ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

Είχα μόλις πέντε λεπτά χρόνο και έπρεπε να πω κάτι το πραγματικά έξυπνο. Δε ξέρω γιατί αλλά αισθανόμουν πως ήταν η τελευταία ευκαιρία για να αποδείξω πως οι καλές ατάκες σε αυτή τη ζωή μπορούν να λοξοδρομήσουν την πορεία του πλανήτη. Το πρώτο λεπτό πέρασε και τίποτα δεν είχε συμβεί. Έστυβα το μυαλό μου και μόνο κουκούτσια έβγαιναν. Το δεύτερο λεπτό ροκάνιζε την ψυχραιμία μου και το τρίτο που ακολούθησε ήταν πραγματικά ένα σωστό μαρτύριο. Έμεναν το λοιπόν αλλά δύο λεπτά. Κάπου εκεί ήταν που παραδόθηκα. Αφέθηκα και δε σκεφτόμουν τίποτα. Ένοιωσα πως μου ανήκει το υπόλοιπο του χρόνου και μόνο εγώ είχα το δικαίωμα να αποφασίσω πως θα το περάσω. Έφυγε το άγχος και τα δευτερόλεπτα τσουλούσαν τόσο αργά που στο πέρασμα τους μου έριχναν και από μια λοξή ματιά. Χρειαζόντουσαν διάφορα τρικ για να τα βάλει κανείς με το χρόνο και μου είχε μείνει μισό μόλις λεπτό. Το μόνο που κατάφερα να πω ήταν ένα απότομο "Πλοπ". Το τραίνο είχε περάσει από πάνω μου, εγώ δεν είχα σταυρώσει λέξη και ο χρόνος μόλις είχε τελειώσει. Αισθάνθηκα πολύ υπερήφανος που έβγαλα ένα τόσο υγρό ήχο καθότι ήμουν μόνο ένα πακέτο από τσιγάρα. Τα χαρτιά ως γνωστό δε παράγουν ήχους παρά μόνο όταν σχίζονται. Κυρίως όμως δεν παράγουν υγρούς ήχους. Έκανα τη διαφορά και τώρα περιμένω το συνεργείο καθαρισμού να περιμαζέψει την ευτυχισμένη μου ύπαρξη.