ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

Είδα τα δέντρα να τρεμοπαίζουν μέσα στα χνώτα του καλοκαιριού.

Είδα τη θάλασσα να ανεβοκατεβαίνει σα γυναίκα γυμνή λίγο πρίν την έκρηξη.

Είδα αυτόν, εκείνη και εκείνους τους λίγους που αγάπησα να περιφέρονται.

Είδα την νύχτα να κρύβεται στη μέρα και τη μέρα να φανερώνεται στο ξεψυχισμα της.

Άκουσα τα αηδόνια στα δέντρα και λίγη τζάζ να βγαίνει έξω από τα παράθυρα.

Άκουσα τα τόσα "σ'αγαπω" και "σε μισώ".

Άκουσα υποσχέσεις, άκουσα σπασμένα ξύλα στο δάσος και το θρόισμα του ανέμου.

Μετά σταμάτησα το οτιδήποτε έκανα και χώθηκα μέσα στο σύννεφο μου.

Τι μεγάλη βλακεία που δε το μπόρεσα πρίν.

Τόσα είχα να κάνω εκεί κάτω.

Τα περισσότερα τους όμορφα.

Τι κακό και αυτό με τους αγγέλους;

Άνθρωποι να θέλουν να ναι.

Ο παράδεισος πάντοτε μπορούσε να περιμένει.


Η ζωή είχε μεγαλύτερες απαιτήσεις.

Όχι τίποτε το σπουδαίο.

Μόνο λίγη από την προσοχή μας.