ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΟΥΣΕ

Θυμήθηκε τη ζητιάνα.

Ίσα που έστεκε.

Τον κοίταζε με το ένα της μάτι,

το άλλο αλλήθωρο, κοίταζε αλλού.

Τα κόκαλα εξείχαν από το δέρμα της,

σα να ήθελαν να καταλάβουν

τι να ζητά η ζητιάνα αφέντρα τους.

Έβγαλε κάτι ψηλά από την τσέπη,

ένοιωσε πως περίσσευαν για το θέαμα,

ή μάλλον ήταν εκείνο το άλλο,

το αλλήθωρο μάτι που δεν τον κοίταζε.

Ίσως μάλλον... 

και εκείνη η μεγάλη μελανιά που είχε,

ακριβώς κάτω από το καλό της μάτι με το οποίο τον κοιτούσε.

Αλλά πάλι όχι.

Ήταν σχεδόν σίγουρος,

πως τα κέρματα τα είχε βγάλει,

για το άλλο, το λοξό της μάτι.

Ναι, αυτό.

Ίσως σαν προσπάθεια να τον κοιτάξει και αυτό.

Ή περισσότερο για να ξεφύγει μια ώρα αρχύτερα από όλο αυτό.

Και όταν τελικά γύρισε σπίτι,
την σκεφτόταν.

Ίσως όχι ολόκληρη,

αλλά μόνο το λοξό της μάτι.

Ίσως και λίγο εκείνη τη μελανιά στο καλό της.

Πίστευε πως θα ξεμπέρδευε με τα κέρματα,
Αλλά είτε το ένα, είτε το άλλο, τα μάτια ακόμη τον κοιτούσαν.

Έβγαλε μια μπύρα από το ψυγείο,
Άνοιξε την τηλεόραση και έμαθε τις ειδήσεις.
Απαγωγές δύο παιδιών,
κάμποσες οικογένειες που κάηκαν ζωντανές,
και μια αυτοκτονία.
Η μπύρα κατέβαινε δροσερή.
Και ο χρόνος κυλούσε κανονικά με τα τικ και τακ των χορευτικών του παπουτσιών.

Και λίγο μετά,
τις 12:36 μετά τα μεσάνυχτα.
Αισθάνθηκε άβολα πραγματικά.
Όχι για τις ειδήσεις που έμοιαζαν ως καρτούν,
αλλά περισσότερο για εκείνο το μάτι που δεν τον κοίταξε.
Μακάρι να ερχόταν λοιπόν εκείνη η μέρα,
που η τηλεόραση θα ασχολούνταν με ξυλοφορτωμένες ζητιάνες.

Αν όχι για να τις αναδείξει,
ωστόσο να τις εντάξει.
Να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μόνο,
αντί να την κλονίζουν,
με τα λοξά, εκεί και εδώ τους μάτια.
Και όλα τότε θα γινόντουσαν κανονικά και πάλι,
δίχως κέρματα και αμφιβολίες.