JAZZ!!!

Jazz!!! Μια ένωση τεσσάρων ή και παραπάνω μουσικών που ο καθένας κάνει τα δικά του και όλοι μαζί μιλάνε την ίδια γλώσσα. Όλοι μαζί δίνουν ένα αποτέλεσμα λιχουδιά για τα αυτιά. Βέβαια υπάρχει και η rock όπου τα πράγματα είναι προμελετημένα. Εξαίσιο αποτέλεσμα αρκετές φορές αρκεί να μη θέλεις σώνει και καλά να είσαι rock. Η μουσική δεν πρέπει να σε κατατάσσει. Αρκεί και μόνο να σε απογειώνει. Και η underground μουσική καλή είναι. Στο βαθμό που αυτοί που τη δημιουργούν και αυτοί που την ακούνε δεν θέλουν σώνει και καλά να είναι underground. Η μουσική δεν είναι πολιτική πεποίθηση, δεν είναι χουλιγκανική εξάρτηση, δεν είναι οριοθέτηση της εικόνας που θέλουμε να κτίσουμε για τους εαυτούς μας. Η μουσική είναι εκεί και ξεδιπλώνεται. Την χορεύουμε ή απλά την ακούμε. Επαναλαμβάνουμε ψιθυριστά τους στίχους ή τη μελωδία. Είναι πέρα από κλίκες και κλισέ. Την ακούμε γιατί μας γαργαλάει τη ψυχή όχι γιατί θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Η μουσική αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε. Και μεταξύ ενός μουγκού, ενός τυφλού, και ενός κουφού μάλλον θα προτιμούσα τα δύο πρώτα. Βέβαια και το να μη βλέπεις είναι ένα πρόβλημα. Πέρα από τα καθημερινά και τεράστια προβλήματα που δημιουργεί υπάρχει και το θέμα του τι μπορείς να χάσεις ώς οπτική εμπειρία. Ενα δέντρο στη μέση του πουθενά, μια γυναίκα που βγήκε από παραμύθι, μια θάλασσα γυαλί, ενα ερωτευμένο ζευγάρι ηλικιωμένων, ένα παιδί, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Ας μην αναλύσω την αφή. Αυτή και αν σημαντική. Παραγκωνισμένη από τις υπόλοιπες ηρωίδες αισθήσεις αλλά τόσο μα τόσο σημαντική. Ένα χάδι, μια ανάσα, ένα φιλί, ο αέρας που περνά από το λευκό σου μπλουζάκι σούρουπο Αυγούστου. Αναποφάσιστος μάλλον θα έλεγα ότι είμαι. Η μουσική ίσως είναι το πρώτο βήμα για να βάλεις μπροστά όλα τα υπόλοιπα. Ένας ήχος, μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια σκέψη. Jazz, ποτέ δεν ήμουν fan. Είναι εκεί όμως αξιοπρεπής, με τον ιδρώτα της και τα κουλτουριάρικα μουσάκια της. Είναι εκεί και μου γαργαλάει τα αυτιά.

ΠΑΡΟΝ

Μια δύσκολη ημέρα τελείωσε. Η νύχτα ευτυχώς είναι ακόμα στη θέση της και με περιμένει. Συνήθως νίωθουμε καλά για αυτά που καταφέρνουμε, για αυτά που περνάμε με ένα μεγάλο ουφ να ξεδιπλώνεται μαζί με τις ανάσες της κούρασης. "Παει και αυτό" λεμε και το αίμα αρχίζει να κυλά μέσα μας γλυκό και ήμερο ξανα. Αλήθεια γιατί τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί αυτό που πέρασε να βαραίνει σε σχέση με αυτό που θα έρθει; Το ξέρω βέβαια ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε;
Αφου
μόνος
μου
γράφω.
Όχι οτι θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ξερογλύφεσαι για το μέλλον.
Που είτε έρχεται και δεν σε καλύπτει.
Είτε έρχεται αλλά οχι τόσο φουσκωμένο όσο το είχες φαντασιωθεί.
Είτε δεν έρχεται καθόλου.
Έχει και άλλες δουλειές να κάνει από το να ακολουθεί τις σκέψεις σου.
Συνεπως και αρα, το παρόν πρεπει να είναι η βεντέτα πρωταγωνιστής στον μικρό μας θίασο. Αυτό να τραβάει όλα τα κοντινά πλάνα.
Το παρελθόν δε που το πας;
Να στέκεσαι εκεί στο δικό σου χωροχρόνο χαιδεύοντας τις φωτογραφίες της μνήμης σου και να λες αυτά τα ΑΧ και ΩΧ. Κριμα και αδικο. Έχεις αλλάξει ενώ οι εμπειρίες έμειναν στη θέση τους. Δεν μπορείς να κρίνεις πλέον για την νοστιμιά της συνταγής. Τότε που καθόσουν και έτρωγες θα έπρεπε να το κάνεις. Η γεύση σου άλλαξε. "Τι όμορφα που ήταν τότε που...".
Το παρόν είναι εδώ και φωνάζει αρκετά δυνατά για να σε ξεκουφάνει. Τα μεγάλα ουφ που γεμίζεις την ατμόσφαιρα είναι η απόδειξη αυτού ακριβώς. Το έζησες. Και τώρα πρέπει να στρογγυλοκαθήσεις τον πισινό σου σε ενα βολικό καναπέ και να ζήσεις και άλλη μια στιγμή από το παρόν. Το παρόν έτσι και αλλιώς είναι αρκετά εγωκεντρικό και κάνει τα αδύνατα δυνατά να σου τραβήξει την προσοχή. Πολλές φορές αν δεν του δίνεις αρκετή σημασία σου δημιουργεί και διάφορα μικροπροβλήματα ωστε να τραβήξει το ενδιαφέρον σου πάνω του.
Θα βάλει ενα περιστέρι να κουτσουλίσει το καινούργιο σου μπουφάν.
Θα σου πετάξει μια γάτα μπροστά από το αμάξι που οδηγείς.
Θα χαλάσει το δόντι σου για να αισθανθείς τον πόνο. Ούτε απλά να θυμηθείς. Ούτε απλά να φοβηθείς μην πονέσεις.
Το παρόν είναι αρκετά έξυπνο και βρίσκει (τις περισσότερες φορές) ωραία κόλπα για να σου πει "Ψιτ, εδώ είμαι".
Πολλές φορές βέβαια κάνει και βρώμικα κόλπα. Στέλνει πχ έκτακτες εισφορές. Εκεί ίσως αξίζει να φτιαχτείς για λίγο με το παρελθόν ή το μέλλον ξεχνώντας το παρόν. Για λίγο όμως. Μη γίνεις junky του απαγορευμένου χρόνου.
Τωρα όμως είναι αργά και τρέχω να προλάβω λίγο από το μέλλον της σημερινής νύχτας.

ΝΥΧΤΑ

Έχω μια μανία με τις νύχτες.
Όλα τα μυστήρια πράγματα συμβαίνουν τις νύχτες. Τις περισσότερες φορές είναι και ενδιαφέροντα.
Αν το καλοσκεφτείς η νύχτα είναι σαν μια πόρτα στην άλλη πλευρά της ζωής.
Είναι η πόρτα από την οποία βγαίνουν όλοι οι παραστρατημένοι του κόσμου αυτού. Είναι η πόρτα την οποία όλα αυτά να νυκτόβια πλάσματα περνάνε για να πάρουν μια ανάσα. Ναι, όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα που βλέπουμε μέσα από κάμερες νυκτός στα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Όλα εκείνα τα πλάσματα που σκάβουν τρύπες, κρέμονται ανάποδα στα δέντρα, ρουφάνε το μεδούλι από άλλα εξίσου υποχθόνια πλάσματα της νύχτας.
...καλύτερα όμως να μην δούμε αυτή τη πλευρά της νύχτας... Ας αφήσουμε όλους αυτούς τους hippies φωτογράφους, junkies, γυναίκες μιας χρήσης, άντρες που γίνονται γυναίκες, γυναίκες που φέρονται σαν άντρες, άντρες που γίνονται ότι την ημέρα δεν μπορούν, τυφλοπόντικες, ύαινες και πάει λέγοντας, ας αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη. Δεν είναι ο αφρός της νύχτας.
Εγώ θέλω τον αφρό της νύχτας.
Ο αφρός έχει να κάνει με τη φύση της νύχτας. Με το καταλάγιασμα των αισθήσεων. Εκεί που ο χρόνος κυλά λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο και έχεις τις ευκαιρίες σου για να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι.
Η νύχτα είναι ο χρόνος εκείνος που ο Θεός σου δίνει μια ευκαιρία να κρυφοκοιτάξεις για λίγο μέσα στο δωμάτιο του.
Η νύχτα είναι με μεγάλη αγκαλιά, έτοιμη να δεχτεί όλη σου τη φαντασία.
Είναι χαρακτηριστικό της εξάλλου. Δεν μπορείς να δεις τίποτα μέσα στο μαύρο τ' ουρανού. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις λίγη από τη φαντασία που διαθέτεις. Τη νύχτα βλέπεις και τα όνειρα σου. Αυτά που ίσως ήθελες να κάνεις πράξη την ημέρα αλλά δυστυχώς ξέχασες με το που ξύπνησες. Κάτι σαν τα μηνύματα του αστυνόμου Σαίνη. Ονειρομηνύματα που αυτοκαταστρέφονται με το πέρας της ανάγνωσης.
Η νύχτα είναι κατάλληλη για τον απολογισμό της ημέρας. Η μέρα σπάνια έχει τη δυνατότητα να κάνει τον απολογισμό της ημέρας. Το βράδυ είναι κατάλληλο για να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτά που έκανες σωστά και σε εκείνα που ήθελες λίγο ακόμα σπρώξιμο για να τα καταφέρεις. Και αν πάω και ένα βήμα πιο πέρα και η νύστα δεν έχει ξεκινήσει να ροκανίζει την δυναμική μας τότε η νύχτα είναι κατάλληλη και για τα μελλοντικά μας πλάνα.
Όλα αυτά όμως είναι πέρα από την ίδια τη νύχτα...
Γιατί δεν της αξίζει να είναι χαλί για σκέψεις μόνο.
Όλο αυτό που συμβαίνουν τα βράδυα είναι πέρα και πάνω από οτιδήποτε συμβαίνει μέσα μας. Ένας μαγικός, παράλληλος κόσμος με νυχτοπούλια συνθέτες, κουκουβάγιες νυχτοφύλακες, αστέρια νεον φωτα, βαθιά πελιδνόμαυρα κύματα ηρεμίας, ανάσες που ακούγονται, θέλω που ξεμυτίζουν. Η νύχτα είναι εκεί, μας κοιτά και περιμένει να την απολαύσουμε.
Γραφικός ή όχι έχω μια μανία με τις νύχτες...
...ευτυχώς κάθε ημέρα που περνά μου δίνει και από μια...

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ

Είναι περίεργο να κρέμονται τα δάχτυλα σου μπροστά από ένα πληκτρολόγιο. Τόσα πολλά να πεις και να μη ξέρεις από που να το πρωτοπιάσεις. Η αλήθεια είναι ότι η σκέψη τσουλάει λίγο πιο εύκολα με δέκα δάχτυλα σαν τους χάρους πάνω από το πληκτρολόγιο παρά από τρία δάχτυλα που πνίγουν ένα έρμο στυλό. Τα καλά της τεχνολογίας. Μου αρέσει να μοιράζομαι τη φλυαρία μου. Μου αρέσει να φλυαρώ. Φλυαρώ από ανάγκη. Δεν το κάνω συνήθως. Πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Δέκα δάχτυλα (και δόξα σοι ο θεός τα έχω όλα) και ένα πληκτρολόγιο είναι ΟΙ προϋποθέσεις. Έχεις δεν έχεις να πεις κάτι. Αυτό το κάτι λοιπόν για σήμερα είναι αφιερωμένο στη ομορφιά. Στη λάμψη. Αυτό το κάτι που τραβάει το βλέμμα μας ενώ εμείς είμαστε χωμένοι μέσα στις εφημερίδες μας, πάνω στους υπολογιστές μας, μπροστά από το τιμόνι μας, μέσα στο λεωφορείο μας...μέσα στον δικό μας κόσμο. Αυτό το κάτι που ως ο μάγος με τα δώρα έρχεται και μας τραβάει να το ξετρυπήσουμε με το βλέμμα μας. Και σίγουρα μια γυναίκα που δεν έχει ούτε χιλιοστό που περισσεύει το καταφέρνει αυτό. Και σίγουρα μια γυναίκα που περπατάει με έναν αέρα χιλίων ανέμων στο πεζοδρόμιο το καταφέρνει αυτό. Ξέρω, ξέρω. Και τα ρούχα που ούτε ξεχειλίζουν ούτε αγκομαχούν και είναι στη σωστή τους θέση, το καταφέρνουν αυτό. Αλλά... υπάρχουν και εκείνα τα περίεργα, τα απροσδόκητα, που κάνουν όλη αυτή τη συνταγή της τέλειας ομορφιάς να μοιάζει σαν άλλη μια εκπομπή της Αλεξιάδου σε πρωινή εκπομπή. Προβλέψιμα νόστιμη. Τι θα λέγατε για ένα λαμπρό χαμόγελο που επισκιάζει την υπόλοιπη αδιάφορη υλοποίηση του Θεούλη που είτε δεν βρέθηκε στην καλύτερη του μέρα, είτε τα είχε τσούξει λίγο και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει; Ένα λαμπρό χαμόγελο που τραβάει βλέμμα και σκέψη και όλα τα υπόλοιπα γίνονται backround μουσική ξενοδοχείου; Η ακόμα περισσότερο ένα βλέμμα. Ένα βλέμμα ενός γέρου που σε κοίταξε και μέσα από αυτό είδες όλο τον εμφύλιο, την πείνα, και το μαράζι. Τι έχεις να πεις γι' αυτού του είδους την ομορφιά; Όλα χρειάζονται δε λέω, και τα αέρινα ανέμελα τακουνοχτυπήματα στις λευκές πλάκες πεζοδρομίου, και τα ανεμίσματα από φουστάνια που αγωνιούν να φύγουν. Να φύγουν μακριά. Να ταξιδέψουν και να σκορπίσουν όλη την ηδονή του κόσμου τούτου. Εκείνα όμως τα χαμόγελα που ξεσπάνε και παρασέρνουν... Εκείνα όμως τα βλέμματα που τρυπάνε και μένουν... Εκείνοι οι λαιμοί που γέρνουν σαν να πέφτουν συνεχώς...Εκείνα τα δάχτυλα που μένουν μετέωρα στο πουθενά και χορεύουν...Εκείνα και άλλα είναι που με κάνουν να κλαψουρίζω σαν νέγρος σκλάβος τα μπλούζ. Μια ουσία μοναδική. Πόνος, ήττα και νίκη μαζί. Ηδονή και προσμονή. Όχι ένα χαλί μιας εξαίσιας ημέρας με εξαίσια ομορφιά με εξαίσιες γεύσεις που εξαίσια πέρασες. Άφησες και έφυγες. Θέλω την ομορφιά που βγαίνει μέσα από τη λάσπη. Μέσα από πόνο και κραυγές. Και μέσα από εκεί συνήθως βγαίνουν τα πιο λαμπρά χαμόγελα, τα πιο τσαχπίνικα τινάγματα, τα πιο σκαμπρόζικα βλέμματα του πλανήτη Γη.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΒΡΟΧΕΡΗ ΗΜΕΡΑ

Η πρώτη έπεσε παγωμένη,
τη δεύτερη θα την έλεγα δροσερή.
Σε ένα πεζοδρόμιο, περιμένοντας το φανάρι.
Βλέποντας το Γρηγόρη και το Σταμάτη να εναλλάσσονται.
Κόκκινο, πράσινο και εμπρός.
Βγάζω το ένα χέρι μου από την τσέπη, μου αρέσει να μαζεύω σταγόνες βροχής. Λίγο ο ρυθμός τους, λίγο το αναπάντεχο της άφιξης τους. Μου αρέσει.
Οι σταγόνες σκάνε η μία μετά την άλλη, το φανάρι γίνεται πράσινο και προχωρω με τις όμορφες σταγόνες μου ανα χείρας.
Κλασικός τρελός σε μια κλασικά τρελή Αθήνα. Το χέρι μου εχει γεμίσει από δαύτες. Η βροχή έχει γεμίσει τις χαρακίες της παλάμης μου. Έχει γεμίσει τη μοίρα μου. Τη γραμμή της τύχης, του έρωτα, της ζωής. Τώρα μπορώ να δώ καθαρά τα αυλάκια με το μέλλον μου στους διάφορους τομείς.
Κόκκινο και πάλι.
Σταματώ απλώνω και το άλλο χέρι. Σκέφτομαι, ανοιγοκλείνω τις γροθιές μου, ανακυκλώνω τη μοίρα μου.
Μου αρέσει να βρέχομαι. Στην αρχή είναι ξάφνιασμα, μετά το συνηθίζω. Νιώθω μέρος της φύσης. Κάτι σαν ένα διάλειμμα μέσα σε όλο αυτό το κατάλογο που πρέπει να τσεκάρω πρίν κοιμηθώ.
Η βροχή που με βρήκε σε αντιπαράθεση με το κλείσιμο εκκρεμοτήτων. Αυτό και αν είναι ζωή. Είναι ζωή για το ξάφνιασμα της. Δεν αφορά τα 350 ξυρίσματα του χρόνου, δεν αφορά τη μετάβαση από τις 40 ίντσες στις 47 της τηλεόρασης, δεν αφορά το καθημερινό μπάνιο, δεν αφορά τα τηλέφωνα που πρέπει να πάρεις, δεν αφορά τους λογαριασμούς που πρέπει να σβήσεις, δεν αφορά τα 50 γεμίσματα βενζίνης στο ετήσιο πλάνο των μετακινήσεων μου, δεν αφορά την αλλαγή μπαταριών στο ρολόι μου, δεν αφορά την μελέτη των διαφημιστικών φυλλαδίων, δεν αφορά την αλληλουχία των κινήσεων της καθημερινότητας μου.
Είναι υγρή,
ξαφνική,
με εναλλασσόμενο ρυθμό.
Κάνει τον κόσμο να χάνει τη ρότα του και εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ κάτι τέτοια...
Είναι η βροχή, από εκεί πάνω.
Βρέχει τα μπλουζάκια,
και αυτό έχει το ενδιαφέρον του.
Πράσινο, εγώ περπατώ και κοιτώ τους άλλους να τρέχουν.
να προλάβουν το μπάνιο τους,
να μη χαλάσουν τα παπούτσια τους,
να μη κρυώσουν,
να μη γεμίσουν τις γραμμές της μοίρας στις παλάμες τους...
...με κάτι άλλο από αυτό που τις γεμίζουν καθημερινά.
Κάνω κύκλους στην Αθήνα.
Πράσινο και κόκκινο.
Βροχή και ξάφνιασμα.
Κάνω κύκλους στη ζωή μου.
Γεμίζω τις παλάμες μου και προχωρώ.
Ένα ξάφνιασμα,
Ένα φανάρι,
και προχωρώ.
Η μοίρα ας παει να γεμίσει το ρεζερβουάρ μου.
Ας πληρώσει τους απλήρωτους λογαριασμούς μου.
Την αφήνω να διαλέξει το καλύτερο hi-tech gadget για το σπίτι μου.
Άστη να δει τα ραντεβού στο ημερολόγιο μου.
Να μπανιαριστεί αντί για μένα.
...και να ξυριστεί.
Να πληρώσει τη γυναίκα που κρατάει τα παιδιά.
Άντε να πληρώσει και την εφορία μου.
Ας αλλάξει τη φωτογραφία του προφίλ μου στο facebook.
Εγώ στο μεταξύ θα είμαι μουσκίδι από τη βροχή,
με παλάμες τεταμένες,
τρισευτυχισμένος,
και κυρίως ξαφνιασμένος.