ΑΣΧΗΜΗ ΠΕΜΠΤΗ

Εάν δεν ήμουν αυτός που είμαι,

θα ήθελα να μη θέλω.

Εάν οι άνθρωποι που εκτιμώ,

κάποτε με εκτίμησαν το ίδιο,

θα ήθελα να εξακολουθήσουν έτσι να κάνουν από εδώ και πέρα.

Θα ήθελα να με αγαπάνε αν η τρέλα μου μπαστακωθεί,

εάν όλο να φεύγω θέλω, πουθενά να μη μένω.

Θέλω να γνωρίζουν ότι δε λοξοκοίταξα ποτέ πριν τη ζωή, παρά μόνο στα μάτια.

Εάν κάποτε αντί να πάρω τα βουνά,

Τα βουνά τα ίδια έρθουν καταπάνω μου.

Τότε θα είναι η στιγμή που εκείνοι,

οι λίγοι,

οι σημαντικοί,

θέλω να έρθουν και να με χαϊδέψουν μέσα στην τρέλα μου.

Να μου βάλουν ένα παστέλι στο στόμα,

Και να μου πουν ότι το ίδιο γλυκός είμαι και γω.

Εάν η τρέλα η ίδια έρθει να με πάρει από εδώ,

Ελπίζω να είναι βουτηγμένη μέσα στην ομορφιά.

Ελπίζω να με αφήσει να χαιρετήσω τους λίγους και σημαντικούς.

Να τους φωνάξω ότι καλά είμαι.

Ότι μέσα στην όμορφη τρέλα που ήρθε να με πάρει,

Τους σκέφτομαι.

Ότι παρότι φεύγω, θέλω δίπλα τους να μείνω.

Να τους πω ότι λογικός που αγαπούσα ήμουν.

Έτσι θα καλμάρω κάπως την κατάσταση...

Θα το προτιμήσουν και οι ίδιοι από το να έμενα εκεί κάτω,

και να τους αγαπούσα λογικά.