ΧΙΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

"Το χιόνι είναι η αγκαλιά που οι άγγελοι δεν μπορούν να έχουν". Έτσι μου έλεγε τότε. Και μεγάλη δεν ήτανε και αυτή η σοφία δεν ήξερες πως στο καλό πρόλαβε και γιγαντώθηκε έτσι γρήγορα μέσα της. "Όταν χιονίζει όλοι μας ψάχνουμε για μια ζεστή γωνιά και μια αγκαλιά. Να βρούμε τη σωτηρία από το ψύχος. Να ζεστάνουμε την ύπαρξη και την ψυχή μας". Έτσι έλεγε εκείνη. Τόσο σοφή και όμορφη.

Περπατούσε μέσα στα - στρωμένα χιόνι - πεζοδρόμια της γειτονιάς του και την σκεφτόταν. Οι νιφάδες συνέχιζαν να πέφτουν και βολευόντουσαν πάνω στα φρύδια και στο μούσι του. Το χιόνι έφτιαχνε την όψη του κάμποσα χρόνια μετά. Το χιόνι περόνιαζε τα κόκκαλα του και τα χνώτα του έφτιαχναν ολόκληρες ταινίες του σινεμά μπροστά στα μάτια του. Ασπρόμαυρες ταινίες, σαν και αυτές που βλέπανε μαζί. Ασπρόμαυρες σα τη νύχτα που μαζί της περπατούσε τώρα.

Το χιόνι ήξερε, οι άγγελοι ήξεραν, εκείνη το ήξερε καλύτερα από όλους. Όσο κρατιέται κανείς ζεστός οι πάγοι λιώνουν. Όσο τρέχει κανείς, όσο αγαπάει, όσο αγκαλιάζει, όσο κοιτά και βλέπει, όσο καίγεται να μάθει, καίγεται και να μιλά, όσο να χαϊδεύει θέλει, όσο αρέσκεται να φιλά και αφήνεται να φιλιέται, όσο τα χάδια είναι η μόνη επιλογή, όσο οι λέξεις μέσα του γιγαντώνονται, όσο οι σκέψεις στροβιλίζονται, όσο οι ανάσες που βγαίνουν φωνάζουν για ζωή, όσο όλα αυτά συμβαίνουν τότε με όσο χιόνι και όσο πάγο και να φορτώσεις μια ανθρώπινη ζωή το πράγμα αντέχεται. Βούτηξε μια φλεγόμενη ψυχή μέσα στους πάγους της Αρκτικής και οι πιγκουίνοι θα πισωπατήσουν φοβισμένοι! Έτσι είναι. Έτσι έλεγε εκείνη. Σαν αερικό είχε έρθει στην αγκαλιά του, σαν ανάσα είχε χαθεί, σα φάντασμα τον καταδιώκε μέχρι τώρα. Κάθε χρόνο που έπαιρνε και χιόνιζε την σκεφτόταν. Συνέχεια την σκεφτόταν αλλά με τα χιόνια δεν μπορούσε να κάνει το οτιδήποτε άλλο παρά μόνο να την σκέφτεται.

Σήκωσε τον γιακά και χάιδεψε το μούσι του για να διώξει τις νιφάδες. Έχωσε τα χέρια του στις τσέπες γιατί αισθάνθηκε άβολα με την κίνηση τους. Ήθελε μόνο να γλιστράει μέσα σε εκείνη την κρύα νύχτα. Σα να κάνει πατινάζ στο παρελθόν, ολα να τσουλάνε μέσα σε πιρουέτες και άψογες-ακοπίαστες κινήσεις. Όλα να είναι στη σωστή τους θέση και εκείνος χωμένος μέσα στην παγωμένη ατμόσφαιρα. Του άρεσε να περπατάει χώνοντας τις μπότες του στο απάτητο χιόνι. Να ακούει τον ήχο που κάνει αυτό. Σα να πεθαίνει στα βήματα του. Σα να ξεψυχά.

Ολοζώντανος μέσα στην πιο κρύα νύχτα του χρόνου. Λυπημένος ίσως, μπερδεμένος στα σίγουρα, τόσο μα τόσο ζωντανός όμως. Τα χνώτα του τα ίδια του το θύμιζαν αυτό. Θα γυρνούσε ξανά στο σπίτι αλλά θα προτιμούσε να το κάνει αφού αυτά τα χιόνια θα έλιωναν πρώτα. Έως τότε θα περπατούσε, θα χνώτιζε την ατμόσφαιρα με τη ζέση των σωθικών του και θα αγκάλιαζε τους αγγέλους που τόσο μα τόσο ανάγκη έχουν από μια αγκαλιά.