Κάποτε έπαιζα στην αγάπη μου σκοπούς με ένα γιουκαλίλι. Περνούσαμε όμορφα, ανάβαμε φωτιά στην παραλία και καθόμασταν δίπλα δίπλα. Εγώ γρατζουνούσα και εκείνη ακολουθούσε με τη φωνή της.
Κάποια ημέρα το γιουκαλίλι έχασε τη μια του χορδή. Συνέβη τη στιγμή που τα είχα δώσει όλα και το ένα άκρο της χορδής που έσπασε, πήγε και την βρήκε στο ένα της μάτι.
Μετά από μερικούς μήνες στο νοσοκομείο, ξαναπήγαμε στην παραλία, ανάψαμε φωτιά, εκείνη πλέον με ένα μάτι και εγώ με ένα γιουκαλίλι που είχε μια χορδή λιγότερη. Προσπαθήσαμε ξανά να αυτοσχεδιάσουμε μέσα στη νύχτα αλλά δεν ήταν το ίδιο. Έμοιαζε πως φοβόμασταν μη μας ακούσει κάποιος. Εγώ κρατούσα το γιουκαλίλι σαν χειροβομβίδα που με νάζι είχε πετάξει την περόνη της και εκείνη είχε καθίσει κάπως απόμακρα, σα να περιμέναμε δύο με τρεις ακόμα τους οποίους θα βάζαμε ανάμεσα μας.
Μετά από εκείνη τη μέρα που η χορδή είχε σπάσει, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Εγώ πλέον έδινα περισσότερη προσοχή στην τεχνική, σκεφτόμουν πως οι υπόλοιπες χορδές έμοιαζαν περισσότερο πολύτιμες καθώς καλούνταν να επιτελέσουν ένα έργο που πριν ερχόταν εις πέρας με περισσότερες.
Και νομίζω πως την αγάπησα από τότε πιο πολύ. Έτσι καθώς με κοιτούσε με το ένα της μάτι να κτυπάω τις χορδές με το δεξί μου χέρι. Δεν μπορούσαμε να αποχωριστούμε τον ήχο που έβγαζε αλλά ούτε τις νύχτες που ήμασταν μαζί. Απλά προσέχαμε λίγο περισσότερο και δίναμε περισσότερο βάση στη μελωδία.
Κάπως έτσι εξελιχθήκαμε μουσικά και ερωτικά. Το πρώτο μάλιστα έγινε και το επάγγελμά μας και πάνε χρόνια τώρα που γυρνάμε τον κόσμο δίνοντας συναυλίες.
Και σαν τύχει να πρέπει να αλλάξω χορδές πάντοτε πετάω τη μια,΄αφόρετη, έτσι όπως είναι τυλιγμένη και καινούργια. Ναι εκείνη που είχε σπάσει.
Αν ποτέ έχετε προσπαθήσει να παίξετε γιουκαλίλι καθώς είστε ερωτευμένοι τότε το δίχως άλλο θα έχετε παρατηρήσει πως οι νότες ποτέ δε στερεύουν σα τύχει κάποια χορδή να σπάσει.
