουσουλούσε στα τέσσερα μέσα στις λάσπες. Το μυστικό δεν ανακαλύφθηκε ποτέ γιατί μετά η αναζήτηση έγινε κορίτσια και μπάσκετ. Έγινε βόλτα στην πλατεία και υγρά νυχτερινά σενάρια ύπνου. 

Πέρασαν περίπου τριάντα χρόνια για να μπορέσει αυτό το μυστήριο της υπόγειας στοάς να αποκαλυφθεί στην παρέα που όσο τα χρόνια περνούσαν τόσο οι επαφές μεταξύ τους αραίωναν. Έπρεπε να ζήσουν τόσο διαφορετικές εμπειρίες εκείνα τα αγόρια με τα κοντά ανοιξιάτικα σορτσάκια πριν συναντηθούν  τυχαία οι δύο από αυτούς και δώσουν ραντεβού για μια μπύρα. Σαραντάρηδες πλέον και ώριμοι. Σε εκείνη λοιπόν την μπύρα η μυστήρια στοά εμφάνισε το σκοπό της και το τέρμα της. Λίγο άδοξα βέβαια γιατί δεν επρόκειτο για τίποτε περισσότερο από έναν αποχετευτικό αγωγό. Και να που τα κόκκαλα του πειρατή έγιναν αποφάγια από κοτόπουλο και τα λασπωμένα χαρτάκια με τις τελευταίες σκέψεις ενός κατάδικου έγιναν απλές, πεταμένες χαρτοπετσέτες. Το όνειρο γκρεμίστηκε μονομιάς και εκείνοι έμειναν να γελάνε με τις ώρες πίνοντας τις μπύρες τους. 

Φεύγοντας από το μπάρ είχαν κάτι θολό στο μυαλό τους. Είχαν ένα παιδικό όνειρο που τσακίστηκε τριάντα χρόνια μετά. Το κυνήγι του θησαυρού έγινε κολύμπι στα βρομόνερα και όλη η παιδικότητα που τους είχε απομείνει εξαφανίστηκε σε μια μόλις στιγμή. Κανείς όμως δε μπορούσε να πει ότι δεν προσπάθησαν τουλάχιστον.