ΛΑΧΑΝΙΑΣΜΑ

Έτρεχε με αγκομαχητά μέσα στα στενά της πόλης. Ήτανε Μάρτης και φορούσε ένα βαμβακερό φούτερ που τώρα ήταν καταϊδρωμένο. Λαχάνιαζε και ξεφυσούσε, γυρνώντας προς τα πίσω το κεφάλι του κάθε πέντε δρασκελιές. Δεν ήξερε που πήγαινε. Κυρίως όμως δεν ήξερε πως στο καλό κατάφερνε να τρέχει με τα δύο πακέτα τσιγάρων την ημέρα που κάπνιζε εδώ και τόσα χρόνια. Τι ήταν αυτό που τον δρασκέλιζε όλο και πιο μακριά από τους φόβους του; Η αγωνία να ξεφύγει, να χαθεί, να βουλιάξει κάπου και να κοιμηθεί. Να εξατμιστεί σα τη βροχή του Αυγούστου και μετά να μαζέψει όλο του το είναι μέσα σε ένα σύννεφο. Να ταξιδεύει με τη ρότα του ανέμου. Με την ηρεμία του σύμπαντος. Να μη φοβάται άλλο μόνο. Έτρεχε και λυσσομανούσε τώρα να ξεφύγει.

Κάποιος στο δρόμο του ζήτησε λεφτά και εκείνος έψαξε στις τσέπες του να τα βρει. Ήρθε η αστυνομία για εξακρίβωση των στοιχείων του ζητιάνου. Εκείνος έφυγε, φοβήθηκε γιατί κάτι παλιές δοσοληψίες είχε με τις αρχές.  Πάνε χρόνια από τότε βέβαια αλλά ο φόβος συνήθως είναι ο τελευταίος που κλείνει την πόρτα. Έκανε στην αρχή ένα βήμα, και μετά δύο δρασκελιές. Στη συνέχεια μάζεψε τις ανάσες στα πλεμόνια του και άρχισε να γρονθοκοπά τα βήματα του στα μήκη της εξαφάνισης του. Ο ζητιάνος τον κοιτούσε, ο αστυνόμος το ίδιο. Γύρισε και τους κοίταξε και κείνος από τη γωνία του στενού. Ο φόβος όμως εξακολουθούσε να τρέχει ξοπίσω του. Έστριψε, έφυγε, πέταξε, έτρεξε, έτρεξε, έτρεξε.

Πέρασε μέσα από την πόλη και πήδηξε πάνω από χωριά, τρέχοντας και πάλι. Γυρνώντας πίσω του να κοιτάξει, να ξεφύγει και να γλιτώσει. Πέρασε μέσα από ολόκληρες ηπείρους και λούστηκε τις πιο αδηφάγες αμμοθύελλες της Αφρικανικής ερήμου.  Έχωνε τα πέλματα του μέσα στην καυτή άμμο και αυτά έβγαιναν από κει, δυνατότερα και ταχύτερα. Εκείνος έστρεφε πάντα το κεφάλι του ξοπίσω, κοιτάζοντας να ξεφύγει. Τα άστρα τον συντρόφεψαν και τα φεγγάρια του κράτησαν τις ανάσες. Περνούσαν τα χιλιόμετρα και οι μέρες και εκείνος σε κάθε του βήμα γινόταν και καλύτερος. Από ένας μπουνταλάς καπνιστής έφτασε να συναγωνίζεται κοπάδια από γαζέλες. Σχεδόν πετούσε θα έλεγε κανείς. 

Στα τελευταία του έφτασε στην Ανταρκτική. Στην αρχή βέβαια σωριαζόταν η ταχύτητα του πάνω στον πάγο αλλά στο τέλος το έμαθε και αυτό. Έμαθε να τρέχει και να γλιστρά όρθιος κερδίζοντας κάμποσα ακόπιαστα μέτρα. Έτρεχε ανάμεσα από τους πιγκουίνους και από τις τεράστιες όρκες. Πηδούσε από το ένα παγόβουνο, στο άλλο. Άκουγε την λεπτή κρούστα του πάγου να θρυμματίζεται πίσω από τα βήματα του και εκείνος δεν έχανε ούτε για μια στιγμή την ορμή του. Οι ανάσες πάγωναν πάνω στη μύτη του και η γλώσσα του είχε γίνει σωστή παγοκολόνα. Γύρισε για άλλη μια φορά να κοιτάξει πίσω. Είδε εκείνο τον αστυνόμο να δένει τις χειροπέδες στο ζητιάνο. Σταμάτησε τότε να τρέχει και γύρισε ξανά μπροστά του. Στήριξε τα χέρια του πάνω στα γόνατα και σκέφτηκε για λίγο. «Που στο διάολο πήγε εκείνος ο φόβος που με κυνηγούσε σε ολόκληρο τον κόσμο; Κοιτάζω πίσω και δε βλέπω παρά έναν αστυνόμο και έναν ζητιάνο. Γιατί ήρθα έως εδώ; Πως βρέθηκα εδώ;». 

Έκανε μετά πως γυρίζει πίσω και έμεινε εκεί παγωμένος. Το τρέξιμο τον κρατούσε ζεστό εδώ και μέρες χωρίς κανένα πρόβλημα. Όλος εκείνος ο ιδρώτας στο φούτερ, στο παντελόνι και στο δέρμα του πάγωσε μονομιάς και του έδεσε το σώμα στην ακινησία. Το τελευταίο πράγμα που κινήθηκε ήταν τα μάτια του. Εκείνα είδαν τον φόβο να τρέχει προς τα πίσω. Να τρέχει σα σατανάς με φωτιά στα μπατζάκια του. Είδε όλα αυτά που κερδήθηκαν και όλα αυτά που χάθηκαν. Είδε τη ζωή του να ξεπροβάλλει πίσω από τις πλάτες του αστυνόμου, είδε τις τούφες του τσιγάρου που αμέριμνος κάπνιζε τότε. Μετά όλα πάγωσαν. Έμειναν σαν τον ίδιο, αποσβολωμένα να χάσκουν. Μόνο ο φόβος έτρεχε ξανά. Ήθελε να φτάσει εκεί από όπου όλα ξεκίνησαν. Από μια ανόητη ιδέα ότι ο άνθρωπος μόνο τον φόβο του φοβάται. Όσο καλός δρομέας και να είχε γίνει, ο φόβος ήτανε πιο σβέλτος. Πάντα με μια ανάσα στην πλάτη του. Το έβλεπε τώρα, πίσω από την λεπτή κρούστα του πάγου που πήρε να σχηματίζεται στην υγρασία των ματιών του.

ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ

Mια ζαλάδα συγχορδίας ηλεκτρικής κιθάρας έπαιζε από το βάθος των ηχείων. Τηλεόραση με τη φωνή σβηστή. Ένα τασάκι γεμάτο, ξεχειλισμένο. Γόπες που αγωνιούν να ισορροπήσουν. Τρία άδεια μπουκάλια μπύρας στο πάτωμα. Ένα όρθιο, δύο ξαπλωμένα. Σκόνη γύρω από πατημασιές που κάποτε χάραξαν πορεία στο πάτωμα. Ιδρώτας καλοκαιριού. Ένα μπλουζάκι μόνο. Ένα ζευγάρι μαύρα αθλητικά παπούτσια περίμενε να ξαναφορεθεί. Ένα εδώ, το άλλο κάπου εκεί. Το ένα με το κορδόνι του φιόγκο, το άλλο με το κορδόνι σαν απλωμένο άντερο. Ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάκτυλα, από καιρό σβησμένο. Το παντζούρι ανοικτό, το τζάμι σφραγισμένο. Σύννεφα λίγα στον ουρανό. Ένας ήλιος κάπου ψηλά, ξεχασμένος. Ένα μεσημέρι τυλιγμένο γύρω από το απόγευμα. Ένα Σάββατο παρατημένο μέσα στην εβδομάδα του. Ξεχασμένο σα τη γόπα στα δάκτυλα του. Σα να κοιμότανε. Σα να μη ξύπνησε ποτέ του. Ένας καναπές από κάτω, ένα ταβάνι από πάνω. Το τριγύρω τον ζουλούσε ολοένα. 

Η κιθάρα σώπασε, το μπάσο μπήκε πιο βαθιά και από βυθό μέσα στο τραγούδι. Ένα σαξόφωνο αχνό κάπου, λίγα τύμπανα με αργόσυρτες μπαγκέτες. Ήταν τζαζ, ήταν γλυκιά, ήταν εκεί, μαζί του. Έκανε πως σηκώνεται αλλά το μετάνιωσε. Έπεσε στο πλάι. Τα σύννεφα βάραιναν, μια καλοκαιρινή μπόρα σα να ετοιμαζόταν. Πέταξε στο πάτωμα τη γόπα. Έπεσε μέσα στο παπούτσι με το φιόγκο. Το χέρι του έφερε μια στροφή και σβάρνισε το μαξιλάρι πάνω του. Το όρθιο μπουκάλι έπεσε. Τα μπάσα στα ουράνια. Οι ήχοι στις σωστές οκτάβες. Το μπουκάλι και το μπάσο. 

Σα να σκέφτηκε κάτι. Το ξέχασε αμέσως. Σα να ήθελε να κοιμηθεί τώρα. Σα να μη μπορούσε. Σα να μην ήταν καλοκαίρι. Σα να μην ήταν εκείνος, στον καναπέ ξαπλωμένος. Σα να μην ήταν τίποτα. Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα απολύτως. 

Πίεσε το μαξιλάρι στο κεφάλι του. Άφησε το καλοκαίρι απέξω. Άφησε τα σύννεφα. Άφησε το να αφεθεί σε έναν ύπνο. Τώρα κανένα μπάσο δεν ακουγόταν. Ίσως να τελείωσε το τραγούδι. Ίσως. Αλλά και πάλι μέσα του το είχε. Εκείνο και όλα. Και τίποτα ξανά. 

«Στο διάβολο όλα!» μια σκέψη σα σαΐτα στο μυαλό. Είναι απλά μια άσχημη ημέρα. Τίποτε άλλο. Τίποτε. Τίποτε. Τίποτε απολύτως.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Όλα αυτά τα κέρματα που τάισα το μετρό.
Όλα τα δεσίματα των κορδονιών μου.
Και όλα τα λυσίματα τους για να πάω για ύπνο.
Ο ήλιος σηκώνεται.
Το φεγγάρι σηκώνεται.
Τα αστέρια αιωρούνται και πάλι.
Μια μέρα, μια νύχτα.
Άλλη μια μέρα και άλλη μια νύχτα.
Τόσες κινήσεις κάθε μέρα.
Οι ίδιες κινήσεις.
Όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Να κάνεις μπάνιο για να βγεις έξω.
Να κάνεις μπάνιο με το που μπαίνεις μέσα.
Να στρώσεις το κρεβάτι για να το ξεστρώσεις.
Να κάτσεις στη λεκάνη και να σηκωθείς.
Να σηκωθείς από το κρεβάτι και να κάτσεις.
Να μπεις στο αμάξι και να βγεις.
Να πας για ψωμί και να μπεις στο σπίτι με μισοφαγωμένο το ψωμί.
Να πάρεις τζούρα και να βγάλεις κάπνα.
Ένας κύκλος που γυρίζει.
Μπαίνω και βγαίνω,
ντύνομαι και γδύνομαι,
κάθομαι και σηκώνομαι,
κάνω κέφι και το χάνω,
βάζω το χέρι στη τσέπη για να πάρω το κλειδί,
βάζω το χέρι στη τσέπη να αφήσω το κλειδί.
Άπειρες και άπειρες φορές, ξανά και ξανά.
Δεν το είχα ξανασκεφτεί πριν. Παρά μόνο τώρα.
Τώρα που όλες αυτές οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις είναι σταγόνες κινέζικου μαρτυρίου.
Τώρα που θέλω να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού με μαγικές σουσαμένιες λέξεις.
Τώρα που θέλω να κάνω μπάνιο μέσα σε καταρράκτες.
Τώρα που θέλω να πάω σπίτι με τους ταράνδους του Αι-Βασίλη.
Τώρα μου ήρθαν τα μιζεροτριψίματα μια ημέρας που μπορούσε να είναι και καλύτερη.
Σίγουρα ίδια με τη χθεσινή, και όσο για την αυριανή δεν θέλω να κάνω προβλέψεις.
Αφήνω στη μοίρα να κάνει και καμιά δουλειά.
Τουλάχιστον να κάτσει και να σκεφτεί κάνα καλό κόλπο για αλλαγή.
Συνήθως είναι καλή με κάτι τέτοια, απλά τώρα τελευταία και αυτή έχει βαλτώσει λίγο.
Δεν την κακίζω.
Όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές.

ΜΕΡΟΝΥΧΤΑ ΣΟΥΡΟΥΠΩΝΕΙ

«άντε τώρα, σειρά σου» 

Είπε η μέρα στη νύχτα.

«Φοβάμαι να βγω εκεί έξω. Με το που εμφανίζομαι γίνονται όλα τα στραβά. Οι πόρνες βγαίνουν για το νυχτοκάματο ταλαιπωρημένες ήδη στους δρόμους, πρεζάκια κατεβάζουν τζαμαρίες για μια δόση, φονιάδες παρακαλάνε για λίγο αίμα. Δε μπορώ αυτή την ιστορία κάθε τρείς και λίγο με το που βγαίνω» 

«Και πως το σκέφτεσαι τώρα; Να βαρέσω διπλοβάρδια;»

«Ονειρεύομαι μια λευκή νύχτα σαν εκείνες στα βόρεια. Να ξαποστάσω και εγώ λιγάκι.»

«Σκέψου όμως και όλα τα ωραία που περνάς! Εκείνα τα ζευγαράκια στο λόφο του Στρέφη, τον ησυχασμό από τον πρωινό κάματο ενός εργάτη. Σκέψου τις βόλτες στις πλατείες και την απόλυτη σιωπή μέσα στα δάση, ή τα άγρυπνα μάτια της κουκουβάγιας.» 

«Δε μπορώ άλλο. Σε παρακαλώ μείνε αυτή τη νύχτα και κάνε την μέρα για μια μόνο ημέρα.»

«Έχω μια καλύτερη ιδέα. Καθότι και εγώ είμαι πολύ κουρασμένη, μπουχτισμένη από τους καταιγιστικούς ρυθμούς που βλέπω τον κόσμο να τρέχει εδώ και κει και πέρα για πέρα τσουρουφλισμένη από τις αχτίδες του ήλιου στο λευκό μου ανοιξιάτικο δέρμα, θα πρέπει να σου προτείνω κάτι άλλο»

«Ακούω» 

«Κοίτα να δεις. Εμείς οι δύο στην ουσία δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε. Μας έχουν δώσει τους ρόλους μας και μέχρι στιγμής τα πάμε μια χαρά. Ποτέ δε ζήσαμε η μια μέσα στον κόσμο της άλλης. Εσύ μου λες για φονικά και εγώ μπορώ να σου πω για τα όσα λοξά βλέπω στο φώς μου. Πάντα σε ζήλευα, και πάντα με ζήλευες. Αυτό που απομένει είναι να βρεθούμε για λίγο η κάθε μια στη θέση της άλλης. Αυτό μόνο μια αγκαλιά το καταφέρνει. Δώσε μου μια αγκαλιά και όλα θα φτιάξουν πάλι. Τι λες;»

Η νύχτα έκανε ένα δειλό βήμα προς τα κάτω και η μέρα βλέποντας τη πλησίασε πιο κοντά. Σιγά, σιγά μπλέχτηκαν μεταξύ τους, λίγες χλιαρές αχτίδες φωτός μαζί με τη σκιά του φεγγαριού. Η αγκαλιά πήρε διαστάσεις, έγινε φιλί, έγινε ένας μανιασμένος έρωτας που από μέσα του ξεχύθηκαν μπλε, μωβ και πορτοκαλί ανταύγειες. 

Κάπως έτσι βγήκε το σούρουπο. Γλυκάθηκαν μετά και έφτιαξαν και το ηλιοβασίλεμα. Δύο εραστές που συναντιόντουσαν κάθε μέρα, δυο φορές. Βρήκαν ένα σκοπό ύπαρξης και έγιναν οι ζωγράφοι του ουρανού μας. Τα ανακατέματα τους από τότε έδιναν τις πιο ενδιαφέρουσες αποχρώσεις, τις καλύτερες στιγμές.