ΑΝΑΣΚΕΛΑ ΚΟΙΜΟΤΑΝ

Ο σκύλος κοιμόταν ανάσκελα. 

Ανάσκελα κοιμόταν καθώς εγώ έμπαινα μέσα στο σπίτι.

Στο άδειο ετούτο σπίτι ο σκύλος κοιμόταν ανάσκελα.

Και καθώς έμπαινα, σήκωσε το κεφάλι του.

Έκανα δύο βήματα προς το μέρος του και έγυρε ξανά πίσω το λαιμό του και συνέχιζε να αράζει.

Έλειπα όλη μέρα, δεν έλειψε κανένας σε κανένα.

Σκατά, είπα.

Του έβαλα να φάει.

Μετά τον έβγαλα να κατουρήσει.

Έριξε και ένα καλό χέσιμο.

Στη συνέχεια τον έβαλα ξανά στο σπίτι.

Και πήγε και άραξε ανάσκελα στον καναπέ.

Σε ετούτο το σπίτι που πριν ήταν άδειο από εμένα.

Το σκέφτηκα για λίγο και μετά,

σέρβιρα το δείπνο μου,

έριξα ένα κατούρημα στη λεκάνη,

και μια αβίαστη αφόδευση,

κύλισε από μέσα μου σαν ουρλιαχτό σε σκοτάδι ερημιάς.

Πήγα και κάθισα στον καναπέ,

άνοιξα την τηλεόραση,

ο σκύλος κοιτούσε και αυτός την οθόνη.

Μετά από λίγο μας πήρε ο ύπνος,

σάλια τρέχανε πάνω μας,

ο καναπές ένα μάτσο χάλια,

τα μαξιλάρια εδώ και κει.

Σηκώθηκα και συμμάζεψα λιγάκι.

Μετά ο σκύλος ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στο τεντωμένο ριχτάρι.

Ενώ εγώ πήγα στο κρεβάτι.

Μερικές φορές σαν και τούτες,

αναρωτιόμουν:

Πως καταφέραμε τόσα πολλά; 

Ενώ οι σκύλοι έμεναν στα ίδια;