ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ

Ένα μπουκάλι γάλα τελικά έχει περισσότερη ζωή μέσα του από πολλούς ανθρώπους, σκύλους και γάτες μαζί. Ένα κρουασάν και ένα αβγό από κότα ελευθέρας βοσκής το ίδιο. Η ομοιότητα τους είναι ότι ξέρουν ακριβώς την ημερομηνία λήξης τους. Μια ημερομηνία που θα τα βρει να έχουν καταναλωθεί ή απλά πεταχθεί ανέγγιχτα στα σκουπίδια. Ένας άνθρωπος, σκύλος, γάτα, κλπ, κλπ, δε το γνωρίζει αυτό. Είναι μια μικρή λεπτομέρεια που ίσως κάνει μια μεγάλη διαφορά. Δεν γνωρίζουμε το πότε λήγουμε. Οι προδιαγραφές μας λένε για καμιά ογδονταριά χρόνια, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που ταξίδεψαν πριν της ώρας τους. Αυτό όμως έχει να κάνει με τον θάνατο τον ίδιο. Το θέμα δεν είναι αυτό.  Κάποιοι άλλοι πέθαναν εδώ και καιρό και κανείς δε τους το αναγνωρίζει γιατί εξακολουθούν να περπατούν στα πεζοδρόμια, να κάθονται σε καφετέριες, και να χτυπάνε πράξεις στο κομπουτιεράκι τους. Το θέμα λοιπόν είναι όχι τόσο ο θάνατος αλλά η κατανάλωση της ζωής της ίδιας. Πρέπει να την καταναλώσεις μέχρι την ημερομηνία που λήγεις. Μετά κανείς δε σου χαρίζεται. Πολλές φορές το να ξέρεις ακριβώς το πότε αυτή (η ζωή) τελειώνει δρα ενισχυτικά σε αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που θα έφερναν τον κόσμο ανάποδα εάν γνώριζαν ότι έχουν μόνο μια εβδομάδα ζωής ακόμα. Θα πήγαιναν για ορειβασία στα πιο ψηλά βουνά, θα πηδούσαν μέσα στην αρένα και θα έτρεχαν μακριά από τα κέρατα του ταύρου, μακριά από τον θάνατο που τόσο κοντά τους έχει έρθει.  Θα υπήρχαν άλλοι που θα δοκίμαζαν ό,τι ουσία υπάρχει στη γνώση της επιστήμης της χημείας και κάποιοι άλλοι που θα το έριχναν στην υγιεινή διατροφή. Το σίγουρο είναι ότι έτσι ή αλλιώς, όλοι μας θα κάναμε κάτι το τελείως διαφορετικό από αυτό που κάνουμε καθημερινά αν ξέραμε ότι σε μια εβδομάδα θα πάρουμε το εισιτήριο χωρίς επιστροφή. 

Βλέποντας την μπαταρία του υπολογιστή μου να βαίνει μειούμενη και γνωρίζοντας ότι για να καταφέρω να τον φορτίσω, με τον χαλασμένο μου φορτιστή, είναι σα να προσπαθώ να βάλω γκόλ κλωτσώντας μια μπάλα από βαμβάκι τότε το θέμα με την ημερομηνία λήξης αρχίζει και αποκτά ένα ενδιαφέρον. Ξέρω ότι έχω λίγο χρόνο για να γράψω κάτι και μετά ο υπολογιστής μου ας πέσει σε κώμα. Να εξαντλήσω μόνο τα περιθώρια του και μετά ας χαιρετηθούμε δακρυσμένοι και οι δύο. Και με τον θάνατο πρέπει να είναι κάπως έτσι τα πράγματα. Όλοι και όλα που γνωρίζουν το πότε τελειώνουν πρέπει να λειτουργούν με έναν κοινό τρόπο. Να προλάβουν να καταναλώσουν τη ζωή έως τότε. Και αν για ένα αυγό η δυστυχία είναι να βρεθεί λιωμένο μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών, τότε για τον άνθρωπο η δυστυχία είναι να σταματήσει να προσπαθεί. Ένα αυγό θα αισθανθεί ότι επιτέλεσε το σκοπό του αν γίνει κλωσόπουλο, βραστό ή τηγανιτό. Θα είναι ευτυχισμένο με αυτό. Όχι όμως να βρεθεί πεταμένο κάπου, ανίκανο πλέον να γίνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Και για τον άνθρωπο τα ίδια ισχύουν. Δυστυχία είναι να ξεχάσει τα όνειρα του, να σουλατσάρει ασκόπως μεταξύ γέννας και θανάτου. Ίσως σε αυτές τις περιπτώσεις μια συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης να έκανε θαύματα. Ο άνθρωπος να καταφέρει να καταναλώσει περισσότερη ζωή στο ενδιάμεσο από εκείνη που θα μπορούσε ποτέ να καταναλώσει με έναν αόριστο χρονικό ορίζοντα. Τι θα γινόταν αν ξέραμε για παράδειγμα ότι εμείς οι δέκα θα φύγουμε σε δύο χρόνια, εσείς οι τριάντα σε πέντε και εκείνοι εκεί το πολύ να έχουν μια εβδομάδα με το ρολόι;