ΤΙΚ ΤΑΚ ΝΤΡΙΝ

Ξεκίνησε με κάθε τεχνολογική υπεροχή.
Στην αρχή ήταν ένα μοντέρνο ξυπνητήρι,
Μαύρο, σκληρό πλαστικό με ινοξ πλαίσιο.
Μετά έγινε ένα πλαστικό κοκοράκι,
στη συνέχεια, ένα ράδιο που έπιανε μέχρι το Κατάρ.
Ό, τι και να δοκίμαζε όμως,
το πρωί δε μπορούσε να ξυπνήσει.

Τα μάζεψε όλα σε μια σακούλα,
και τα έδωσε για δώρο σε μια μαυρούλα.
Εκείνη χάρηκε πολύ,
και εκείνος σκέφτηκε για ένα νέο τρόπο.
Πως θα τα καταφέρει να ξυπνάει το πρωί.

Τα βράδια του άφηνε το παντζούρι ανοικτό,
με φόβο αρκετό.
Μη τύχει και μπούνε κλέφτες,
και εκείνος κοιμάται.
Έλπιζε ότι το πρώτο πρωινό φως,
θα του άνοιγε τα μάτια.
Και με ένα πήδο αυτός θα σηκωνόταν,
ολόρθος.
Το πρώτο φώς της ημέρας όμως,
το πρώτο πράγμα που έκανε,
ήταν να βουτήξει κάτω από την κουβέρτα του,
δίπλα του να κοιμηθεί και αυτό.
Κάπως έτσι, παντζούρι δεν ξανάνοιξε ποτέ ξανά.

Μετά το έριξε στις κλεψύδρες,
Έκτισε γύρω από το κρεβάτι του μια τέτοια,
και υπολόγισε το χρόνο ακριβώς.
Την ώρα που ήταν να σηκωθεί,
η άμμος θα του έφτανε έως το πιγούνι,
και εκείνος θα ξυπνούσε.
Και εκεί όμως υπήρχε πρόβλημα.
Η άμμος ήτανε ζεστή,
και μέσα της εκείνος χουχούλιαζε μια χαρά.

Το πιγούνι καλύφθηκε τελείως,
Τα χείλη το ίδιο.
Η άμμος έπεφτε και μόνο,
μια μύτη ξεμύτιζε από δαύτη.
Ανάσα μέσα από δύο νυσταγμένα ρουθούνια.

Τον βρήκε η ξαδέλφη του,
θαμμένο εκεί κάτω.
Με κλειστά τα παντζούρια,
και χωρίς να έχει ξυπνητήρι δίπλα του.
"Αυτοκτονία", είπανε.
"Τα είχε παρατήσει από καιρό".
Το είπανε και αυτό.
"Στη δουλειά συνέχεια αργούσε".
"Πολλές φορές δε σήκωνε το τηλέφωνο".
"Που και που τον βρίσκαμε ξαπλωμένο στο γραφείο".
"Κατάθλιψη", είπαν οι ειδικοί.
Δεν ήταν έτσι όμως τα πράγματα.
Απλά δε μπόρεσε να βρει ένα τρόπο για να ξυπνάει,
και ο ύπνος του άρεσε τόσο πολύ...