ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ, Η ΜΠΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΜΑΝ

Καθώς έπινα τον καφέ μου, ήρεμα και ωραία, σκέφτηκα μια ιστορία που μου είχαν πει κάποτε. Επρόκειτο για κάποια βραδιά που είχε βρεθεί ο θεός μαζί με τον διάολο σε κάποιο μπάρ. Ήταν μόνοι τους, το μπαρ ήταν έτοιμο να κλείσει, ο μπάρμαν στέγνωνε τα ποτήρια από το πλυντήριο πιάτων και η σερβιτόρα έβαζε ανάποδα τις καρέκλες πάνω στα τραπέζια. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή φάνηκαν στην είσοδο. Περπατούσαν αγκαλιά, το καλό με το κακό. Το άσπρο με το μαύρο. Ο θεός με τον διάολο! Μιλούσαν και γελούσαν και η σερβιτόρα αντί να ακουμπήσει την καρέκλα πάνω στο τραπέζι, την τοποθέτησε σαν ασπίδα μπροστά της. Ο δε μπάρμαν άφησε το ποτήρι να του γλιστρήσει από το χέρι και μετά σκύβοντας, έμεινε καλά προφυλαγμένος πίσω από τη μπάρα κάνοντας πως μαζεύει τα θρύψαλά. Η ιστορία μιλούσε για το πώς το καλό μπορεί να τα πάει μια χαρά μαζί με το κακό αρκεί να τηρούνται κάπως οι ισορροπίες. Γιν και γιάνκ και άλλα τέτοια. Κάπως έτσι. Στην ιστορία, ο θεός κερνούσε συνέχεια τον διάολο το επόμενο ποτό ενώ ο διάολος κερνούσε ενδιάμεσα τεκίλες, πασπαλίζοντας αλάτι τους καρπούς τους πριν τις κατρακυλήσουν στα απέραντα και αιώνια σωθικά τους. Θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση το τέλος του διαλόγου τους, καθώς η σερβιτόρα πήγε να τους ρωτήσει, αφήνοντας τον φόβο της να δώσει πάσα στην περιέργεια της, πως γινόταν αυτοί οι δύο να τα πίνουν μαζί.

Ο διάολος είπε:

«Ο Θεός είναι κάπως απόλυτος και συγκρατημένος αλλά μετά το πρώτο ποτό γίνεται καλή παρέα». 

Ο Θεός τότε έσκασε στα γέλια και έσκυψε πάνω στη σερβιτόρα και της ψιθύρισε:

«Μη τον ακούς. Πάντα είμαι καλή παρέα. Απλά εκείνος κερνάει τα σφηνάκια, ενώ εγώ το επόμενο ποτό. Αυτή είναι η μόνη διαφορά. Εκείνος δίνει μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα ενώ εγώ μπορώ και την καθορίζω. Δεν είναι θέμα ισχύος ή αντιπαλότητας. Όλα ρέουν στο κάτω κάτω και πάνε προς τα κάπου»

Στην ιστορία θυμάμαι πως η σερβιτόρα δεν είχε καταλάβει και πολλά και πήγε να ειδοποιήσει τον μπάρμαν πως ετούτοι οι δύο μάλλον δεν επρόκειτο να πληρώσουν τον λογαριασμό.

 Η σερβιτόρα είχε πετάξει την ποδιά της στον μπάρμαν λέγοντας του: «Βγάλτα πέρα μόνο σου τώρα» καθώς έφευγε από το μαγαζί. Ο μπάρμαν τότε τους είπε για το λογαριασμό αλλά επειδή είχε λιγάκι χεστεί πάνω του πρόσθεσε πως όλα ήταν κερασμένα.

Ο διάολος του είχε πει: «Πάντα κερασμένα ήταν» ενώ ο Θεός είχε πει: «Δεν είναι σωστό κάτι τέτοιο παιδί μου. Βάλτα στο λογαριασμό». 

Ο μπάρμαν τότε σημείωσε το νούμερο στο μπλοκάκι και το έχωσε στην τσέπη του παντελονιού του. Ο διάολος είχε λυθεί στα γέλια και φώναξε στον Θεό: «Ελπίδα ε; Ωραίο το κόλπο δικέ μου. Δώσε του να καταλάβει. Ελπίδα. Πως το σκέφτηκες; ΑΧΑ ΧΑΧΑΧΑΧΑ Δεν είναι περίεργο που εσύ κατάφερες να πας μπροστά». 

Μετά έφυγαν αγκαλιασμένοι και τρεκλίζοντας, ενόσω ο μπάρμαν τους κοίταζε να προσπαθούν να βγούν ταυτόχρονα από την πόρτα κοπανώντας στην κάσα της. Ξανά και ξανά. Θα τα πλήρωνε από την τσέπη του γιατί η ιστορία έλεγε πως δεν ήταν δικό του το μπάρ. Αλλά και δικό του να ήταν, πάλι χασούρα θα είχε. Ο μπάρμαν όμως δε το έβλεπε έτσι. Μόλις είχε καταφέρει να τα έχει καλά με τους δύο βασικούς παίκτες του σύμπαντος. Λίγο το έχετε; Έτσι ήταν.