ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΑΤΙ

Το μόνο άσχημο με τη φιλοσοφία είναι που σου αφαιρεί χρόνο από το να κάτσεις απλά και να χαρείς. Το ίδιο περίπου συμβαίνει με την ιστορία, την κοινωνιολογία και τις θετικές επιστήμες. Πάντα σκέφτεσαι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί ή προσπαθείς να βρείς τις αιτίες του γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει. Διαπραγματεύσαι συνεχώς μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και δίνεις μια στο παρόν να πάει στα τσακίδια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με λιγότερο ελπιδοφόρους στοχασμούς όπως το να πληρώσεις την ΔΕΗ ή να θυμηθείς να πάρεις γάλα για το σπίτι με το που γυρνάς από τη δουλειά. Παρότι οι περισσότεροι από εμάς καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά είναι αναγκαία και ίσως είναι αυτά που μας διαχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, ωστόσο πάντοτε περνά από το μυαλό μας γιατί η ζωή να είναι τόσο περίπλοκη. Γιατί να περιμένουμε πάντοτε τα καλοκαίρια, τα σαββατοκύριακα και τα βράδια για να ξαποστάσουμε λίγο από τον τόσο πολιτισμό; Γιατί θέλουμε την φιλοσοφία για να μας δώσει τις απαντήσεις και τα μαθηματικά για να ξετρυπώσουμε τον άγνωστο Χ; Γιατί θέλουμε την κοινωνιολογία για να καταλάβουμε για την αδικία που υπήρχε και υπάρχει ενώ η ιστορία την ίδια στιγμή επαναλαμβάνεται με παντελώς βαρετούς ρυθμούς; Γιατί στο κάτω κάτω να υπάρχει η λέξη "γιατί" στο λεξιλόγιο μας και γιατί τα πιτσιρίκια πάντα μας σπάνε τα νεύρα ρωτώντας μας συνέχεια "γιατί"; Η θεολογία ίσως ρωτά τα λιγότερα αλλά πληρώνει πάντοτε με μεταχρονολογημένες απαντήσεις. Εμείς θέλουμε γρήγορες απαντήσεις, δίχως κάν να σκεφτούμε τις ερωτήσεις. Τα θέλουμε όλα, εδώ και τώρα, έτοιμα και αχνιστά.
Κάπου εκεί λοιπόν είναι που φτιάχνουμε τις όμορφες μας μέρες. Που βρίσκουμε ένα σκυλί στο δρόμο και το παίρνουμε στο σπίτι για να μας πει τα μυστικά. Κάπου εκεί είναι που κόβουμε λαθραία ένα λουλούδι από τον κήπο του πάντοτε μουρτζούφλη γείτονα μας. Κάπου εκεί είναι που έρχεται ο ύπνος και μας στριφογυρνά μέσα σε όνειρα και εφιάλτες, κλωστόντας μας με το πρώτο χτύπημα του ξυπνητηριού ξανά έξω στους δρόμους, στον πολιτισμό, τις επιστήμες και τα χίλια δύο τόσα που βλέπουμε γυρίζοντας σελίδα στο ημερολόγιο της ατζέντας μας.
Κάτι θα ήξερε ο εφευρέτης αυτού του κόσμου που έφτιαξε τις νύχτες. Είναι οι στάσεις που κάνουμε σε ένα άγνωστο ταξίδι, σκεπτόμενοι την συντομότερη διαδρομή προς τον εαυτό μας. Και ενώ το ταξίδι έχει την πλάκα του, ωστόσο δε θέλουμε πουθενά να πάμε. Στο εδώ και τώρα μόνο να ζούμε και να χαμογελάμε. Αυτό θέλουμε στριφογυρίζοντας γύρω από τις ουρές μας. Να στείλουμε στα τσακίδια όλα τα "γιατί".

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Κατασκευαστής ονείρων. Αυτό ήταν το επάγγελμα του. Κάθε βράδυ, που όλοι έπεφταν για ύπνο, εκείνος έστηνε σκαλωσιές στον ουρανό και άρχιζε να χτίζει όνειρο το όνειρο μέσα στην πόλη. Το γραφείο του ήταν μια σταλιά αλλά το παράθυρο του έβλεπε μισό την πόλη και μισό την δύση και την ανατολή του ηλίου. Πάνω στο τραπέζι του είχε χάρακες, στένσιλ και μολύβια όλων των ειδών και χρωμάτων. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά του αλλά ήταν πέρα για πέρα ενδιαφέρουσα. Έφτιαχνε τα όνειρα των άλλων. Βράδυ το βράδυ, όταν όλοι κοιμόντουσαν, εκείνος ξαγρυπνούσε, χτίζοντας, γκρεμίζοντας, βάφοντας και σβήνοντας. Αυτό που προείχε πάντα ήταν η εξυπηρέτηση του πελάτη και ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που το πρωί ξυπνούσε χαμογελώντας. Εκείνος που θυμόταν τόσο έντονα το όνειρο που είχε δει που μπορεί και να ξεχνούσε να ακυρώσει το εισιτήριο στο μετρό πηγαίνοντας στη δουλειά του. Από αφηρημάδα και λόγω του ότι ακόμα δεν είχε καταφέρει να βγει έξω από το νυχτερινό του όνειρο. Ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που πήγαινε στην κουζίνα για να φτιάξει τον πρωινό του καφέ και νόμιζε πως το όνειρο δεν είχε ακόμα τελειώσει. Εν τέλει ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που είχε δει ένα τέτοιο όνειρο που όχι μόνο δεν τον ξύπνησε αλλά τον κρατούσε χουζουρλίδικα παραπάνω στο κρεβάτι. Για πολλά χρόνια τώρα η πόλη όλη όσο πήγαινε ξυπνούσε όλο και πιο αργά. Κανείς δεν ενδιαφερόταν να σηκωθεί στην ώρα του γιατί ο κατασκευαστής ονείρων είχε τέτοιες ιδέες που ο ύπνος και τα όνειρα μέσα σε αυτόν ήταν μια εμπειρία μοναδική. 

Οι εργοδότες είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν γιατί κανείς πλέον δε χτυπούσε την κάρτα στην ώρα του. Η παραγωγικότητα έφθινε και η κερδοφορία των εταιριών πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τα περισσότερα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν ακυρωνόντουσαν από αφηρημάδα και υπήρχε πολύς κόσμος που δεν ενδιαφερόταν ούτε καν να περάσει μια βόλτα από το σουπερ μάρκετ. Όσο πιο όμορφα γινόντουσαν τα όνειρα, τόσο πιο πολύ κοιμόταν ο κόσμος. Όσο πιο γαλήνια ήταν αυτά, τόσο περισσότερο τα αγαθά που πουλούσαν τα κάθε λογής καταστήματα γινόντουσαν αδιάφορα. Τα όνειρα έκλεβαν την παράσταση. 

Τα χρόνια περνούσαν και τα μολύβια του κατασκευαστή ονείρων κόνταιναν. Κάθε νύχτα είχε και μια καινοτόμα ιδέα που πάντοτε ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Οι εργοδότες είχαν φρίξει και αποφάσισαν να φτιάξουν μια συνομοσπονδία. Μια μέρα ο εκλεγμένος τους εκπρόσωπος επισκέφτηκε τον κατασκευαστή ονείρων. Του είπε πως στην πόλη είχαν ανάγκη από εφιάλτες πλέον. Τα όνειρα δεν ήταν της μόδας, άσε που η πόλη εξαιτίας τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο εκπρόσωπος ζητούσε κάτι που να ξυπνά τον κόσμο έγκαιρα και να μη θέλει άλλο να κοιμάται. Να φοβάται τόσο που το να πάει στη δουλειά του να είναι η καλύτερη λύση. Του αγόρασαν καινούργια μολύβια και ένα μοντέρνο υπολογιστή. Του άλλαξαν το παράθυρο και έβλεπε πλέον μόνο την πόλη και καθόλου χάραμα ή δύση. Του είπαν πως έτσι θα έχει καλύτερη θερμομόνωση και κατάλληλο φωτισμό. Του έβαλαν καινούργιες κουρτίνες και του έδωσαν ένα μεγάλο μαύρο μαρκαδόρο για να ζωγραφίζει τους πιο ζοφερούς εφιάλτες της πόλης. 

Ο κατασκευαστής ονείρων τα δέχτηκε όλα και όταν πλέον ο εκπρόσωπος της συνομοσπονδίας έκανε να φύγει του είπε:

"Ποτέ δε θα καταφέρετε να αλλάξετε κάποιον που έχει μάθει να ονειρεύεται. Πάντως σας ευχαριστώ για τις κουρτίνες, τον υπολογιστή, τα μολύβια και τον μαύρο μαρκαδόρο. Όσο για το παράθυρο θα προσπαθήσω να σχεδιάσω πιο χαμηλά τα σούρουπα για να τα βλέπω."

Ο εκπρόσωπος γύρισε να τον κοιτάξει. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού ήταν πάντοτε μια άνιση μάχη. Το καλό πάντοτε έμοιαζε ομορφότερο, απλά στεκόταν μακρύτερα. Ο εκπρόσωπος το γνώριζε καλά αυτό. 

«Μπορείτε να φτιάξετε ένα σούρουπο και για μένα; Από το παράθυρο του σπιτιού μου βλέπω όλες εκείνες τις καμινάδες των εργοστασίων μου που κάθε που τις κοιτάζω μου έρχεται ζαλάδα σκέτη. Μπορείτε να βάλετε σήμερα ένα σούρουπο έξω από το παράθυρο μου. Να το ονειρευτώ έτσι.»

Ο κατασκευαστής ονείρων αφού σκέφτηκε για λίγο τα λόγια του εκπροσώπου του απάντησε:

«Παρότι έχω ένα σκασμό μολύβια και μαρκαδόρους, ωστόσο δεν έχω κανένα χαρτί για να σχεδιάζω το οτιδήποτε. Ποτέ μου δε ζωγράφισα όνειρα πάνω σε καμβά ή κάτι σχετικό. Ζωγραφίζω μόνο πάνω στα θέλω των άλλων. Πάνω στις προσδοκίες τους και στις σκέψεις τους. Για να φτιάξω ένα όνειρο για σένα πρέπει πρώτα να μου δώσεις ένα όμορφο φόντο. Το δικό σου φόντο, ο καμβάς σου είναι τόσο μπαρουτοκαπνισμένος που δε μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα.»

«Τι θα μπορούσα να κάνω για αυτό, τότε;»

«Αν μπορείς τράβα λίγο τις κουρτίνες και άλλαξε το παράθυρο στην αρχική του θέση. Μετά κοίτα λίγο έξω και πιστεύω πως κάτι θα γίνει. Έχει υπέροχη θέα από εδώ.»

«Έχει ενδιαφέρον να φτιάχνει κανείς τα όνειρα των άλλων;» είπε ο εκπρόσωπος κοιτάζοντας έξω τον ήλιο να πέφτει πάνω σε πορτοκαλοκίτρινα συννεφάκια». Είχε ακουμπήσει το κούτελο του πάνω στο τζάμι και κοίταζε σα πεντάχρονο παιδί τα βεγγαλικά στον ουρανό. 

Ο κατασκευαστής ονείρων χαμογέλασε και τον πλησίασε. Στάθηκε δίπλα του και τον έπιασε από τον ώμο. 

«Έχει υπέροχη θέα από εδώ! Έτσι δεν είναι;»

ΖΩΗ ΣΑ ΣΠΙΡΤΟ

Είχα αποκτήσει μια καταπληκτική ικανότητα να φτιάχνω ένα κόσμο γύρω μου. Μια ικανότητα να τον φτιάχνω έτσι όπως θέλω. Μια νύχτα για παράδειγμα πήρα ένα κουτί σπίρτα και προσπάθησα να κάνω εκείνο το παλιό κόλπο με το εκσφενδονισμένο καιόμενο σπίρτο. Μου πήρε καμιά δεκαριά προσπάθειες αλλά στο τέλος το κατάφερα. Σφήνωσα ένα σπίρτο ανάμεσα στο δάκτυλο μου και στο κουτάκι του και ρίχνοντας του ένα γερό χτύπημα με τον μέσο του άλλου μου χεριού το πέταξα φλεγόμενο μακριά. Το έβλεπα να ταξιδεύει και να σηκώνεται όλο και πιο ψηλά. Δε το είδα όμως να σβήνει και έτσι θεώρησα πως πρέπει να έγινε αστέρι. Δεν είχα προσπαθήσει να μετρήσω τα αστέρια πριν και έτσι δε μπορούσα να είμαι και σίγουρος κάνοντας την επαλήθευση. Είπα να ξαναδοκιμάσω αλλά το δεύτερο σπίρτο έπεσε αναμμένο πάνω στην παντόφλα μου. Το έσβησα με την πατούσα μου και μετά άρχισα να χοροπηδώ από το κάψιμο σαν Ινδιάνος στον χορό της βροχής. Δε το έβαλα κάτω όμως. Το επόμενο το πέταξα σε ένα κάδο σκουπιδιών κάτω στο δρόμο και το μεθεπόμενο προς τους πυροσβέστες που κατέφθασαν μετά από μισή ωρίτσα. Στο ενδιάμεσο χρησιμοποίησα άλλο ένα ανάβοντας ένα τσιγάρο και λίγο πριν φτάσω να ρουφάω φίλτρο σκέτο το πέταξα στον γείτονα μου που ακόμα δε μου είχε επιστρέψει εκείνο το δάνειο που του είχα δώσει κάποτε. Δεν είχα χρήματα ούτε για αναπτήρα πλέον αλλά τα σπίρτα τελικά ήταν καλύτερη επιλογή. Ο γείτονας μου τα έφερνε μια χαρά βόλτα. Προχθές μάλιστα τον είδα και με καινούργιο αυτοκίνητο αλλά δεν είχα κέρματα να του ρίξω μέσα για γούρι. Για καλή μου τύχη είχε αφήσει ένα χάρτινο λαμπατέρ στην βεράντα του και δίπλα της υπήρχε μια απλώστρα γεμάτη με στεγνωμένα ρούχα. Λαμπάδιασε στο λεπτό και είδα τους πυροσβέστες να έχουν μείνει με το στόμα ανοικτό κοιτάζοντας προς την βεράντα και αφού πρώτα είχαν καταφέρει να σβήσουν τον κάδο των απορριμμάτων. Για να μη τα πολυλογώ όμως, όταν είχα μείνει μόνο με ένα σπίρτο στο κουτάκι, έριξα την καλύτερη μου βολή. Πήδηξα από το μπαλκόνι, εκσφενδονίζοντας ταυτόχρονα το σπίρτο με τα δάχτυλα μου. Ήθελα να με πάει στα αστέρια σα το προηγούμενο αλλά το πανί που είχαν στρώσει οι πυροσβέστες εκεί κάτω μου χάλασε την αυτοσυγκέντρωση και έτσι βρέθηκα να χοροπηδώ σα μπαλάκι του τένις πάνω στο μουσαμά της διάσωσης. Κατέβηκα σα κύριος αν και προσπάθησα να δείξω κάπως τρομαγμένος. Τους ενημέρωσα για τον τρελό μου γείτονα και πως έβαλε την φωτιά στο μπαλκόνι του. Ένας από αυτούς μου πέρασε μια κουβέρτα στους ώμους και ένας άλλος έτρεξε στην σκάλα. Εκεί που καθόμουν περιμένοντας να δω τα όνειρα μου να γίνονται επιτέλους πραγματικότητα. Εκεί λοιπόν που είχα τυλίξει σφιχτά την κουβέρτα γύρω μου και έψαχνα να δω το άστρο που έφτιαξα και τον γείτονα μου να κατεβαίνει με χειροπέδες μια φωνή δίπλα μου διέκοψε τον ειρμό μου. 

«Γιατί κρατάς αυτό το σπίρτο στα δάκτυλα σου;»

Ήταν μια νεαρή νοσοκόμα και ήταν αρκετά νοστιμούλα. Κοίταξα το χέρι μου και της ζήτησα ένα τσιγάρο. Μου έδωσε. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Δε χρειάστηκε. Μου άναψε με τον αναπτήρα της και κάπνισε ένα και κείνη. Το τελευταίο σπίρτο που προσπάθησα να ανάψω πηδώντας από την βεράντα είχε μείνει στα δάκτυλα μου ενώ το κουτάκι μου είχε φύγει. Είχα χάσει την ικανότητα μου σε εκείνο το άλμα αλλά δε με πείραζε καθόλου. Αυτό το σπίρτο θα το έφτιαχνα φεγγάρι μια νύχτα.

ΜΠΑΜΠΑ;

• Μπαμπά γιατί δεν έρχεσαι να παίξεις για λίγο μαζί μου στην ακρογιαλιά;

• Δε μου αρέσει να χτίζω πυργάκια στην άμμο κοπέλα μου. Ξέρω πως θα είναι για λίγο μόνο που θα μείνουν όρθια και δεν αντέχω να σκέφτομαι πως τα χτίζω για να γκρεμιστούν αμέσως.

•              Μα και το σπίτι της γιαγιάς δε μου έλεγες πως γκρεμίστηκε πέρυσι στο χωριό;

• Ναι, είχε χρόνια να συντηρηθεί και ήταν επικίνδυνο για τους γείτονες. Μπορεί να έπεφτε κανένα κεραμίδι στο κεφάλι τους. Αυτό όμως συνέβη αφού πρώτα η γιαγιά και η δική της γιαγιά έμειναν σε αυτό το σπίτι. Μεγάλωσαν τόσα παιδιά εκεί μέσα, αγόρια όπως εγώ έγιναν άντρες και κορίτσια όπως εσύ έγιναν μητέρες για να φτάσει να γκρεμιστεί. Δεν το χτίσανε για να γκρεμιστεί την επόμενη ημέρα.

•  Αυτοί που χτίσανε το σπίτι της γιαγιάς θα λυπόντουσαν αν μάθαιναν πως τελικά γκρεμίστηκε;

• Είμαι σίγουρος πως ναι.

• Παρόλα αυτά το χτίσανε όμως και εκεί μέσα μεγάλωσες εσύ και οι δικοί σου γονείς.

• Ακριβώς.

•  Τι διαφορά έχει ο δικός μου μπαμπάς τότε από εκείνους τους χτίστες και δε θέλει να χτίσει κάτι που θα γκρεμιστεί μια μέρα;

•  Μα σου είπα πως δεν υπάρχει λόγος να χτίζει κανείς κάτι ξέροντας πως σε λίγο θα γκρεμιστεί!

• Σε αυτό το αμμουδένιο σπιτάκι εγώ θα βάλω τις κούκλες μου, θα τις κάνω να μιλήσουν μεταξύ τους. Θα παίξω την οικογένεια και θα φέρω και άλλες κούκλες που θα κάνουν τα παιδάκια και έξω από το σπίτι θα φτιάξω ένα κήπο με φύκια που βρήκα μέσα στη θάλασσα.

•  Όλα αυτά όμως είναι ένα παιχνίδι που θα παίξεις και μετά θα γυρίσουμε στο κανονικό μας σπίτι, οι κούκλες θα πάψουν να μιλάνε και το σπιτάκι αυτό που θα έχεις χτίσει θα το κάνει μια χαψιά το πρώτο κύμα του βραδιού.

Ο πατέρας γύρισε τη σελίδα στην εφημερίδα του. Διάβαζε αθλητικά και είχε παίξει στοίχημα. Το κοριτσάκι πεισμωμένο ξεκίνησε μόνο του να φτιάχνει το σπίτι στην άμμο και δε ξαναμίλησε στον μπαμπά παρά μόνο το βράδυ που την έβαλε για ύπνο. Του κράτησε μούτρα αλλά όχι πέρα από τα όρια της αγάπης του για αυτόν. Εκείνος έσκυψε στο κρεβάτι της και την φίλησε στο μάγουλο.

• Καληνύχτα γλυκιά μου αγάπη

• Μπαμπά;

• Τι;

• Θέλω να σου πω κάτι.

• Και εγώ θέλω. Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που δεν έπαιξα μαζί σου σήμερα.

• Δε πειράζει μπαμπά. Θα παίξεις αύριο. Αυτό που σκέφτηκα είναι πως και η γιαγιά τελικά γύρισε στο κανονικό της σπίτι όπως μου έχεις πει. Μένει στον ουρανό τώρα. Έχει σταματήσει από καιρό να μας μιλάει σα τις κούκλες όταν δε παίζω μαζί τους και το σπίτι της γκρεμίστηκε και αυτό. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο δε μπορώ να καταλάβω τι διαφορά έχει το παιχνίδι από τη ζωή.

• Δεν έχει καμία διαφορά γλυκιά μου. Καμία απολύτως διαφορά. Κοιμήσου τώρα, αύριο θα πάμε και πάλι στη θάλασσα και έχεις πολλά να μου μάθεις. Καληνύχτα.

ΛΑΘΡΑΙΟ ΣΙΝΕΜΑ

Χώθηκε κάτω από τα σεντόνια

Και την τράβηξε σαν μέσα από το όνειρο της.

Πέρασε κάμποση ώρα εκεί κάτω,

Προσπαθώντας δίχως προσπάθεια.

Ο έρωτας δεν θέλει και πολλά εξάλλου,

Δε ντύνει παρά γδύνει.

Δε δικαιολογείται παρά μόνο δικαιολογεί.

Κάπως έτσι τα καταφέρνει να μένει όρθιος,

Ακόμα και στα δύσκολα.

Σηκώθηκαν και οι δύο αποκαμωμένοι,

Ζωντανοί.

Θα πήγαιναν μια βόλτα,

Εδώ και κει.

Θα γελούσαν, θα μιλούσαν, θα αγγίζονταν

Σε κάθε πρώτη ευκαιρία.

Σήμερα είχε μια καλή ταινία.

Αλλά για σινεμά δεν υπήρχαν χρήματα.

Θα ανέβαιναν στην ταράτσα τους ξανά.

Μετά τη βόλτα στο εδώ και κει.

Και θα έπιαναν τα κιάλια για τους υπότιτλους.

Ο ένας θα διάβαζε στον άλλο,

Κάθε δέκα λεπτά, εναλλάξ.

Ήταν καλύτερα έτσι.

Όλες αυτές οι εικόνες που έβλεπε μονάχα ένας κάθε φορά.

Ενώνονταν με την αφήγηση τους.

Το βράδυ, στο δωμάτιο, θα μπορούσαν να περιγράψουν τις σκηνές.

Και έτσι η ταινία εκτός από λαθραία,

Θα γινόταν και πιο ενδιαφέρουσα.

Οι εικόνες μέσα από τα μάτια του άλλου.

Μια ταινία, δύο αφηγητές,

Σαν τον έρωτα.

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ

Ένοιωθα μια τέτοια απόγνωση που πήρα δρόμο για το πηγάδι των ευχών. Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Θα έριχνα ένα κέρμα και θα έκανα την ευχή μου. Φτάνοντας επιτέλους εκεί, έχοντας διανύσει πολλά μίλια και έχοντας φάει τα πόδια μου μέσα στα γεμάτα ζιζάνια χωράφια, έφτασα στο χείλος του πηγαδιού και ξεφύσησα λαχανιασμένος. Έψαξα τις τσέπες μου και έβγαλα ένα κέρμα. Το κράτησα με τα δύο μου δάκτυλα και έκλεισα τα μάτια. Άρχισα να σκέφτομαι για την κατάλληλη ευχή γιατί ήξερα πως έχω μόνο μια ευχή να κάνω. Για μεγάλη μου έκπληξη δε μου βγήκε με την πρώτη. Μπερδεύτηκα και σκέφτηκα πολύ. Ευτυχία, έρωτα, υγεία, λεφτά, δόξα, ανεμελιά, τι να προτοευχηθώ; Η ώρα περνούσε και εγώ είχα βρεθεί ολότελα ξαπλωμένος στο χείλος του πηγαδιού.

 Από το βάθος του άκουσα μια φωνή.

«Εεεεε. Τι σκέφτεσαι τόση ώρα; Πέτα μου το κέρμα.»

«Δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Κάνε λίγο κράτει!»

«Πάει καιρός τώρα που κάποιος ήρθε για ευχές και εγώ είμαι πολύ πεινασμένο. Δε μπορώ να περιμένω. Το στομάχι μου γουργουρίζει και τα βράδια δε μπορώ να κλείσω μάτι από τον θόρυβο που κάνει η κοιλιά μου.»

Η αλήθεια είναι πως με αποσυντόνισε και πέταξα το κέρμα με ένα τρόπο σχεδόν αντανακλαστικό. Σα να με τσίμπησε κάποιος και εγώ πετάχτηκα.

Είδα το κέρμα να πέφτει και να πέφτει και είχα τελείως σταματήσει να σκέφτομαι για ευχές και τα λοιπά και τα λοιπά.

Γύρισα να φύγω και μου φώναξε να περιμένω.

«Τι;» του είπα με ένα τρόπο αυστηρό γιατί πάλι ξεκίναγα να τα βάζω με τον εαυτό μου για την ευκολοπιστία του.

«Δεν έκανες την ευχή ακόμα. Περιμένω.» μου απάντησε ευχαριστημένη η φωνή από το πηγάδι.

«Δεν έχω πλέον όρεξη για ευχές. Μια ερώτηση έχω μόνο.»

«Λέγε λοιπόν» μου είπε και το άκουσα να μασουλάει λαίμαργα.

«Έχει χάσει ο κόσμος ακόμα και την ελπίδα; Γιατί μου είπες πως έχει καιρό να φανεί κάποιος με μια ευχή;»

 «Μπα καθόλου. Μη δίνεις σημασία σε αυτά που λέω. Ίσα , ίσα αυτόν τον καιρό είναι η καλύτερη εποχή για μένα.»

«Τότε γιατί είπες αυτό που μου είπες;»

«Ξέρεις κάτι; Η απόγνωση του κόσμου με έχει κάνει κάπως… αχόρταγο τώρα τελευταία. Όσο περισσότερα μου προσφέρουν τόσο περισσότερα θέλω. Δεν είμαι όμως και τόσο σκληρό. Ότι μπορώ να κάνω για τις ευχές τους, το κάνω.»

Πρέπει να είχα απομακρυνθεί ήδη αρκετά όταν άκουσα και πάλι να μου φωνάζει από τα βάθη του πηγαδιού.

«Άντε κάνε επιτέλους την ευχή σου. Μη με πεις και αχάριστο στο τέλος!»

Το άκουσα να ρίχνει ένα γενναίο ρέψιμο που το φουγάρο του πηγαδιού το πολλαπλασίασε, το στριφογύρισε, το πήγε εδώ και κει, πριν τελικά φτάσει εκκωφαντικό στα αυτιά μου. Γύρισα και κοίταξα ξανά το πηγάδι και φώναξα βάζοντας τα δύο μου χέρια στο στόμα.

«Εύχομαι καλή σου χώνεψη»