ΞΕΚΟΥΡΔΙΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Βράδυ Δευτέρας και πάλι. Τι πλάκες μας κάνει η εβδομαδα και ανταλλάσει τα ξεκούραστα Σαββατοκύριακα με μια ξεκούρδιστη Δευτέρα; Τα πάνω κάτω με ένα μόνο ξυπνητήρι. Έχει και τα θετικά της βέβαια αυτή η ιστορία. Ξεκινάς με μια άλλη ψυχολογία ότι θα τα πάς καλύτερα από την προηγούμενη βδομάδα. Κάποιες φορές σου βγαίνει και κάποιες άλλες πάλι καλύτερα να είχες μείνει εκεί στο κρεββάτι σου χουχουλιασμένος. Φοράς και τα καθαρά σου ρούχα και ξεκινάς με φορτισμένο κινητό και διάθεση να πετύχεις στόχους. Δεν έχω πρόβλημα μ'αυτό. Κάθε άλλο. Απλά...οι νύχτες είναι πάντα πιο ενδιαφέρουσες από αυτό που συμβαίνει μετά από αυτές. Μετά το σούρουπο οι στόχοι κάθονται στα αυγά τους, δεν φουσκώνουν, δεν ξεφουσκώνουν. Και εσύ έχεις δύο με τρείς ευκαιρίες παραπάνω για να είσαι ο εαυτός σου. Το εγώ σου πέρνει το κανονικό του σχήμα, και ο καθρέφτης δείχνει τα πράγματα χωρίς το photoshop της ημερήσιας πλάνης. Αυτό βέβαια υπό προυποθέσεις. Θα πρέπει να δώσεις χώρο στη νύχτα. Μη την αφήσεις να σέρνεται με ένα τηλεκοντρόλ να ιδρωνει στην παλάμη σου. Γλύκανε τη λίγο. Βάλε μουσική, ετοίμασε δύο ποτήρια κόκκινο κρασί ,ακόμα και αν δεν υπάρχει δεύτερος στην παρέα, και κάτσε μπροστά σε ένα τζάκι ή μισάνοιχτο παράθυρο κοιτώντας έξω. Παρακολουθώντας τη ζωη και τις τούφες του καπνού να στριφογυρνάνε. Αν η μουσική δε σου αρέσει άλλαξε και ξανάλλαξε, αν η καρέκλα δε σε βολεύει πάρε άλλη στάση ή απλώσου στο πάτωμα. Μόνο τη ζωή εκεί έξω δεν θα μπορείς να αλλάξεις. Δεν χρειάζεται όμως. Έχει αυτή τη μυστήρια ποικιλία που τελικά καλύπτει όλα τα γούστα. Πίνοντας το δεύτερο ποτήρι κρασί το γύρισα στο σαουντρακ της ταινίας "μελαγχολία". Δεν την έχω δει. Εσεις; Η μουσική πάντως είναι καλή. Κλασσική. Ξέρεις, σ'αφήνει να σκεφτείς ενόσω παίζει. Ούτε στιχοι να αποσπάνε, ούτε κοφτά riffs, ούτε ρυθμικές κιθάρες... Μια μελωδία που κυλάει όπως η ζωή. Με σκαμπανεβάσματα. Ποτέ δεν ήμουν φαν της κλασσικής μουσικής. Πάντα όμως περίεργος τι στο διάβολο της βρίσκουν όλοι. Ε! μερικές νύχτες σαν και αυτή πιστεψτε με ότι αξίζει. Η κλασσική να κατεβαίνει μαζί με κατακκόκινες μικρές γουλίτσες, κρυφοκοίταγμα στο παράθυρο και λέξεις, λέξεις να πηγαινοέρχονται. Και κάπου εκεί είναι που σταματάς να θέλεις να αλλάξεις μουσική, να θέλεις να μη σταματήσει αυτό το αέναο αλλισβερίσι του κόσμου εκεί έξω, να μη θέλεις να έρθει το πρωινό για να κλείσεις σε ένα μπαούλο όλη αυτή τη νύχτα που σήμερα περνάς.

ΚΟΥ-ΚΟΥ

"ΚΟΥ ΚΟΥ" φώναξε από τη γωνία και την ίδια στιγμή βρέθηκε μπροστά μου. Συνήθιζε να τα κάνει αυτά τα αστεία το πρωί όση ώρα τον περίμενα για να πάμε στο σχολείο. Τόσα χρόνια στο δημοτικό και στο γυμνάσιο κάθε πρωί μου έκανε το ίδιο αστείο. Και εγώ πάντα τρόμαζα και του έλεγα να μη το ξανακάνει γιατί πρώτη θα φτάσει η καρδιά μου στην τάξη και μετά εγώ. Δεν καταλάβαινε τίποτα. Εδώ που τα λέμε και εμένα από μια άποψη μου άρεσε. Μου άρεσαν τα ξαφνιάσματα από τότε και ας ήταν τελικά στην ημερησία διάταξη. Είχα την ανάγκη από ένα τονωτικό. Είχα την ανάγκη να βλέπω το φίλο μου να σκάει στα γέλια με τη σαστιμάρα μου. Μαζί στο ίδιο θρανίο και στα διαλείμματα αχώριστοι. Σαν Χιώτες παντού πηγαίναμε μαζί. Αυτός ήταν και ο λόγος που κανείς μας δε καθότανε τερματοφύλακας. Μαζί στην άμυνα, μαζί και στις επιθέσεις. Κατέβαιναν τα σκοτάδια και οι γονείς μας έβγαιναν παγανιά να μας μαζέψουν. Μετά στο λύκειο χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Ούτε κου κου ούτε ποδαράτη κουβεντούλα. Κάποιοι σκόρπιοι καφέδες τα Σαββατοκύριακα και αυτό ήταν όλο. Πήγαινε στο τεχνικό και εγώ συνέχισα στο λύκειο. Άρχισαν και τα διαβάσματα και το ξάφνιασμα πήγε στράφι. Μετά τα Σαββατοκύριακα γίνανε μια φορά το μήνα και τελικά κάποτε. "Άντε ρε φίλε να τα πούμε κάποτε". Ένα κάποτε που δεν έφτασε ποτέ. Το όλο θέμα ξεφούσκωσε χωρίς θόρυβο και ο καθένας μας ακολούθησε άλλες περπατησιές. Πού και που τον βλέπω όταν τυχαίνει να περάσω μπροστά από το συνεργείο αυτοκινήτων που έχει στη γειτονιά. Περιμένω ακόμα να μου κάνει κου κου και εγώ να αρχίσω να χοροπηδώ. Γιατί τελικά αυτό που μας έδενε τόσα χρόνια ήταν ακριβώς αυτό το κου κου. Εγώ χαιρόμουν που τον έκανα να χοροπηδάει από τα γέλια και αυτός ευτυχισμένος με την αποκοτιά του. Ίσως να έφταιξα και εγώ. Να σταμάτησα ξαφνικά να πετάγομαι με αυτά τα κου κου και να αντιδρούσα σα κύριος. Έφυγε το ξάφνιασμα και η μαγεία μαζί.

11/11/11

Καλή νύχτα εκεί έξω. Δημιουργική νύχτα. Μια νύχτα όπως η 11/11/11 αρμόζει να είναι. Γεμάτη με τον αριθμό 1. Το πρώτο βήμα για οτιδήποτε θέλουμε. Κάποιοι σύγχρονοι μάγοι λένε περί του σημαδιακού της ημέρας. Τα πιστεύεις; Τα πιστεύω; Δεν έχει και πολύ σημασία μάλλον. Η διάθεση μετράει σε τέτοιες περιπτώσεις. Κυρίως όμως η προδιάθεση. Και μια κακή προδιάθεση ευκαιρία ψάχνει να πιαστεί από κάτι τέτοια. Μαγικά, αστρικά, εξωπραγματικά, συμπτωματικά. Για κάποιους μια νύχτα αλλαγής κυβέρνησης. Για άλλους μια νύχτα πιο κρύα από τη χθεσινή. Για ορισμένους μια νύχτα Παρασκευής, λίγο πριν την έξοδο προς γνωστές κατευθύνσεις με άγνωστες αναζητήσεις. Για λίγους μια νύχτα που βλέπουν το φεγγάρι να μετράει δύο ημέρες πριν τη Δευτέρα που άλλη μια εξοντωτική εβδομάδα θα ξεκινήσει.

Καλό βράδυ εκεί έξω. Ιδανικό για μια γύρα στη πόλη. Ιδανικό για πρώτο ραντεβού μιας αγνώστου κατάληξης σχέσης. Ιδανικό γιατί απλά είναι βράδυ Παρασκευής. Ιδανικό γιατί νιώθεις ότι αυτή η εβδομάδα έκλεισε μαζί με όλα αυτά που περιέχει μαζί της και έχεις δύο μεγάλες ανάσες στα πνευμόνια σου να ξεκινήσεις ένα νέο κύκλο πραγμάτων. Ιδανικό για τη σειρά των άσσων στο μαγεμένο σου μυαλό. Ιδανικό βράδυ. Ιδανικά θεωρητικά ατελείωτο. Σήμερα αποφάσισα να αλλάξω τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζω. Δεν είναι σωστό μάλλον να παραδεχτώ ότι δεν φταίει η μάρκα που κάνει τον λαιμό μου να χοροπηδά. Άλλος ένας αποφασιστικός τύπος προστέθηκε στο πάνθεον των δυνατών ανδρών. Και κάπως έτσι τα βράδια, τα πρωινά και τα απογευματινά μας πρέπει να περνάμε. Με μικρές αποφάσεις αλλαγής και λοξοκοιτώντας το πρόβλημα. Όχι σαν κάτι βάρβαρους τύπους που ψελλίζουν κάτι για γροθιές στο μαχαίρι. Η ζωή θέλει γλύκα όχι σβάρνες 180 μοιρών. Έτσι δεν είναι; Και με κάτι τέτοιες θεωρίες του ποδιού στο κάτω κάτω εγώ τώρα μπορώ να καπνίζω αμέριμνος το τσιγάρο μου την εντεκάτη νύχτα του εντέκατου μήνα του εντέκατου έτους του 2000. Άντε τώρα καλό μας βράδυ.