ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΑΠΟ ΚΕΡΑΣΙ

Τα κεράσια λικνίζονταν σαν ονειροπαγίδες πάνω στο δέντρο. Ήταν η μία και μοναδική κερασιά του κήπου τους. Μια κατακόκκινη πινελιά στο  κάτασπρο φόντο του κτιρίου. Και ήταν εξαίσια κερασιά, ήταν εκείνη η χαρούμενη νότα. Η μοναδική αν θέλει κανείς να ακριβολογεί στα λεγόμενα του. Πίσω από το παράθυρο, πίσω από εκείνη τη κερασιά, βρισκόταν τυλιγμένος στα σεντόνια του. Η δεύτερη του εβδομάδα στο νοσοκομείο είχε καταντήσει ήδη ρουτίνα. Τουλάχιστον τις πρώτες ημέρες υπήρχε και η προοπτική του θανάτου που έδινε μια κάποια διαφορετικότητα στην όλη κατάσταση. Μετά, αφού ο κίνδυνος είχε φύγει (προς το παρόν βέβαια γιατί ο χάρος κερδίζει πάντα στη ρεβάνς), άρχισε μια σειρά από επαναλαμβανόμενα και παντελώς βαρετά γεγονότα. Η πάπια γέμιζε, η πάπια άδειαζε, το φαγητό ήταν νερόβραστο και το βράδυ και το μεσημέρι, οι νοσοκόμες δεν είχαν καμία σχέση με εκείνες τις ανεξάντλητες φαντασιώσεις των εφηβικών του χρόνων που οδηγούσαν αρκετούς σπυριάριδες δεκαπεντάχρονους να θέλουν να γίνουν γιατροί. Εδώ οι νοσοκόμες περίσσευαν στις ρόμπες τους, ενώ εκείνος κάποτε φαντασιωνόταν πως οι ρόμπες έπρεπε να περισσεύουν πάνω στις νοσοκόμες. Δεν είχαν κότσο, μήτε σοφιστικέ γυαλιά. Δε τον κοιτούσαν με μια λαγνεία στα μάτια παίρνοντας μακριά την αχνιστή πάπια για να την αδειάσουν στις τουαλέτες. Εδώ οι νοσοκόμες ήταν κακοπληρωμένες, ίσως και τελείως απλήρωτες και ο μοναδικός άνθρωπος που κοίταζαν κάπως ηδονικά ήταν εκείνο το κοράκι από το γραφείο κηδειών παραδίπλα. Κάποιες φορές, στο αχνοχάραμα της επίδρασης των φαρμάκων που κατάπινε με ρυθμούς πιο γρήγορους και από τα ίδια του τα σάλια, είχε προσέξει τον τύπο με τη λεπτή γραβάτα να παραχώνει στις τσέπες τους κάτι χαρτονομίσματα. Μετά από μια ή δύο ημέρες μάθαινε για ένα θάνατο ασθενούς του δικού του θαλάμου ή των γειτονικών. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν ένα κλασσικό ελληνικό λάδωμα της νεοελληνικής εποχής. Στη συνέχεια όμως και με τη βοήθεια του οξυγόνου που είχε για τουλάχιστον δώδεκα ώρες κάθε ημέρα προχώρησε τη σκέψη του λίγο βαθύτερα αλλά αυτό δε συνέβη πριν το ξημέρωμα της αυριανής ημέρας.

Η κερασιά  έξω από το παράθυρο, ένιωθε το βάρος των αφάγωτων καρπών της. Με τόση κορτιζόνη και θανατίλα εκεί γύρω ούτε ένα ζωύφιο της προκοπής δεν ερχόταν για να την ξαλαφρώσει από αυτό το βάρος. Ούτε καν ένα πουλί. Στη μνήμη του κλωθογύριζε παιδικές μνήμες με εκείνον να σκαρφαλώνει πάνω στην κερασιά του πατρικού του και να γεμίζει τις τσέπες του με χούφτες κεράσια. Η κατάβαση από το δέντρο συνήθως τον έβρισκε με κατακόκκινες τσέπες από τους ζουπιγμένους μεζέδες γιατί εδώ που τα λέμε εύκολο δεν είναι να κατεβαίνεις από ένα δέντρο. Ενώ στη ζωή οι αναβάσεις είναι δυσκολότερες από τις καταβάσεις σε ότι αφορά ένα δέντρο ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Τότε, καθόταν στη ρίζα και ξαναμμένος όπως ήταν από την αναρρίχηση, άρχιζε να φτύνει τα κουκούτσι. Και το είχε βάλει στόχο να τα ρίχνει όλο και πιο μακριά. Κατάπινε πρώτα τη σάρκα για να έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις βολής και στη συνέχεια σημάδευε λίγο πιο μακριά από το προηγούμενο κουκούτσι. Είχε βελτιώσει τόσο πολύ την τεχνική του σε αυτό που κάποιος πονηρός αγρότης του είχε ζητήσει να τον βοηθάει στη σπορά. Ή έτσι θυμόταν τουλάχιστον γιατί τώρα με όλα αυτά τα παραισθησιογόνα που είχε μέσα του, η φαντασία με την πραγματικότητα έπαιζαν τρικλοποδιές.  Όπως και να είχε πάντως, ήταν σίγουρος πως είχαν περάσει ούτε λίγο, ούτε πολύ εβδομήντα χρόνια από τότε. Και το άσχημο δεν ήταν αυτό. Το άσχημο ήταν πως δεν είχε κάνει πράξη αυτό που ήθελε. Ένα ολόκληρο δάσος από κερασιές. Έφτυνε τα κουκούτσια και έκανε κάθε του φορά μια ευχή. Του χρόνου να βρει εκεί ένα κλωνάρι. Για την ακρίβεια όχι ένα αλλά εκατό γιατί με τα τόσα που έσπερνε με το στόμα του αυτό θα έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα. Δε του είπε κανείς, δε ρώτησε ποτέ του, για την ακριβή μέθοδο σποράς. Το μόνο που έκανε με επιμέλεια ήταν να σκαρφαλώνει στην κερασιά, να γεμίζει τις τσέπες του, να φτύνει τα κουκούτσια πάνω στο άσκαφτο χώμα και στο τέλος να ακούει την κατσάδα της μάνας του για το ότι δε τρώει το φαγητό του έτσι όπως πρήστηκε πάλι από τα πολλά κεράσια.

Πέτυχε με την άκρη του ματιού του τη νοσοκόμα να βγαίνει έξω από τον θάλαμο, σβήνοντας τα φώτα. Δεν είχε καταλάβει για πότε πήρε να βραδιάζει. Η κερασιά εκεί έξω φαινόταν πλέον σα σκιά και εκείνος απορροφημένος όπως ήταν με τις αναμνήσεις του το είχε παραβλέψει. Σκιές όμως ήταν και μέσα στο θάλαμο. Σκιές του θανάτου και ας τους έβλεπε όλους πεντακάθαρα μέσα από το κιτρινιάρικο φωτάκι που άνοιξε η νοσοκόμα λίγο πριν ο άνεμος της βιασύνης της τραβήξει την πόρτα. Πέρα από κάτι ψιθυριστούς μονολόγους και μερικά πνιχτά αγκομαχητά δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκεί πέρα που να έμοιαζε κάπως ζωντανό. Ακόμα και ύπνος δεν υπήρχε.  Για τον ίδιο τουλάχιστον γιατί πάνε τρείς μέρες τώρα που είχε να κλείσει μάτι. Το είχε πάρει ζεστά το πράγμα. Θα τα έκλεινε μια και καλή. Έως τότε… ας φύσαγε μόνο εκεί έξω και ας χόρευε η κερασιά στα μάτια του σα Τουρκάλα το χορό της. Ανοιγόκλεισε στιγμιαία τα μάτια του και πέρασε ένα χάδι πάνω από το μούσι του. Έπιασε μια τρίχα και την τράβηξε. Σκέφτηκε το τι περίεργο πράγμα ήταν που οι τρίχες των ανθρώπων γινόντουσαν λευκές με τα χρόνια. Τι περίεργο που και τα σύννεφα άσπρα ήταν στα καλά τους. Σα να προσπάθησε ο Θεός να ταιριάξει χρωματικά το φευγιό του ανθρώπου. Σα να είχε σκεφτεί κάθε λεπτομέρεια. Να ‘ταν άραγε έτσι; Και αν φρόντισε τόσο την έξοδο, τότε γιατί έμοιαζε να μην έκανε και τόσα πολλά για την ίδια την παραμονή του ανθρώπου στη Γη;  Όλοι τους στον θάλαμο έμοιαζαν τώρα σαν εκείνα τα κουκούτσια που έφτυνε ο ίδιος πάνω στο χώμα. Σα να μη φύτρωσαν ποτέ τους, να μην έβγαλαν ρίζες, να μη φούντωσαν. Σα να μη μπόρεσαν να χορέψουν στον άνεμο όπως η κερασιά εκεί έξω κάνει. Εκείνος ήταν μικρός, ήταν άνθρωπος, δε θα μπορούσε να είχε καταφέρει και πολλά περισσότερα από αυτό. Από κάμποσα κουκούτσια πεταμένα τριγύρω  με την κάψα του καλοκαιριού να ρουφάει και τους τελευταίους τους χυμούς. Αν ο θεός είχε σκεφτεί και την παραμικρή λεπτομέρεια για το κάθε τι, τότε χρειαζόταν κάποιον να του πει ότι ξέχασε κάμποσους μπαμπόγερους σε κείνο το νοσοκομείο σα κουκούτσια πάνω στο χώμα.

Η πρωινή του ένεση πλησίαζε. Έκανε ένα μορφασμό αηδίας, αναλογιζόμενος πως έπρεπε πάλι να βγάλει τα πισινά του φόρα παρτίδα σε όλο το θάλαμο. Για παραβάν ούτε λόγος. Πολυτέλειες, και παρότι υπήρχαν σπανίως τραβιόντουσαν. Συνήθως για τελευταία φορά. Χάρηκε με αυτή τη σκέψη γιατί τουλάχιστον υπήρχε και κάτι πιο αποκρουστικό από τους νερουλούς γέρικους του γλουτούς. Ας ήταν και ο ίδιος ο θάνατος αυτό το κάτι. Ο χρόνος είχε άπειρη ώρα μπροστά του να παίξει με τα νεύρα του. Έμοιαζε σα να γρατζουνάει κανείς μια φρέσκια κιμωλία πάνω σε μαυροπίνακα. Το κάθε τι τώρα έμοιαζε να κινείται σε ρυθμούς χελώνας. Κάπου εκεί ήταν που η φιλοσοφία έβαζε το ποδαράκι της στην πόρτα και ήθελες δεν ήθελες σου έκανε αρμένικη βίζιτα. Γιατί τι λόγο έχει κανείς να φιλοσοφεί όσο νιώθει ευτυχισμένος; Τότε τα πράγματα κινούνται στους σωστούς ρυθμούς και χρόνος δε περισσεύει για σκέψεις. Αν έχεις μια ευτυχία να αντιμετωπίσεις τότε όλα τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.

Η πόρτα έτριξε για πρώτη φορά μέσα στη νύχτα και είδε τη νοσοκόμα να πάει στο βάθος του θαλάμου. Έσκυψε πάνω σε ένα κρεβάτι και έμεινε σκυμμένη για αρκετή ώρα. Μετά κοίταξε τον καρπό της που ήταν φορεμένο ένα ρολόι και τραβήχτηκε στην έξοδο. Αυτή τη φορά είχε ξεχάσει ανοιχτή την πόρτα πίσω της. Από το άνοιγμα μπορούσε να τη δει να σχηματίζει ένα αριθμό στο κινητό της και να μιλάει. Το κάθε τι εκεί μέσα έμοιαζε σα γεγονός. Η απουσία οποιασδήποτε δραστηριότητας κάνει τους ανθρώπους ιδιαίτερα παρατηρητικούς. Μη έχοντας τίποτα συγκεκριμένο για να ασχοληθούν είναι ικανοί να σου αναλύσουν την πορεία και το στυλ πετάγματος μιας μύγας που μόλις πέρασε από μπροστά τους.  Μετά από λίγο η πόρτα τραβήχτηκε και του πήρε ώρα για να συνηθίσουν ξανά τα μάτια του σε εκείνο το κίτρινο, αχνό φωτάκι του δωματίου. Η μάσκα του οξυγόνου ήταν καλά σφιγμένη στα ρουφηγμένα του μάγουλα. Όταν του την είχαν πρωτοφορέσει ονειρεύτηκε πως ήταν ήρωας πιλότος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Το οξυγόνο είχε μπει τόσο βίαια μέσα του που τύφλα να έχει το LSD.  Η πόρτα έκλεισε ξανά και κείνος προσπάθησε να ταξιδέψει για λίγο με κλειστά τα μάτια στη φαντασίωση ενός ύπνου. Μετά, ανοίγοντας τα ξανά, είδε την κερασιά να έχει φουντώσει από τον άνεμο μέσα της. Σα να του φάνηκε πως έβλεπε ξεκάθαρα κάθε της καρπό. Κάθε μπορντό κεράσι τώρα φαινόταν περισσότερο ξεκάθαρα από πριν. Ακόμα και μέσα από αυτό το δειλό χάραμα που ξεπρόβαλλε. Μετά δεν μπόρεσε να κρατήσει άλλο τα μάτια του ανοιχτά. Κοιμήθηκε μαζί με τη νύχτα που έφευγε.

Εκείνο που τον ξύπνησε ήταν το γνωστό ποδοβολητό της κουστωδίας των γιατρών και των νοσοκόμων που έκαναν επιθεώρηση στους ασθενείς. Το γεγονός πως πάντα υπήρχαν και αρκετοί μαθητευόμενοι εκεί μέσα τον έκανε να νιώθει σαν έκθεμα στο μουσείο δερματολογίας του Συγγρού. Πίσω από εκείνο τον ορυμαγδό της ιατρικής επιστήμης πρόσεξε το κοράκι με τη μαύρη λεπτή του γραβάτα να πάει στο βάθος του θαλάμου. Εκεί που είχε δει τη νοσοκόμα το ξημέρωμα. Πρόσεξε πως αυτή τη φορά είχαν βάλει παραβάν και κατάλαβε πως αυτή τη φορά δεν επρόκειτο να του κάνουν ένεση στα πισινά. Μέσα από την ομάδα αναγνώρισε τη νοσοκόμα που κοιτούσε νευρικά προς το μέρος του νεκροθάφτη. Ήταν σίγουρος πλέον, εκείνη η κακούργα τον είχε φάει. Ποιος ξέρει τι τρόπο να βρήκε για να τον ξεκάνει.

«Εδώ αγαπητοί μου έχουμε καρκίνο του πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο, κοιτάξτε εδώ, σε αυτό το χαρτί την ραγδαία εξέλιξη σε μόλις δύο εβδομάδες. Είναι ένα ασυνήθιστο φαινόμενο για τα ιατρικά δεδομένα γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι ογδόντα ενός ετών.»

Εκείνος επειδή δεν είχε συνηθίσει να συστήνεται σαν ο «ραγδαίος καρκίνος» δεν προχώρησε σε περαιτέρω κουβέντα με τον γιατρό. Του πέρασε σε κάποια στιγμή από το μυαλό να πει πως πέρα από τον καρκίνο του ήταν και ο ίδιος στο δωμάτιο και καλό θα ήταν για αρχή να πουν απλά τα βαφτιστικά τους ονόματα ή ακόμα και τα επώνυμα τους αν η κουβέντα ευδοκιμούσε. Η προσοχή του όμως αποσπάστηκε από εκείνη τη νοσοκόμα που πήγε πίσω από το παραβάν και βγαίνοντας ίσιωνε με την παλάμη της την τσέπη από την νοσοκομειακή της φόρμα. «Έβγαλε πάλι το μεροκάματο της το κορίτσι!» σκέφτηκε και μετά η ομάδα μετακινήθηκε στον επόμενο ασθενή (ή μάλλον στην επόμενη αρρώστια). Η νοσοκόμα εντάχθηκε ξανά μέσα στην ομήγυρη και εκείνος ήταν πλέον σίγουρος ότι θα κατάστρωνε ήδη το σχέδιο για το επόμενο της θύμα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο την κερασιά και του φάνηκαν λιγότεροι οι καρποί της. Όχι πως τους είχε ποτέ μετρήσει αλλά δεδομένου ότι την παρατηρούσε για τόση ώρα εδώ και μέρες, ακόμα και ένα της φύλλο να έφευγε, εκείνος θα το πρόσεχε. Οι καρποί πρέπει να είχαν βαρύνει τόσο που ξεκόλλησαν από τα κοτσάνια τους, γεμίζοντας κερασένιο αίμα το χώμα κάτω τους. Το γέρικο τους κορμί δεν άντεχε άλλο το μονόζυγο πάνω στα κλαριά.  Ήθελαν να αφεθούν στην πτώση της ηλικίας τους. Αφάγωτα και λαχταριστά ακόμα. Τα κεράσια είχαν αυτή την πολυτέλεια. Έπεφταν πάντα τη σωστή στιγμή ή φαγωνόντουσαν. Ακόμα όμως και αφάγωτα, ήξεραν το πότε ακριβώς πρέπει να φύγουν. Ο θεός ίσως είχε σκεφτεί κάτι περισσότερο όταν έφτιαχνε τα σχέδια του για τις κερασιές. Σε ότι αφορούσε τον άνθρωπο έκανε τις υπερβολές του. Τον άφηνε ρουφηγμένο από τους χυμούς του πάνω στο δέντρο της ζωής. Τον άφηνε εκεί αρκετές φορές για πολύ χρόνο. Ξεχασμένο και από τον ίδιο το νόμο της βαρύτητας. Ίσως αυτή η νοσοκόμα αγαπούσε τα κεράσια, όπως αγαπούσε και τα χαρτονομίσματα που της γέμιζε τις τσέπες το χέρι του κορακιού. Όλα έχουν την εξήγηση τους τελικά και το μόνο που χρειάζεται είναι απλά λίγη καλή διάθεση για να πάρουν όμορφα χρώματα.

Βλέποντας το τσούρμο να φεύγει για τον επόμενο θάλαμο, τράβηξε την μάσκα με το χέρι του και φώναξε.

«Νοσοκόμα»

Εκείνη γύρισε να τον κοιτάξει και κατευθύνθηκε προς το μέρος του.

«Σε παρακαλώ σκέψου κάτι για μένα εντός της ημέρας.»

«Τι εννοείτε κύριε Γιαννόπουλε; Δε σας καταλαβαίνω.»

«Μα φυσικά και με καταλαβαίνεις κοπέλα μου. Λίγη παραπάνω μορφίνη ίσως. Δε ξέρω όμως και πάλι. Κάτι τέλος πάντων που να μη πονάει περισσότερο από το τώρα μου. Φυσικά και με καταλαβαίνεις γλυκιά μου. Θέλω να είμαι ο επόμενος. Να κάνουμε ο καθένας τη δουλειά του.»

Εκείνη έφυγε ταραγμένη. Έφυγε περισσεύοντας στη ρόμπα της, τρίζοντας τα σανδάλια της στο πλαστικοποιημένο δάπεδο. Δε την ξαναείδε από τότε. Την επόμενη ημέρα το κρεβάτι του ήταν κενό και ο ίδιος έφτυνε κουκούτσια κάτω από μια κερασιά. Ήταν νέος και πάλι. Μπορούσε να σκαρφαλώνει και να σπέρνει ξανά.


Ευτυχώς για εκείνον, οι κερασιές όταν ξεραίνονται πηγαίνουν στον παράδεισο.

ΟΛΑ ΤΑ ΓΙΑΤΙ

Το μόνο άσχημο με τη φιλοσοφία είναι που σου αφαιρεί χρόνο από το να κάτσεις απλά και να χαρείς. Το ίδιο περίπου συμβαίνει με την ιστορία, την κοινωνιολογία και τις θετικές επιστήμες. Πάντα σκέφτεσαι κάτι που μπορεί να βελτιωθεί ή προσπαθείς να βρείς τις αιτίες του γιατί συμβαίνει ότι συμβαίνει. Διαπραγματεύσαι συνεχώς μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος και δίνεις μια στο παρόν να πάει στα τσακίδια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με λιγότερο ελπιδοφόρους στοχασμούς όπως το να πληρώσεις την ΔΕΗ ή να θυμηθείς να πάρεις γάλα για το σπίτι με το που γυρνάς από τη δουλειά. Παρότι οι περισσότεροι από εμάς καταλαβαίνουμε πως όλα αυτά είναι αναγκαία και ίσως είναι αυτά που μας διαχωρίζουν από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, ωστόσο πάντοτε περνά από το μυαλό μας γιατί η ζωή να είναι τόσο περίπλοκη. Γιατί να περιμένουμε πάντοτε τα καλοκαίρια, τα σαββατοκύριακα και τα βράδια για να ξαποστάσουμε λίγο από τον τόσο πολιτισμό; Γιατί θέλουμε την φιλοσοφία για να μας δώσει τις απαντήσεις και τα μαθηματικά για να ξετρυπώσουμε τον άγνωστο Χ; Γιατί θέλουμε την κοινωνιολογία για να καταλάβουμε για την αδικία που υπήρχε και υπάρχει ενώ η ιστορία την ίδια στιγμή επαναλαμβάνεται με παντελώς βαρετούς ρυθμούς; Γιατί στο κάτω κάτω να υπάρχει η λέξη "γιατί" στο λεξιλόγιο μας και γιατί τα πιτσιρίκια πάντα μας σπάνε τα νεύρα ρωτώντας μας συνέχεια "γιατί"; Η θεολογία ίσως ρωτά τα λιγότερα αλλά πληρώνει πάντοτε με μεταχρονολογημένες απαντήσεις. Εμείς θέλουμε γρήγορες απαντήσεις, δίχως κάν να σκεφτούμε τις ερωτήσεις. Τα θέλουμε όλα, εδώ και τώρα, έτοιμα και αχνιστά.
Κάπου εκεί λοιπόν είναι που φτιάχνουμε τις όμορφες μας μέρες. Που βρίσκουμε ένα σκυλί στο δρόμο και το παίρνουμε στο σπίτι για να μας πει τα μυστικά. Κάπου εκεί είναι που κόβουμε λαθραία ένα λουλούδι από τον κήπο του πάντοτε μουρτζούφλη γείτονα μας. Κάπου εκεί είναι που έρχεται ο ύπνος και μας στριφογυρνά μέσα σε όνειρα και εφιάλτες, κλωστόντας μας με το πρώτο χτύπημα του ξυπνητηριού ξανά έξω στους δρόμους, στον πολιτισμό, τις επιστήμες και τα χίλια δύο τόσα που βλέπουμε γυρίζοντας σελίδα στο ημερολόγιο της ατζέντας μας.
Κάτι θα ήξερε ο εφευρέτης αυτού του κόσμου που έφτιαξε τις νύχτες. Είναι οι στάσεις που κάνουμε σε ένα άγνωστο ταξίδι, σκεπτόμενοι την συντομότερη διαδρομή προς τον εαυτό μας. Και ενώ το ταξίδι έχει την πλάκα του, ωστόσο δε θέλουμε πουθενά να πάμε. Στο εδώ και τώρα μόνο να ζούμε και να χαμογελάμε. Αυτό θέλουμε στριφογυρίζοντας γύρω από τις ουρές μας. Να στείλουμε στα τσακίδια όλα τα "γιατί".

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Κατασκευαστής ονείρων. Αυτό ήταν το επάγγελμα του. Κάθε βράδυ, που όλοι έπεφταν για ύπνο, εκείνος έστηνε σκαλωσιές στον ουρανό και άρχιζε να χτίζει όνειρο το όνειρο μέσα στην πόλη. Το γραφείο του ήταν μια σταλιά αλλά το παράθυρο του έβλεπε μισό την πόλη και μισό την δύση και την ανατολή του ηλίου. Πάνω στο τραπέζι του είχε χάρακες, στένσιλ και μολύβια όλων των ειδών και χρωμάτων. Δεν ήταν εύκολη η δουλειά του αλλά ήταν πέρα για πέρα ενδιαφέρουσα. Έφτιαχνε τα όνειρα των άλλων. Βράδυ το βράδυ, όταν όλοι κοιμόντουσαν, εκείνος ξαγρυπνούσε, χτίζοντας, γκρεμίζοντας, βάφοντας και σβήνοντας. Αυτό που προείχε πάντα ήταν η εξυπηρέτηση του πελάτη και ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που το πρωί ξυπνούσε χαμογελώντας. Εκείνος που θυμόταν τόσο έντονα το όνειρο που είχε δει που μπορεί και να ξεχνούσε να ακυρώσει το εισιτήριο στο μετρό πηγαίνοντας στη δουλειά του. Από αφηρημάδα και λόγω του ότι ακόμα δεν είχε καταφέρει να βγει έξω από το νυχτερινό του όνειρο. Ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που πήγαινε στην κουζίνα για να φτιάξει τον πρωινό του καφέ και νόμιζε πως το όνειρο δεν είχε ακόμα τελειώσει. Εν τέλει ευχαριστημένος πελάτης ήταν εκείνος που είχε δει ένα τέτοιο όνειρο που όχι μόνο δεν τον ξύπνησε αλλά τον κρατούσε χουζουρλίδικα παραπάνω στο κρεβάτι. Για πολλά χρόνια τώρα η πόλη όλη όσο πήγαινε ξυπνούσε όλο και πιο αργά. Κανείς δεν ενδιαφερόταν να σηκωθεί στην ώρα του γιατί ο κατασκευαστής ονείρων είχε τέτοιες ιδέες που ο ύπνος και τα όνειρα μέσα σε αυτόν ήταν μια εμπειρία μοναδική. 

Οι εργοδότες είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν γιατί κανείς πλέον δε χτυπούσε την κάρτα στην ώρα του. Η παραγωγικότητα έφθινε και η κερδοφορία των εταιριών πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τα περισσότερα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν ακυρωνόντουσαν από αφηρημάδα και υπήρχε πολύς κόσμος που δεν ενδιαφερόταν ούτε καν να περάσει μια βόλτα από το σουπερ μάρκετ. Όσο πιο όμορφα γινόντουσαν τα όνειρα, τόσο πιο πολύ κοιμόταν ο κόσμος. Όσο πιο γαλήνια ήταν αυτά, τόσο περισσότερο τα αγαθά που πουλούσαν τα κάθε λογής καταστήματα γινόντουσαν αδιάφορα. Τα όνειρα έκλεβαν την παράσταση. 

Τα χρόνια περνούσαν και τα μολύβια του κατασκευαστή ονείρων κόνταιναν. Κάθε νύχτα είχε και μια καινοτόμα ιδέα που πάντοτε ήταν καλύτερη από την προηγούμενη. Οι εργοδότες είχαν φρίξει και αποφάσισαν να φτιάξουν μια συνομοσπονδία. Μια μέρα ο εκλεγμένος τους εκπρόσωπος επισκέφτηκε τον κατασκευαστή ονείρων. Του είπε πως στην πόλη είχαν ανάγκη από εφιάλτες πλέον. Τα όνειρα δεν ήταν της μόδας, άσε που η πόλη εξαιτίας τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο εκπρόσωπος ζητούσε κάτι που να ξυπνά τον κόσμο έγκαιρα και να μη θέλει άλλο να κοιμάται. Να φοβάται τόσο που το να πάει στη δουλειά του να είναι η καλύτερη λύση. Του αγόρασαν καινούργια μολύβια και ένα μοντέρνο υπολογιστή. Του άλλαξαν το παράθυρο και έβλεπε πλέον μόνο την πόλη και καθόλου χάραμα ή δύση. Του είπαν πως έτσι θα έχει καλύτερη θερμομόνωση και κατάλληλο φωτισμό. Του έβαλαν καινούργιες κουρτίνες και του έδωσαν ένα μεγάλο μαύρο μαρκαδόρο για να ζωγραφίζει τους πιο ζοφερούς εφιάλτες της πόλης. 

Ο κατασκευαστής ονείρων τα δέχτηκε όλα και όταν πλέον ο εκπρόσωπος της συνομοσπονδίας έκανε να φύγει του είπε:

"Ποτέ δε θα καταφέρετε να αλλάξετε κάποιον που έχει μάθει να ονειρεύεται. Πάντως σας ευχαριστώ για τις κουρτίνες, τον υπολογιστή, τα μολύβια και τον μαύρο μαρκαδόρο. Όσο για το παράθυρο θα προσπαθήσω να σχεδιάσω πιο χαμηλά τα σούρουπα για να τα βλέπω."

Ο εκπρόσωπος γύρισε να τον κοιτάξει. Η μάχη μεταξύ καλού και κακού ήταν πάντοτε μια άνιση μάχη. Το καλό πάντοτε έμοιαζε ομορφότερο, απλά στεκόταν μακρύτερα. Ο εκπρόσωπος το γνώριζε καλά αυτό. 

«Μπορείτε να φτιάξετε ένα σούρουπο και για μένα; Από το παράθυρο του σπιτιού μου βλέπω όλες εκείνες τις καμινάδες των εργοστασίων μου που κάθε που τις κοιτάζω μου έρχεται ζαλάδα σκέτη. Μπορείτε να βάλετε σήμερα ένα σούρουπο έξω από το παράθυρο μου. Να το ονειρευτώ έτσι.»

Ο κατασκευαστής ονείρων αφού σκέφτηκε για λίγο τα λόγια του εκπροσώπου του απάντησε:

«Παρότι έχω ένα σκασμό μολύβια και μαρκαδόρους, ωστόσο δεν έχω κανένα χαρτί για να σχεδιάζω το οτιδήποτε. Ποτέ μου δε ζωγράφισα όνειρα πάνω σε καμβά ή κάτι σχετικό. Ζωγραφίζω μόνο πάνω στα θέλω των άλλων. Πάνω στις προσδοκίες τους και στις σκέψεις τους. Για να φτιάξω ένα όνειρο για σένα πρέπει πρώτα να μου δώσεις ένα όμορφο φόντο. Το δικό σου φόντο, ο καμβάς σου είναι τόσο μπαρουτοκαπνισμένος που δε μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα.»

«Τι θα μπορούσα να κάνω για αυτό, τότε;»

«Αν μπορείς τράβα λίγο τις κουρτίνες και άλλαξε το παράθυρο στην αρχική του θέση. Μετά κοίτα λίγο έξω και πιστεύω πως κάτι θα γίνει. Έχει υπέροχη θέα από εδώ.»

«Έχει ενδιαφέρον να φτιάχνει κανείς τα όνειρα των άλλων;» είπε ο εκπρόσωπος κοιτάζοντας έξω τον ήλιο να πέφτει πάνω σε πορτοκαλοκίτρινα συννεφάκια». Είχε ακουμπήσει το κούτελο του πάνω στο τζάμι και κοίταζε σα πεντάχρονο παιδί τα βεγγαλικά στον ουρανό. 

Ο κατασκευαστής ονείρων χαμογέλασε και τον πλησίασε. Στάθηκε δίπλα του και τον έπιασε από τον ώμο. 

«Έχει υπέροχη θέα από εδώ! Έτσι δεν είναι;»

ΖΩΗ ΣΑ ΣΠΙΡΤΟ

Είχα αποκτήσει μια καταπληκτική ικανότητα να φτιάχνω ένα κόσμο γύρω μου. Μια ικανότητα να τον φτιάχνω έτσι όπως θέλω. Μια νύχτα για παράδειγμα πήρα ένα κουτί σπίρτα και προσπάθησα να κάνω εκείνο το παλιό κόλπο με το εκσφενδονισμένο καιόμενο σπίρτο. Μου πήρε καμιά δεκαριά προσπάθειες αλλά στο τέλος το κατάφερα. Σφήνωσα ένα σπίρτο ανάμεσα στο δάκτυλο μου και στο κουτάκι του και ρίχνοντας του ένα γερό χτύπημα με τον μέσο του άλλου μου χεριού το πέταξα φλεγόμενο μακριά. Το έβλεπα να ταξιδεύει και να σηκώνεται όλο και πιο ψηλά. Δε το είδα όμως να σβήνει και έτσι θεώρησα πως πρέπει να έγινε αστέρι. Δεν είχα προσπαθήσει να μετρήσω τα αστέρια πριν και έτσι δε μπορούσα να είμαι και σίγουρος κάνοντας την επαλήθευση. Είπα να ξαναδοκιμάσω αλλά το δεύτερο σπίρτο έπεσε αναμμένο πάνω στην παντόφλα μου. Το έσβησα με την πατούσα μου και μετά άρχισα να χοροπηδώ από το κάψιμο σαν Ινδιάνος στον χορό της βροχής. Δε το έβαλα κάτω όμως. Το επόμενο το πέταξα σε ένα κάδο σκουπιδιών κάτω στο δρόμο και το μεθεπόμενο προς τους πυροσβέστες που κατέφθασαν μετά από μισή ωρίτσα. Στο ενδιάμεσο χρησιμοποίησα άλλο ένα ανάβοντας ένα τσιγάρο και λίγο πριν φτάσω να ρουφάω φίλτρο σκέτο το πέταξα στον γείτονα μου που ακόμα δε μου είχε επιστρέψει εκείνο το δάνειο που του είχα δώσει κάποτε. Δεν είχα χρήματα ούτε για αναπτήρα πλέον αλλά τα σπίρτα τελικά ήταν καλύτερη επιλογή. Ο γείτονας μου τα έφερνε μια χαρά βόλτα. Προχθές μάλιστα τον είδα και με καινούργιο αυτοκίνητο αλλά δεν είχα κέρματα να του ρίξω μέσα για γούρι. Για καλή μου τύχη είχε αφήσει ένα χάρτινο λαμπατέρ στην βεράντα του και δίπλα της υπήρχε μια απλώστρα γεμάτη με στεγνωμένα ρούχα. Λαμπάδιασε στο λεπτό και είδα τους πυροσβέστες να έχουν μείνει με το στόμα ανοικτό κοιτάζοντας προς την βεράντα και αφού πρώτα είχαν καταφέρει να σβήσουν τον κάδο των απορριμμάτων. Για να μη τα πολυλογώ όμως, όταν είχα μείνει μόνο με ένα σπίρτο στο κουτάκι, έριξα την καλύτερη μου βολή. Πήδηξα από το μπαλκόνι, εκσφενδονίζοντας ταυτόχρονα το σπίρτο με τα δάχτυλα μου. Ήθελα να με πάει στα αστέρια σα το προηγούμενο αλλά το πανί που είχαν στρώσει οι πυροσβέστες εκεί κάτω μου χάλασε την αυτοσυγκέντρωση και έτσι βρέθηκα να χοροπηδώ σα μπαλάκι του τένις πάνω στο μουσαμά της διάσωσης. Κατέβηκα σα κύριος αν και προσπάθησα να δείξω κάπως τρομαγμένος. Τους ενημέρωσα για τον τρελό μου γείτονα και πως έβαλε την φωτιά στο μπαλκόνι του. Ένας από αυτούς μου πέρασε μια κουβέρτα στους ώμους και ένας άλλος έτρεξε στην σκάλα. Εκεί που καθόμουν περιμένοντας να δω τα όνειρα μου να γίνονται επιτέλους πραγματικότητα. Εκεί λοιπόν που είχα τυλίξει σφιχτά την κουβέρτα γύρω μου και έψαχνα να δω το άστρο που έφτιαξα και τον γείτονα μου να κατεβαίνει με χειροπέδες μια φωνή δίπλα μου διέκοψε τον ειρμό μου. 

«Γιατί κρατάς αυτό το σπίρτο στα δάκτυλα σου;»

Ήταν μια νεαρή νοσοκόμα και ήταν αρκετά νοστιμούλα. Κοίταξα το χέρι μου και της ζήτησα ένα τσιγάρο. Μου έδωσε. Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Δε χρειάστηκε. Μου άναψε με τον αναπτήρα της και κάπνισε ένα και κείνη. Το τελευταίο σπίρτο που προσπάθησα να ανάψω πηδώντας από την βεράντα είχε μείνει στα δάκτυλα μου ενώ το κουτάκι μου είχε φύγει. Είχα χάσει την ικανότητα μου σε εκείνο το άλμα αλλά δε με πείραζε καθόλου. Αυτό το σπίρτο θα το έφτιαχνα φεγγάρι μια νύχτα.

ΜΠΑΜΠΑ;

• Μπαμπά γιατί δεν έρχεσαι να παίξεις για λίγο μαζί μου στην ακρογιαλιά;

• Δε μου αρέσει να χτίζω πυργάκια στην άμμο κοπέλα μου. Ξέρω πως θα είναι για λίγο μόνο που θα μείνουν όρθια και δεν αντέχω να σκέφτομαι πως τα χτίζω για να γκρεμιστούν αμέσως.

•              Μα και το σπίτι της γιαγιάς δε μου έλεγες πως γκρεμίστηκε πέρυσι στο χωριό;

• Ναι, είχε χρόνια να συντηρηθεί και ήταν επικίνδυνο για τους γείτονες. Μπορεί να έπεφτε κανένα κεραμίδι στο κεφάλι τους. Αυτό όμως συνέβη αφού πρώτα η γιαγιά και η δική της γιαγιά έμειναν σε αυτό το σπίτι. Μεγάλωσαν τόσα παιδιά εκεί μέσα, αγόρια όπως εγώ έγιναν άντρες και κορίτσια όπως εσύ έγιναν μητέρες για να φτάσει να γκρεμιστεί. Δεν το χτίσανε για να γκρεμιστεί την επόμενη ημέρα.

•  Αυτοί που χτίσανε το σπίτι της γιαγιάς θα λυπόντουσαν αν μάθαιναν πως τελικά γκρεμίστηκε;

• Είμαι σίγουρος πως ναι.

• Παρόλα αυτά το χτίσανε όμως και εκεί μέσα μεγάλωσες εσύ και οι δικοί σου γονείς.

• Ακριβώς.

•  Τι διαφορά έχει ο δικός μου μπαμπάς τότε από εκείνους τους χτίστες και δε θέλει να χτίσει κάτι που θα γκρεμιστεί μια μέρα;

•  Μα σου είπα πως δεν υπάρχει λόγος να χτίζει κανείς κάτι ξέροντας πως σε λίγο θα γκρεμιστεί!

• Σε αυτό το αμμουδένιο σπιτάκι εγώ θα βάλω τις κούκλες μου, θα τις κάνω να μιλήσουν μεταξύ τους. Θα παίξω την οικογένεια και θα φέρω και άλλες κούκλες που θα κάνουν τα παιδάκια και έξω από το σπίτι θα φτιάξω ένα κήπο με φύκια που βρήκα μέσα στη θάλασσα.

•  Όλα αυτά όμως είναι ένα παιχνίδι που θα παίξεις και μετά θα γυρίσουμε στο κανονικό μας σπίτι, οι κούκλες θα πάψουν να μιλάνε και το σπιτάκι αυτό που θα έχεις χτίσει θα το κάνει μια χαψιά το πρώτο κύμα του βραδιού.

Ο πατέρας γύρισε τη σελίδα στην εφημερίδα του. Διάβαζε αθλητικά και είχε παίξει στοίχημα. Το κοριτσάκι πεισμωμένο ξεκίνησε μόνο του να φτιάχνει το σπίτι στην άμμο και δε ξαναμίλησε στον μπαμπά παρά μόνο το βράδυ που την έβαλε για ύπνο. Του κράτησε μούτρα αλλά όχι πέρα από τα όρια της αγάπης του για αυτόν. Εκείνος έσκυψε στο κρεβάτι της και την φίλησε στο μάγουλο.

• Καληνύχτα γλυκιά μου αγάπη

• Μπαμπά;

• Τι;

• Θέλω να σου πω κάτι.

• Και εγώ θέλω. Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη που δεν έπαιξα μαζί σου σήμερα.

• Δε πειράζει μπαμπά. Θα παίξεις αύριο. Αυτό που σκέφτηκα είναι πως και η γιαγιά τελικά γύρισε στο κανονικό της σπίτι όπως μου έχεις πει. Μένει στον ουρανό τώρα. Έχει σταματήσει από καιρό να μας μιλάει σα τις κούκλες όταν δε παίζω μαζί τους και το σπίτι της γκρεμίστηκε και αυτό. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο δε μπορώ να καταλάβω τι διαφορά έχει το παιχνίδι από τη ζωή.

• Δεν έχει καμία διαφορά γλυκιά μου. Καμία απολύτως διαφορά. Κοιμήσου τώρα, αύριο θα πάμε και πάλι στη θάλασσα και έχεις πολλά να μου μάθεις. Καληνύχτα.

ΛΑΘΡΑΙΟ ΣΙΝΕΜΑ

Χώθηκε κάτω από τα σεντόνια

Και την τράβηξε σαν μέσα από το όνειρο της.

Πέρασε κάμποση ώρα εκεί κάτω,

Προσπαθώντας δίχως προσπάθεια.

Ο έρωτας δεν θέλει και πολλά εξάλλου,

Δε ντύνει παρά γδύνει.

Δε δικαιολογείται παρά μόνο δικαιολογεί.

Κάπως έτσι τα καταφέρνει να μένει όρθιος,

Ακόμα και στα δύσκολα.

Σηκώθηκαν και οι δύο αποκαμωμένοι,

Ζωντανοί.

Θα πήγαιναν μια βόλτα,

Εδώ και κει.

Θα γελούσαν, θα μιλούσαν, θα αγγίζονταν

Σε κάθε πρώτη ευκαιρία.

Σήμερα είχε μια καλή ταινία.

Αλλά για σινεμά δεν υπήρχαν χρήματα.

Θα ανέβαιναν στην ταράτσα τους ξανά.

Μετά τη βόλτα στο εδώ και κει.

Και θα έπιαναν τα κιάλια για τους υπότιτλους.

Ο ένας θα διάβαζε στον άλλο,

Κάθε δέκα λεπτά, εναλλάξ.

Ήταν καλύτερα έτσι.

Όλες αυτές οι εικόνες που έβλεπε μονάχα ένας κάθε φορά.

Ενώνονταν με την αφήγηση τους.

Το βράδυ, στο δωμάτιο, θα μπορούσαν να περιγράψουν τις σκηνές.

Και έτσι η ταινία εκτός από λαθραία,

Θα γινόταν και πιο ενδιαφέρουσα.

Οι εικόνες μέσα από τα μάτια του άλλου.

Μια ταινία, δύο αφηγητές,

Σαν τον έρωτα.