ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Όλα αυτά τα κέρματα που τάισα το μετρό.
Όλα τα δεσίματα των κορδονιών μου.
Και όλα τα λυσίματα τους για να πάω για ύπνο.
Ο ήλιος σηκώνεται.
Το φεγγάρι σηκώνεται.
Τα αστέρια αιωρούνται και πάλι.
Μια μέρα, μια νύχτα.
Άλλη μια μέρα και άλλη μια νύχτα.
Τόσες κινήσεις κάθε μέρα.
Οι ίδιες κινήσεις.
Όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Να κάνεις μπάνιο για να βγεις έξω.
Να κάνεις μπάνιο με το που μπαίνεις μέσα.
Να στρώσεις το κρεβάτι για να το ξεστρώσεις.
Να κάτσεις στη λεκάνη και να σηκωθείς.
Να σηκωθείς από το κρεβάτι και να κάτσεις.
Να μπεις στο αμάξι και να βγεις.
Να πας για ψωμί και να μπεις στο σπίτι με μισοφαγωμένο το ψωμί.
Να πάρεις τζούρα και να βγάλεις κάπνα.
Ένας κύκλος που γυρίζει.
Μπαίνω και βγαίνω,
ντύνομαι και γδύνομαι,
κάθομαι και σηκώνομαι,
κάνω κέφι και το χάνω,
βάζω το χέρι στη τσέπη για να πάρω το κλειδί,
βάζω το χέρι στη τσέπη να αφήσω το κλειδί.
Άπειρες και άπειρες φορές, ξανά και ξανά.
Δεν το είχα ξανασκεφτεί πριν. Παρά μόνο τώρα.
Τώρα που όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις είναι σταγόνες κινέζικου μαρτυρίου.
Τώρα που θέλω να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού με μαγικές σουσαμένιες λέξεις.
Τώρα που θέλω να κάνω μπάνιο μέσα σε καταρράκτες.
Τώρα που θέλω να πάω σπίτι με τους ταράνδους του Αι-Βασίλη.
Τώρα μου ήρθαν τα μιζεροτριψίματα μια ημέρας που μπορούσε να είναι και καλύτερη.
Σίγουρα ίδια με τη χθεσινή, και όσο για την αυριανή δεν θέλω να κάνω προβλέψεις.
Αφήνω στη μοίρα να κάνει και καμιά δουλειά.
Τουλάχιστον να κάτσει και να σκεφτεί κάνα καλό κόλπο για αλλαγή.
Συνήθως είναι καλή με κάτι τέτοια, απλά τώρα τελευταία και αυτή έχει βαλτώσει λίγο.
Δεν την κακίζω.
Όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές.