Στήνω αυτί μέσα στη νύχτα. Ακούω την εβδομάδα να ξεψυχά. Ένας ψίθυρος περνά: "άλλη μια νύχτα και μετά τα πράγματα δεν θα είναι ξανά τα ίδια". Πιάνω μια μπύρα από το ψυγεία και στραγγίζω τις πρώτες τις γουλιές. Πέφτουν μέσα μου και είναι δροσερές. Καταλαβαίνω πως το καλοκαίρι αυτό έχει ήδη μπουκάρει, νιώθω πως οι ψήφοι μετρώνται, σκέφτομαι πως από όλη την ανθρώπινη ιστορία ένα μόνο πράγμα μένει σταθερό: η τάση για τη νέα τάξη πραγμάτων. Κατεβάζω άλλη μια γουλιά και βάζω thievery corporation. Κουνάω το κεφάλι μου με αραβο-dub ρυθμούς και ξεκινάω να γράφω. Γράφω ένα γράμμα προς το νέο δήμαρχο της πόλης.
"Δε ξέρω ποιος είσαι και ποιος ήταν πράγματι ο λόγος για να κατέβεις υποψήφιος αλλά ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω πριν ακόμα εκλεγείς. Το να απευθυνθώ σε κάποιον συγκεκριμένα δημιουργεί κάποιου είδους μεροληψία και υποκειμενικότητα, ενώ τώρα που γράφω μόνο προς το αξίωμα σου νομίζω πως είναι πιο δίκαιο για όλους μας. Αν έχεις σκοπό να βάλεις δύο με τρεις λάμπες παραπάνω, να ρίξεις κανένα πλακάκι στα πεζοδρόμια και να φυτέψεις κανένα παραπάνω δέντρο σου λέω από τώρα ότι ίσα που μπορείς να φτάσεις στο μέγεθος ενός θυρωρού ή διαχειριστή πολυκατοικίας. Αν νομίζεις πως μια χαρούμενη πόλη θέλει κάτι τέτοια τότε μάλλον δεν έχεις ζήσει ποτέ σου σε χαρούμενη πόλη. Από την άλλη, ούτε εγώ έχω ζήσει αλλά έχω αρκετή φαντασία για να μπορώ μέσες - άκρες να την οριοθετήσω. Ίσως γι'αυτό δε σκέφτηκα ποτέ μου να κατέβω για δήμαρχος. Γιατί αισθάνομαι πως είναι πολύ λίγα εκείνα που απαιτούνται να γίνουν για να αντεπεξέλθει κανείς επάξια στη θέση του. Τις περισσότερες φορές βέβαια ανταπεξέρχεστε μια χαρά κάνοντας πολύ λιγότερα από αυτά που πρέπει και αρκετά περισσότερα από εκείνα που δε πρέπει.
Στην πραγματικότητα όμως ξέρω πως δεν είναι εύκολος ο ρόλος σου. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι ξέρω πως η φαντασία ίσως δεν είναι αρκετή. Πως η θέληση μπορεί να φανεί λίγη και η οργανωτικότητα εκτός θέματος. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι πιστεύω πως αρκεί απλά ένας χαρούμενος άνθρωπος για να φτάσει να γίνει ο πρώτος δήμαρχος αυτής της πόλης που θα μπορέσει να κάνει την πόλη χαρούμενη. Δε λέω, και οι φωτισμένοι δρόμοι, και η καθαριότητα, και τα πάρκα, και οι παιδικές χαρές είναι κρίσιμα σημεία. Είναι εκείνα τα σημεία που κάνουν πιο ξέγνοιαστους τους δημότες. Στο τέλος όμως δεν αρκεί αυτό. Ποτέ δεν αρκούσε και δεν αρκούσε γιατί πάντοτε σκόνταφτε στο τελευταίο μεγαλειώδες ερώτημα που κάνει ο καθένας από εμάς όταν έχει ολοκληρώσει τα σχέδια του και κάθε τι μοιάζει να είναι στη θέση του. Το ερώτημα αυτό δεν είναι άλλο από το "Τώρα είμαι χαρούμενος;". Ξέρω πως μπορεί να σου ακούγεται λίγο μελό αυτό, ειδικά τώρα που έχεις να βάλεις ένα σκασμό υπογραφές και να αρχίσεις να τρέχεις δεξιά και αριστερά διεκπεραιώνοντας διάφορες υποθέσεις. Ίσως είναι. Ίσως είναι μελό αλλά να με συγχωρέσεις αλλά εσύ πρώτος χρησιμοποίησες τέτοιες μελό εκφράσεις, φτιάχνοντας διαφημίσεις σύμφωνα με τις τελευταίες τάσεις του μάρκετινγκ. Μας έκανες να θεωρούμε πως απώτερος στόχος δεν είναι μόνο μια τέλεια οργανωμένη πόλη (αυτό ξέρουμε και οι δύο πως είναι δύσκολο από μόνο του), μας έκανες να πιστέψουμε πως η ωραία πόλη έχει ωραίους κατοίκους και χαρούμενες συμπεριφορές. Ε! λοιπόν κάτι τέτοιο θέλω και εγώ τώρα. Αυτό που εσύ διαφήμιζες. Γι'αυτό και αυτή τη φορά ψήφισα εκείνον τον τύπο που είδα να παίζει με τα παιδιά του τρία χρόνια πριν και μετά τον είδα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να χαμογελάει μόνος του. Κάποια άλλη στιγμή τον είδα να κουνάει το πόδι του με τη μουσική που έπαιζε ένα γκρουπάκι στην πλατεία. Μου έμοιαζε κάπως πιο ανθρώπινος και ελπίζω αυτός ο τύπος που θα διαβάσει αυτό το γράμμα να είσαι τελικά εσύ. Ακόμα όμως και αν είσαι ο ίδιος ελπίζω να μη φτάσεις ποτέ να γίνεις ο θυρωρός αυτής της πόλης αλλά κάτι περισσότερο από αυτό.
Καλή σου αρχή.
Με εκτίμηση,
Κάποιος δημότης"
Στράγγισα την μπύρα μου και βγήκα στην βεράντα. Η πόλη έμοιαζε να αναπνέει, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα, οι σκουπιδιάρες έτρεχαν να αδειάσουν τους κάδους, οι σκύλοι ήταν στειρωμένοι και με λουράκι, τα κράσπεδα απείχαν 17 εκατοστά πάνω από τα ρείθρα, το αυτόματο πότισμα στο πάρκο είχε μπει μπροστά και όλα έμοιαζαν να λειτουργούν σωστά. Σκέφτομαι πως ίσως ζητάω πολλά. Πως σχεδιάσαμε ένα πολιτισμό και μόλις εκείνος μπήκε μπροστά δεν μείναμε ικανοποιημένοι. Βλέπω τον κόσμο να κάνει τζόγκινγκ γιατί φοβάται τα καρδιακά, βλέπω ανθρώπους να βγάζουν έξω τα σκυλιά τους βόλτα γιατί φοβούνται τη μοναξιά, βλέπω παρέες εφήβων να κάθονται στα παγκάκια γιατί φοβούνται να μεγαλώσουν, βλέπω το γρασίδι να γεμίζει με νερό από τα ποτιστικά γιατί αυτή η πόλη φοβάται να μη μαραθεί το τελευταίο της δέντρο.
Μπαίνω μέσα και κλειδώνω την πόρτα. Ίσως αύριο να μάθουμε να κάνουμε το κάθε τι για τους σωστούς λόγους. Το να είναι όλα εν τάξει είναι θετικό από μόνο του. Το να προσπαθούμε μόνο για μια τέλεια τάξη τριγύρω εκτός από εξωπραγματικό είναι και εξαιρετικά μίζερο. Θέλω κάτι παραπάνω και το θέλω τώρα. Θέλω λίγο καλοκαίρι και αυτή τη φορά να μυρίζει αγιόκλιμα.
"Δε ξέρω ποιος είσαι και ποιος ήταν πράγματι ο λόγος για να κατέβεις υποψήφιος αλλά ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω πριν ακόμα εκλεγείς. Το να απευθυνθώ σε κάποιον συγκεκριμένα δημιουργεί κάποιου είδους μεροληψία και υποκειμενικότητα, ενώ τώρα που γράφω μόνο προς το αξίωμα σου νομίζω πως είναι πιο δίκαιο για όλους μας. Αν έχεις σκοπό να βάλεις δύο με τρεις λάμπες παραπάνω, να ρίξεις κανένα πλακάκι στα πεζοδρόμια και να φυτέψεις κανένα παραπάνω δέντρο σου λέω από τώρα ότι ίσα που μπορείς να φτάσεις στο μέγεθος ενός θυρωρού ή διαχειριστή πολυκατοικίας. Αν νομίζεις πως μια χαρούμενη πόλη θέλει κάτι τέτοια τότε μάλλον δεν έχεις ζήσει ποτέ σου σε χαρούμενη πόλη. Από την άλλη, ούτε εγώ έχω ζήσει αλλά έχω αρκετή φαντασία για να μπορώ μέσες - άκρες να την οριοθετήσω. Ίσως γι'αυτό δε σκέφτηκα ποτέ μου να κατέβω για δήμαρχος. Γιατί αισθάνομαι πως είναι πολύ λίγα εκείνα που απαιτούνται να γίνουν για να αντεπεξέλθει κανείς επάξια στη θέση του. Τις περισσότερες φορές βέβαια ανταπεξέρχεστε μια χαρά κάνοντας πολύ λιγότερα από αυτά που πρέπει και αρκετά περισσότερα από εκείνα που δε πρέπει.
Στην πραγματικότητα όμως ξέρω πως δεν είναι εύκολος ο ρόλος σου. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι ξέρω πως η φαντασία ίσως δεν είναι αρκετή. Πως η θέληση μπορεί να φανεί λίγη και η οργανωτικότητα εκτός θέματος. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι πιστεύω πως αρκεί απλά ένας χαρούμενος άνθρωπος για να φτάσει να γίνει ο πρώτος δήμαρχος αυτής της πόλης που θα μπορέσει να κάνει την πόλη χαρούμενη. Δε λέω, και οι φωτισμένοι δρόμοι, και η καθαριότητα, και τα πάρκα, και οι παιδικές χαρές είναι κρίσιμα σημεία. Είναι εκείνα τα σημεία που κάνουν πιο ξέγνοιαστους τους δημότες. Στο τέλος όμως δεν αρκεί αυτό. Ποτέ δεν αρκούσε και δεν αρκούσε γιατί πάντοτε σκόνταφτε στο τελευταίο μεγαλειώδες ερώτημα που κάνει ο καθένας από εμάς όταν έχει ολοκληρώσει τα σχέδια του και κάθε τι μοιάζει να είναι στη θέση του. Το ερώτημα αυτό δεν είναι άλλο από το "Τώρα είμαι χαρούμενος;". Ξέρω πως μπορεί να σου ακούγεται λίγο μελό αυτό, ειδικά τώρα που έχεις να βάλεις ένα σκασμό υπογραφές και να αρχίσεις να τρέχεις δεξιά και αριστερά διεκπεραιώνοντας διάφορες υποθέσεις. Ίσως είναι. Ίσως είναι μελό αλλά να με συγχωρέσεις αλλά εσύ πρώτος χρησιμοποίησες τέτοιες μελό εκφράσεις, φτιάχνοντας διαφημίσεις σύμφωνα με τις τελευταίες τάσεις του μάρκετινγκ. Μας έκανες να θεωρούμε πως απώτερος στόχος δεν είναι μόνο μια τέλεια οργανωμένη πόλη (αυτό ξέρουμε και οι δύο πως είναι δύσκολο από μόνο του), μας έκανες να πιστέψουμε πως η ωραία πόλη έχει ωραίους κατοίκους και χαρούμενες συμπεριφορές. Ε! λοιπόν κάτι τέτοιο θέλω και εγώ τώρα. Αυτό που εσύ διαφήμιζες. Γι'αυτό και αυτή τη φορά ψήφισα εκείνον τον τύπο που είδα να παίζει με τα παιδιά του τρία χρόνια πριν και μετά τον είδα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να χαμογελάει μόνος του. Κάποια άλλη στιγμή τον είδα να κουνάει το πόδι του με τη μουσική που έπαιζε ένα γκρουπάκι στην πλατεία. Μου έμοιαζε κάπως πιο ανθρώπινος και ελπίζω αυτός ο τύπος που θα διαβάσει αυτό το γράμμα να είσαι τελικά εσύ. Ακόμα όμως και αν είσαι ο ίδιος ελπίζω να μη φτάσεις ποτέ να γίνεις ο θυρωρός αυτής της πόλης αλλά κάτι περισσότερο από αυτό.
Καλή σου αρχή.
Με εκτίμηση,
Κάποιος δημότης"
Στράγγισα την μπύρα μου και βγήκα στην βεράντα. Η πόλη έμοιαζε να αναπνέει, τα φώτα στους δρόμους ήταν αναμμένα, οι σκουπιδιάρες έτρεχαν να αδειάσουν τους κάδους, οι σκύλοι ήταν στειρωμένοι και με λουράκι, τα κράσπεδα απείχαν 17 εκατοστά πάνω από τα ρείθρα, το αυτόματο πότισμα στο πάρκο είχε μπει μπροστά και όλα έμοιαζαν να λειτουργούν σωστά. Σκέφτομαι πως ίσως ζητάω πολλά. Πως σχεδιάσαμε ένα πολιτισμό και μόλις εκείνος μπήκε μπροστά δεν μείναμε ικανοποιημένοι. Βλέπω τον κόσμο να κάνει τζόγκινγκ γιατί φοβάται τα καρδιακά, βλέπω ανθρώπους να βγάζουν έξω τα σκυλιά τους βόλτα γιατί φοβούνται τη μοναξιά, βλέπω παρέες εφήβων να κάθονται στα παγκάκια γιατί φοβούνται να μεγαλώσουν, βλέπω το γρασίδι να γεμίζει με νερό από τα ποτιστικά γιατί αυτή η πόλη φοβάται να μη μαραθεί το τελευταίο της δέντρο.
Μπαίνω μέσα και κλειδώνω την πόρτα. Ίσως αύριο να μάθουμε να κάνουμε το κάθε τι για τους σωστούς λόγους. Το να είναι όλα εν τάξει είναι θετικό από μόνο του. Το να προσπαθούμε μόνο για μια τέλεια τάξη τριγύρω εκτός από εξωπραγματικό είναι και εξαιρετικά μίζερο. Θέλω κάτι παραπάνω και το θέλω τώρα. Θέλω λίγο καλοκαίρι και αυτή τη φορά να μυρίζει αγιόκλιμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου