Η ΠΕΤΡΑ

Πόσα τζάμια έχω σπάσει. Πόσα κεφάλια έχω ανοίξει.
Δεν έχω ίχνος ευαισθησίας και όμως είμαι γένους θηλυκού.
Είχα και τις καλές μου στιγμές, δεν παραπονιέμαι.
Έχω γίνει εργαλείο, έχω γίνει άγαλμα, έχω γίνει σπίτι.
Έχω ρίξει κάτω γίγαντες κακούς.
Τι τα θες όμως...
Τώρα κάθομαι σε μια γούβα στην άκρη του δρόμου, ανάμεσα σε γόπες και βροχόνερα.

Η μοναδική μου ασχολία είναι να σπάω βιτρίνες και κεφάλια.
Που και που.
Τον υπόλοιπο καιρό σκονίζομαι και κουτρουβαλώ.
Που και που την αράζω κάτω από κανένα δέντρο.
Και φτου και από την αρχή.

Άραγε αυτό να είναι το τίμημα της αθανασίας μου;
Ένα σχεδόν άφθαρτο υλικό σε ένα κόσμο που πετάει τα πάντα μετά μανίας.
Τα σκουπίδια, τις ηλεκτρικές συσκευές, τους συντρόφους, τα πιστεύω, τις ορέξεις.
Πετάει και αυτά τα σαλιωμένα αποτσίγαρα δίπλα μου.
Σκατά. Παίζω τον πιο ανούσιο ρόλο στο παλκοσένικο του θιάσου της φύσης.

Χάθηκε να είμαι μαργαρίτα να με ρουφάνε γλυκές μελισσούλες;

Σύννεφο να ταξιδεύω;

Πεύκο να την αράζουν ερωτευμένοι ξαναμμένοι έφηβοι;

Θέλω να γίνω σκόνη.

Να εξαφανιστώ.

Να σκορπίσω στους πέντε ανέμους.
Χέρι να μη μπορέσει να με σηκώσει ξανά,

παπούτσι να με κλωτσήσει.

Σκόνη σαν πούδρα και να ταξιδεύω με τη διάθεση του αέρα.