ΣΑΒΒΑ ΤΟ ΚΥΡΙΑΚΟ

Ξέρω, ξέρω!

Ένα φρέσκο Σαββατοκύριακο μόλις ορθώνεται μπροστά μας. Ιδού!

Και τι αν η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει; Τα Σαββατοκύριακα μας ακόμη καλά κρατούν. Είναι σα τις ανάσες που περιμένουμε όταν τα ρουφηγμένα Παρασκευιάτικα πνευμόνια μας έχουν ξεμείνει. Εγώ προσωπικά λατρεύω τα Σαββατοκύριακα και ας μη κάνω τίποτα το συγκλονιστικό κινούμενος εντός τους. Λατρεύω τα Σαββατοκύριακα γιατί είναι κάτι σαν πρόβα τζενεράλε του τέλους του εφιάλτη.

Λατρεύω τα Σαββατοκύριακα γιατί ξέρω ότι η Δευτέρα θα σημάνει το εφιαλτικό τους τέλος.

Μα όχι φυσικά! Βεβαίως και όχι!

Δε μιλάω για το γεγονός της εργασίας, ούτε για το γεγονός της ανάγκης της επιβίωσης. Δε μιλάω για το ότι πολλοί από εμάς αναγκαζόμαστε να κάνουμε μια δουλειά που δε γουστάρουμε καθόλου μα καθόλου. Αυτό δεν είναι πρόβλημα. Το συνηθίζει κανείς σχετικά εύκολα. Δε μιλάω για το ότι πάμε κάπου να στοχεύσουμε ενόσω οι στόχοι οι ίδιοι συνεχώς κινούνται. Πόσο μάλλον αυτή την εποχή που οι τύψεις λιγοστεύουν, οι στάσεις σκληραίνουν, οι συνειδήσεις μαλακώνουν και ο καθένας από εμάς ψάχνει να βρει μονοπάτια δύσβατα που ποτέ πριν δεν είχε κατά νου.

Δε μιλάω γι' αυτό.

Μακάρι να μιλούσα για κάτι τέτοιο. Να μιλούσα για το ότι η καθημερινότητα είναι απλά αυτό που συμβαίνει πριν και μετά τα Σαββατοκύριακα και αυτό λόγο βαρεμάρας.

Μακάρι… αλλά δε μιλάω γι’ αυτό.

Αυτό που τελικά θέλω να πω και δε λέω, είναι ότι η καθημερινότητα πλέον είναι ιδιαίτερα σκληρή με αυτούς που επιμένουν να κινούνται όρθιοι και αγέρωχοι μέσα της. Αυτοί – οι έστω και λίγοι – που έχουν μείνει να βλέπουν τα χρώματα να ξεθωριάζουν σιγά σιγά, τις ελπίδες να ξεμακραίνουν και παρόλα αυτά εξακολουθούν να παλεύουν όπως κάποτε. Σα ταύροι μέσα στην αρένα. Κάποιοι ίσως το πουν απλή αθωότητα, κάποιοι άλλοι βαριά χαζομάρα.

Όπως και να χαρακτηριστεί αυτό, δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από το θέαμα εκείνων των παντοδύναμων ταύρων που προσπαθούν αιμόφυρτοι και σείοντας τη γη να σωθούν. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από αυτό γιατί ο καθένας μπορεί να δει ότι δεν θέλουν να ξεφύγουν αλλά επιμένουν να πολεμούν.  Εμμένουν να παλεύουν όπως πλέον λίγοι προσπαθούν πριν και μετά τα Σαββατοκύριακα τους. Και παρότι παντοδύναμοι τελικά πέφτουν μετά την τελευταία τους πνοή στο σα πούδρα χώμα της αρένας από το χέρι ενός μόλις πενήντα κιλά ταυρομάχου ο οποίος χρησιμοποίησε ανορθόδοξο τρόπο μάχης.

Τι έλεγα όμως;

Για τα Σαββατοκύριακα έλεγα όμως! Και παρότι και μένα του ίδιου μου φαίνεται ότι ξέφυγα από το θέμα, ωστόσο δυστυχώς ξέρω ότι δε ξέφυγα.

Όπως  ένα μόλις Σαββατοκύριακο δεν είναι ικανό να ξεφύγει από τη μάχη της καθημερινότητας που εδώ και καιρό έχει ξεκινήσει. Τη μάχη ενάντια στις σαθρές συνειδήσεις, στις ύπουλες κινήσεις και στις ανορθόδοξες τακτικές.

Τι άλλο;

Μα τι άλλο παρά μόνο να έχουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!