ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ

Στην αρχή πονούσε, μετά μούδιασε.
Ξεκίνησε από την αριστερή πατούσα και έφτασε έως τον καβάλο.
Ένα μυρμήγκιασμα που έφτασε μέσα σε λίγες ημέρες να δυσκολέψει την βάδιση.
Δεν είχε δώσει σημασία.
Τα έφερνε βόλτα με αυτό.

Μετά ξεκίνησε μια ζαλάδα,
έχασε μερικώς την όραση από το αριστερό μάτι,
και όταν κάποιος μιλούσε γυρνούσε με το δεξί αυτί για να ακούσει.
Ακόμη όμως και έτσι.
Τα έφερνε βόλτα.

Μη τα πολυλογούμε,
όταν ολόκληρη η αριστερή πλευρά,
είχε γίνει ένα μάτσο σμπαράλια,
η δεξιά είχε αρχίσει να αγκομαχεί.
Αλλά και έτσι όμως,
Τα έφερνε βόλτα.

Έως ότου η δεξιά πλευρά,
να ξεκινήσει την δική της πορεία
Ένα μάτι,
Ένα αυτί,
Λίγο κρεμασμένο χείλος δεξιά,
και το δεξί πόδι.
Α! και το χέρι επίσης.

Μετά παρακαλούσε για θάνατο.
Είχε σταματήσει να τα φέρνει βόλτα.
Ο Θεός όμως δε άκουγε.
Ήταν γνωστό σε μερικούς,
πως του άρεσαν τα μακρόσυρτα,
ατελείωτα,
ανεπανάληπτα παιχνίδια
πριν πάρει κάποια ψυχή.

Ποιος είπε πρώτος, ρομαντικό,
εκείνον που του αρέσουν τόσο
τα προκαταρκτικά παιχνίδια;