Μια γάτα με κοιτούσε, από την άκρη του πεζοδρομίου.
Με κοιτούσε καθώς πήγαινα στη δουλειά.
Καθώς περνούσα από μπροστά της.
Κοιτούσε επίμονα από τη μια γωνία έως την άλλη.
Απόρησα μόνο αφού την είχα προσπεράσει,
φτάνοντας ως την άλλη γωνία,
γυρνώντας και βλέποντας τη να κοιτάζει τώρα αλλού.
Τι να έβλεπε η γάτα πριν σε εμένα;
Με τόσο ενδιαφέρον;
Και γιατί τώρα έπαψε αυτό να την απασχολεί;
Και κάτι άλλο να κοιτάζει;
Δε με ένοιαζε τόσο ο λόγος του ενδιαφέροντος της.
Παρά μόνο η απόρριψη της.
Για έναν άλλο πεζό,
Που πήγαινε ίσως στη δουλειά του.
Από τη μια γωνία ως την άλλη.
Όπως εγώ πριν λίγο.
Οι γάτες είναι περίεργες.
Τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους.
Δε δείχνουν οίκτο, δε ζητάνε ελεημοσύνη.
Μα σα τύχει κανείς να ζητήσει τη γνώμη τους,
καλύτερα να ρωτήσει ένα σκύλο,
ένα κοάλα,
μια τίγρη ίσως,
ένα δελφίνι καθώς πηδά έξω από το νερό,
ένα χιμπατζή καθώς ανοίγει την μπανάνα.
Αν έχει τύχει ποτέ να θέλετε επιβεβαίωση για κάτι,
τότε ένα να ξέρετε:
Ποτέ σας μη ρωτήσετε μια γάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου