ΣΤΟ ΒΕΝΖΙΝΑΔΙΚΟ

Nouvelle vague και Nick Cave. Καλός συνδυασμός. Χαμηλά φώτα, δουλειά στον υπολογιστή, διάλειμμα για κους κους στο διαδίκτυο. Σήμερα αποφάσισα να πάω το αμάξι μου για πλύσιμο. Το χρειαζόταν είναι η αλήθεια. Το έχω παραμελήσει, όπως και διάφορα άλλα πράγματα. Ένας πακιστανός εκτέλεσε το όλο έργο. Βιαστικός, κουρασμένος από τις δυσκολίες, αμίλητος τόσο στα ελληνικά όσο και στα πακιστανικά, προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με κάτι που δεν έχει επιλέξει. Κάπνισα δύο τσιγάρα ώσπου να τελειώσει, χάζευα ταυτόχρονα και τις οροσειρές των κτιρίων που κτίστηκαν από διαφορετικούς ιδιοκτήτες με διαφορετικά γούστα για τον ίδιο λόγο. Προσπάθησα να του πιάσω κουβέντα, δεν τα κατάφερα και η γλώσσα δεν ήταν το εμπόδιο. Κουρασμένος από αυτά που του συμβαίνουν έξω και μέσα του. Η φρεσκοκαλοπατημένη μου γόπα ξεψύχησε για τα καλά και ζήτησα το λογαριασμό. Πόσο; Τόσο. Δεν άφησα πουρμπουάρ. Το κουρασμένο του πανί κόλλησε αγριεμένο πάνω στον τοίχο. Βρέθηκε και πάλι σε θέση εκκίνησης. Δεν φταίει αυτό που άλλος ένας κύκλος τελείωσε χωρίς αποτέλεσμα. Δεν φταίει ούτε ο υπάλληλος για τον μηδενισμό του. Δεν φταίω ούτε εγώ που δεν μου άρεσε το όλο σκηνικό. Όσο για το αμάξι αυτό μάλλον έμεινε ευχαριστημένο. Δεν ζητάει και πολλά από τη ζωή του όπως εγώ και ο υπάλληλος του βενζινάδικου. Στο κάτω κάτω τέσσερις μήνες αμπανιάριστο είναι και η σημερινή απόφαση του ιδιοκτήτη του μόνο γιορτή μπορεί να θεωρηθεί. Έβαλα και βενζίνη, ήθελα να το κάνω ευτυχισμένο. Να επανορθώσω για ότι δεν κατάφερα με τη σύντομη σχέση μου με τον υπάλληλο. Φεύγοντας οι στέγες των κτιρίων με κοιτούσαν απορημένες. Ναι, εκείνες οι ατελείωτες σειρές των κτιρίων χωρίς ειρμό και ισορροπία. Το κάθε ένα από αυτά αισθανόταν υπερήφανο για την ύπαρξη του. Ποτέ δεν ήρθαν όμως στη θέση μου για να δουν το συνολικό αποτέλεσμα. Ένα συνονθύλευμα από κεραμίδια ρωμαϊκού τύπου, ανοξείδωτα κάγκελα, εμφανή μπετό και ξύλινες πέργκολες, μπάρμπεκιου και παράνομες κεραίες. Δεν μπόρεσαν ούτε θα μπορέσουν ποτέ να φύγουν από τη θέση τους και να δουν το σύνολο των πραγμάτων. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να προσεγγίσουν μια ολιστική θεώρηση των πραγμάτων. Μακάρι να το καταφέρει ο υπάλληλος του βενζινάδικου. Μακάρι να το καταφέρω και εγώ. Να απομακρυνθούμε για λίγο από τη θέση μας για μια θέση στο αστρικό θέατρο της ζωής. Να δούμε το θέαμα από την κερκίδα. Να μην παίζουμε εμείς. Μοναδικοί ηθοποιοί με το άπειρο ταλέντο που η ζωή τα έφερε στραβά. Να κάτσουμε εκεί απλά, με μια λεμονάδα, ίσως μπύρα, απολαμβάνοντας και κρίνοντας ένα θέαμα που τα περιλαμβάνει όλα.

Και με κάτι τέτοιες σκέψεις απομακρύνθηκα από το βενζινάδικο, από τον υπάλληλο, από τον παράφωνο συνδυασμό των κτιρίων και τη νεκρή μου γόπα.

ΙΟΥΛΙΟΣ ΒΕΡΝ

Οι εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό ξεκινούσαν κατά κύριο λόγο με το "Εγώ". Εγώ τα Χριστούγεννα..., εγώ έχω στο δωμάτιο μου έναν κουμπαρά γουρουνάκι, κλπ. Στη διαδρομή μάθαμε να είμαστε λιγότερο εγωκεντρικοί και περισσότερο κοινωνικοί, άλλοι με επιτυχία και άλλοι παλι όχι. Αυτές όμως οι αράδες της νιότης ήταν ατόφια διαμάντια ειλικρίνειας, οι λέξεις δεν έκρυβαν τίποτε από πίσω, το αρχάριο του όλου εγχειρήματος έδινε μια καλή εικόνα της πραγματικότητας. Χώρια που οι ιδέες και η φαντασία έβγαιναν στο χαρτί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Στην πορεία μάθαμε να στριφογυρίζουμε με περισσότερη δεξιότητα τις λέξεις και τις προτάσεις αλλά φευ μαζί με αυτά οι ιδέες και ο αυθορμητισμός πήγε περίπατο. Περνώντας οι μέρες, άλλες ξυστά από δίπλα μας και άλλες καταπίνοντας μας μάθαμε και άλλα πράγματα. Μάθαμε να μη ξεκινάμε τις εκθέσεις μας με το "εγώ". Μάθαμε να το κρύβουμε επιμελώς μέσα στην ουσία των προτάσεων. Αλήθεια πόσοι έχετε διαβάσει πρόσφατα τις εκθέσεις που γράψατε στο δημοτικό; Εγώ πρόσφατα διάβασα μερικές και ανακάλυψα αναζητήσεις που ούτε καν θυμόμουν. Μια φορά μάλιστα είχα προσπαθήσει να γίνω Ιούλιος Βερν. Ένα μυθιστόρημα δύο σελίδων με τίτλο κυνήγι στο νησί του χαμένου θησαυρού. Εξαίσια ανεπιτήδευτο. Σε δύο μόλις σελίδες γινόταν η γνωριμία με τους χαρακτήρες, η έναρξη, η εξέλιξη και το τέλος της πλοκής. Κάτι σαν βιβλίο για ανυπόμονους αναγνώστες. Ο Ιούλιος Βερν και όλοι η κόκκινη συλλογή των βιβλίων του με είχε στιγματίσει τότε. Μετά από αυτό οτιδήποτε είχε να κάνει με επιστημονική φαντασία μου δημιουργούσε αδιαφορία, με εξαίρεση ίσως τον συνονόματο Philip Dick που πάντα είχε το κουσούρι να ποτίσει τη φαντασία του με αρκετή δόση ρομαντισμού, μηδενισμού και χιούμορ. Οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας άρχισαν να μου μοιάζουν τόσο γήινοι που άρχισα να διαβάζω αυτούς που μιλούσαν περισσότερο για τα επί της γης και λιγότερο για τα εξ' από εδώ θέματα. Και αυτοί συνήθως ήταν που έγραφαν με φαντασία. Έγραφαν για αυτά που έχουν μέσα τους και δεν έλεγαν παραέξω. Δεν προσπαθούσαν να μαντέψουν το μέλλον ή να ζωγραφίσουν μια εικόνα μιας αυριανής ανακάλυψης που θα φέρει τα πάνω κάτω. Μιλούσαν για τις σκέψεις τους. Και αυτό τελικά είναι η απώτερη επιστημονική φαντασία. Όλα αυτά που έχουμε μέσα μας και δε λέμε. Και εκεί πίσω, πέρα από τις όποιες μας εξομολογήσεις, πάνω από αυτή τη καθημερινότητα του καθωσπρεπισμού μας είναι που κρύβεται ένας κόσμος που διψάει να ανακαλυφθεί ενώ εμείς στριφογυρίζουμε τα κομπολόγια μας. Ένας κόσμος γεμάτος με θέλω, με ιδέες, με φοβίες που δεν έχει να κάνει με αυτό που τελικά ζούμε. Και ενώ τότε στο δημοτικό είχαμε πάρει μια καλή πορεία και από την πρώτη λέξη της έκθεσης θέλαμε να το ανακαλύψουμε, στη συνέχεια μάθαμε να το καλλωπίζουμε και να το αφήνουμε στα μετόπισθεν. Μια ντουζίνα σκέψεις στο πατάρι της λήθης. Και τελικά όσοι από εμάς θέλουμε τον ψυχαναλυτή μας καλύτερα και οικονομικότερα θα ήταν να πιάνουμε την κουβέντα με τους μικρούς φίλους στην παιδική χαρά. Να ξανακαλύψουμε αυτό που έχουμε χάσει. Τον αυθορμητισμό, την ποίηση, το δάκρυ για ένα μόλις παιχνίδι. Να κάνουμε και κούνια - όσοι από εμάς τουλάχιστον χωράμε- αφήνοντας τη φυσική να κάνει το παιχνίδι της. Πέρα δωθε χωρίς το άγχος με τους αριθμούς. Πέρα δώθε και ένα σκαστό γέλιο. Πέρα δώθε και να βλέπουμε τα πάντα να πλησιάζουν και να απομακρύνονται σε μια μόλις στιγμή. Πέρα δώθε και ξανά. Ένα πέρα δώθε χωρίς σκοπό φίσκα από χαρά. Πέρα δώθε. Και ξανά.

JAZZ!!!

Jazz!!! Μια ένωση τεσσάρων ή και παραπάνω μουσικών που ο καθένας κάνει τα δικά του και όλοι μαζί μιλάνε την ίδια γλώσσα. Όλοι μαζί δίνουν ένα αποτέλεσμα λιχουδιά για τα αυτιά. Βέβαια υπάρχει και η rock όπου τα πράγματα είναι προμελετημένα. Εξαίσιο αποτέλεσμα αρκετές φορές αρκεί να μη θέλεις σώνει και καλά να είσαι rock. Η μουσική δεν πρέπει να σε κατατάσσει. Αρκεί και μόνο να σε απογειώνει. Και η underground μουσική καλή είναι. Στο βαθμό που αυτοί που τη δημιουργούν και αυτοί που την ακούνε δεν θέλουν σώνει και καλά να είναι underground. Η μουσική δεν είναι πολιτική πεποίθηση, δεν είναι χουλιγκανική εξάρτηση, δεν είναι οριοθέτηση της εικόνας που θέλουμε να κτίσουμε για τους εαυτούς μας. Η μουσική είναι εκεί και ξεδιπλώνεται. Την χορεύουμε ή απλά την ακούμε. Επαναλαμβάνουμε ψιθυριστά τους στίχους ή τη μελωδία. Είναι πέρα από κλίκες και κλισέ. Την ακούμε γιατί μας γαργαλάει τη ψυχή όχι γιατί θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Η μουσική αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την ανακαλύψουμε. Και μεταξύ ενός μουγκού, ενός τυφλού, και ενός κουφού μάλλον θα προτιμούσα τα δύο πρώτα. Βέβαια και το να μη βλέπεις είναι ένα πρόβλημα. Πέρα από τα καθημερινά και τεράστια προβλήματα που δημιουργεί υπάρχει και το θέμα του τι μπορείς να χάσεις ώς οπτική εμπειρία. Ενα δέντρο στη μέση του πουθενά, μια γυναίκα που βγήκε από παραμύθι, μια θάλασσα γυαλί, ενα ερωτευμένο ζευγάρι ηλικιωμένων, ένα παιδί, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Ας μην αναλύσω την αφή. Αυτή και αν σημαντική. Παραγκωνισμένη από τις υπόλοιπες ηρωίδες αισθήσεις αλλά τόσο μα τόσο σημαντική. Ένα χάδι, μια ανάσα, ένα φιλί, ο αέρας που περνά από το λευκό σου μπλουζάκι σούρουπο Αυγούστου. Αναποφάσιστος μάλλον θα έλεγα ότι είμαι. Η μουσική ίσως είναι το πρώτο βήμα για να βάλεις μπροστά όλα τα υπόλοιπα. Ένας ήχος, μια ανάσα, ένα βλέμμα, μια σκέψη. Jazz, ποτέ δεν ήμουν fan. Είναι εκεί όμως αξιοπρεπής, με τον ιδρώτα της και τα κουλτουριάρικα μουσάκια της. Είναι εκεί και μου γαργαλάει τα αυτιά.

ΠΑΡΟΝ

Μια δύσκολη ημέρα τελείωσε. Η νύχτα ευτυχώς είναι ακόμα στη θέση της και με περιμένει. Συνήθως νίωθουμε καλά για αυτά που καταφέρνουμε, για αυτά που περνάμε με ένα μεγάλο ουφ να ξεδιπλώνεται μαζί με τις ανάσες της κούρασης. "Παει και αυτό" λεμε και το αίμα αρχίζει να κυλά μέσα μας γλυκό και ήμερο ξανα. Αλήθεια γιατί τόσο μεγάλη σημασία; Γιατί αυτό που πέρασε να βαραίνει σε σχέση με αυτό που θα έρθει; Το ξέρω βέβαια ότι μιλάω μόνο για τον εαυτό μου. Πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε;
Αφου
μόνος
μου
γράφω.
Όχι οτι θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ξερογλύφεσαι για το μέλλον.
Που είτε έρχεται και δεν σε καλύπτει.
Είτε έρχεται αλλά οχι τόσο φουσκωμένο όσο το είχες φαντασιωθεί.
Είτε δεν έρχεται καθόλου.
Έχει και άλλες δουλειές να κάνει από το να ακολουθεί τις σκέψεις σου.
Συνεπως και αρα, το παρόν πρεπει να είναι η βεντέτα πρωταγωνιστής στον μικρό μας θίασο. Αυτό να τραβάει όλα τα κοντινά πλάνα.
Το παρελθόν δε που το πας;
Να στέκεσαι εκεί στο δικό σου χωροχρόνο χαιδεύοντας τις φωτογραφίες της μνήμης σου και να λες αυτά τα ΑΧ και ΩΧ. Κριμα και αδικο. Έχεις αλλάξει ενώ οι εμπειρίες έμειναν στη θέση τους. Δεν μπορείς να κρίνεις πλέον για την νοστιμιά της συνταγής. Τότε που καθόσουν και έτρωγες θα έπρεπε να το κάνεις. Η γεύση σου άλλαξε. "Τι όμορφα που ήταν τότε που...".
Το παρόν είναι εδώ και φωνάζει αρκετά δυνατά για να σε ξεκουφάνει. Τα μεγάλα ουφ που γεμίζεις την ατμόσφαιρα είναι η απόδειξη αυτού ακριβώς. Το έζησες. Και τώρα πρέπει να στρογγυλοκαθήσεις τον πισινό σου σε ενα βολικό καναπέ και να ζήσεις και άλλη μια στιγμή από το παρόν. Το παρόν έτσι και αλλιώς είναι αρκετά εγωκεντρικό και κάνει τα αδύνατα δυνατά να σου τραβήξει την προσοχή. Πολλές φορές αν δεν του δίνεις αρκετή σημασία σου δημιουργεί και διάφορα μικροπροβλήματα ωστε να τραβήξει το ενδιαφέρον σου πάνω του.
Θα βάλει ενα περιστέρι να κουτσουλίσει το καινούργιο σου μπουφάν.
Θα σου πετάξει μια γάτα μπροστά από το αμάξι που οδηγείς.
Θα χαλάσει το δόντι σου για να αισθανθείς τον πόνο. Ούτε απλά να θυμηθείς. Ούτε απλά να φοβηθείς μην πονέσεις.
Το παρόν είναι αρκετά έξυπνο και βρίσκει (τις περισσότερες φορές) ωραία κόλπα για να σου πει "Ψιτ, εδώ είμαι".
Πολλές φορές βέβαια κάνει και βρώμικα κόλπα. Στέλνει πχ έκτακτες εισφορές. Εκεί ίσως αξίζει να φτιαχτείς για λίγο με το παρελθόν ή το μέλλον ξεχνώντας το παρόν. Για λίγο όμως. Μη γίνεις junky του απαγορευμένου χρόνου.
Τωρα όμως είναι αργά και τρέχω να προλάβω λίγο από το μέλλον της σημερινής νύχτας.

ΝΥΧΤΑ

Έχω μια μανία με τις νύχτες.
Όλα τα μυστήρια πράγματα συμβαίνουν τις νύχτες. Τις περισσότερες φορές είναι και ενδιαφέροντα.
Αν το καλοσκεφτείς η νύχτα είναι σαν μια πόρτα στην άλλη πλευρά της ζωής.
Είναι η πόρτα από την οποία βγαίνουν όλοι οι παραστρατημένοι του κόσμου αυτού. Είναι η πόρτα την οποία όλα αυτά να νυκτόβια πλάσματα περνάνε για να πάρουν μια ανάσα. Ναι, όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα που βλέπουμε μέσα από κάμερες νυκτός στα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Όλα εκείνα τα πλάσματα που σκάβουν τρύπες, κρέμονται ανάποδα στα δέντρα, ρουφάνε το μεδούλι από άλλα εξίσου υποχθόνια πλάσματα της νύχτας.
...καλύτερα όμως να μην δούμε αυτή τη πλευρά της νύχτας... Ας αφήσουμε όλους αυτούς τους hippies φωτογράφους, junkies, γυναίκες μιας χρήσης, άντρες που γίνονται γυναίκες, γυναίκες που φέρονται σαν άντρες, άντρες που γίνονται ότι την ημέρα δεν μπορούν, τυφλοπόντικες, ύαινες και πάει λέγοντας, ας αφήσουμε όλα αυτά στην άκρη. Δεν είναι ο αφρός της νύχτας.
Εγώ θέλω τον αφρό της νύχτας.
Ο αφρός έχει να κάνει με τη φύση της νύχτας. Με το καταλάγιασμα των αισθήσεων. Εκεί που ο χρόνος κυλά λίγο πιο αργά από το συνηθισμένο και έχεις τις ευκαιρίες σου για να δεις τα πράγματα με άλλο μάτι.
Η νύχτα είναι ο χρόνος εκείνος που ο Θεός σου δίνει μια ευκαιρία να κρυφοκοιτάξεις για λίγο μέσα στο δωμάτιο του.
Η νύχτα είναι με μεγάλη αγκαλιά, έτοιμη να δεχτεί όλη σου τη φαντασία.
Είναι χαρακτηριστικό της εξάλλου. Δεν μπορείς να δεις τίποτα μέσα στο μαύρο τ' ουρανού. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις λίγη από τη φαντασία που διαθέτεις. Τη νύχτα βλέπεις και τα όνειρα σου. Αυτά που ίσως ήθελες να κάνεις πράξη την ημέρα αλλά δυστυχώς ξέχασες με το που ξύπνησες. Κάτι σαν τα μηνύματα του αστυνόμου Σαίνη. Ονειρομηνύματα που αυτοκαταστρέφονται με το πέρας της ανάγνωσης.
Η νύχτα είναι κατάλληλη για τον απολογισμό της ημέρας. Η μέρα σπάνια έχει τη δυνατότητα να κάνει τον απολογισμό της ημέρας. Το βράδυ είναι κατάλληλο για να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά σε αυτά που έκανες σωστά και σε εκείνα που ήθελες λίγο ακόμα σπρώξιμο για να τα καταφέρεις. Και αν πάω και ένα βήμα πιο πέρα και η νύστα δεν έχει ξεκινήσει να ροκανίζει την δυναμική μας τότε η νύχτα είναι κατάλληλη και για τα μελλοντικά μας πλάνα.
Όλα αυτά όμως είναι πέρα από την ίδια τη νύχτα...
Γιατί δεν της αξίζει να είναι χαλί για σκέψεις μόνο.
Όλο αυτό που συμβαίνουν τα βράδυα είναι πέρα και πάνω από οτιδήποτε συμβαίνει μέσα μας. Ένας μαγικός, παράλληλος κόσμος με νυχτοπούλια συνθέτες, κουκουβάγιες νυχτοφύλακες, αστέρια νεον φωτα, βαθιά πελιδνόμαυρα κύματα ηρεμίας, ανάσες που ακούγονται, θέλω που ξεμυτίζουν. Η νύχτα είναι εκεί, μας κοιτά και περιμένει να την απολαύσουμε.
Γραφικός ή όχι έχω μια μανία με τις νύχτες...
...ευτυχώς κάθε ημέρα που περνά μου δίνει και από μια...