ΝΥΧΤΑ

Έχω μια μανία με τις νύχτες.
Όλα τα μυστήρια πράγματα συμβαίνουν τις νύχτες. Τις περισσότερες φορές είναι και ενδιαφέροντα.
Αν το καλοσκεφτείς η νύχτα είναι σαν μια πόρτα στην άλλη πλευρά της ζωής.
Είναι η πόρτα από την οποία βγαίνουν όλοι οι παραστρατημένοι του κόσμου αυτού. Είναι η πόρτα την οποία όλα αυτά να νυκτόβια πλάσματα περνάνε για να πάρουν μια ανάσα. Ναι, όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα που βλέπουμε μέσα από κάμερες νυκτός στα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Όλα εκείνα τα πλάσματα που σκάβουν τρύπες, κρέμονται ανάποδα στα δέντρα, ρουφάνε το μεδούλι από άλλα εξίσου υποχθόνια πλάσματα της νύχτας.
...καλύτερα όμως να μην δούμε αυτή τη πλευρά της νύχτας... Ας αφήσουμε όλους αυτούς τους hippies φωτογράφους, junkies, γυναίκες μιας χρήσης, άντρες που γίνονται γυναίκες, γυναίκες που φέρονται σαν άντρες, άντρες που γίνονται ότι την ημέρα δεν μπορούν, τυφλοπόντικες, ύαινες και πάει λέγοντας, ας αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη. Δεν είναι ο αφρός της νύχτας.
Εγώ θέλω τον αφρό της νύχτας.
Ο αφρός έχει να κάνει με τη φύση της νύχτας. Με το καταλάγιασμα των αισθήσεων. Εκεί που ο χρόνος κυλά λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο και έχεις τις ευκαιρίες σου για να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι.
Η νύχτα είναι ο χρόνος εκείνος που ο Θεός σου δίνει μια ευκαιρία να κρυφοκοιτάξεις για λίγο μέσα στο δωμάτιο του.
Η νύχτα είναι με μεγάλη αγκαλιά, έτοιμη να δεχτεί όλη σου τη φαντασία.
Είναι χαρακτηριστικό της εξάλλου. Δεν μπορείς να δεις τίποτα μέσα στο μαύρο τ' ουρανού. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις λίγη από τη φαντασία που διαθέτεις. Τη νύχτα βλέπεις και τα όνειρα σου. Αυτά που ίσως ήθελες να κάνεις πράξη την ημέρα αλλά δυστυχώς ξέχασες με το που ξύπνησες. Κάτι σαν τα μηνύματα του αστυνόμου Σαίνη. Ονειρομηνύματα που αυτοκαταστρέφονται με το πέρας της ανάγνωσης.
Η νύχτα είναι κατάλληλη για τον απολογισμό της ημέρας. Η μέρα σπάνια έχει τη δυνατότητα να κάνει τον απολογισμό της ημέρας. Το βράδυ είναι κατάλληλο για να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτά που έκανες σωστά και σε εκείνα που ήθελες λίγο ακόμα σπρώξιμο για να τα καταφέρεις. Και αν πάω και ένα βήμα πιο πέρα και η νύστα δεν έχει ξεκινήσει να ροκανίζει την δυναμική μας τότε η νύχτα είναι κατάλληλη και για τα μελλοντικά μας πλάνα.
Όλα αυτά όμως είναι πέρα από την ίδια τη νύχτα...
Γιατί δεν της αξίζει να είναι χαλί για σκέψεις μόνο.
Όλο αυτό που συμβαίνουν τα βράδυα είναι πέρα και πάνω από οτιδήποτε συμβαίνει μέσα μας. Ένας μαγικός, παράλληλος κόσμος με νυχτοπούλια συνθέτες, κουκουβάγιες νυχτοφύλακες, αστέρια νεον φωτα, βαθιά πελιδνόμαυρα κύματα ηρεμίας, ανάσες που ακούγονται, θέλω που ξεμυτίζουν. Η νύχτα είναι εκεί, μας κοιτά και περιμένει να την απολαύσουμε.
Γραφικός ή όχι έχω μια μανία με τις νύχτες...
...ευτυχώς κάθε ημέρα που περνά μου δίνει και από μια...

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ

Είναι περίεργο να κρέμονται τα δάχτυλα σου μπροστά από ένα πληκτρολόγιο. Τόσα πολλά να πεις και να μη ξέρεις από που να το πρωτοπιάσεις. Η αλήθεια είναι ότι η σκέψη τσουλάει λίγο πιο εύκολα με δέκα δάχτυλα σαν τους χάρους πάνω από το πληκτρολόγιο παρά από τρία δάχτυλα που πνίγουν ένα έρμο στυλό. Τα καλά της τεχνολογίας. Μου αρέσει να μοιράζομαι τη φλυαρία μου. Μου αρέσει να φλυαρώ. Φλυαρώ από ανάγκη. Δεν το κάνω συνήθως. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Δέκα δάχτυλα (και δόξα σοι ο θεός τα έχω όλα) και ένα πληκτρολόγιο είναι ΟΙ προϋποθέσεις. Έχεις δεν έχεις να πεις κάτι. Αυτό το κάτι λοιπόν για σήμερα είναι αφιερωμένο στη ομορφιά. Στη λάμψη. Αυτό το κάτι που τραβάει το βλέμμα μας ενώ εμείς είμαστε χωμένοι μέσα στις εφημερίδες μας, πάνω στους υπολογιστές μας, μπροστά από το τιμόνι μας, μέσα στο λεωφορείο μας...μέσα στον δικό μας κόσμο. Αυτό το κάτι που ως ο μάγος με τα δώρα έρχεται και μας τραβάει να το ξετρυπήσουμε με το βλέμμα μας. Και σίγουρα μια γυναίκα που δεν έχει ούτε χιλιοστό που περισσεύει το καταφέρνει αυτό. Και σίγουρα μια γυναίκα που περπατάει με έναν αέρα χιλίων ανέμων στο πεζοδρόμιο το καταφέρνει αυτό. Ξέρω, ξέρω. Και τα ρούχα που ούτε ξεχειλίζουν ούτε αγκομαχούν και είναι στη σωστή τους θέση, το καταφέρνουν αυτό. Αλλά... υπάρχουν και εκείνα τα περίεργα, τα απροσδόκητα, που κάνουν όλη αυτή τη συνταγή της τέλειας ομορφιάς να μοιάζει σαν άλλη μια εκπομπή της Αλεξιάδου σε πρωινή εκπομπή. Προβλέψιμα νόστιμη. Τι θα λέγατε για ένα λαμπρό χαμόγελο που επισκιάζει την υπόλοιπη αδιάφορη υλοποίηση του Θεούλη που είτε δεν βρέθηκε στην καλύτερη του μέρα, είτε τα είχε τσούξει λίγο και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει; Ένα λαμπρό χαμόγελο που τραβάει βλέμμα και σκέψη και όλα τα υπόλοιπα γίνονται backround μουσική ξενοδοχείου; Η ακόμα περισσότερο ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα ενός γέρου που σε κοίταξε και μέσα από αυτό είδες όλο τον εμφύλιο, την πείνα, και το μαράζι. Τι έχεις να πεις γι' αυτού του είδους την ομορφιά; Όλα χρειάζονται δε λέω, και τα αέρινα ανέμελα τακουνοχτυπήματα στις λευκές πλάκες πεζοδρομίου, και τα ανεμίσματα από φουστάνια που αγωνιούν να φύγουν. Να φύγουν μακριά. Να ταξιδέψουν και να σκορπίσουν όλη την ηδονή του κόσμου τούτου. Εκείνα όμως τα χαμόγελα που ξεσπάνε και παρασέρνουν... Εκείνα όμως τα βλέμματα που τρυπάνε και μένουν... Εκείνοι οι λαιμοί που γέρνουν σαν να πέφτουν συνεχώς...Εκείνα τα δάχτυλα που μένουν μετέωρα στο πουθενά και χορεύουν...Εκείνα και άλλα είναι που με κάνουν να κλαψουρίζω σαν νέγρος σκλάβος τα μπλούζ. Μια ουσία μοναδική. Πόνος, ήττα και νίκη μαζί. Ηδονή και προσμονή. Όχι ένα χαλί μιας εξαίσιας ημέρας με εξαίσια ομορφιά με εξαίσιες γεύσεις που εξαίσια πέρασες. Άφησες και έφυγες. Θέλω την ομορφιά που βγαίνει μέσα από τη λάσπη. Μέσα από πόνο και κραυγές. Και μέσα από εκεί συνήθως βγαίνουν τα πιο λαμπρά χαμόγελα, τα πιο τσαχπίνικα τινάγματα, τα πιο σκαμπρόζικα βλέμματα του πλανήτη Γη.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΒΡΟΧΕΡΗ ΗΜΕΡΑ

Η πρώτη έπεσε παγωμένη,
τη δεύτερη θα την έλεγα δροσερή.
Σε ένα πεζοδρόμιο, περιμένοντας το φανάρι.
Βλέποντας το Γρηγόρη και το Σταμάτη να εναλλάσσονται.
Κόκκινο, πράσινο και εμπρός.
Βγάζω το ένα χέρι μου από την τσέπη, μου αρέσει να μαζεύω σταγόνες βροχής. Λίγο ο ρυθμός τους, λίγο το αναπάντεχο της άφιξης τους. Μου αρέσει.
Οι σταγόνες σκάνε η μία μετά την άλλη, το φανάρι γίνεται πράσινο και προχωρω με τις όμορφες σταγόνες μου ανα χείρας.
Κλασικός τρελός σε μια κλασικά τρελή Αθήνα. Το χέρι μου εχει γεμίσει από δαύτες. Η βροχή έχει γεμίσει τις χαρακίες της παλάμης μου. Έχει γεμίσει τη μοίρα μου. Τη γραμμή της τύχης, του έρωτα, της ζωής. Τώρα μπορώ να δώ καθαρά τα αυλάκια με το μέλλον μου στους διάφορους τομείς.
Κόκκινο και πάλι.
Σταματώ απλώνω και το άλλο χέρι. Σκέφτομαι, ανοιγοκλείνω τις γροθιές μου, ανακυκλώνω τη μοίρα μου.
Μου αρέσει να βρέχομαι. Στην αρχή είναι ξάφνιασμα, μετά το συνηθίζω. Νιώθω μέρος της φύσης. Κάτι σαν ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό το κατάλογο που πρέπει να τσεκάρω πρίν κοιμηθώ.
Η βροχή που με βρήκε σε αντιπαράθεση με το κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό και αν είναι ζωή. Είναι ζωή για το ξάφνιασμα της. Δεν αφορά τα 350 ξυρίσματα του χρόνου, δεν αφορά τη μετάβαση από τις 40 ίντσες στις 47 της τηλεόρασης, δεν αφορά το καθημερινό μπάνιο, δεν αφορά τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρεις, δεν αφορά τους λογαριασμούς που πρέπει να σβήσεις, δεν αφορά τα 50 γεμίσματα βενζίνης στο ετήσιο πλάνο των μετακινήσεων μου, δεν αφορά την αλλαγή μπαταριών στο ρολόι μου, δεν αφορά την μελέτη των διαφημιστικών φυλλαδίων, δεν αφορά την αλληλουχία των κινήσεων της καθημερινότητας μου.
Είναι υγρή,
ξαφνική,
με εναλλασσόμενο ρυθμό.
Κάνει τον κόσμο να χάνει τη ρότα του και εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ κάτι τέτοια...
Είναι η βροχή, από εκεί πάνω.
Βρέχει τα μπλουζάκια,
και αυτό έχει το ενδιαφέρον του.
Πράσινο, εγώ περπατώ και κοιτώ τους άλλους να τρέχουν.
να προλάβουν το μπάνιο τους,
να μη χαλάσουν τα παπούτσια τους,
να μη κρυώσουν,
να μη γεμίσουν τις γραμμές της μοίρας στις παλάμες τους...
...με κάτι άλλο από αυτό που τις γεμίζουν καθημερινά.
Κάνω κύκλους στην Αθήνα.
Πράσινο και κόκκινο.
Βροχή και ξάφνιασμα.
Κάνω κύκλους στη ζωή μου.
Γεμίζω τις παλάμες μου και προχωρώ.
Ένα ξάφνιασμα,
Ένα φανάρι,
και προχωρώ.
Η μοίρα ας παει να γεμίσει το ρεζερβουάρ μου.
Ας πληρώσει τους απλήρωτους λογαριασμούς μου.
Την αφήνω να διαλέξει το καλύτερο hi-tech gadget για το σπίτι μου.
Άστη να δει τα ραντεβού στο ημερολόγιο μου.
Να μπανιαριστεί αντί για μένα.
...και να ξυριστεί.
Να πληρώσει τη γυναίκα που κρατάει τα παιδιά.
Άντε να πληρώσει και την εφορία μου.
Ας αλλάξει τη φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook.
Εγώ στο μεταξύ θα είμαι μουσκίδι από τη βροχή,
με παλάμες τεταμένες,
τρισευτυχισμένος,
και κυρίως ξαφνιασμένος.

ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑΡΑΚΙΑ

Ο ουρανός στράγγιξε. Παίρνει ανάσες για το Σαββατοκύριακο. Λένε ότι θα του δώσει να καταλάβει. Η ΕΜΥ είναι 50-50 στις προβλέψεις της. Ίσως δεν έχει και μεγάλη διαφορά από μια χαρτορίχτρα. Σήμερα συνάντησα πολλά χαμόγελα στο δρόμο. Αναρωτήθηκα αν με όλη αυτή τη κατάσταση άρχισε να αλλάζει η ψυχολογία μας. Αν γινόμαστε πιο αφαιρετικοί. Πιο ουσιαστικοί. Ίσως πάλι το χαμόγελο να σημαίνει κάτι άλλο. Μια τρέλα. Ένα στρίψιμο της βίδας. Δεν νομίζω όμως. Ήταν χαμόγελα ζεστά. Ξέρεις, αυτά που ξεκινάνε από μέσα σου και μετά βγαίνουν προς τα έξω. Λαμπρά χαμόγελα. Ίσως πάλι να έφταιγα εγώ γι’ αυτό. Να το έβγαζα από τους άλλους. Ίσως σήμερα να ήμουν πιο ωραίος. Πιο γελαστός. Πιο κεφάτος. Ίσως. Σαν να μάζεψα ένα πανέρι ευτυχίες και να άρχισα τώρα να τσιμπολογώ τις μνήμες τους. Ας σας έχει ο Θεούλης καλά. Όλους εσάς που σήμερα με κεράσατε χαμόγελα. Από την άλλη έχω γίνει και απρόσμενα αφαιρετικός στις συνευρέσεις μου με τους ανθρώπους. Αν το πρώτο δευτερόλεπτο δεν υπάρξει η κατάλληλη χημεία, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Δεν προσπαθώ. Λίγη ειρωνεία, λίγη αυστηρότητα, είναι συνήθως το αντίδοτο. Σαν να μιλάει κάποιος άλλος για μένα. Φεύγω, φεύγει και σαν να μη συνέβη. Ένας παππούς σήμερα σε ένα εμπορικό κέντρο με τράταρε το πιο λαμπρό χαμόγελο. Ίσα ίσα που περπατούσε, ίσα ίσα που επικοινωνούσε. Έψαχνε ένα ημερολόγιο για το νέο έτος. Ξέρετε από αυτά με τα ποιηματάκια σε κάθε ημερόφυλλο τους. Ένας παππούς, σε ένα εμπορικό κέντρο, με πέντε εγγόνια κατά πάσα πιθανότητα, και δύο ξώφαλτσα εγκεφαλικά σίγουρα. Μόνος να ρωτάει για το ημερολόγιο του. Για το συγκεκριμένο ημερολόγιο. Αυτό που ξέρει. Όχι από αυτά τα καινούργια που δεν χρειάζεται να σβήσεις τις ημέρες. Ένα ημερολόγιο που θέλει φροντίδα για να είναι πάντα ενημερωμένο. Να τραβάς ένα-ενα τα χαρτάκια, το πρωί που πίνεις τον καφέ σου και να διαβάσεις και το ποιηματάκι σου. Κάναμε τις βόλτες μας και ανεβήκαμε στον όροφο του κέντρου. Σε ένα βιβλιοπωλείο. Μας πήρε μια ζωή για να φτάσουμε εκεί. Ούτε τριάντα μέτρα απόσταση. Ένας παππούς, με ένα μεγάλο χαμόγελο, που βγήκε έξω από το σπίτι του με τα μικρά, αργά του βήματα για να βρεί το ημερολόγιο με τα ποιηματάκια του 2012. Αρκεί αυτό. Θέλει πολύ προσπάθεια για αυτό. Θέλει την εμπειρία του κόσμου όλου για να φτάσει κάποιος να λειτουργήσει κάπως έτσι. Ρωτήσαμε την ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου αλλά δυστυχώς δεν είχε ημερολόγιο με χαρτάκια. Είχε βέβαια άλλα και άλλα. Αλλά ο παππούς ανένδοτος. Ήθελε εκείνο με τα χαρτάκια. Και μόνο αυτό. Μακάρι κάποια μέρα και εγώ να μπορώ να θέσω στόχους τέτοιας μορφής. Μακάρι να μπορέσω να αποκτήσω και το χαμόγελο αυτού του παππού.
Μακάρι να μπορέσει και ο παππούς να βρει αυτό το ημερολόγιο που οι εγκέφαλοι του εμπορικού κόσμου αποφάσισαν να μην προμηθευτούν εφέτος.

ΚΟΝΤΡΑΜΠΑΣΟ

Έχετε ακούσει ποτέ χαρούμενο κόντραμπάσο;
Σκεφτόμουν τις προάλλες ακούγοντας ενα τραγούδι με διάφορα έγχορδα συμπεριλαμβανομένης και της φωνής ότι τα μπάσα πάνε χέρι χέρι με τη λύπη. Το μπάσο συνήθως είναι πόνος ενώ τα πρίμα και τσιριχτά είναι χαρά. Όχι οτι δεν μπορούν και αυτά να τραγουδήσουν για την λύπη. Κάθε άλλο μαλιστα. Σκεφτείτε για παράδειγμα το βιολί. Ή μια κλασική κιθάρα. Σκεφτείτε τα αριστερά πλήκτρα ενός πιάνου να αγκομαχούν από τα δάχτυλα ενος τζαζίστα. Σκεφτείτε τον Tom Waits με το μισοπεσμένο του καπελάκι να ρίχνει τις πιο πρίμες του νότες σε ένα καπνισμένο μπαράκι τέσσερα σκαλοπάτια κάτω από την επιφάνεια του πεζοδρομίου. Τα πρίμα είναι περισσότερο ικανά μάλλον να περιγράψουν όλοκληρο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων. Τα μπάσα από την άλλη...είναι πιο μπουνταλάδικα. Είναι μόνο για τη θλίψη. Και το κόντραμπάσο είναι ο βασιλιάς της θλίψης των μουσικών οργάνων. Είναι σαν ένας γίγαντας που παρόλι τη δύναμη του όλη τη μέρα κάθεται και κλαίει σαν μικρό μικρό μωρό.
... ίσως η ανθρώπινη θλίψη να συντονίζεται στα μπάσα.
...ίσως το μυστήριο να συντονίζεται καλύτερα εκεί, χαμηλά.
γι' αυτό και μια famme fatale δεν τσιρίζει αλλά μιλά χαμηλά και λίγο μπάσα.
Είναι πρόκληση.
Αυτό και μόνο αυτό.
Να μάθω σε κάποιο επεισόδιο της ζωής μου κόντραμπάσο...
...και να το κάνω να ακούγεται χαρούμενο.