tag:blogger.com,1999:blog-44888525385326351102024-03-05T21:11:21.823+02:00Ο λάθος άνθρωπος, στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.comBlogger157125tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-14430084484362039362021-07-13T23:15:00.001+03:002021-07-13T23:15:28.732+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ΑΝΑΣΚΕΛΑ ΚΟΙΜΟΤΑΝ</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ο σκύλος κοιμόταν ανάσκελα. </div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ανάσκελα κοιμόταν καθώς εγώ έμπαινα μέσα στο σπίτι.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Στο άδειο ετούτο σπίτι ο σκύλος κοιμόταν ανάσκελα.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Και καθώς έμπαινα, σήκωσε το κεφάλι του.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Έκανα δύο βήματα προς το μέρος του και έγυρε ξανά πίσω το λαιμό του και συνέχιζε να αράζει.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Έλειπα όλη μέρα, δεν έλειψε κανένας σε κανένα.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Σκατά, είπα.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Του έβαλα να φάει.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Μετά τον έβγαλα να κατουρήσει.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Έριξε και ένα καλό χέσιμο.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Στη συνέχεια τον έβαλα ξανά στο σπίτι.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Και πήγε και άραξε ανάσκελα στον καναπέ.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Σε ετούτο το σπίτι που πριν ήταν άδειο από εμένα.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Το σκέφτηκα για λίγο και μετά,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">σέρβιρα το δείπνο μου,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">έριξα ένα κατούρημα στη λεκάνη,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">και μια αβίαστη αφόδευση,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">κύλισε από μέσα μου σαν ουρλιαχτό σε σκοτάδι ερημιάς.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Πήγα και κάθισα στον καναπέ,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">άνοιξα την τηλεόραση,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ο σκύλος κοιτούσε και αυτός την οθόνη.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Μετά από λίγο μας πήρε ο ύπνος,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">σάλια τρέχανε πάνω μας,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">ο καναπές ένα μάτσο χάλια,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">τα μαξιλάρια εδώ και κει.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Σηκώθηκα και συμμάζεψα λιγάκι.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Μετά ο σκύλος ξάπλωσε ανάσκελα πάνω στο τεντωμένο ριχτάρι.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ενώ εγώ πήγα στο κρεβάτι.</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Μερικές φορές σαν και τούτες,</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">αναρωτιόμουν:</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Πως καταφέραμε τόσα πολλά; </div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Ενώ οι σκύλοι έμεναν στα ίδια;</div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-86963512012401697622019-03-16T00:49:00.001+02:002019-03-16T00:49:49.258+02:00Η ΑΓΑΠΗ ΠΕΤΑΞΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Οι κόρνες των αυτοκινήτων έσβηναν
βραχνιασμένα καθώς απομακρυνόμουν από τον αυτοκινητόδρομο. Το αμάξι μου ήταν ακινητοποιημένό
στην μεσαία λωρίδα με το καπό του στραπατσαρισμένο και το ψυγείο σπασμένο στα
δύο. Έτρεξα γρήγορα έως εδώ, πήδηξα τα κιγκλιδώματα τα εθνικής και βρέθηκα μέσα
στο δάσος που με ρουφούσε συνεχώς μέσα στη νύχτα του, και έτρεχε και έσκιζα τα
ρούχα μου στις κλάρες και δεν ήξερα που πήγαινα παρά μόνο αισθανόμουν καλύτερα όσο
προχωρούσα γιατί οι κόρνες ξεμάκραιναν και το πρόβλημα που είχα δημιουργήσει
σιγά σιγά έμοιαζε να μην είναι δικό μου αλλά εκείνων που στεκόντουσαν στην ουρά
του μποτιλιαρίσματος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Ο άντρας ήταν ξαπλωμένος στο
δρόμο, λίγα μέτρα μπροστά από το σπασμένο μου αμάξι. Τα υγρά του ψυγείου
κυλούσαν προς το μέρος του και παρέσερναν το αίμα που κυλούσε λίγο από το στόμα
του καθώς στο πλάι ριγμένο ήταν και πολύ από το στέρνο του που στα δύο είχε
χωριστεί από τη σύγκρουση. Όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, τα πράγματα
έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να τα αξιολογήσω σωστά. Στεκόμουν εκεί και την
είδα να βγαίνει από εκεί, να μπαίνουν στο αμάξι της, γελώντας και μετά όλα
άρχισαν να εξαφανίζονται σα σπασμένα πίξελς μπροστά μου. Περίμενα λίγο να
απομακρυνθούν και έβαλα μπροστά, τους ακολούθησα για να μάθω, τους ακολούθησα
γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο από αυτό, τους ακολούθησα γιατί ήμουν τρελός για
εκείνη και μόλις την είχα δει να βγαίνει γελώντας από το σπίτι και εκείνος να την
ακολουθεί ξοπίσω. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Μετά ήταν μια πορεία στην εθνική.
Ήταν νύχτα βαθιά, τόσο πολύ βαθιά που το δίχως άλλο σε λίγο ο δρόμος θα έπαιρνε
την ζωή και πάλι στην άσφαλτο του. Έβρεχε, ή έτσι τουλάχιστον το φανταζόμουν
γιατί προσπαθώντας να διώξω μακριά τη νευρικότητα, πατούσα κάθε είδους κουμπάκι
στο αμάξι και ένα από αυτά ήταν οι λειτουργία των υαλοκαθαριστήρων οι οποίοι
πηγαινοέρχονταν πέρα και δώθε, παράγωντας έναν μάλλον στριγκό ήχο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Είχαν περάσει αρκετά χιλιόμετρα
και εκείνοι ήταν μπροστά μου ή εγώ επέμενα να βρίσκομαι ξοπίσω τους. Την είχα
γνωρίσει τον περασμένο χρόνο και την ερωτεύτηκα σχεδόν αμέσως. Την ερωτεύτηκα όπως
οι έφηβοι ερωτεύονται με εκείνο τον ακαριαίο τρόπο τους με μόνη διαφορά πως εγώ
απλά γνώριζα λίγα παραπάνω. Εκείνη ήταν η αγάπη που αναλογούσε για την υπόλοιπη
ζωή μου. Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, ήταν η γυναίκα που με έκανε να
είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με ανυψώνει σε βάθρα που δε μου αναλογούσαν αλλά ούτε
να με ρίχνει σε βάραθρα που ποτέ δεν είχα στο νου μου να βρεθώ. Όποτε είμασταν
μαζί ο χρόνος έκανε τα τικ και τακ του με τον μετρονόμο απέναντι μας σωστό
κριτή του χρόνου και η μελωδία κυλούσε και μας στροβίλιζε στα σεντόνια της και
έρωτας γλυκύτερος από αυτόν δεν υπήρξε ποτέ γιατί στα σίγουρα σας λέω εγώ τον
είχα αγγίξει πρώτος κρύβοντας τον να μη τον κλέψει κανένας άλλος που πιθανώς
αναζητούσε παρόμοιες συγκινήσεις. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Όλα καλά υπήρξαν έως αυτή τη νύχτα
που την είδα να βγαίνει από το σπίτι εκείνο και να μπαίνει στο αμάξι της με τον
άντρα που τώρα ξαπλωμένος είναι μπροστά από το σπασμένο μου αμάξι. Σε μια μόλις
στιγμή είδα την πόρτα να ανοίγει και μετά μια φιγούρα να πετά, να πετά, να πετά,
να ξεμακραίνει για λίγο ψηλά και μετά να προσγειώνεται πάνω στο αμάξι που
οδηγούσα. Και για λίγο μόνο, για μόλις λίγο, αισθάνθηκα πως ο κόσμος αυτός ήταν
κομμένος και ραμμένος στα δικά μου μέτρα. Μόλις όμως το αμάξι στρίγγλισε από την
σύγκρουση με εκείνο το κακοφορμισμένο, τώρα πλέον, πτώμα, τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά.
Η αγάπη μου συνέχισε να οδηγεί και εγώ έμεινα ακινητοποιημένος με τον εραστή της
χωρισμένο στα δύο μπροστά μου και καθώς τρομαγμένος έτρεχα μέσα στα σωθικά ενός
άγνωστου δάσους, αναρωτήθηκα αν έτρεχα τρελαμένος από την χαρά ή απεγνωσμένα μόνο
για να σωθώ από τον ρόλο του μοναδικού υπόπτου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Τώρα, δύο χρόνια μετά, κλεισμένος
σε ένα κελί είμαι πλέον σίγουρος πως έπρεπε να είχα δράσει γρηγορότερα. Καθώς τους
έβλεπα να βγαίνουν από το σπίτι και να μπαίνουν στο αμάξι της. Τότε έπρεπε να
είχα βγει και να πω ότι σχεδόν έχω πει σε εσάς. Εκείνη δεν ήρθε ποτέ να με επισκεφτεί
στη φυλακή και εκείνος ήταν αρκετά μακαρίτης για να μπορεί να διεκδικήσει το
οτιδήποτε. Δεν της κρατάω κακία. Για εκείνη ήμουν ακόμα ένας τύπος που έτρεξε
μέσα στο δάσος να κρυφτεί. Ίσως υπήρξα περισσότερο τυχερός από τον εραστή της αλλά
η ζωή στη φυλακή επιφυλάσσει ένα σωρό εκπλήξεις για να μπορώ με σιγουριά να πω
κάτι τέτοιο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Το μόνο που πλέον μου δίνει
δύναμη είναι η σκέψη <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πως αν μπορούσα να ξεπαστρέψω
με το ρύγχος του αυτοκινήτου μου όλους τους εραστές που θα είχε μετά από μένα
τότε ίσως βρισκόμουν ένα βήμα πιο μπροστά από την απόλυτη αγάπη. Ίσως όμως πάλι,
αυτή η στιγμή να ήταν μια πραγματικά άβολη στιγμή.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-5197989562366196602019-03-10T00:40:00.004+02:002019-03-10T00:40:52.797+02:00ΛΙΓΑ ΑΞΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ...ΕΥΤΥΧΩΣ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Είναι μια από εκείνες τις φορές
που φόρεσα ένα τίτλο πριν ακόμα γράψω το κείμενο. Ο τίτλος αυτός ήταν στο κεφάλι
μου από το πρωί. Καθώς ξυπνούσα και έβλεπα το κρεβάτι άστρωτο, τη σκόνη κάτω
στο πάτωμα, τα ρούχα άπλυτα και τα πλυμένα ασιδέρωτα. Ένα πραγματικά τεράστιο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">project</span>! Και ήταν τόσο όμορφη
η μέρα έξω. Και προς έκπληξη μου αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το οτιδήποτε. «Σήμερα
θα ασχοληθώ με τα λίγα που αξίζουν στη ζωή» είπα εσωτερικά, αναφωνόντας
εξωτερικά «Αχ τι ωραία μέρα σήμερα, αλήθεια». Και μετά όλα πήγαν ρολόι. Ήταν
μια από εκείνες τις λίγες ημέρες που αποφάσισα να μη προσπαθώ να ελέγχω το
οτιδήποτε, να αφεθώ για λίγο. Να μην προσπαθώ να κάνω τα πράγματα να λάμπουν με
την ψευδαίσθηση πως τα ορίζω. Σήμερα θα κάνω ό,τι θέλω να κάνω. Και πήγα και
πήρα υλικά και έφτιαξα δύο χαρταετούς, το μεσημέρι έριξα έναν υπνάκο, άφησα το
χρόνο να κυλήσει πάνω μου και δεν προσπάθησα να τον εμποδίσω καθόλου. Αφέθηκα.
Και ήταν ωραία, ήταν ρεαλιστικά, ήταν πιο ανέμελα από όσα Σάββατα έχουν
προηγηθεί τα τελευταία χρόνια. Και μέσα σε αυτό το φιλοσόφησα και λίγο παρέα με
δύο μικρά κορίτσια, τις κόρες μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Η μια ήταν αγχωμένη για το πιο
όμορφο κορίτσι του κόσμου που είδε στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">internet</span>, ενώ η άλλη ήταν αγχωμένη για κάτι που ήξερα πως κανονικά
δεν έπρεπε να τη νοιάζει καθόλου. Πιάσαμε την κουβέντα λοιπόν και το πράγμα
κατέληξε ως εξής: Αν όντως υπήρχε το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου, τότε
σίγουρα θα υπήρχε και το πιο όμορφο λουλούδι του κόσμου. Ρώτησα τότε αν θα ήταν
ωραίος ένας κόσμος που θα φύτρωνε μόνο ένα λουλούδι και αυτό θα ήταν το πιο
όμορφο του κόσμου. Η απάντηση που έλαβα ήταν ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Και
συνεχίζοντας μετά, αποφασίσαμε όλοι μαζί πως αν το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο
επικρατούσε επί των υπολοίπων, εξαφανίζοντας τα, τότε αυτός ο κόσμος δεν θα
ήταν και τόσο όμορφος και συνεπώς και τα πιο όμορφα που επικράτησαν θα έχαναν
αυτή την ιδιότητα που είχαν κάποτε. Οπότε το πιο όμορφο κορίτσι του κόσμου
είναι αυτό που αγάπησε και αγαπήθηκε απλά. Τίποτε άλλο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Μετά η κουβέντα πήγε στο σημαντικότερο
πράγμα στον κόσμο. Ποιο ήταν άραγε; Για την μία ήταν αυτό, για την άλλη εκείνο
και για μένα κάτι άλλο. Κανένας μας δεν απάντησε για την ομορφιά. Τέθηκε τότε
το ερώτημα γιατί να αγχωνόμαστε και να προσπαθούμε για πράγματα που οι άλλοι
χαρακτηρίζουν ως σημαντικά ενώ σε εμάς μοιάζουν ως αδιάφορα. Γιατί ξοδεύουμε τόση
ενέργεια στο να προσπαθούμε να φτάσουμε κάτι το οποίο επί της ουσίας μας είναι
παντελώς αδιάφορο και άχρηστο; Γιατί δεν προσπαθούμε απλά να ανακαλύψουμε αυτό
το σημαντικό για εμάς, αυτό που μας κάνει να μοιάζουμε όμορφους, αυτό που όταν καταπιανόμαστε
γινόμαστε καλύτεροι και σοφότεροι και κυρίως πιο ευτυχισμένοι; Γιατί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μας κοστίζει το να μας κριτικάρουν αρνητικά σε
κάτι που δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε καλοί; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Η μέρα έξω ήταν κατάλληλη. Ήταν ο
ήλιος μεγάλος και κίτρινος και έμοιαζε σα να μας προστατεύει αλλά όχι μόνο
αυτό. Ήταν σα να γνώριζε τα πάντα, βλέποντας τα από εκεί ψηλά. Και εμείς
βγαίναμε έξω και γελούσαμε και μιλούσαμε και είχαμε τα άγχη μας και τις μικρότητές
μας αλλά όσο ο ήλιος ήταν στρογγυλός, ζεστός και κατακίτρινος από θέρμη ξέραμε
πως όλα μια μέρα θα τα φέρναμε στα δικά μας μέτρα. Πιο κοντά σε αυτό που έβλεπε
κανείς από εκεί πάνω ψηλά. Κάποια μέρα θα γινόμασταν αυτό που ήταν σημαντικό
για εμάς και όχι κάτι που ακούσαμε πως ήταν σημαντικό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Κάποια μέρα θα ξυπνούσαμε και θα
λέγαμε πως ευτυχώς, αυτά που αξίζουν στη ζωή είναι λίγα. Όχι πολλά. Αυτά που
αξίζουν στη ζωή είναι αυτά που είναι σημαντικά για εμάς. Και ευτυχώς τα
σημαντικά είναι λίγα ακριβώς γιατί είναι σημαντικά. Ευτυχώς.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-51946829508452538832019-02-24T01:51:00.002+02:002019-02-24T10:39:34.934+02:00ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΖΩΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="ΣÏεÏική εικÏνα" height="265" src="https://previews.123rf.com/images/faithie/faithie1201/faithie120100048/12190543-disparo-macro-de-un-l%C3%A1piz-de-plata-blanco-por-escrito-una-l%C3%ADnea-recta-sobre-papel-negro.jpg" width="400" /><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Κοιτάζω μια γραμμή πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Την κοιτάζω
από την καρέκλα που κάθομαι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Έξω κάνει κρύο του
Φλεβάρη. Φυσάει σαν αποσυμπίεση. Η γραμμή πάνω στο χαρτί έχει αρχή μέση και
τέλος. Δε γνωρίζω την αρχή της, ούτε πιο είναι το τέρμα. Από κάπου κατέληξε και
μετά το μολύβι σηκώθηκε, σα βελόνα από το πικαπ ενώ ο δίσκος τελείωσε τα
τραγούδια της πλευράς του.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Καθώς λοιπόν καθόμουν εκεί, σκέφτηκα πως η γραμμή μπορεί να
έμοιαζε σα μια μόνο γραμμή αλλά τελικά ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ήταν μια
ζωή, μια πορεία πάνω σε ένα χαρτί που μπορεί να σχεδιάστηκε στα ξαφνικά, ίσως
από τύχη, ίσως κατά λάθος . Ήταν όμως μια ξεκάθαρη πορεία. Μια ζωή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Συνεχίζοντας να ακούω έξω τον άνεμο να χώνεται σε κάθε μικρό
ή μεγάλο άνοιγμα αυτού του πολιτισμένου κόσμου, προσπαθώντας να το ξεπατώσει, αισθάνθηκα
ένα τρεμόπαιγμα στα βλέφαρα μου. Προσπαθούσα να καταλάβω καλύτερα το πράγμα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Η γραμμή αυτή ίσως δεν ήταν αρκετά ευτυχισμένη ακόμα και για
τα πλαίσια ευτυχίας που μια γραμμή έχει το δικαίωμα να ελιχθεί. Εννοώ πως δεν είχε
καταφέρει να γεμίσει ολόκληρο το χαρτί με την πορεία της. Δεν είχε προσπαθήσει (καταφέρει;)
να παραγκωνίσει όλο το λευκό τριγύρω της, εξουσιάζοντάς το με την ύπαρξη της. Ήταν
μόνο μια γραμμή πάνω στο χαρτί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Επίσης, δε φαινόταν να πολυσκοτίζονταν για την αρχή και το
τέλος της. Κοιτάζοντας με πολλή προσοχή, δε μπορούσα να πω με σιγουριά από πού ξεκίνησε
και που τελικά κατέληξε. Δεν ήξερα την αρχή και το τέλος και ίσως γι’ αυτό μπορούσα
να επικεντρωθώ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μόνο στο σχήμα που είχε
αφήσει. Στην αποτύπωση πάνω στο χαρτί. Αρκετοί άνθρωποι από την άλλη περιέγραφαν
την πορεία τους με αρχή, μέση και τέλος. Σου έλεγαν "κοίτα που ήμουν και τι
κατάφερα". Η γραμμή δεν είχε αυτό το άγχος. Ήταν σχεδόν ξεκάθαρο πως αυτό που
ήθελε ήταν να χαράξει τη δική της ζωή πάνω στο χαρτί και δεκάρα δεν έδινε για
το βιογραφικό της. Δεν είχε αυτό το άγχος της εξέλιξης. Του να πάει παραπέρα.
Δε γινόταν πιο παχιά ή πιο λεπτή, απλά άρχιζε και τελείωνε. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Και όλο αυτό το λευκό τριγύρω; Ήταν τα πράγματα που δεν
κατάφερε να κάνει μήπως στη ζωή της; Μην τα άφησε επίτηδες απάτητα για να
μπορεί έτσι να αναδείξει την παρουσία της; Μην αποφάσισε πως η σελίδα είναι
τόσο μεγάλη και μυστηριώδης που καλά θα έκανε να κάτσει εκεί που ξέρει; Ή πάλι
μήπως δεν έδινε και μεγάλη σημασία σε όλο αυτό που υπήρχε γύρω της και εκείνη
έκανε αυτό που πραγματικά ήθελε; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Είχα φτάσει σε ένα σημείο που αν ήμουν αυτή η ευθεία μάλλον
θα ήμουν στα μέσα της. Καθώς αυτή η σκέψη μου ήρθε, πήρα το ποτήρι και βγήκα
στο μπαλκόνι. Ήταν ένα μάτσο χάλια εκεί. Ήταν γεμάτο με φύλλα και αέρα. Κρύωνα
και δεν μπορούσα να ανάψω το τσιγάρο μου. Η τέντα ήταν έτοιμη να φύγει και το
τραπεζάκι βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Αν ήμουν κάπως σοβαρός θα έπρεπε να
πάρω τις προφυλάξεις μου για όλα αυτά πρωτίστως και να μην σκέφτομαι γραμμές
πάνω στο χαρτί. Δε μπορούσα όμως να μη το σκέφτομαι: Σε όλη μου τη ζωή μάθαινα
καινούργια πράγματα, αποκτούσα πιο εξελιγμένες συσκευές, καθημερινά έλυνα συνέχεια
προβλήματα και ξεπερνούσα εμπόδια και αυτή εκεί η γραμμή μου έβγαζε με αυθάδεια
τη γλώσσα της. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Είχε μια ομαλή πορεία και εγώ συνέχεια πάλευα σα χάμστερ
μεσα σε περιστρεφόμενο κύλινδρο. Εκείνη είχε απλωθεί με χάρη πάνω στο χαρτί ενώ
εγώ προσπαθούσα να γεμίσω το χρόνο μου με πράγματα που τον ξεπερνούσαν. Εκείνη
δεν έδινε δεκάρα για το πώς ξεκίνησε και που κατέληξε ενώ εγώ προσπαθούσα να
πλατύνω την ύπαρξη μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Μπήκα ξανά μέσα, ξέπλυνα το ποτήρι, βάζοντας το στο
πλυντήριο πιάτων. Χώθηκα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα. Την επόμενη ημέρα η γραμμή
πάνω στο χαρτί ήταν ακόμη εκεί. Ήταν ακριβώς η ίδια με εχθές. Χάρηκα κάπως με
αυτό όχι με χαιρεκακία αλλά γιατί κατάλαβα πως εγώ ακόμα μπορώ να ζωγραφίσω τη ζωή
μου πάνω στο χαρτί. Και κάπως έτσι τσούλησε το πρωινό της Κυριακής και ελπίζω
πολλά μετέπειτα πρωινά, μετά από αυτό.</span><o:p></o:p></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-70964077266368166612019-02-03T23:57:00.001+02:002019-02-04T00:04:48.985+02:00ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΡΑΔΥ (Ή ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΜΥΛΟ ΠΙΠΕΡΙΟΥ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Έβλεπα τα αντικείμενα πάνω στον πάγκο της κουζίνας.</span><br />
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ένα τρίφτη πιπεριού, την ψωμιέρα, ένα πακέτο με κορν φλεικς, μια καφετιέρα, άσπρη ζάχαρη,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Μαύρη ζάχαρη,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Λίγο καφέ τριμμένο μέσα σε ένα δοχείο πλαστικό.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Καθόμουν εκεί και τα παρατηρούσα.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Προσπαθώντας να γράψω ή να σκεφτώ κάτι,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ό,τι ερχόταν πρώτο.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Για ώρα δεν τα κατάφερνα. Τα αντικείμενα στεκόντουσαν εκεί περιμένοντας ίσως.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Να τα μεταχειριστώ ή να γράψω ή να σκεφτώ.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ό,τι ερχοταν πρώτο.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Δεν ήμουν πολύ λυπημένος όμως, μα ούτε ευτυχισμένος πολύ.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ο τρίφτης, η καφετιέρα, το πακέτο των κορν φλείκς δεν έδιναν σημασία σε αυτά.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ζητούσαν απλά να είναι χρήσιμα, να τρίβουν, να ψήνουν, να τσουλάνε σε μπόλ.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Να μη ξεχαστούν σε κάποιο ντουλάπι.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Να μην πεταχτούν.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Να μην πεθάνουν ενώ ακόμα αντέχουν.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Νόμιζα έτσι πως και εγώ δεν απείχα και πολύ από αυτά.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Κάπως έτσι το σκεφτόμουν και εγώ. </span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Να μην πεθάνει κανείς, όντας ζωντανός.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Κάπως σαν κατάθλιψη ίσως αλλά αυτή είναι μια μοντέρνα έκφραση των καιρών μας,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Μια έκφραση που εκφράζει την παραίτηση.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Αλλά και ο τρίφτης και η καφετιέρα δεν μου μοιάζουν πως καταβάλουν μεγάλη προσπάθεια.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Στέκουν εκεί και περιμένουν.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Εγώ όμως πρέπει να είμαι περισσότερο ενεργητικός. </span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Ίσως όμως,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">αν σκεφτόμουν σαν ένας τρίφτης πιπεριού,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">απλά θα περίμενα κάποιον να με χρειαστεί.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Δε θα χολόσκαγα για το ενδιάμεσο.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Δε θα σκεφτόμουν πως η λύπη ξεπερνιέται αν σκεφτείς μια μεγαλύτερη λύπη,</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">ενώ η χαρά δεν χρειάζεται συγκρίσεις.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Και κάπως έτσι πήρα τον τρίφτη και τον έτριψα.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Το πιπέρι κατέβαινε στον πάγκο.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Μετά άρχισα να μυρίζω το τριμμένο πιπέρι.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Και με έπιασε ένα ευλογημένο φτέρνισμα.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Και μετά από ώρα πολύ με έπιασαν τα γέλια.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Φταρνιζόμουν ασταμάτητα και με ένα πραγματικά αστείο τρόπο που δεν γνώριζα πιο πρίν.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Έτσι και εγώ και ο τρίφτης βρήκαμε τη θέση που μας αρμόζει σε αυτό το σύμπαν.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Για λίγο έστω.</span></div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;">Για μια στιγμή που είναι όλη δική μας.</span></div>
<div>
</div>
<div>
<span style="background-color: #20124d; color: #d9d2e9;"><br /></span></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-24053451868597784012019-01-30T23:23:00.003+02:002019-01-30T23:23:37.513+02:00ΤΙ ΕΣΤΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #cc0000; color: white;">Τα καλύτερα έρχονται, <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #cc0000; color: white;">Όσο τα χειρότερα επιμένουν να μας
υπενθυμίζουν,<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #cc0000; color: white;">Την αργοπορία των πρώτων.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-66271574971757178012019-01-30T00:15:00.001+02:002019-01-30T00:21:11.806+02:00ΙΣΩΣ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΑΜΠΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΗΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB1xu3fj3NmF2EptK1GzGJ-Ebmjy-rhdRlqFQEFPo43TwmeHajREQzKy_JCdfAOt4tlvnU4TvwA1nqoB0m2pZGlvj3xbyUrQx3OeXVqiTbugFvG0rL6k52Ra7C7_oAwgruZm8OzvLJc0A/s1600/im.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB1xu3fj3NmF2EptK1GzGJ-Ebmjy-rhdRlqFQEFPo43TwmeHajREQzKy_JCdfAOt4tlvnU4TvwA1nqoB0m2pZGlvj3xbyUrQx3OeXVqiTbugFvG0rL6k52Ra7C7_oAwgruZm8OzvLJc0A/s320/im.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Μου την είχε σπάσει για τα καλά
εκείνη η χαλασμένη λάμπα που ένας θεός γνώριζε τον ανώμαλο εφευρέτη της. Την
είχα ξεβιδώσει και είχα πάρει σβάρνα όλα τα μαγαζιά που πουλάνε λάμπες. Τζίφος όμως.
Κανένας δεν γνώριζε το είδος αυτό. Μετά, όλο νεύρα, γύρισα στο δωμάτιο και
ξεπάτωσα το ντουί της. Άφησα ξοπίσω τα καλώδια να χάσκουν απειλητικά μέσα από
το φωτιστικό και πήρα και πάλι τους δρόμους. «Αφού δεν υπάρχει η λάμπα τότε θέλω
να αλλάξω το ντουί του φωτιστικού. Να μου δώσετε ένα ντουί που να παίρνει
λάμπες που έχετε. Αν είναι δυνατόν δώστε μου ένα ντουί που να παίρνει τις λάμπες
που πουλάνε περισσότερο» είπα στον πρώτο, στον δεύτερο και στον τρίτο πωλητή
που έτυχε να μιλήσω στα μαγαζιά που επισκέφτηκα, κρατώντας εκείνο το αθώο ντουί
με εκείνη την κακούργα λάμπα βιδωμένη μέσα του.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Όλοι τους άρχισαν να με ρωτάνε διάφορα
για το φωτιστικό αυτό, για τα βατ του, τα βόλτ του και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες
που εγώ δεν καταλάβαινα αλλά εκλάμβανα ως μια πονηρή πρόθεση εκ μέρους των
πωλητών για να μάθουν όλες τις πικάντικες πτυχές της διακόσμησης του σπιτιού ,
αφήνοντας παράλληλα τον χρόνο να τρέχει ανούσια και αγόγγυστα πάνω στη μηνιαία τους
μισθοδοσία. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Μετά από όλο αυτό βρέθηκα έξω από
ένα άλλο μαγαζί που η ταμπέλα του έλεγε πως πουλάει ηλεκτρολογικό υλικό «παντός
είδους». «Έ, εδώ σίγουρα θα έχω μια ευκαιρία παραπάνω» αναλογίστηκα και
μπούκαρα μέσα. Με υποδέχτηκε ένα τύπος που είχε ένα κίτρινο μούσι γύρω από το
στόμα του το οποίο γινόταν ολοένα και λευκότερο όσο οι πτυχώσεις των τριχών απομακρύνονταν
από αυτό. Κρατούσε ένα σβησμένο στριφτό τσιγάρο μεταξύ δείκτη και μέσου του
δεξιού του χεριού, ενώ το αριστερό του χέρι ήταν χωμένο μέσα στην αριστερή του
τσέπη. Του είπα λοιπόν όλη την πονεμένη μου ιστορία και εκείνος μου απίθωσε το
χέρι της αριστερής του τσέπης για να του ακουμπήσω τη λάμπα. Την πήρε και την
πλησίασε τόσο κοντά στα μάτια του που για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν είχε πρόθεση
να τη βιδώσει στις κόγχες τους για να δει αν αυτή τελικά λειτουργεί.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«32,5 βατ» φώναξε σχεδόν και
αμέσως μετά είπε «να μια δύσκολη περίπτωση». Το τελευταίο βγήκε παρέα με μια
στριγγλιά από μέσα του. Άρχισε τότε να προχωράει και να χώνεται σε διαδρόμους
και σκάλες που υπήρχαν σε αφθονία μέσα σε εκείνο το μαγαζί το οποίο από έξω
έδειχνε πολύ μικρό αλλά μέσα ήταν πραγματικά απεριόριστο. Οι διάδρομοι ήταν
καμωμένοι για να χωράει κανείς ίσα ίσα ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να προσέχει για να
μη ρίξει στο πέρασμά του τη σκονισμένη, ντανιασμένη, στρυμωγμένη, και σχεδόν σφηνωμένη
πραμάτεια που βρισκόταν στα ράφια εκατέρωθεν. Τον ακολούθησα έως ότου εκείνος
κάτσει σε ένα πάγκο ο οποίος είχε ακουμπισμένα ένα σωρό εργαλεία πάνω του.
Σχεδόν ξαλάφρωσα εκείνη τη στιγμή, αλήθεια λέω. Βρισκόμουν στο σωστό σημείο την
ύστατη στιγμή. Ο τύπος τότε πήρε ένα μολύβι από το τραπέζι, το στερέωσε στο
πτερύγιο του αυτιού του με το χέρι που κρατούσε το σβησμένο τσιγάρο, πέταξε το
τσιγάρο στο πάτωμα, κοίταξε τη λάμπα για λίγο, και μετά πήρε το μολύβι από το
αυτί και άρχισε να φτιάχνει το περίγραμμα της λάμπας πάνω σε μια απόδειξη που
υπήρχε εκεί. Κρατούσε τη λάμπα όρθια και γλυστρούσε το μολύβι γύρω της. Στα
μάτια μου όλα έμοιαζαν τόσο μαγικά που κάλλιστα θα μπορούσα να περάσω την
υπόλοιπη ζωή μου ερευνώντας πως το φωτιστικό αυτό θα μπορούσε κάποτε και πάλι
να λάμψει.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Μου τέντωσε το χέρι, αφήνοντας
την λάμπα να κυλήσει μέσα στη χούφτα μου και μου είπε «έως το τέλος της εβδομάδας
θα στην έχω». Έχοντας μείνει μαγεμένος δεν κατάφερα να αποκριθώ κάτι το
σημαντικό ή έστω τυπικό παρά μόνο του είπα «δηλαδή μπορείς να την βρείς;».<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«Σίγουρος δεν είμαι παιδί μου
αλλά θα σε πάρω τηλέφωνο αν καταφέρω κάτι» μου απάντησε και μετά σηκώθηκε και
άρχισε να ελίσσεται σαν αρχαίος δαίμονας μεταξύ των διαδρόμων που οδηγούσαν προς
την έξοδο και το κυρίως κατάστημα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Λίγο πριν τον χαιρετήσω του έκανα
άλλη μια ερώτηση.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«Αν δεν την βρεις, θα μπορούσαμε
να αλλάξουμε απλά το ντουί έτσι ώστε να δέχεται άλλη λάμπα;»<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Και εκείνος μου αποκρίθηκε,
κοιτάζοντας με για πρώτη φορά ίσα στα μάτια με τέτοιο τρόπο που έδειχνε πως μόλις
είχα πει κάτι άπρεπο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«Κάποτε τα έκανα και αυτά αλλά
τώρα πιά όχι. Αν βρω την λάμπα έχει καλώς, αν όχι δε μπορώ να πάρω την ευθύνη».<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«Να βρεις την λάμπα; Μα τότε
γιατί την σχεδίασες στο χαρτί; Δεν θα προσπαθήσεις να την φτιάξεις; Να την
αναπαράγεις; Να την κάνεις να ανάψει ξανά;» είπα χωρίς να το σκεφτώ και εκείνος
με πλησίασε, έχωσε το μούσι του μπροστά μου και άρχισε να με κοιτάζει τόσο
έντονα και από τόσο κοντά που σχεδόν ένιωσα την αμηχανία που πρέπει να ένιωσε η
καμένη μου λάμπα καθώς την περιεργαζόταν.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">«Κάποτε τα έκανα αυτά, αλλά τώρα
όχι πια παιδί μου. Θα σε πάρω τηλέφωνο αν προκύψει κάτι» μου είπε και η αύρα που
έβγαινε μέσα από τα κιτρινισμένα του δόντια με τίναξε στο πεζοδρόμιο όρθιο. Την
επόμενη στιγμή περπατούσα σχεδόν σα να με καταδίωκε και την αμέσως επόμενη
βρέθηκα στο σπίτι μου και κοιτούσα το φωτιστικό με τα καλώδια να χάσκουν επιδεικτικά
προς το μέρος μου. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: #f3f3f3;">Μέχρι να με πάρει τηλέφωνο όλα ήταν
πιθανά, αλλά έως τότε μπορούσα να έχω την πεποίθηση πως το δίχως άλλο εκείνος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρέπει να ήταν ο αρχικός κατασκευαστής αυτής της
λάμπας. Το δίχως άλλο, έτσι πρέπει να ήταν. Ένας κατασκευαστής που απαρνήθηκε
το δημιούργημα του και τώρα αφώτιστο παραμένει το δωμάτιο που μέσα του βρίσκομαι
να αναρωτιέμαι τέτοιου <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είδους ζητήματα. </span></span><o:p></o:p></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-8146415506649097032018-12-22T01:21:00.000+02:002018-12-22T01:28:48.372+02:00ΤΩΡΑ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξύπνησα μέσα από εκείνο το
όνειρο. Ιδρωμένος, στη μέση της νύχτας, για άλλη μία φορά στον καναπέ. Το παντζούρι
του δωματίου ήταν ορθάνοιχτο και πήγα και στάθηκα μπροστά του. Κοίταξα έξω. Άγγιξα
το ιδρωμένο από το κρύο τζάμι γιατί είχα δει να το κάνουν και στις ταινίες. Μου
άρεσε. Αυτή η αίσθηση εννοώ. Με βοήθησε το παγωμένο κρύσταλλο στην παλάμη μου.
Ήταν σαν πρωινός καφές μα ήταν μόνο βράδυ ακόμη. Έξω ήταν η νύχτα. Στατική, λίγα
φώτα μόνο στους δημοτικούς λαμπτήρες των πεζοδρομίων. Τα αμάξια λιγοστά και η
πόλη έπαιρνε τις ανάσες της. Για άλλη μια φορά ξυπνούσα στο κέντρο της πόλης. Της
νύχτας.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακόμα πιο κεντρικά βρισκόμουν
εγώ με τη μία μου παλάμη να γλιστρά πάνω στο παράθυρο. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι ήταν αυτό το όνειρο; Πως και
το θυμόμουν ακόμη; Δεν ήταν ούτε φόβος εφιάλτη μα ούτε το άγχος μιας
ανεκπλήρωτης υποχρέωσης που έσουρνε το κύμα της καθημερινότητάς μου. Ήταν κάτι
μεγαλύτερο από όλα αυτά. Κάτι σαν κρυφοκοίταγμα στο απαγορευμένο δωμάτιο του
σπιτιού. Σαν άγιος να κρατά μαχαίρι. Όλα είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Και η σκέψη
δεν έλεγε να κατακάτσει μέσα μου, να ηρεμήσει, να φύγει, να χαθεί. Δεν την
άντεχα αυτή την οπτική. Τι είχα δει; Ένας δικός μου άνθρωπος που είχε πεθάνει
από χρόνια τώρα, με κοίταζε από τον ουρανό. Για κάποιο περίεργο λόγο εγώ άκουγα
τις σκέψεις, τις λέξεις, τα αισθήματα του για μένα. Δεν είχα φερθεί όπως θα
έπρεπε σε αυτόν. Δεν είχα πράξει τα ανάλογα ούτε είχα κάνει το παραμικρό από
όσα τώρα πλέον σκέφτομαι πως θα ήθελα να είχα κάνει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με κοίταζε λοιπόν, από εκεί ψηλά
ή από κάπου αλλού και ενώ πάντα μου πίστευα πως όσοι φεύγουν μακριά αποκτούν
την ικανότητα να συγχωρούν τα πάντα, εκείνος δεν συγχώρησε, όσα έκανα αλλά κυρίως
δεν συγχώρησε όσα θα μπορούσα να είχα κάνει αλλά δεν έκανα. Και αισθάνθηκα μετά
πως αν τελικά έτσι πάει, αν όσοι φεύγουν η πίκρα παγώνει μέσα τους, τότε
παράδεισος δεν πρέπει να υπάρχει. Είχα συνηθίσει βλέπετε να θεωρώ πως σαν πετά
κανείς μακριά όλα τότε γίνονται πολύ μικρά γιατί μια μεγαλύτερη εικόνα του
συνόλου κυριαρχεί. Το όνειρο με διέψευσε. Όσα λάθη κάνουμε τα κουβαλάνε μαζί τους
οι άνθρωποι που μας αφήνουν, που μας αγάπησαν και επειδή δεν είχαμε την
πολυτέλεια της σωστής ψυχολογίας, δεν το ανταποδώσαμε ποτέ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω
σωστά. Είναι σα τη γνωστή ατάκα «Αγάπη μου να σου εξηγήσω» όταν η γυναίκα σου
σε πιάνει να κυλιέσαι στα πράσα με κάποια άλλη. Θα προσπαθήσω όμως να το πω αλλιώς:
Όλοι μας γνωρίζουμε πως έχουμε κάνει λάθη στη ζωή μας. Φτάνουμε -αρκετοί, όχι
όλοι- σε κάποιο σημείο που αισθανόμαστε πως έχουμε αλλάξει, όχι γιατί έπεσε ένας
κεραυνός γνώσης πάνω μας, αλλά κυρίως γιατί μεγαλώσαμε, κάναμε τον κύκλο μας και
μπορούμε να ξεψαχνίσουμε πιο λεπτομερειακά τα πράγματα. Όταν λοιπόν φτάνουμε σε
αυτό το σημείο, αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και οι καλύτεροι άνθρωποι
μπορούν να συγχωρούν. Οι καλύτεροι άνθρωποι θέλουν να πάνε πιο μακριά από μια
σφηνωμένη μαύρη σκέψη και επειδή αισθάνονται πως μπορούν τελικά οι ίδιοι να
συγχωρέσουν, πιστεύουν πως μπορούν και οι υπόλοιποι να τους συγχωρέσουν. Και αν
στη γη αυτό μοιάζει ίσως πολύ δύσκολο, στα ουράνιο είναι σχεδόν ένα κεκτημένο.
Φανταστείτε όλους εκείνους που έχετε φερθεί σκάρτα να το κρατάνε Μανιάτικο στον
παράδεισο. Τότε ποιος ο λόγος να γινόμαστε καλύτεροι; Γιατί να μπορούμε να
συγχωρούμε;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν λοιπόν ξύπνησα είχα διάφορές
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>γεύσεις στο στόμα μου. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η πρώτη ήταν πως τα πράγματα ήταν
έτσι. Παράδεισος δεν υπάρχει και όλοι εκείνοι που φεύγουν αποτραβιούνται σε μια
μαύρη τρύπα, δεν μπορούν να δουν κανέναν από τους ανθρώπους που συναναστράφηκαν
πριν. Αποτραβιούνται μαζί με όσα μπαγκάζια τους άφησαν οι ζωντανοί. Και σαν
περάσουν αυτή τη μαύρη τρύπα τότε η πόρτα κλείνει πίσω τους και δεν υπάρχει
καμιά μνήμη. Μόνο μια πίκρα πως αυτό το επεισόδιο δεν γυρίστηκε σωστά. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η άλλη γεύση ήταν πως οι άνθρωποι
εκείνοι έκλεισαν τον κύκλο τους με τη γνώση πως δεν κατάφεραν να τον
ολοκληρώσουν. Και σαν ανέβουν εκεί ψηλά βλέπουν, ακούν και μαθαίνουν τα πάντα.
Και είναι παντελώς ανίκανοι να συγχωρέσουν. Δεν το κάνουν από κακία, απλά δεν
έχουν πλέον αυτή την ικανότητα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια μου ήρθε μια γεύση πιο
αισιόδοξη. Αν τελικά ήταν έτσι τα πράγματα τότε έπρεπε να προκάνουμε να
πράξουμε τα σωστά όσο ακόμα ζούμε. Να γίνουμε ωραίοι άνθρωποι, με χαμόγελα
λαμπρά που να μπορούν να διαγράφουν με άνεση το παρελθόν, προς χάρη ενός λυτρωτικού
μέλλοντος.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά τώρα τα λέω αυτά. Τώρα τα
σκέφτομαι. Και όσο και να τα σκεφτώ δεν ξέρω πατέρα πως μπορώ τώρα να δείξω όλη
αυτή την αγάπη που μάζευα για σένα όλα αυτά τα χρόνια. Σαν εσύ έφυγες και εγώ ήμουν
ένα άγουρος άνθρωπος που δεν ήξερε να συγχωρεί, και να αγαπά. Ελπίζω μόνο πως
υπάρχει παράδεισος. Ελπίζω εσύ να είσαι εκεί και όσοι τώρα είστε εκεί να έχετε
αυτή την ικανότητα να συγχωρείτε αλλά πολύ περισσότερο να έχετε την ικανότητα
να βλέπετε την αγάπη που ποτέ δεν εκφράστηκε να φυτρώνει σαν εσείς φύγατε. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι θέλω να πιστεύω πως
συμβαίνουν τα πράγματα. Για να έχει και αυτός ο κόσμος ένα κάποιο νόημα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για να μπορώ να σου πω πόσο τώρα σε
αγαπώ.<o:p></o:p></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-63404753414381148652018-11-08T23:24:00.001+02:002018-11-08T23:24:22.596+02:00ΓΙΟΥΚΑΛΙΛΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± ukulele in sea" src="https://us.123rf.com/450wm/ewapee/ewapee1708/ewapee170800013/83699058-close-up-of-hipster-girl-holding-ukulele-guitar-stand-alone-on-wooden-bridge-over-the-sea-vintage-to.jpg?ver=6" /><br />
<span style="background-color: #351c75; color: white;"><span style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;">Κάποτε έπαιζα στην αγάπη μου σκοπούς με ένα γιουκαλίλι. Περνούσαμε όμορφα, ανάβαμε φωτιά στην παραλία και καθόμασταν δίπλα δίπλα. Εγώ γρατζουνούσα και εκείνη ακολουθούσε με τη φωνή της. </span><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;">Κάποια ημέρα το γιουκαλίλι έχασε τη μια του χορδή. Συνέβη τη στιγμή που τα είχα δώσει όλα και το ένα άκρο της χορδής που έσπασε, πήγε και την βρήκε στο ένα της μάτι. </span></span><br />
<span style="background-color: #351c75; color: white;"><br style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;" /><span style="font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;">Μετά από μερικούς μήνες στο νοσοκομείο, ξαναπήγαμε στην παραλία, ανάψαμε φωτιά, εκείνη πλέον με ένα μάτι και εγώ με ένα γιουκα</span><span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;">λίλι που είχε μια χορδή λιγότερη. Προσπαθήσαμε ξανά να αυτοσχεδιάσουμε μέσα στη νύχτα αλλά δεν ήταν το ίδιο. Έμοιαζε πως φοβόμασταν μη μας ακούσει κάποιος. Εγώ κρατούσα το γιουκαλίλι σαν χειροβομβίδα που με νάζι είχε πετάξει την περόνη της και εκείνη είχε καθίσει κάπως απόμακρα, σα να περιμέναμε δύο με τρεις ακόμα τους οποίους θα βάζαμε ανάμεσα μας.</span></span><br />
<br />
<span style="background-color: #351c75; color: white;"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;">Μετά από εκείνη τη μέρα που η χορδή είχε σπάσει, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Εγώ πλέον έδινα περισσότερη προσοχή στην τεχνική, σκεφτόμουν πως οι υπόλοιπες χορδές έμοιαζαν περισσότερο πολύτιμες καθώς καλούνταν να επιτελέσουν ένα έργο που πριν ερχόταν εις πέρας με περισσότερες.<br />Και νομίζω πως την αγάπησα από τότε πιο πολύ. Έτσι καθώς με κοιτούσε με το ένα της μάτι να κτυπάω τις χορδές με το δεξί μου χέρι. Δεν μπορούσαμε να αποχωριστούμε τον ήχο που έβγαζε αλλά ούτε τις νύχτες που ήμασταν μαζί. Απλά προσέχαμε λίγο περισσότερο και δίναμε περισσότερο βάση στη μελωδία. </span></span><br />
<span style="background-color: #351c75; color: white;"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;"><br />Κάπως έτσι εξελιχθήκαμε μουσικά και ερωτικά. Το πρώτο μάλιστα έγινε και το επάγγελμά μας και πάνε χρόνια τώρα που γυρνάμε τον κόσμο δίνοντας συναυλίες.<br />Και σαν τύχει να πρέπει να αλλάξω χορδές πάντοτε πετάω τη μια,΄αφόρετη, έτσι όπως είναι τυλιγμένη και καινούργια. Ναι εκείνη που είχε σπάσει. </span></span><br />
<span style="background-color: #351c75; color: white;"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px;"><br />Αν ποτέ έχετε προσπαθήσει να παίξετε γιουκαλίλι καθώς είστε ερωτευμένοι τότε το δίχως άλλο θα έχετε παρατηρήσει πως οι νότες ποτέ δε στερεύουν σα τύχει κάποια χορδή να σπάσει.</span></span></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-78893807038161206042018-11-02T00:22:00.001+02:002018-11-03T19:33:52.091+02:00ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="c526k" data-offset-key="efeam-0-0">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="efeam-0-0" style="direction: ltr; position: relative;">
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: inherit; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<span data-offset-key="efeam-0-0" style="font-family: inherit;"><img alt="ΣÏεÏική εικÏνα" height="246" src="https://wallup.net/wp-content/uploads/2014/11/angel-and-grim-reaper-playing-game-card-748x464.jpg" width="400" /></span></div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: inherit; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<span data-offset-key="efeam-0-0" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Στην αρχή πονούσε, μετά μούδιασε.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ξεκίνησε από την αριστερή πατούσα και έφτασε έως τον καβάλο.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ένα μυρμήγκιασμα που έφτασε μέσα σε λίγες ημέρες να δυσκολέψει την βάδιση.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Δεν είχε δώσει σημασία.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Τα έφερνε βόλτα με αυτό.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Μετά ξεκίνησε μια ζαλάδα,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">έχασε μερικώς την όραση από το αριστερό μάτι,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">και όταν κάποιος μιλούσε γυρνούσε με το δεξί αυτί για να ακούσει.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ακόμη όμως και έτσι.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Τα έφερνε βόλτα.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Μη τα πολυλογούμε,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">όταν ολόκληρη η αριστερή πλευρά,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">είχε γίνει ένα μάτσο σμπαράλια,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">η δεξιά είχε αρχίσει να αγκομαχεί.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Αλλά και έτσι όμως,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Τα έφερνε βόλτα.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Έως ότου η δεξιά πλευρά,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">να ξεκινήσει την δική της πορεία</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ένα μάτι,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ένα αυτί,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Λίγο κρεμασμένο χείλος δεξιά,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">και το δεξί πόδι.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Α! και το χέρι επίσης.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Μετά παρακαλούσε για θάνατο.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Είχε σταματήσει να τα φέρνει βόλτα.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ο Θεός όμως δε άκουγε.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ήταν γνωστό σε μερικούς,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">πως του άρεσαν τα μακρόσυρτα,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">ατελείωτα,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">ανεπανάληπτα παιχνίδια</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">πριν πάρει κάποια ψυχή.</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span></span>
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ποιος είπε πρώτος, ρομαντικό,</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">εκείνον που του αρέσουν τόσο</span></span><br />
<span style="color: white; font-family: arial, helvetica, sans-serif;"><span style="background-color: black; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">τα προκαταρκτικά παιχνίδια;</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-10660187020031746532018-11-01T23:50:00.000+02:002018-11-01T23:56:21.571+02:00ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΡΩΤΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΓΑΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="ÎÏοÏÎλεÏμα εικÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± cat on the pavement" src="https://us.123rf.com/450wm/gregbrave/gregbrave1803/gregbrave180300137/98282525-ginger-cat-sitting-on-pavement-with-piercing-gaze.jpg?ver=6" /><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Μια γάτα με κοιτούσε, από την άκρη του πεζοδρομίου.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Με κοιτούσε καθώς πήγαινα στη δουλειά.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Καθώς περνούσα από μπροστά της.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Κοιτούσε επίμονα από τη μια γωνία έως την άλλη.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Απόρησα μόνο αφού την είχα προσπεράσει,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">φτάνοντας ως την άλλη γωνία,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">γυρνώντας και βλέποντας τη να κοιτάζει τώρα αλλού.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Τι να έβλεπε η γάτα πριν σε εμένα;</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Με τόσο ενδιαφέρον;</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Και γιατί τώρα έπαψε αυτό να την απασχολεί;</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Και κάτι άλλο να κοιτάζει;</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Δε με ένοιαζε τόσο ο λόγος του ενδιαφέροντος της.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Παρά μόνο η απόρριψη της.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Για έναν άλλο πεζό,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Που πήγαινε ίσως στη δουλειά του.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Από τη μια γωνία ως την άλλη.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Όπως εγώ πριν λίγο.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Οι γάτες είναι περίεργες.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Τα κρατάνε όλα για τον εαυτό τους.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Δε δείχνουν οίκτο, δε ζητάνε ελεημοσύνη.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Μα σα τύχει κανείς να ζητήσει τη γνώμη τους,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">καλύτερα να ρωτήσει ένα σκύλο, </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">ένα κοάλα,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">μια τίγρη ίσως,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">ένα δελφίνι καθώς πηδά έξω από το νερό,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">ένα χιμπατζή καθώς ανοίγει την μπανάνα.</span></span><br />
<br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Αν έχει τύχει ποτέ να θέλετε επιβεβαίωση για κάτι,</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">τότε ένα να ξέρετε:</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;">Ποτέ σας μη ρωτήσετε μια γάτα.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #0c343d;"><br /></span></span></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-5568450719482778412018-10-22T00:31:00.000+03:002018-10-22T00:48:14.955+03:00Ο ΜΟΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΩΝ ΕΥΘΕΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ ΠΟΤΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="background-color: #444444;"><br /></span>
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Είναι δύσκολο να ζεις σε ένα κόσμο που τείνει να πιστέψει πως το τέλειο πρέπει
να μοιάζει και να είναι αψεγάδιαστο, καλά γυαλισμένο και με παντελή έλλειψη
εμφανών ελαττωμάτων. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Η σκέψη αυτή έρχονταν εδώ και ημέρες στο μυαλό μου. Γυρόφερνε, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στην αρχή με ασάφεια και μετά αποκτώντας ένα
σχήμα οριστικό.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Πολλές ημέρες τυραννιέμαι πραγματικά και δεν μπορώ να ηρεμήσω πριν γυαλίσω
το αμάξι, το πάτωμα, αν δεν στοκάρω τα χτυπήματα στους τοίχους, αν δεν ξυριστώ
κόντρα, αν δεν είναι καλοσιδερωμένα τα ρούχα, και πάει λέγοντας. Αισθανόμουν
πως αν δεν γίνονταν πρώτα όλα αυτά, δεν θα μπορούσα να προχωρήσω (η αλήθεια
είναι πως αποκτώ μια κάποιου είδους ηρεμία με το να πέφτω στον καναπέ
αποκαμωμένος, έχοντας ρυθμίσει κάθε εκκρεμότητα και καταφέρνοντας να φέρω κάθε
λεπτομέρεια βόλτα). Αισθάνομαι για λίγο ασφαλής, πως μπορώ να ορίσω το μέλλον
μου, να το τιθασέψω, να το ελέγξω. Κοιτάζω με το ένα άγρυπνο μάτι, ενώ το άλλο
πέφτει για ύπνο, το ξεπλυμένο πάτωμα, το κρεμασμένο και ατσαλάκωτο πουκάμισο,
τον πεντακάθαρο νεροχύτη και από τη μια αισθάνομαι πως τα κατάφερα ενώ
ταυτόχρονα σκέφτομαι πως τώρα επιτέλους μπορώ να κάνω πράγματα που μου αρέσουν.
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Και μετά; Μετά ανακαλύπτω πως τελικά δεν υπάρχουν πράγματα που μου αρέσουν
περισσότερο από το να γυαλίζω, να πλένω, να φέρνω στην ευθεία, να τοποθετώ
σωστά, να φροντίζω, να τικάρω σε λίστες εκκρεμοτήτων και να ξεσκονίζω.
Ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από το να διώχνω μακριά κάθε
μικρό κόκκο σκόνης που πέφτει πάνω στην μακρουλή ευθεία της κανονικότητάς μου,
ταλαντώνοντάς τη, καθώς και να ξεπαστρεύω κάθε δακτυλιά που με φρίκη ανακαλύπτω
πάνω στις λουστραρισμένες επιφάνειες της ζωής μου. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Και τότε είναι που φρίκαρα και η σκέψη που τόσες ημέρες ζουζούνιζε στο
μυαλό μου, πήρε σχήμα οριστικό.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Το μέσο έγινε αυτοσκοπός. Αυτή η καταραμένη στιγμή! Σα μαραγκός που λάτρεψε
το σκαρπέλο του τόσο πολύ που αποφάσισε να μη το φθείρει ξανά πάνω σε ξύλο. Έφθασα
και εγώ σε τέτοιο σημείο που αγάπησα το δικό μου σκαρπέλο και ξέχασα την
ξυλογλυπτική. Και κοιτάζω τώρα τις τέλειες ευθείες και τις καθαρές επιφάνειες
που δεν έχουν τίποτα να μου πουν και τίποτα δεν προσθέτουν. Ανοίγω την
τηλεόραση, κοιτάζω ευτυχισμένους ανθρώπους να φοράνε ντελικάτα ρούχα, να
οδηγούν καλογιαλισμένα αμάξια και να περπατάνε σε αψεγάδιαστα πατώματα και όλοι
τους γελάνε τόσο πολύ. Έχουν δίπλα τους πανέμορφους και τέλειους συντρόφους και
τέλεια, πεντακάθαρα και πανευτυχή μωρά, μένουν σε τέλεια σπίτια, σε τέλειες
γειτονιές και ο καιρός είναι για κοντομάνικο πάντα, και οι πλάκες των
πεζοδρομιών πάντα είναι λευκές και οι αρμοί τους ακόμα περισσότερο λευκοί. Και
αν μπεις μέσα στην εικόνα, σκύψεις και κοιτάξεις στην ευθεία του κάθε αρμού των
πεζοδρομίων, θα δεις με έκπληξη πως ο κάθε ένας είναι σε ευθεία γραμμή και αν
σηκώσεις το μάτι τότε θα ανακαλύψεις πως όλοι είναι παράλληλοι μεταξύ τους. Ποτέ
τους δεν συναντιούνται, αλλά ούτε καταλήγουν πουθενά. Σα τις τέλειες ζωές μας, τις
ατσαλάκωτες, ναι, αυτές που προσπαθούμε να φτιάξουμε, κάθε μέρα και
περισσότερο. Στις διαφημίσεις όμως, όσοι περπατάνε σε τέτοια πεζοδρόμια, δείχνουν
ευτυχισμένοι, περπατάνε πάνω τους δίχως φόβο για κάποια ξεχαρβαλωμένη πλάκα, η
χαρά ξεπηδά μέσα από τα χαμογελαστά τους μάτια. Όσο πιο πολύ κοιτάζω αυτή την
εικόνα τόσο επικεντρώνομαι στο μέσο και όχι στο χαμόγελο. Παλεύω για αυτές τις ευθείες
γραμμές, ξύνω κάθε γρέζι, τρίβω κάθε λεκέ, σιδερώνω κάθε πιέτα, οργανώνω το
παραμικρό με τέτοια εμμονή στη λεπτομέρεια που θα μπορούσα να δώσω μερικά
μαθήματα σε νευροχειρούργο.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 12pt;">Και προσπαθώ να γυαλίσω τόσο πολύ τη ζωή μου και σχεδόν το έχω καταφέρει
αλλά δεν μου μοιάζει πως έχω καταφέρει να δείχνω σαν διαφήμιση. Να έχω εκείνο
το χαμόγελο εννοώ. Όλες εκείνες οι </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt;">minimal</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt;"> </span><span style="font-size: 12pt;">σχεδιαστικές ευθείες που θα απλοποιούσαν την πολυπλοκότητα της σύγχρονης
ζωή που ζω δεν τελειώνουν κάπου. Συνεχίζουν με εμένα καβαλάρη πάνω τους προς το
απόλυτο πουθενά. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Θα ήθελα λίγη βρωμιά, λίγη αντικανονικότητα, ρόζους πάνω σε έπιπλα και φθαρμένες
γωνίες στους τοίχους. Θα ήθελα να μπορώ να μη δίνω σημασία. Να καταλάβω πως
αυτό το μέσο δεν οδηγεί πουθενά, είναι η γραμμή δίχως τερματικό σταθμό. Το
τραίνο που μπορείς κάλλιστα να πάρεις και να μείνεις ήσυχος πως αν σε πάρει ο
ύπνος κανένας δε θα σε ξυπνήσει πως επιτέλους έφτασες.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="background-color: #444444; color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Καθώς ο ύπνος διπλοκλείδωνε τα μάτια μου στη νύχτα, ονειρεύτηκα εκείνο το
βιντεάκι. Έδειχνε ένα τύπο που ρωτούσε: «Τι θα έπαιρνες μαζί σου αν επρόκειτο
να ανεβείς στο βουνό;». Τον έδειχνε να παίρνει στην αρχή βαλίτσες με κάθε λογής
εργαλείο, σωστικό μέσο, τρόφιμο, οτιδήποτε και μετά να το κουβαλά ξέπνοως,
προσπαθώντας να προσεγγίσει την κορυφή. Μετά τον έδειχνε, με ένα μικρό
βαλιτσάκι πλάτης όντας καταφέρνοντας να φτάσει στην κορυφή, κουρασμένο αλλά
απόλυτα και απέραντα ευτυχή, να λέει: «Πήρα τα απαραίτητα μαζί μου, την εικόνα
για το που θέλω να φτάσω και ένα κολατσό».<o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #444444; font-family: Verdana, sans-serif;">Τον χαιρόμουν εκείνο τον τύπο. Δε προσπαθούσε να γίνει μια τέλεια ευθεία. Ίσως φοβόταν πως αν όλοι τελικά κάποτε γινόντουσαν τέλειες ευθείες, απόλυτα παράλληλες και συντονισμένες μεταξύ τους, τότε το μόνο πράγμα που θα γινόταν είναι να μη συναντηθούν πότε οι πορείες τους και κυρίως να μη τερματίσουν πουθενά παρά να συνεχίσουν να χαράζουν τις τέλειες πορείες στους στο σύμπαν δίχως κανένα σκοπό παρά μόνο αυτόν της ανάγκης της μη παρέκκλισής τους.</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #444444; font-family: Verdana, sans-serif;">Το επόμενο πρωί ξύπνησα και αισθανόμουν καλύτερα. Ίσως λίγος κυρτός, καθότι ο ύπνος με είχε πάρει στον καναπέ.</span></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-78945806766637169812018-09-28T00:06:00.001+03:002018-09-28T00:07:21.061+03:00ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΟΥΣΕ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θυμήθηκε τη ζητιάνα.<br />
<div>
Ίσα που έστεκε.</div>
<div>
Τον κοίταζε με το ένα της μάτι,</div>
<div>
το άλλο αλλήθωρο, κοίταζε αλλού.</div>
<div>
Τα κόκαλα εξείχαν από το δέρμα της,</div>
<div>
σα να ήθελαν να καταλάβουν</div>
<div>
τι να ζητά η ζητιάνα αφέντρα τους.<br />
<br /></div>
<div>
Έβγαλε κάτι ψηλά από την τσέπη,</div>
<div>
ένοιωσε πως περίσσευαν για το θέαμα,</div>
<div>
ή μάλλον ήταν εκείνο το άλλο,</div>
<div>
το αλλήθωρο μάτι που δεν τον κοίταζε.</div>
<div>
Ίσως μάλλον... </div>
<div>
και εκείνη η μεγάλη μελανιά που είχε,</div>
<div>
ακριβώς κάτω από το καλό της μάτι με το οποίο τον κοιτούσε.<br />
<br /></div>
<div>
Αλλά πάλι όχι.</div>
<div>
Ήταν σχεδόν σίγουρος,</div>
<div>
πως τα κέρματα τα είχε βγάλει,</div>
<div>
για το άλλο, το λοξό της μάτι.</div>
<div>
Ναι, αυτό.</div>
<div>
Ίσως σαν προσπάθεια να τον κοιτάξει και αυτό.</div>
<div>
Ή περισσότερο για να ξεφύγει μια ώρα αρχύτερα από όλο αυτό.</div>
<div>
<br />
Και όταν τελικά γύρισε σπίτι,<br />
την σκεφτόταν.</div>
<div>
Ίσως όχι ολόκληρη,</div>
<div>
αλλά μόνο το λοξό της μάτι.</div>
<div>
Ίσως και λίγο εκείνη τη μελανιά στο καλό της.</div>
<div>
Πίστευε πως θα ξεμπέρδευε με τα κέρματα,<br />
Αλλά είτε το ένα, είτε το άλλο, τα μάτια ακόμη τον κοιτούσαν.<br />
<br />
Έβγαλε μια μπύρα από το ψυγείο,<br />
Άνοιξε την τηλεόραση και έμαθε τις ειδήσεις.<br />
Απαγωγές δύο παιδιών,<br />
κάμποσες οικογένειες που κάηκαν ζωντανές,<br />
και μια αυτοκτονία.<br />
Η μπύρα κατέβαινε δροσερή.<br />
Και ο χρόνος κυλούσε κανονικά με τα τικ και τακ των χορευτικών του παπουτσιών.<br />
<br />
Και λίγο μετά,<br />
τις 12:36 μετά τα μεσάνυχτα.<br />
Αισθάνθηκε άβολα πραγματικά.<br />
Όχι για τις ειδήσεις που έμοιαζαν ως καρτούν,<br />
αλλά περισσότερο για εκείνο το μάτι που δεν τον κοίταξε.<br />
Μακάρι να ερχόταν λοιπόν εκείνη η μέρα,<br />
που η τηλεόραση θα ασχολούνταν με ξυλοφορτωμένες ζητιάνες.<br />
<br />
Αν όχι για να τις αναδείξει,<br />
ωστόσο να τις εντάξει.<br />
Να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μόνο,<br />
αντί να την κλονίζουν,<br />
με τα λοξά, εκεί και εδώ τους μάτια.<br />
Και όλα τότε θα γινόντουσαν κανονικά και πάλι,<br />
δίχως κέρματα και αμφιβολίες.<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-81773446428512139542018-08-25T02:42:00.002+03:002018-08-25T02:51:22.725+03:00ΑΝΕΜΙΣΤΗΡΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Η μέρα είχε ρίξει το σούρουπο της
πάνω μου προσπαθώντας να με δροσίσει. Πηγαινοερχόμουν μέσα στο δωμάτιο, ανοιγοκλείνοντας
παράθυρα και πόρτες, προσπαθώντας να κάνω το ρεύμα να γίνει ρεύμα, να δροσιστώ
κάπως, να ηρεμήσω, να πέσω για ύπνο κάποια στιγμή και να δω όμορφα όνειρα. Ίδρωνα
και στέγνωνα, η μπλούζα στάμπες λευκές σε φόντο μαύρο, δεν ηρεμούσα, δεν
μπορούσα, ήταν η κάψα τέτοια που ένιωθα πως κάποιος ετοιμαζόταν να με
μαγειρέψει. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Κάποια στιγμή λοιπόν, καθώς
περιφερόμουν με τον ιδρώτα μου να δροσίζει το πάτωμα, θυμήθηκα πως κάπου,
κάποτε είχα αποθηκεύσει έναν ανεμιστήρα. Καταπιάστηκα με το να τον ψάχνω, έκανα
μια βουτιά κάτω από το κρεβάτι, όρμησα μέσα σε ντουλάπες και σκαρφάλωσα πάνω
στο πατάρι. Η ορμή μου έσφιγγε τα δόντια και το δέρμα μου είχε τεντώσει από την
προσμονή της φτερωτής θύμησης εκείνου του ανεμιστήρα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Επειδή η επιμονή μπορεί να μη σε
κάνει καλύτερο άνθρωπο, αλλά τουλάχιστον δεν παραβλέπει να αφήσει ένα κάποιο
μπουμπουάρ πάνω στο τραπέζι, κάποια στιγμή κατάφερα να βγω μέσα από την
ντουλάπα του υπνοδωματίου, κρατώντας τον ανεμιστήρα στα χέρια μου, σχεδόν με
την ίδια χαρά που θα κρατούσε αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας το τρόπαιο της κατάκτησης
του πρωταθλήματος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χοροπηδούσα τριγύρω
και αισθανόμουν αμέτρητες επιλογές να ξαπλώνουν στα πόδια μου. Επιτέλους, μπορούσα
να ρίξω έναν ύπνο της προκοπής!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Μπήκα στο μπάνια, άφησα το ντουζ
να τρέχει και τσούλησα από κάτω του. Παρέμεινα για λίγη ώρα ακίνητος ενώ το τρεχούμενο
νερό δρόσιζε κάθε μου κυρτή και καμπύλη επιφάνεια. Κάθισα λοιπόν για ώρα έτσι,
δεν ξέρω πόσο αλλά και να ήξερα ποιος νοιαζόταν; Τράβηξα μια πετσέτα, στέγνωσα
και πριν ξαπλώσω στο κρεβάτι πήγα και έβαλα στην πρίζα τον ανεμιστήρα. Ήταν
μαγική στιγμή. Αυτή η προσμονή του ηλεκτρικού ανέμου που θα κυμάτιζε στα όνειρα
μου, κρατώντας με δροσερό για ώρες, στην κατάλληλη θερμοκρασία για να μπορεί η
επόμενη ημέρα να με καταναλώσει με ασφάλεια. Ήταν σκέτο όνειρο!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Βγαίνοντας από το ντουζ έβαλα ένα
σταθμό στο ράδιο να παίζει. Ευτυχώς είχε καλή μουσική, ήταν ώρα χαμηλής
ακροαματικότητας βλέπετε. Έπαιζε <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Trhax</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Punks</span>, ένα τριμελές συγκρότημα από την Ορεστιάδα, ζουρνάς, τύμπανα
και ηλεκτρική κιθάρα τζάμαραν με παραδοσιακά τραγούδια του Έβρου και η αλήθεια
ήταν πως το έκαναν με ένα τέτοιο τρόπο που μου έμοιαζε τόσο απολαυστικός, σα να
είχα βάλει μπροστά τον ανεμιστήρα και από το πλέγμα του να ξεπηδούσαν όλες εκείνες
οι γυναίκες που πόθησα ποτέ και ξαφνικά τις βρήκα ξαπλωμένες στο πλάι μου. Ένα
τέτοιο πράγμα ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Καταλαβαίνετε. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Βγήκα από το μπάνιο και πήγα στο
κρεβάτι. Έσκυψα και έπιασα το φις του ανεμιστήρα και το έβαλα με μια τέτοια
ηδονή στην πρίζα που θυμήθηκα την πρώτη μου φορά. Μετά πάτησα το κουμπί της μεσαίας
ταχύτητας. Δεν έγινε τίποτα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Πάτησα και την χαμηλή ταχύτητα αλλά
και πάλι η φτερωτή έστεκε ακίνητη κοιτάζοντας με.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Θέλοντας να εξαντλήσω τις πιθανότητες
πάτησα και την πιο γρήγορη ταχύτητα και βέβαια δεν έγινε τίποτα και πάλι. Ήταν
σκέτη απάτη. Όλο αυτό το ρομάντζο που είχα χτίσει γύρω από αυτή τη νύχτα
καταντούσε σκέτο φιάσκο. Τίποτε δεν θα ήταν σωστό αν ο ανεμιστήρας που τόσο
πολύ πόθησα δεν μπορούσε να λειτουργήσει! Δεν ξέρω αν και εσείς, σε μια παρόμοια
περίσταση, θα αντιμετωπίζατε τα γεγονότα με τον ίδιο τρόπο αλλά εγώ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>προσωπικά αισθανόμουν πως είχα εξαντλήσει το
κάθε περιθώριο που μπορεί να είχε ο κάθε ένας από εσάς ξεχωριστά, με ή χωρίς
ανεμιστήρα, μια τέτοια βραδιά που η κάψα έλιωνε τα τζιτζίκια πάνω στα πεύκα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Έμεινα ακίνητος, πάνω από τον
ανεμιστήρα. Ξαφνικά έμοιαζε πως ό,τι είχα ποθήσει ποτέ να ήταν μια πλάνη. Είχα
στοιχηματίσει στο άλογο που κούτσαινε. Το φερμουάρ ήταν ανοιχτό και φορούσα τα
καλά μου στη γιορτή. Η κοπέλα που ποθούσα σε όλο το γυμνάσιο, πήγε με κάποιον
που την πόθησε την πρώτη ημέρα του λυκείου. Κάπως έτσι. Καταλαβαίνετε τι θέλω
να πω ελπίζω. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Κάτι σα σπίθα, κάπως σα τσαντίλα,
δεν ξέρω πως και γιατί, σήκωσα το χέρι μου και έριξα μια στη σίτα του ανεμιστήρα.
Μεγαλώνοντας είχα εξοικειωθεί με την εικόνα αυτή. Χαλασμένες συσκευές να
επανέρχονται στη ζωή με ένα μπάτσο. Το έβλεπα να το κάνει ο πατέρας μου, η
μητέρα μου, ο παππούς και η γιαγιά μου. Και ξέρετε κάτι; Πάντα έπιανε το κόλπο
αυτό. Σαν μεγάλωσα όμως, δεν ξέρω γιατί, οι συσκευές έμοιαζε πως είχαν χάσει το
φιλότιμο τους και όσα χαστούκια και να τις κέρναγες, αυτές ήθελαν τον μάστορα ή
την ανακύκλωση τους. Ίσως και εμείς να μην είχαμε την ίδια υπομονή. Σα να
περιμέναμε εναγωνίως να διανύσουν τον κύκλο της ζωής τους για να πάμε ένα βήμα
παρακάτω. Να αγοράσουμε την επόμενη συσκευή που θα είχε πιο μοντέρνο σχεδιασμό,
πιο πολλά κουμπιά, μια συσκευή που θα έκανε τα εύκολα ευκολότερα και τα
ακατόρθωτα παιχνιδάκι. Συνηθίσαμε να αλλάζουμε συσκευές λες και επρόκειτο να
κερδίσουμε έτσι μια θέση στον παράδεισο. Κάναμε ευκολότερη τη ζωή για να
αφήσουμε χώρο στα σημαντικά αλλά όσο ευκολότερη γινόταν η ζωή μας τόσο
περισσότερος χώρος πιανόταν με το να καταπιανόμαστε με το πώς αυτή μπορεί να γίνει
ακόμη ευκολότερη. Κι έτσι ήταν. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, ελπίζω.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Αυτή τη φορά όμως δεν έπιασε.
Είχα μόλις κοπανίσει τη συσκευή αλλά εκείνη δε δούλεψε.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Άναψα ένα τσιγάρο, βγήκα στο
μπαλκόνι, προσπάθησα να σκεφτώ λογικά, ήρεμα και αποτελεσματικά. Σκέφτηκα ηλεκτρολογικούς
πίνακες, την εγγύηση του ανεμιστήρα, το κόστος αντικατάστασης και τη θερμότερη
νύχτα που στεκόταν ανάμεσα σε εμένα και το στρώμα μου. Όταν δεν μπορείς να
κάνεις τίποτε καλύτερο από όσα έχεις σκεφτεί ως λύσεις του προβλήματος τότε
εφαρμόζεις κάτι, οτιδήποτε, ελπίζοντας πως μπορεί και να δουλέψει. Κάτι σαν ένστικτο. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Έσβησα λοιπόν το τσιγάρο και
μπήκα ξανά μέσα. Στάθηκα μπροστά στον ανεμιστήρα και πίεσα το κουμπί της χαμηλής
ταχύτητας αφού έβγαλα και ξαναέβαλα το φις σε μια διαφορετική πρίζα παραδίπλα
με την προηγούμενη που είχα δοκιμάσει. Τζίφος. Στάθηκα εκεί και έφερα μπροστά
μου όλους εκείνους που με λιγότερη τεχνολογία στη διάθεσή τους κατάφεραν με ένα
μπάτσο να κάνουν τη ζωή να ρολλάρει. Έχωσα τότε μια σφαλιάρα στο κέντρο της φτερωτής,
με μια τέτοια δύναμη σα να ήθελα να την σπάσω σε μικρά κομμάτια. Η φτερωτή τότε
ξεκίνησε να λειτουργεί και Ω ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, αέρας φρέσκος έβγαινε από τα σωθικά
της. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Ξάπλωσα και κοιμήθηκα, ίσως
καλύτερα και από ότι αν η συσκευή είχε λειτουργήσει εξαρχής. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Κατάφερα και εγώ με τον τρόπο μου
να παντρέψω την παράδοση με το μοντέρνο. Ζουρνάς και ηλεκτρική κιθάρα.
Ανεμιστήρας και μια σφαλιάρα όμοια με εκείνη που είδα κάποτε τον πατέρα μου να
χτυπά την πρώτη τηλεόραση που είχε αγοράσει. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: blue;"><span style="color: white;">Κοιμήθηκα γλυκά και ξέρετε κάτι;
Στον ύπνο μου είδα πως την επόμενη ημέρα ο ανεμιστήρας και πάλι δε λειτουργούσε
και εγώ με μια σφαλιάρα στο σβέρκο του κατεστημένου τον επανέφερα ξανά στη ζωή.
Με γνώσεις λιγοστές, αλλά με πάθος για αυτά που ήθελα να μου προσφέρει. Όχι
κάποια άλλη συσκευή αλλά μόνο εκείνος. Αυτός που με κόπο ανέσυρα από την
ντουλάπα μου. <o:p></o:p></span></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-5370797043868735612018-08-22T23:34:00.001+03:002018-08-22T23:34:44.934+03:00ΟΙ ΔΥΟ ΤΟΥΣ, Η ΜΠΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΜΑΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">Καθώς έπινα τον καφέ μου, ήρεμα και ωραία, σκέφτηκα μια
ιστορία που μου είχαν πει κάποτε. Επρόκειτο για κάποια βραδιά που είχε βρεθεί ο
θεός μαζί με τον διάολο σε κάποιο μπάρ. Ήταν μόνοι τους, το μπαρ ήταν έτοιμο να
κλείσει, ο μπάρμαν στέγνωνε τα ποτήρια από το πλυντήριο πιάτων και η σερβιτόρα
έβαζε ανάποδα τις καρέκλες πάνω στα τραπέζια. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή φάνηκαν
στην είσοδο. Περπατούσαν αγκαλιά, το καλό με το κακό. Το άσπρο με το μαύρο. Ο
θεός με τον διάολο! Μιλούσαν και γελούσαν και η σερβιτόρα αντί να ακουμπήσει την
καρέκλα πάνω στο τραπέζι, την τοποθέτησε σαν ασπίδα μπροστά της. Ο δε μπάρμαν
άφησε το ποτήρι να του γλιστρήσει από το χέρι και μετά σκύβοντας, έμεινε καλά
προφυλαγμένος πίσω από τη μπάρα κάνοντας πως μαζεύει τα θρύψαλά. Η ιστορία
μιλούσε για το πώς το καλό μπορεί να τα πάει μια χαρά μαζί με το κακό αρκεί να
τηρούνται κάπως οι ισορροπίες. Γιν και γιάνκ και άλλα τέτοια. Κάπως έτσι. Στην
ιστορία, ο θεός κερνούσε συνέχεια τον διάολο το επόμενο ποτό ενώ ο διάολος
κερνούσε ενδιάμεσα τεκίλες, πασπαλίζοντας αλάτι τους καρπούς τους πριν τις
κατρακυλήσουν στα απέραντα και αιώνια σωθικά τους. Θυμάμαι πως μου είχε κάνει
εντύπωση το τέλος του διαλόγου τους, καθώς η σερβιτόρα πήγε να τους ρωτήσει,
αφήνοντας τον φόβο της να δώσει πάσα στην περιέργεια της, πως γινόταν αυτοί οι
δύο να τα πίνουν μαζί.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">Ο διάολος είπε: <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">«Ο Θεός είναι κάπως απόλυτος και συγκρατημένος αλλά μετά
το πρώτο ποτό γίνεται καλή παρέα». </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">Ο Θεός τότε έσκασε στα γέλια και έσκυψε πάνω
στη σερβιτόρα και της ψιθύρισε:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">«Μη τον ακούς. Πάντα είμαι καλή παρέα. Απλά εκείνος
κερνάει τα σφηνάκια, ενώ εγώ το επόμενο ποτό. Αυτή είναι η μόνη διαφορά.
Εκείνος δίνει μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα ενώ εγώ μπορώ και την
καθορίζω. Δεν είναι θέμα ισχύος ή αντιπαλότητας. Όλα ρέουν στο κάτω κάτω και
πάνε προς τα κάπου»<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;">Στην ιστορία θυμάμαι πως η σερβιτόρα δεν είχε καταλάβει
και πολλά και πήγε να ειδοποιήσει τον μπάρμαν πως ετούτοι οι δύο μάλλον δεν
επρόκειτο να πληρώσουν τον λογαριασμό. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-color: #783f04; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"> Η σερβιτόρα είχε πετάξει την ποδιά της στον μπάρμαν λέγοντας
του: «Βγάλτα πέρα μόνο σου τώρα» καθώς έφευγε από το μαγαζί. Ο μπάρμαν τότε
τους είπε για το λογαριασμό αλλά επειδή είχε λιγάκι χεστεί πάνω του πρόσθεσε
πως όλα ήταν κερασμένα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Ο διάολος του είχε πει: «Πάντα κερασμένα ήταν» ενώ ο Θεός
είχε πει: «Δεν είναι σωστό κάτι τέτοιο παιδί μου. Βάλτα στο λογαριασμό». </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Ο
μπάρμαν τότε σημείωσε το νούμερο στο μπλοκάκι και το έχωσε στην τσέπη του
παντελονιού του. Ο διάολος είχε λυθεί στα γέλια και φώναξε στον Θεό: «Ελπίδα ε;
Ωραίο το κόλπο δικέ μου. Δώσε του να καταλάβει. Ελπίδα. Πως το σκέφτηκες; ΑΧΑ
ΧΑΧΑΧΑΧΑ Δεν είναι περίεργο που εσύ κατάφερες να πας μπροστά». </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #783f04; color: white;"><span style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">Μετά έφυγαν αγκαλιασμένοι και τρεκλίζοντας, ενόσω ο μπάρμαν τους κοίταζε να προσπαθούν να βγούν ταυτόχρονα από την πόρτα κοπανώντας στην κάσα της. Ξανά και ξανά. Θα τα πλήρωνε από την τσέπη του γιατί η ιστορία έλεγε πως δεν ήταν δικό του το μπάρ. Αλλά και δικό του να ήταν, πάλι χασούρα θα είχε. Ο μπάρμαν όμως δε το έβλεπε έτσι. Μόλις είχε καταφέρει να τα έχει καλά με τους δύο βασικούς παίκτες του σύμπαντος. Λίγο το έχετε; Έτσι ήταν. </span><o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-75777777044802327362018-06-24T01:54:00.004+03:002018-06-24T01:54:45.094+03:00ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Ήταν ένα ωραίο απόγευμα
Παρασκευής. Είχα τελειώσει τη δουλειά και το Σαββατοκύριακο γιγάντωνε τις
προσδοκίες μου. Τις τέντωνε, τις έφτανε στα πέρατα αυτού του κόσμου που εγώ σε
μια του Παρασκευή ήθελα να περιπλανηθώ. Με λίγα λόγια: αισθανόμουν ελεύθερος!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Φτάνοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λοιπόν στο σπίτι, ξεκλείδωσα την πόρτα,
ακούμπησα την τσάντα μου στο πάτωμα και άρχισα να πετάω<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τα ρούχα μου στη διαδρομή προς το μπάνιο.
Άφησα να κυλήσει το νερό πάνω μου και καθότι ο ηλιακός είχε χαλάσει αυτό ήταν
κρύο και τονωτικό. Βγαίνοντας από τη μπανιέρα, σιγοτραγουδούσα ένα τραγούδι που
μου είχε κατέβει στο μυαλό. Στέγνωσα, ντύθηκα και βγήκα έξω. Βγήκα στο κλιμακοστάσιο
και άρχισα να κατηφορίζω.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Και τότε ήταν που στο δρόμο μου
βρέθηκε εκείνος ο γείτονας και μου έπιασε την κουβέντα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Όλο βόλτες μου είσαι παλικάρι
μου. Ποιος ξέρει τι σχέδια έχεις φτιάξει για απόψε» μου είπε. Ο γείτονας μου
μετρούσε την έβδομη δεκαετία της ζωής του, εγώ την τέταρτη, αυτό κάπως
δικαιολογούσε το γιατί με αποκαλούσε παλικάρι ενώ εγώ είχε αρχίσει να προσέχω
τη χοληστερίνη και την πίεση μου. Ήξερα πως πλέον εκείνος δε τα πρόσεχε. Τα
είχε εντάξει εδώ και χρόνια στη δική του λογική. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Κύριε Πέτρο μια χαρά σας βρίσκω.
Και εσείς για βόλτες μου μοιάζετε έτοιμος» είπα προσπαθώντας να αποφύγω να του
απαντήσω πως δεν ήθελα να κάνω κάτι συγκεκριμένο. Ήθελα μόνο να περπατήσω, να
ξεσκάσω, να πετάξω από πάνω μου όσα γνωστά και άγνωστα με βάραιναν.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Συγγνώμη αν σε καθυστερώ αλλά
δεν θυμάμαι αν σου είπα για τη σερβιτόρα που δούλευε στο κεντρικό καφενείο»
είπε.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Δεν μου είπατε κάτι» του απάντησα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Ήταν μια τσαούσα άλλο πράμα. Λυγερή
και όμορφη αλλά από το πάρε δώσε με τους ανθρώπους δεν γνώριζε και πολλά. Την
έφερε ο ιδιοκτήτης πριν τρείς εβδομάδες στο μαγαζί του και ειλικρινά σου λέω αν
την έχει κρατημένη ακόμα τότε καλά θα κάνει να ετοιμάζεται ο δόλιος για μεγάλες
συμφορές» και έβαλε τα χέρια του πίσω από τη λεκάνη του και με κοιτούσε σαν να
είχε βρεθεί μέσα σε εφιάλτη στον ύπνο του.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Τι δηλαδή έκανε η σερβιτόρα;»
Του είπα στα γρήγορα γιατί αυτό που ήθελα ήταν να ξεμπερδεύω με αυτά, να
περπατήσω λίγο και να αφήσω τη νύχτα να με γλιστρήσει μέσα της.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Αχού καλέ, δεν άκουσε το παλικάρι!»
είπε και γύρισε σαν να κοίταζε ένα υποτιθέμενο κοινό που θα μας άκουγε εκείνη
τη στιγμή. «Καλέ αυτή μόνο που δε μας πέταξε με τις κλωτσιές έξω από το μαγαζί.
Τσαντισμένη ήταν από τη στιγμή που καθίσαμε. Είχα πάει προχθές το πρωί μαζί με
τον Πέτρο του πρώτου ορόφου και της είπαμε να φέρει δύο καφεδάκια περιποιημένα.
Και εκείνη μας κοίταξε περίεργα και μας ρωτούσε τι σημαίνει περιποιημένα και
μας αράδιασε πως ο καφές σερβίρεται με ένα μπισκοτάκι και ένα ποτήρι νερό και
άλλο τίποτα. Εμείς την κοιτάξαμε και είπαμε πως απλά τα δύο μας καφεδάκια
θέλουμε να είναι περιποιημένα και εκείνη μας απάντησε για τον καφέ που
χρησιμοποιούν στο μαγαζί και το μπρίκι που τον βάζουν και κουραφέξαλα. Και τότε
ο Πέτρος χαμογέλασε και της είπε πως απλά θα ήθελε να βάλουν λίγη αγάπη μέσα
στον καφέ. Ξέρεις τώρα τον Πέτρο, τον πιάνουν τα ποιητικά του κάτι τέτοιες
στιγμές και μετά εκείνη η σερβιτόρα μας κοίταξε ακόμη πιο περίεργα και αλήθεια
σου λέω παλικάρι μου αισθανόμουν σα να είμαι ζώο σε ζωολογικό κήπο που οι
επισκέπτες δεν έχει τύχει πριν να με ανταμώσουν ξανά. Ένα τέτοιο πράμα. Ελπίζω
να μη σε καθυστερώ όμως.» και λέγοντας αυτό με κοίταξε και δίχως να περιμένει
απόκριση από εμένα συνέχισε.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Δεν είναι καλό να μην αγαπάς
αυτό που κάνεις. Ό,τι και να είναι αυτό. Πρέπει να φέρεσαι πάντα όμορφα στους ανθρώπους.
Ακόμα και σε εκείνους που δεν τους αξίζει, πρέπει να βρίσκεις έναν τρόπο να τους
προσφέρεις αυτό που θέλεις να τους πεις. Δε συμφωνείς;»<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Εγώ συμφώνησα, το δίχως άλλο, ο
γείτονας ήταν ωραίος τύπος αλλά εγώ βιαζόμουν και έτσι κατέβηκα δύο σκαλοπάτια,
θέλοντας να του δείξω πως βιαζόμουν και η ιστορία συνέχισε ως εξής:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Μπορεί να σε καθυστερώ τώρα αλλά
αν τύχει και πας στο καφενείο και την ανταμώσεις να προσπαθήσεις να της γυρίσεις
τα μυαλά. Ξέρεις, το πιο εύκολο είναι να πας κατευθείαν στο αφεντικό και να του
πεις πως αυτή η σερβιτόρα δε κάνει για το μαγαζί. Αυτό είναι εύκολο. Το πραγματικά
δύσκολο είναι να την κάνεις να αγαπήσει λίγο αυτό που κάνει, να αποκτήσει μια οικειότητα
με τους ανθρώπους, με τη ζωή, με τον καφέ που σερβίρει. Αυτό είναι το δύσκολο. Προσπάθησε
να της πιάσεις την κουβέντα, νέος είσαι, όλο και κάτι θα έχεις να της πεις, να
τη φέρεις στα συγκαλά της. Δεν το μπορώ να βλέπω τους νέους να τα παρατάνε, να
φουρκίζονται δίχως λόγο, να μη γελάνε. Εγώ θα φύγω κάποια στιγμή. Τι θα πω εκεί
πάνω; Τι έκαμα; Τι άφησα; Τι προσπάθησα να χτίσω τόσα χρόνια;»<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Ισορροπούσα μεταξύ του δεύτερου
και του τρίτου σκαλοπατιού και τον κοιτούσα. Έπρεπε να πάω στο καφενείο και θα
πήγαινα εκεί. Πήγα να τον χαιρετήσω και να τον βεβαιώσω πως θα το έκανα απόψε
κιόλας. Πριν όμως προλάβω να του το πω εκείνος είπε: <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Κάθε μέρα βγαίνω από το πρωί με
τον Πέτρο, περπατάμε πέντε χιλιόμετρα την πόλη γύρω γύρω και μετά πηγαίνουμε
και αράζουμε στο καφενείο. Αυτό είναι μια ολόκληρη ιεροτελεστία για εμάς και
την τηρούμε ευλαβικά. Τι πιο εύκολο από το να πάμε κατευθείαν στο καφενείο; Ή
ακόμα και να μη πάμε καθόλου, να κάτσουμε στα τσαρδάκια μας και να πατάμε
κουμπάκια στο τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. Γυρίζουμε όμως την πόλη, κάθε μέρα
μετράμε τους δρόμους της. Προσπαθούμε να παραμείνουμε ζωντανοί. Ζωντανοί! Όχι
γιατί είμαστε τίποτε σπουδαίοι που δεν πρέπει να πεθάνουν αλλά γιατί όσο
προχωράμε χαιρόμαστε όλο και περισσότερο αυτά το ολοένα και λιγότερα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που μας απομένουν. Από εσάς περιμένω
περισσότερα όμως. Αυτό να ξέρεις γιέ μου. Και συγγνώμη αν σε καθυστέρησα αλλά
έχω πλέον μάθει να μη προσπαθώ να προλάβω το χρόνο αλλά να λέω στα διαστήματα
του αυτά που έχω μέσα μου γιατί ευκαιρίες πολλές δεν θα υπάρξουν. Για αυτό
κάθομαι τώρα και καθυστερώ το φευγιό σου, γιατί αύριο μπορεί να μη δω ξανά και
τότε οι όποιες σκέψεις έχω κάνει θα είναι το δίχως άλλο κενές αν δε βρω κάπου
να της πω. Για αυτό σου λέω αν τύχει και την δεις, να προσπαθήσεις να τη φέρεις
με τα νερά σου. Η ζωή είναι ωραία και κάθε ημέρα που περπατάμε πρέπει να δοξάζουμε
τα πόδια μας που μας βολτάρουν ωραία και γάργαρα στους δρόμους.» και γύρισε την
πλάτη του έβγαλε τα κλειδιά του και ξεκλείδωσε την πόρτα. Έστρεψε το κεφάλι του
και με χαιρέτησε σκεπτικός. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">«Συγγνώμη αν σε καθυστέρησα» μου
είπε για μια ακόμη φορά και μετά χάθηκε πίσω από την πόρτα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Κύλησα στις σκάλες, βγήκα στο
δρόμο και πήρα κατεύθυνση για το καφενείο αφού πρώτα περπάτησα για μισή ωρίτσα παρέα
με όλα αυτά που είχα ακούσει από τον γέρο σοφό μου γείτονα. Με καθυστέρησε είναι
η αλήθεια. Άλλαξε το πρόγραμμα που που είχα στο μυαλό μου για εκείνη τη νύχτα.
Το βελτίωσε. Μου έδωσε ένα σκοπό πέρα από το ξέσκασμα. Πήγα στο καφενείο και
κάθισα. Μια σερβιτόρα ήρθε και μου πήρε παραγγελία. Δε γελούσε, ήταν αγχωμένη, δε
της άρεσε η ζωή της, μόνο πήγαινε και έφερνε καφέδες και μπύρες στα τραπέζια
και το μόνο που έδειχνε να ζητά είναι κανείς να μη τη καθυστερεί σε αυτό που
είχε κατά νου να κάνει. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #660000;"><span style="color: white;">Προσπάθησα να της πιάσω κουβέντα
καθώς μου έφερε την παραγγελία. Το ξεκίνησα κάπως έτσι: «Κοπελιά, συγγνώμη αν
σε καθυστερώ αλλά…» θα γινόμουν και εγώ ένας σοφός κάποτε καθώς φαινόταν.<o:p></o:p></span></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-33901686902470305302018-06-18T22:59:00.005+03:002018-06-18T23:05:51.003+03:00ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Κεραυνοί πέφτανε μέσα στη
βεράντα. Ο θεός κάτι προηγούμενα είχε μαζί μου. Καθόμουν πίσω από το τζάμι,
λίγα μέτρα μακριά από το να γίνω παρανάλωμα και όμως στεκόμουν ακόμα. Ποιος να
ήξερε γιατί δεν έριχνε λίγο ακόμα μακρύτερα τα καυτά του βέλη; Προσπαθούσα να
γράψω ένα κεφάλαιο. Ο ήρωας του θα έμπαινε λέει σε μια κουφάλα δέντρου και θα
έβγαινε ως μπουμπούκι στην κορυφή. Μετά η ιστορία έλεγε πως ο ήρωας θα βαριόταν
να είναι μπουμπούκι στην κορυφή γιατί τελικά αυτό που ήθελε είναι να μπουκάρει σε
κουφάλες δέντρων και να αράζει. Όμως επειδή είχε γίνει μπουμπούκι που όλες οι
μέλισσες γούσταραν, δε μπορούσε να αφήσει στα ξαφνικά τη θέση του στην γιγάντια
τροφική αλυσίδα και καθόταν λίγο ακόμα και λίγο ακόμα έως ότου βολευτεί κάπως η
κατάσταση και εκείνος ξεγλιστρήσει προς την κουφάλα, προς το έδαφος, προς το
δάσος, προς τα πάντα για να κάνει αυτό που γνώριζε να κάνει καλύτερα από το κάθε
τι: Να είναι ελεύθερος και να μη στηρίζει, ούτε να στηρίζεται. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Οι κεραυνοί όμως έπεφταν συνέχεια
και εγώ άλλαζα ολοένα την ιστορία και εκεί που έπαιρνε αυτή μια μορφή, ένας κεραυνός
άλλαζε όλη την τροπή. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Βγήκα έξω. Φορούσα μόνο το
σώβρακο μου, πρόβλημα κανένα. Δεν υπήρχαν λογικοί εκεί έξω που θα έκριναν
λογικά έναν τύπο που βγήκε με το σώβρακο του στη βεράντα ενώ έριχνε του κερατά.
Αυτό ήταν μια κάποια βοήθεια. Δε μου άρεσε να κοιτάζουν το σώβρακο μου γιατί
ήταν περασμένη η μόδα του. Όμως δε μου άρεσε που δε κυκλοφορούσε έξω ο κόσμος
ενώ έβρεχε. Έμοιαζε πως ήθελαν να προφυλαχτούν από κάτι, να ζήσουν τις δικές τους
ζωές, να ξεκόψουν από ό,τι συνέβαινε. Από την άλλη βέβαια και εγώ καθόμουν με
το σώβρακο μου στη βεράντα. Δε βουτούσα στη βροχή. Προσπαθούσα όμως να γράψω
κάτι ΔΙΑΟΛΕ! Και οι κεραυνοί μου το χαλούσαν. Ο ήρωας μου παρέμενε μπουμπούκι
στη κορφή και το πιο πιθανό ήταν πως αν το πήγαινα έτσι, θα μαραίνονταν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Άναψα ένα τσιγάρο, μετά άλλο ένα,
μετά και ένα άλλο. Δεν ξέρω πως αλλά κατάφερα να τα σβήσω μαζί. Ήμουν κάπως αγχωμένος.
Κοίταζα τον ουρανό να τον βιάζουν ντούροι κεραυνοί και εγώ σκεφτόμουν τον ήρωα
μου. Πως θα τα βγάλει πέρα με αυτή την κωλοκατάσταση. Έβλεπα το ρημάδι εκεί
πάνω να τα κάνει θρύψαλα και εγώ να αποτελώ μια άηχη πορδή του. «Δεν υπάρχει
κάτι που δεν έχει ειπωθεί» σκέφτηκα. «Το παν είναι να βάλεις τον ήρωα σου να
κάνει πράγματα που γουστάρεις». Μπήκα μέσα ξανά. Είχα γίνει μουσκίδι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Έγραφα όλο το βράδυ. Διάρα
τσακιστή δεν έδινα αν έξω ο Δίας έκανε θρύμματα τα αστέρια. Έγραφα ωραία,
έγραφα σωστά, τη μία λέξη μετά την άλλη και η νύχτα ήταν συντροφιά αρμοστή.
Έβαλα τον ήρωα μου να ρουφάει τις μέλισσες μέσα του, τον έβαλα να πέφτει με
έναν άνεμο, να φυτρώνει σήμα στην κουφάλα που κάποτε είχε μπει. Τον έβαλα να
κάνει το κάθε τι λοξό. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Είχα ανάγκη ένα ποτό. Ήμουν σκέτο
μουσκίδι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Το πρωί η νύστα δε με κρατούσε. Η
μπόρα είχε κοπάσει. Το κεφάλαιο είχε βγει. Ο ήρωας μου είχε μια νέα προοπτική,
ενώ εγώ ένιωθα αποκαμωμένος, μισερός, μίζερος, δίχως νόημα. Είχα καταφέρει να
γίνω ο θεός του. Να του δώσω μια νέα πλοκή στη ζωή του. Να του αλλάξω τα τετριμμένα.
Να του δώσω πνοή. Να τον βάλω για λίγο μέσα στον βόθρο πριν τον ξαναβγάλω στους
αφρούς. Όλα πήγαιναν, όλα επέστρεφαν. Όλα γίνονταν, και τίποτα δεν πήγαινε
χαμένο. Η ζωή ανακύκλωνε τους λόγους της και χαμογελούσε πότε πότε, ενώ κάποιες
φορές δεν ήταν και πολύ στα καλά της. Όλο αυτό περιστρεφόταν και με κάποιο
τρόπο, κάποιες φορές, κάτι νύχτες με κεραυνούς , έδειχνε να το πάει προς τα
κάπου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #20124d; color: white;">Άπλωσα το βρεγμένο σώβρακο στην
καρέκλα και φόρεσα κάτι στεγνό. Αν δεν με έπαιρνε από κάτω η πνευμονία, έμοιαζε
πως τίποτα πλέον δε θα με έβαζε κάτω. Εκτός ίσως από έναν ήρωα που μπορούσε να
κάνει το κάθε τι, ή έναν θεό που ακόμα δεν είχε μάθει να γράφει ενδιαφέροντα
σενάρια.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-87384970597149572492018-04-30T23:10:00.001+03:002018-04-30T23:10:39.561+03:00ΛΟΞΟΚΟΙΤΩΝΤΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">«Πως είσαι σήμερα δικέ μου;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Ήταν ένα στόμα που με ρώταγε. Ένα
σκέτο στόμα εννοώ. Ήμουν στο νοσοκομείο, στο έτος 5.000 μ.Χ., στην πτέρυγα τον
μεταμοσχεύσεων. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Ήμουν μόνο ένα μάτι και καθότι
δεν μπορούσα να πω κάτι, του ανοιγόκλεισα τις βλεφαρίδες μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Δίπλα μου υπήρχε ένα παχύ έντερο
και μια καρδιά που κοπανούσε όλη την ώρα σα ντράμερ στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">rockabilly</span><span lang="EN-US"> </span>τραγουδιού. Είμασταν όλα μας μέσα σε ομοιομεγέθεις γυάλες,
με ανοξείδωτα πώματα και διάφορα σωληνάκια υπήρχαν εκεί. Κάποια μας χορηγούσαν
πολύτιμα συστατικά για να μείνουμε τροφαντά και υγιή ενώ κάποια άλλα σωληνάκια
μετρούσαν διάφορες παραμέτρους της ύπαρξης μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Δεν ένοιωθα καλά με αυτή την
ιστορία, ήταν αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα όργανα μέσα στις γυάλες έμοιαζε πως δεν
είχαν κανένα πρόβλημα με αυτό, εγώ όμως μέρα τη μέρα άντεχα όλο και λιγότερο να
κοιτάζω αυτό το εκθετήριο με τα ανθρώπινα μέλη. Είμασταν κάτι σα μοντέρνο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">pet</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">shop</span>. Από όλα τα μέλη, μόνο
εγώ και λίγα μάτια ακόμα, βλέπαμε τους ασθενείς να μπαίνουν στην αίθουσα, να
δείχνουν πότε το μία και πότε την άλλη γυάλα και μετά από λίγο αυτή η γυάλα
έμενε κενή. Ήταν άσχημο πράγμα να βλέπεις αυτή την εικόνα, εννοώ πως στην αρχή
προσπαθούσα να κάνω φίλους, να μάθω πως νιώθουν, να προσπαθώ να προσεγγίσω το
κάθε ένα μέλος ξεχωριστά. Ήταν όμως εκείνη η αίσθηση, όταν η γυάλα έμενε κενή,
που με άφηνε με ένα κενό στο τέλος της ιστορίας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Αν με ρωτάτε αν έχω πρόβλημα με
τον εαυτό μου τότε θα σας πω πως δεν έχω κανένα. Εντάξει… το ξέρω… δεν είμαι
και το πιο όμορφο μάτι σε γυάλα εκεί πέρα αλλά έχω συμβιβαστεί με τον εαυτό
μου. Παλιότερα σκεφτόμουν πολύ έντονα το πώς θα ήταν η ζωή αν με επέλεγε
κάποιος ασθενής. Πως θα ήταν να βλέπω τον κόσμο έξω από αυτή την αίθουσα
στριφογυρίζοντας στη κόγχη ενός ματιού σε ανθρώπινο κρανίο. Μετά όμως αξιολόγησα
διαφορετικά τα πράγματα. Κυρίως ύστερα από διάφορες ενδελεχείς εκμυστηρεύσεις
που είχα από άλλα μάτια που κατέφθαναν στο θάλαμο, έμπαιναν σε γυάλες και στον αμφιβληστροειδή
τους μπορούσα να διακρίνω τον τρόμο από πράγματα που είχαν βιώσει. Συμβιβάστηκα;
Πείτε το και έτσι. Εγώ νιώθω μια χαρά τώρα, κυρίως όσο δε με επιλέγει κανείς. Το
παχύ έντερο επίσης μου έχει πει κάτι ανάλογο. Η εργασία του μέσα σε ένα ανθρώπινο
σώμα ήταν τελείως άχαρη. Πώς να το πει κανείς; Ήταν μια βρώμικη δουλειά και μια
μέρα το παχύ έντερο, που έχω στη δίπλα γυάλα, μου τα είπε όλα με το νι και με
το σίγμα. Ίσως όχι με λέξεις ακριβώς αλλά με ήχους που εγώ τους κατανόησα γιατί
εκεί μέσα παρότι δε μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε μάθει να καταλαβαίνουμε το
ένα, το άλλο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">«Άκουσα πως ήρθε άλλο ένα ζευγάρι
από χείλια, σήμερα στον θάλαμο. Μπορείς να μου πεις σε ποια γυάλα είναι;»
πρόφεραν τα χείλια, διακόπτοντας τον ειρμό της σκέψης μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">«Πέντε γυάλες στα αριστερά σου»
του είπα και γύρισα στην γυάλα που με είχε ρωτήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Είδα τα χείλια να φουντώνουν και
να τινάζονται μπροστά. «Γειά σου κορίτσαρε» φώναξαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">Το παχύ έντερο έβγαλε τρείς μπουρμπουλήθρες
μέσα στη γυάλα του, η καρδιά έκανε κάτι έκτακτους παλμούς, και ένα ανδρικό
μόριο τεντώθηκε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: #990000; color: white;">«Μάλλον έμπαινε η άνοιξη» σκέφτηκα
και έκλεισα το βλέφαρο μου γιατί η γύρη από τα πεύκα ήταν ένα μάτσο χάλια.</span><o:p></o:p></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-66213060494743738662018-04-29T02:36:00.001+03:002018-04-29T02:36:11.431+03:00ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΠΑΡ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Και κάπως έτσι πέρασε ένας μήνας. Περιφερόμουν άπραγος μέσα στο σπίτι, μη κάνοντας τίποτε. Κοιτούσα τη σκόνη να αιωρείται λαμπυρίζοντας ανάμεσα από το λιγοστό φως που ξετρύπωνε μέσα από τις γρίλιες του παντζουριού. Την παρατηρούσα να στρώνεται πάνω στα έπιπλα, στο πάτωμα, πάνω μου και δεν έκανα το παραμικρό γι’ αυτό. Ο καναπές πάνω στον οποίο είχα οχυρωθεί όλες αυτές τις ημέρες περιστοιχίζονταν από άδεια κουτάκια μπύρας. Αυτό ήταν η μοναδική ασχολία μου, να σηκώνομαι να φέρω ένα κουτάκι από το ψυγείο, να το ανοίγω, να πίνω και μετά να το ακουμπάω στο πάτωμα. Μερικές φορές, καθώς σηκωνόμουν, τύχαινε να πατήσω κάποιο κουτάκι, πακτώνοντας το μέσα στο χαλάκι και αφήνοντας εκεί να χάσκει με το χαλασμένο του περίγραμμα. Ήμουν ναυαγός, ο καναπές το νησί μου, και τα τενεκεδένια κουτάκια μπύρας παιάνιζαν τον φλοίσβο τους στην ακρογιαλιά της απομόνωσης μου.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"> Όλο αυτό το διάστημα δεν είχα βγει από το σπίτι και κανένας δεν με είχε επισκεφτεί. Οι λογαριασμοί είχαν γεμίσει το γραμματοκιβώτιο, ο Ιούλιος έσταζε ιδρώτα, εγώ ήμουν ταμπουρωμένος στον καναπέ και η γάτα που κάποτε φρόντιζα θα πρέπει τώρα να ξεψάχνιζε τους σκουπιδοτενεκέδες. Προφανώς πρέπει να είχα κάτι το οποίο έχρηζε παρακολούθησης. Κάτι σα κατάθλιψη ή μια πολύ πιο σοβαρή ψυχική ασθένεια που θα με μετέτρεπε σε δολοφόνο κάποια στιγμή. Παραμόνευα εκείνη τη στιγμή, την περίμενα να έρθει. Έχανα τα λογικά μου, τη διάθεση μου για ζωή. Ίσως έπρεπε να έχω πάει εδώ και καιρό σε κάποιον ειδικό, να μου δώσει χαπάκια, να μου βρει γυναίκα, να σταματήσει τον πόλεμο μέσα μου, να μου καθαρίζει το σπίτι, να κάνει τη σκόνη να μην αιωρείται σκεπάζοντας τις ώρες μου. Η εικόνα όμως δε μου ταίριαζε. Το μόνο καλό που ίσως προέκυπτε από τις ατέρμονες συνεδρίες με ειδικούς είναι πως τους περισσότερους θα τους διασκέδαζα με αυτά που είχα να τους πω. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Τα πράγματα πήγαιναν αρκετά καλά έως πριν λίγο καιρό. Η ηλικία μου μου επέτρεπε να αισθάνομαι πως έχω κερδίσει κάποιους πόντους σοφίας και να γλιτώνω ή να ξεπερνώ διάφορα. Η αίσθηση πως πλέον οι άνθρωποι λέγανε τόσα πολλά, δίχως στην ουσία να λένε κάτι γινόταν όλο και εντονότερη. Κάθε μέρα που περνούσε, με έκανε να αισθάνομαι όλο και πιο σοφός, πιο επιλεκτικός, πιο κοντά στο κέντρο ενός στόχου. Τα πράγματα λοιπόν πήγαιναν περίφημα έως ότου έρθει εκείνη η στιγμή που συνειδητοποίησα πως και εγώ δεν είχα τίποτα να πω. Είχα γίνει σαν και εκείνους που απέφευγα να συγχρωτιστώ, με τη μόνη διαφορά πως εγώ δεν μιλούσα τόσο πολύ για το τίποτα. Η ιδέα αυτή με καθήλωσε. Όχι απόλυτα ξαφνικά αλλά αργά και μεθοδικά. Σαν ένα σχοινί που τυλιγόταν γύρω από το σώμα μου, επιτρέποντας μου ολοένα και λιγότερες κινήσεις την κάθε ημέρα που διαδέχονταν την προηγούμενη της. Έως ότου…έως ότου βρεθώ στο εδώ και στο τώρα.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Σήμερα ήταν η μέρα που αποφάσισα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Δε γινόταν να περάσω έτσι το υπόλοιπο της ζωής μου! Στον τοίχο απέναντι μου υπήρχε ένα ρολόι που δε μετρούσε τον χρόνο αλλά την επιτάχυνση του. Οι ώρες και οι στιγμές πλέον περνούσαν απίστευτα γρήγορα. Έπρεπε να κουνήσω τον κώλο μου και να βγω έξω. Μου έδωσα μια τελευταία προθεσμία. Μόλις ο κοντόχοντρος δείκτης πήγαινε στις 12 ακριβώς θα σηκωνόμουν από τον καναπέ, θα έκανα ένα ντουζ, θα ντυνόμουν και θα έβγαινα έξω, μέσα στη μαύρη νύχτα.</span></span><br />
<br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Αυτή τη φορά κράτησα την υπόσχεση μου και όλα όσο είχα υποσχεθεί τα έκανα πράξη. Σηκώθηκα, τεντώθηκα, μπήκα στο ντουζ, άφησα το νερό να με εξαγνίσει, φόρεσα ένα τζιν και ένα μαύρο μακό μπλουζάκι και βγήκα έξω. Ο κόσμος φαινόταν να παραμένει ίδιος αλλά με ένα τρόπο που έμοιαζε να έχω ξεχάσει. Περπατούσα στο πεζοδρόμιο και έβλεπα κόσμο να μπαινοβγαίνει σε καφετέριες, σε εστιατόρια και μπαράκια. Οι περισσότεροι μιλούσαν τόσο πολύ για άγνωστη ακόμα και στους ίδιους αιτία. Θεέ μου αυτό έμοιαζε πως δε θα άλλαζε ποτέ! Περπάτησα για αρκετή ώρα, σε μια προσπάθεια να ξεπιαστώ από την ξάπλα, και προσπαθούσα να συνηθίσω με την ιδέα πως είχα πάρει απόφαση να βγω από την κρυψώνα μου. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Μόλις το περπάτημα έγινε αρκετό για τα πόδια μου, χώθηκα στο πρώτο μπαράκι που ήταν του γούστου μου. Χαμηλά φώτα, λίγος κόσμος και μια κενή θέση στη μπάρα. Κάθισα στο σκαμπό και μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που περιστρεφόταν τόσο τέλεια κυκλικά. Σχεδόν μόνο με τη σκέψη μου. Έκανα ένα νόημα στον τύπο που καθόταν πίσω από την μπάρα και παρήγγειλα ένα ουίσκι σκέτο. Εκείνη τη στιγμή χρειαζόμουν πολύ απλά πράγματα και δεν ήθελα να το διακινδυνέψω με κάποιο κοκτέιλ, ούτε καν με ουίσκι με προσθήκη πάγου. Το καλό που είχα να κάνω είναι να το πάω σιγά σιγά.</span></span><br />
<br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Το ποτό μου ήρθε, τράβηξα μια γουλιά και ακούμπησα απαλά το ποτήρι στο ξύλο της μπάρας. Στη συνέχεια έφερα μια στροφή και βρέθηκα με την πλάτη στο μπάρ, παρατηρώντας τον λιγοστό κόσμο που υπήρχε εκεί μέσα. Κάποια ζευγάρια χόρευαν, κάποιες παρέες μιλούσαν πάνω στα τραπέζια τους, κάποιοι καθόντουσαν και κοιτούσαν, κάποιοι απλά άκουγαν τη μουσική και σκέφτονταν τα δικά τους. Ήταν μια καλή εικόνα και μου άρεσε ο τρόπος που το σκαμπό μου γύριζε τόσο απαλά ωραία και στρωτά σε κάθε πρόσταγμα της μέσης μου. Το σκαμπό ήξερε. Και εγώ ακούγοντας το, έφερνα γύρες πάνω του. Τη μια φορά ρουφούσα το ποτό μου και μετά, τσουπ, έκανα μια στροφή και κοιτούσα τον κόσμο εκεί μέσα.</span></span><br />
<br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Ήταν τότε που περίμενα το δεύτερο ποτό που είχα παραγγείλει που εκείνη η ωραία κυρία ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Στην αρχή ένιωσα άβολα, σχεδόν υποχρεωμένος να της ανοίξω κουβέντα αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, γιατί ήταν η κυρία εκείνη που με ρώτησε πρώτη:</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Καλά είναι εδώ, ε;»</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Έφερα μια γύρα το σκαμπό μου για να βρεθώ στην ίδια οπτική πλευρά και της απάντησα πως ήταν καλά εδώ. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Ναι, είναι καλά εδώ», είχα πει χαρακτηριστικά.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Έρχεσαι συχνά εδώ; Δε σε έχω ξαναδεί» ρώτησε καθώς με ένα νεύμα του χεριού της έδωσε στον μπάρμαν να καταλάβει το τι ποτό ήθελε να πιεί.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε αυτό το μαγαζί και έτσι της είπα:</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Έχω έρθει κάμποσες φορές, ούτε εγώ σε έχω ξαναδεί». Μια τέτοια απάντηση είχε σαφές πλεονέκτημα: Θα την έκανε να αναρωτιέται πως έγινε και είχε περάσει απαρατήρητη και κυρίως πως δεν ήμουν και κανένας λιγούρης. Ήμουν αρνητικός με τους ανθρώπους, ήταν αλήθεια, δε τους είχα εμπιστοσύνη. Έπρεπε να τους αφήσεις να σε καταστρέψουν ή να σε αγαπήσουν για να καταλάβεις τι πραγματικά τρέχει με δαύτους, αλλά αυτό συνήθως έπαιρνε αρκετό καιρό και εγώ πλέον είχα πολύ λίγη υπομονή και ακόμη λιγότερο χρόνο για χάσιμο. Κάπως έτσι, είχα μάθει να παίρνω τις προφυλάξεις μου.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Ρούφηξα μια γουλιά από το ποτό μου, κοιτάζοντας τον μπάρμαν να φέρνει το δικό της, και μετά γύρισα το σκαμπό μου μια μισή στροφή για να κοιτάξω τον κόσμο που υπήρχε εκεί.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Ωραίο αυτό το τραγούδι!» είπε αφήνοντας μια μελαγχολική νότα να βγει μέσα από τα ρουθούνια της. Έπαιζε ένα τραγούδι που δεν ήταν του γούστου μου. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Καλό είναι» της απάντησα.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Ήθελα να πιω ήρεμα και ωραία το ποτό μου. Βέβαια η αλήθεια ήταν πως γυναίκα είχα να δω εδώ και καιρό. Ίσως, βαθιά μέσα μου, γνώριζα πως ό,τι και να έλεγα, ό,τι και να έκανα, δεν θα είχα πολλές ελπίδες. Η τύπισσα πρέπει να ήταν επαγγελματίας του έρωτα ή πορτοφολού. Έπρεπε να είμαι προσεκτικός, να παίρνω τις προφυλάξεις μου όπως είπα. Έπρεπε να κάνω ένα βήμα κάθε φορά, κυρίως μέσα σε αυτή την περίοδο που διένυε η δήθεν σοφία μου. Δεν ήταν καιρός για έρωτες ή ατυχείς περιπέτειες. Θα έπινα ήρεμα και ωραία το ποτό μου και θα έφευγα από εκεί μέσα. Αυτό μόνο, τίποτε άλλο.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Δε είσαι και ο πιο ομιλητικός τύπος που έχω γνωρίσει, ούτε καν στο μέσο όρο» μου είπε και άφησε να της ξεφύγει ένα γελάκι. Σήκωσε το ποτό της και ήπιε. Έμοιαζε να μη χολοσκά ιδιαίτερα που δεν της έδινα σημασία. «Δεν πειράζει, αν θέλεις να πεις κάτι τότε εδώ θα είμαι, θα κάθομαι δίπλα σου και θα ακούω όπως και εσύ μουσική βλέποντας τον κόσμο» πρόσθεσε και γύρισε και εκείνη το σκαμπό της με πλάτη προς την μπάρα.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Τώρα καθόμασταν και οι δύο και κοιτούσαμε πέρα. Που και που γυρίζαμε, τραβούσαμε μια γουλιά και μετά ξανά περιστροφή. Εμένα μου άρεσε να κάνω μια πλήρη περιστροφή με το σκαμπό, ενώ εκείνη προτιμούσε τα ημικύκλια. Έπρεπε να το παραδεχτώ, η κυρία είχε αρχίσει να μου εξάπτει την περιέργεια. Καθόμουν στα δεξιά της και μόλις εκείνη έστρεφε προς τα αριστερά το σκαμπό τότε εγώ ολοκλήρωνα τη δική μου αριστερόστροφη περιστροφή, κοιτάζοντας λαίμαργα την πλάτη, τα μαλλιά της, τον τρόπο που οι γλουτοί της είχαν ακουμπήσει πάνω στο σκληρό, ξύλινο σκαμπό. Μόλις βρισκόμασταν ξανά στην ευθεία, πάνω στην μπάρα, αποτραβούσα το βλέμμα μου και κοιτούσα το ποτό μου. Μόλις το ποτά τελείωναν, παραγγέλναμε νέα, μόλις πίναμε μια γουλιά, στριφογυρνούσαμε, μόλις άλλαζε η μουσική στριφογυρνούσαμε, μόλις εκείνη στριφογυρνούσε στο σκαμπό, γύρναγα και εγώ μαζί της. Δεν είχαμε ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα για ώρα αλλά ο τρόπος και ο συγχρονισμός που γυρνάγαμε στα σκαμπό ισοδυναμούσε με το να χορεύουμε μάγουλο με μάγουλο.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Κάποια στιγμή το κινητό της φωτίστηκε. Ένα μήνυμα είχε καταφτάσει. Την κοίταζα να πληκτρολογεί την απάντηση. Είχε όμορφα δάκτυλα. Άβαφα νύχια σχεδόν κοντά, λεπτά δάκτυλα, μακριά, φιδίσια. Δεκατέσσερις κλειδώσεις σε κάθε της παλάμη και όλες μαζί μια άρτια χορογραφία δακτυλογράφησης σε κινητό. Εικοσιοκτώ χορευτές μπροστά στα μάτια μου. Τι όμορφη που άρχισε να μοιάζει! Έβαλε το κινητό στην τσάντα της, φώναξε με τα μάτια της τον μπάρμαν και ζήτησε τον λογαριασμό. Του έδωσε τα χρήματα και περίμενε τα ρέστα. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Θα πάω σε ένα μπαράκι να βρω κάτι φίλους. Αν θέλεις να μιλήσεις, τότε η προσφορά μου ισχύει. Μπορώ να σου πω το σημείο να έρθεις να με βρεις ή να φύγουμε τώρα μαζί» μου είπε και είχε σηκωθεί όρθια, περνώντας τα λουράκια της τσάντας της στον ώμο. Παρατήρησα τα λουράκια έτσι όπως είχαν περικυκλώσει τη κλείδωση του βραχίονα της και πρόσεξα την κλείδα που οδηγούσε στο λαιμό της καθώς εκείνος ανέβαινε ψηλά και οδηγούσε στο όμορφο πρόσωπο της που είχε δυο ολοστρόγγυλα καστανά μάτια τα οποία έψαχναν κάποιου είδους απάντηση από εμένα.</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Έκανα μια κίνηση να σηκωθώ, να πάω μαζί της. Δεν μπορούσα όμως. Κάτι έμοιαζε να με κρατά στάσιμο σαν πριν που δεν ήθελα να ξεπορτίσω από το σπίτι μου. Ένοιωσα ακριβώς το ίδιο πράγμα όπως τότε που ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Ένα σχοινί να με τυλίγει μέρα με τη μέρα, περιορίζοντας τις κινήσεις μου, κάθε φορά και λίγο περισσότερο. Αυτή τη φορά όμως αυτό το ΚΑΤΙ δεν ήταν γέννημα της δικής μου ανασφάλειας αλλά ήταν κάτι υπαρκτό, αντικειμενικό και πέρα για πέρα μαλακισμένο και στατιστικά ακατόρθωτο. </span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Το ένα κορδόνι από το παπούτσι μου είχε λυθεί και είχε κατορθώσει να τυλιχτεί γύρω από το σκαμπό, όση ώρα εγώ έφερνα σβούρες πάνω του. Δεν μπορούσα να κινήσω ούτε στο ελάχιστο το ένα μου πόδι. Η γυναίκα έστεκε εκεί, με τη φορεμένη στον ώμο της τσάντα, και εγώ καταλαβαίνοντας πως δεν μπορούσα να μετακινηθώ της είπα:</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">«Νομίζω πως θα κάτσω λίγο ακόμα εδώ»</span></span><br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;"><br /></span></span>
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Την είδα να ξεμακραίνει, να ανοίγει την πόρτα και να χάνεται. Συνέχισα να πίνω, να ακούω τη μουσική, να κοιτάζω τον κόσμο. Σταμάτησα να φέρνω σβούρες στο σκαμπό και μόλις ο κόσμος είχε αραιώσει, έβγαλα τον αναπτήρα μου και καψάλισα το κορδόνι μου για να απελευθερώσω το πόδι μου από το σκαμπό. Χαιρέτησα τον μπάρμαν με ένα νεύμα και άνοιξα την πόρτα να βγω έξω. Εκεί έξω. Στον παράξενα φτιαγμένο αυτό κόσμο.</span></span><br />
<br />
<span style="color: white;"><span style="background-color: #666666;">Γύρισα το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού μου, μπήκα μέσα χωρίς να ανάψω τα φώτα και σκουντουφλώντας πάνω σε διάφορες προεξοχές έφτασα ως το κρεβάτι μου. Ξάπλωσα με τα ρούχα και άρχισα να γδύνομαι κάτω από το σεντόνι, πετώντας τα ρούχα στο πάτωμα. Θα κοιμόμουν όμορφα και αύριο θα ξημέρωνε μια ομορφότερη ημέρα. Θα ξυπνούσα και θα ήταν η μέρα που θα έκοβα αυτό το σκοινί που είχε πάρει να με τυλίγει μέρα με τη μέρα. Η ζωή ήταν απλούστερη από το οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.</span></span><br />
<div>
<br /></div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-14310122832906861492018-04-17T23:42:00.001+03:002018-04-17T23:42:16.471+03:00ΚΑΡΕΚΛΑ ΠΟΥ ΤΡΙΖΕΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Έβαλα ένα ποτό, πήρα τον υπολογιστή και βγήκα στο μπαλκόνι. Η
ώρα ήταν δέκα το βράδυ. Βολεύτηκα σε μια καρέκλα, την οποία είχα καρφώσει,
βιδώσει, κολλήσει πολλές φορές στον παρελθόν. Με είχε ρίξει κάτω τουλάχιστον
πέντε φορές η ριμάδα αλλά δεν έλεγα να την σουτάρω κάπου, σε ένα μέρος που θα
ήταν παράδεισος ή κόλαση για τις καρέκλες που άφηναν πλήρεις ημερών τον μάταιο
τούτο κόσμο. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Ακούμπησα τον υπολογιστή στο τραπέζι και τον άνοιξα, ρούφηξα
μια γουλιά από το ποτό μου και χάζεψα την κίνηση στο δρόμο για όση ώρα θα
έπαιρνε να φορτώσει. Η κίνηση ήταν ένα μάτσο χάλια. Εκεί πέρα υπήρχαν οδηγοί
που προσπαθούσαν να φτάσουν κάπου ή να φύγουν από κάπου. Αρκετοί από αυτούς πατούσαν
την κόρνα, της έδιναν να καταλάβει για τα καλά. Οι κόρνες τον αυτοκινήτων
έδειχνε πως δεν χαλούσαν ποτέ, σε αντίθεση με την καρέκλα μου που εδώ και
χρόνια την είχα με μηχανική υποστήριξη. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή μου. Με κοίταξε και εκείνη,
ήταν έτοιμη. Άνοιξα ένα αρχείο κειμένου και πληκτρολόγησα την ημερομηνία. Άπλωσα
το χέρι μου και έπιασα το ποτό μου. Ένοιωσα πως αυτή η νύχτα ήταν δική μου.
Παντοτινά. Γνώριζα βέβαια πως καμιά νύχτα δε μπορούσε να γίνει ολότελα ούτε
δική μου, ούτε κανενός. Οι νύχτες ερχόντουσαν και φεύγαν, γι’ αυτό και δεν ανήκαν
ολότελα σε κανέναν. Οι νύχτες έμοιαζε να γνωρίζουν τα πράγματα και φρόντιζαν να
ρυθμίζουν κατάλληλα τις ισορροπίες. Ρούφηξα μια μικρή γουλιά, τέντωσα τα
δάκτυλα μου και τα τοποθέτησα πάνω στο πληκτρολόγιο για να ξεκινήσω μια
ιστορία. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Έγραψα την πρώτη παράγραφο δίχως να έχω ιδέα που πρέπει να
το πάω. Έτσι ήταν καλύτερα πάντα. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν όμως
εκείνη ακριβώς η στιγμή που ένας γείτονας βγήκε στο μπαλκόνι του και άρχισε να
μιλάει στο κινητό του για τη δουλειά. Μετά κάτι άρχισα να μυρίζω κάτι. Ένας άλλος
γείτονας είχε μόλις ανάψει κάρβουνα στο κάτω μπαλκόνι. Οι μεγάλοι συγγραφείς
δεν είχαν ποτέ τέτοιου είδους εμπόδια. Γαμώτο! Οι μεγάλοι συγγραφείς δεν χρειαζόντουσαν
τις κατάλληλες συνθήκες. Το γνώριζα. Αν υπήρχε κάτι να γραφτεί τότε αυτό
γραφόταν. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Άναψα ένα τσιγάρο, διώχνοντας ταυτόχρονα
ένα κουνούπι που είχε προσγειωθεί στο κούτελο μου. Η απότομη κίνηση που έκανα, είχε
ως αποτέλεσμα να τρίξει η καρέκλα. Δε θα την άφηνα την κακούργα να πεθάνει.
Βολευόμουν μια χαρά πάνω της. Ξανά και ξανά. Δε θα την άφηνα έτσι, έπρεπε όμως να
είμαι κάπως προσεκτικός γιατί πλέον δεν μου ήταν και πολύ εύκολες οι πτώσεις,
ακόμα και από μόλις πενήντα εκατοστά.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Το φως στη βεράντα ήταν ανοιχτό. Σηκώθηκα και το έκλεισα.
Ξανακάθισα. Αποτελείωσα το ποτό μου κοιτάζοντας από την σκοτεινή μου βεράντα τα
κόκκινα φώτα τον αυτοκινήτων να αναβοσβήνουν στα φανάρια. Οι κόρνες
ανακατεύονταν με την κάπνα και τις επαγγελματικές βλέψεις του τύπου που πλέον σχεδόν
ξεφώνιζε μέσα στη μικρή τρυπούλα του μικροφώνου του κινητού του τηλεφώνου. Η
νύχτα έστεκε εκεί. Προφανώς μας παρατηρούσε και σκεφτόταν πολύ σοβαρά να
ξημερώσει, να φύγει, να πάει άλλου. Δεν έφευγε όμως. Έστεκε εκεί, σαν όλους μας.
Ο καθένας μας είχε μια διαφορετική ιστορία κατά νου και αυτό που μας έδενε ήταν
πως στην ουσία κανένας μας δεν ήξερε τη συνέχεια της. Ακόμα και οι οδηγοί που
παρότι γνώριζαν με ακρίβεια το σημείο του προορισμού τους, δεν είχαν την
παραμικρή ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί από εκεί και πέρα.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Σηκώθηκα, η καρέκλα έτριξε, ο γείτονας του κάτω ορόφου έριξε
τις μπριζόλες στην ψησταριά. Θα έβαζα άλλο ένα ποτό. Θα έβγαινα ξανά έξω. Θα
κοιτούσα τη νύχτα να μετρά αντίστροφα, τη νύχτα να λιγοστεύει την κίνηση στους δρόμους,
τα κόκκινα φώτα στα πισινά των οχημάτων να αραιώνουν τις αποστάσεις τους, την
κάπνα να εξαγνίζει την πείνα και το χόρτασμα να κλείνει τα παντζούρια. Θα
άκουγα τον γείτονα να μένει από μπαταρία, να σιχτιρίζει και να κλείνει την
μπαλκονόπορτα. Θα καθόμουν ξανά, ελπίζοντας να με άντεχε ξανά η καρέκλα. Θα
κοιτούσα τον υπολογιστή και εκείνη τη μία και μοναδική παράγραφο να στέκει σε
φόντο λευκό. Τόσο λευκό που δε γινόταν να μη κυριαρχήσει σε εκείνες τις λίγες
λέξεις. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Τοποθέτησα τον κέρσορα στην αρχή της παραγράφου και πίεσα το
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">DEL</span><span lang="EN-US"> </span>εως
ότου μείνει ολόλευκη η οθόνη. Τώρα έμοιαζε σα να είχα φάει την ψημένη μου
μπριζόλα, σα να είχα κανονίσει τις εκκρεμότητες της αυριανής ημέρας στη
δουλειά, σα να είχα φτάσει στον προορισμό μου και είχα μόλις σβήσει τον
κινητήρα. Τώρα όλα έμοιαζαν να βολεύονται στη σωστή τους θέση. Κατέβασα την
οθόνη του υπολογιστή, κερδίζοντας λίγα τετραγωνικά εκατοστά θέας στη νύχτα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Τώρα ήταν η σωστή στιγμή. Τώρα που όλα σώπαιναν, δεν
μπορούσα να νιώσω λιγότερο τυχερός που σώπασα και εγώ. Που καμιά μούσα δεν ήρθε.
Που τίποτε έμοιαζε να μη κλωτσάει την μπάλα προς το μέλλον.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Η νύχτα έστεκε εκεί και ήταν τόσο παράδοξα γλυκό να την
παρατηρώ να πλαταίνει που για μια στιγμή ένοιωσα τόσο λαμπρά ωραία, σχεδόν όσο
θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Η καρέκλα έτριξε και πάλι.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Κατέβασα το χέρι μου και χάιδεψα το φθαρμένο της σκαρί.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #444444;"><span style="color: white;">Καλά κρατούσαμε και οι δυο. Ο ένας στήριζε τον άλλο.<o:p></o:p></span></span></div>
<br /></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-9057400426146170112018-02-12T20:32:00.001+02:002018-02-13T23:25:57.945+02:00ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Έτυχε κάποτε να τον γνωρίσω σε ένα μαγαζί που είχε ανοίξει στη γειτονιά και έπαιζε acid jazz. Στη γειτονιά δεν άρεσε και πολύ αυτή η μουσική, κρίνοντας από τους ρυθμούς που πηγαινοερχόταν οι αστυνομικοί, αλλά εμένα και του τύπου που εκείνη τη μέρα γνώρισα, μας πήγαινε γάντι. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Ήταν γύρω στα σαράντα, αξύριστος τριών ημερών, με μεγάλα λαμπερά μάτια και ρούχα που έδειχναν να μη βολεύονται πάνω του, όποια στάση και να έπαιρνε το σώμα του.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Καθόμασταν και ρουφούσαμε τα ποτά μας ήρεμα και ωραία, όλα έμοιαζαν να τσουλάνε και ήταν Παρασκευή. Είχαμε πάει μόνοι μας για ένα ποτό πριν τον ύπνο και το μόνο που θέλαμε ήταν αυτό. Να ακούσουμε λίγη μουσική, κοιτάζοντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και να αφήσουμε γλυκά την ώρα να περάσει από πάνω μας. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Κάποια στιγμή με πλησίασε και μου άνοιξε κουβέντα. Δεν ήταν φορτικός, ούτε μιλούσε πολύ, ούτε ρωτούσε πολλά. Οι προτάσεις του ήταν κοφτές και ήξερε να βάζει τελεία και να φτιάχνει παραγράφους που η μια στοιχιζόταν κάτω από την άλλη με ένα στέρεο τρόπο. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Με το τρίτο ποτό μου είπε πως πίστευε πως οποιοδήποτε πλεονέκτημα και να έχει κάποιος, μπορεί να μεταστραφεί σε μειονέκτημα που οδηγεί σε χειρότερο αποτέλεσμα από αυτό που θα προέκυπτε αν δεν υπήρχε αυτό το πλεονέκτημα εξαρχής.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Μου το είχε πει αρκετά περιεκτικά, κάπως έτσι:</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Η υπεροχή προκύπτει σα τη θεωρείς ως κάτι το φυσιολογικό και όχι ως κάτι που σου δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα".</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Μη καταλαβαίνοντας τι εννοούσε τον παρακάλεσα να μου το κάνει σε κερματάκια. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Κοίταξε πρώτα προσεκτικά τριγύρω, μη τύχει και κανείς προσέξει την κουβέντα που θα μου έλεγε, και μετά είπε:</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Γεννήθηκα με την ικανότητα να μπορώ να δω τι θα συμβεί τα επόμενα πέντε λεπτά. Ακριβώς πέντε λεπτά, με το ρολόι. Για πολλά χρόνια στηρίχθηκα πάνω σε αυτή μου την ικανότητα. Μπόρεσα να αποφύγω αρκετά ατυχήματα με το αμάξι μου και δεν έχω φάει χυλόπιτα από γυναίκα στη ζωή μου γιατί ήξερα ακριβώς τι θα μου απαντούσε αν πήγαινα να τη γνωρίσω. Στα χαρτιά δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω ποτέ και η αλήθεια είναι πως από εκεί έχει προκύψει το εισόδημα μου, ενώ δε με έχουν συλλάβει ποτέ γιατί μπορούσα να προβλέψω αυτά τα ρυμάδια τα πέντε λεπτά". </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Ξεφύσηξε και σήκωσε το χέρι για να παραγγείλει, ξανακοίταξε τριγύρω και μετά έσκυψε και πάλι προς τη μεριά μου για να συνεχίσει.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Ξέρεις όμως κάτι; Και έτσι τίποτα δε γίνεται. Πέντε μόλις λεπτά δε σου λένε όλη την ιστορία. Για παράδειγμα δεν μπορούσα ποτέ να κερδίσω σε ένα διαγωνισμό λόττο γιατί από την λήξη υποβολής του δελτίου ως την κλήρωση μεσολαβούσε ακριβώς μισή ώρα. Δε μπορούσα να γνωρίζω αν η γυναίκα που παντρεύτηκα θα με έκανε ευτυχισμένο ακόμα και μετά από είκοσι, τριάντα ή σαράντα χρόνια. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα του πότε θα πεθάνω και το μόνιμο άγχος μου τον τελευταίο καιρό είναι μη τύχει και προβλέψω το τελευταίο μου πεντάλεπτο. Με λίγα λόγια, προσκολλήθηκα τόσο σε αυτή την ικανότητα που αφέθηκα να με καθοδηγεί. Τώρα πλέον νιώθω τελείως ανίκανος να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Το μόνο που κάνω είναι να ζω πέντε λεπτά μπροστά από όλους τους υπόλοιπους και πίστεψε με δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο".</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Έγειρε πίσω στο σκαμπό και και άρχισε να κουνάει τη μέση του στο ρυθμό που έπαιζε. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Είχα μείνει στην ίδια θέση με πριν και δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που είχα ακούσει. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Πλησίασε και πάλι το πρόσωπο του στο αυτί μου και πρόσθεσε:</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Το να βρίσκεσαι μόλις πέντε λεπτά μπροστά είναι σα να κρατάς τσίλιες έξω από τον παράδεισο. Τόσο κοντά στο να απαντηθούν όλα σου τα ερωτηματικά αλλά τελικά τόσο μακριά από αυτή την προοπτική, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις"</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Μάλλον καταλαβαίνω τώρα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω αλλά δε του το είπα. Του χαμογέλασα μόνο και τον ρώτησα τι θα συμβεί αν εκείνη τη στιγμή βγαίναμε από το μπαράκι χωρίς να πληρώσουμε τα ποτά μας.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Τίποτα" μου είχε απαντήσει. "Κανείς δε θα το πάρει είδηση γιατί σε δύο λεπτά θα έρθει η αστυνομία να τους κάνει παρατήρηση για την ένταση του ήχου"</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Τελειώσαμε τότε τα ποτά μας και φάγαμε λίγα φιστίκια που είχαν απομείνει. Πληρώσαμε κανονικά και βγήκαμε έξω. Είδαμε την αστυνομία να πλησιάζει και να παρκάρει έξω από το μαγαζί. Τον κοίταξα και δε το πίστευα. </span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Ο αστυνόμος μας σταμάτησε και ρώτησε αν είμαστε εμείς που τον φωνάξαμε.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Πριν προλάβω να του απαντήσω όχι, με πρόλαβε λέγοντας:</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Ναι, πήρα τηλέφωνο για εκείνο τον καβγά στον τρίτο όροφο. Άκουσα πως την απειλεί πως κρατάει μαχαίρι και δεν αντέχει να είναι κερατάς"</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Βλέποντας τον αστυνόμο να τρέχει στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας, γύρισα και τον κοίταξα με απορία.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">"Αλήθεια σου λέω, θα το διαβάσεις αύριο. Τελικά δε πρόλαβε ο αστυνόμος"</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Χαιρετηθήκαμε και χωρίσαμε. Δεν ξέρω γιατί αλλά η ζωή μου έγινε λίγο διαφορετική μετά από αυτή τη γνωριμία μου.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Αυτά λοιπόν.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Καλό βράδυ.</span><br />
<span style="background-color: #444444; color: white;">Για τα επόμενα πέντε λεπτά τουλάχιστον.</span></div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-48524524323927935262018-01-07T02:26:00.001+02:002018-01-07T02:31:13.687+02:00Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΤΗΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΟΛΥ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: #444444; color: white;">Είδα μια αφίσα,<br />σε στύλο του ΟΤΕ,<br />καρφωμένη.<br />Ήταν από ένα γραφείο<br />τελετών<br />Φυσούσε και η αφίσα χόρευε,<br />έως ότου αποκολληθεί,<br />τελείως.<br />Όποιος είχε πεθάνει,</span><br />
<div>
<span style="background-color: #444444; color: white;">(Δεν πρόλαβα να διαβάσω το όνομα του)<br /><br />τώρα ταξίδευε στον άνεμο.<br />Και δεν ήξερα τελικά τι από όλα ήταν το χειρότερο:<br />Που εγώ δεν έμαθα ποιός ήταν ο μακαρίτης;<br />Που ο μακαρίτης δεν έκανε γνωστό το θάνατο του;<br />Ή που στο γραφείο τελετών την επόμενη ημέρα θα ερχόταν η γυναίκα του;<br />Φωνάζοντας πως κανένας δε πήγε στην κηδεία.<br />Και την φαντάζομαι να κλαίει τώρα.<br />Να ουρλιάζει για το μεγάλο της χαμό.<br />Και εγώ σκέφτομαι πως<br />καλύτερα δεν ήταν που αυτή τη στιγμή μόνη έμεινε μαζί του;<br />Τις τελευταίες τους στιγμές.<br />Αν τον είχε κάποτε της αγαπήσει,<br />πιότερο αυτό θα προτιμούσε.<br />Έναν άνεμο να πετάξει μακριά το κηδειόχαρτο αυτό,<br />μόνη μαζί του να μείνει στην κηδεία.<br />Αλλά αυτή δεν το ήθελε καθόλου αυτό.<br />Δεν τον άντεχε ούτε για μια ακόμη μέρα.<br />Ακόμα και έτσι ακίνητο εκεί κάτω,<br />θαμμένο,<br />για τα καλά.<br />Ίσως γι' αυτό αποφάσισε,<br />να τον σκοτώσει.<br />Είχε όμως πρώτα αποφασίσει ποιο<br />γραφείο κηδειών να επιλέξει.<br />Και τώρα να,<br />Που έπρεπε μόνη της να περάσει,<br />να τον χαιρετήσει.<br />Τι άβολη στιγμή αλήθεια!<br />Και εγώ αφού δεν έμαθα ποιος ήταν ο μακαρίτης,<br />δεν γνώριζα ούτε τη γυναίκα του,<br />ούτε το γραφείο κηδειών που αυτή είχε διαλέξει.<br />Και έστεκα εκεί,<br />μπροστά στο στύλο του ΟΤΕ.<br />Και φύσαγε του κερατά εκείνη την ημέρα.<br />Πήρε όλες τις πινακίδες των καταστημάτων<br />όλους τους κάδους απορριμάτων<br />και εκείνο το κουρελόχαρτο του άγνωστου μακαρίτη.<br />Όλα μπήκαν στη θέση τους την επόμενη ημέρα.<br />Όλα εκτός του χαρτιού.<br />Εκείνο θα ταξίδευε ίσως σαν τιμωρία,<br />ψάχνοντας την εκδίκηση της.<br />Όχι από τη χήρα,<br />αλλά από το γραφείο.<br />Που με την ερασιτεχνία του τον άφησε,<br />για μία μέρα ακόμα μοναχό μαζί της.</span></div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-61935083274938353342017-10-31T23:17:00.001+02:002017-10-31T23:50:01.884+02:00ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="ceh10-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhck8lHG4_0KQexYcvmEqpKmMm0MbFCIddd9SzQgoWCjlbTvK9y1jUhlQk7Zeh0pGK1ezzTeTW0YRUQ1NQrUYuxzMzs_7fXU0TGX7ZNd4gs9yBwOEsg_lhKa0yh_0mFpk9Nlcv4uv3SLTw/s1600/864962715_9e0ba95b90_m.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="192" data-original-width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhck8lHG4_0KQexYcvmEqpKmMm0MbFCIddd9SzQgoWCjlbTvK9y1jUhlQk7Zeh0pGK1ezzTeTW0YRUQ1NQrUYuxzMzs_7fXU0TGX7ZNd4gs9yBwOEsg_lhKa0yh_0mFpk9Nlcv4uv3SLTw/s1600/864962715_9e0ba95b90_m.jpg" /></a></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ceh10-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="ceh10-0-0" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ceh10-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="ceh10-0-0" style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="ceh10-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="ceh10-0-0" style="font-family: inherit;">Ήταν μια τυπική ημέρα για εμένα. Περπατούσα απομεσήμερο μέσα στην έρημο όπως κάθε ημέρα έκανα για να πάω από τον ένα λόφο στον άλλο, φροντίζοντας να αρμέγω νερό από κακτοειδείς σχηματισμούς που φύτρωναν μέσα στην άμμο, συντηρώντας έτσι κάπως την ύπαρξη μου. </span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="dngvj-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="dngvj-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="dngvj-0-0" style="font-family: inherit;">Στο ενδιάμεσο, από τον ένα λόφο στον άλλο, έκανα ευχές για ένα καλύτερο μέλλον. Και αν εσείς δεν πιστεύετε στα θαύματα, εγώ τότε πίστευα και μάλιστα πολύ.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="9j0g0-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="9j0g0-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="9j0g0-0-0" style="font-family: inherit;">Κάπως έτσι, κάποιο μεσημέρι, βρήκα ένα περίεργο σχηματισμό στο έδαφος που αρχικά θεώρησα πως έπρεπε να στύψω για να βγάλει λίγο νερό για να πιώ. Μόλις ξεκίνησα να τον ζουμπάω εκείνος εκεί ο παράξενος σχηματισμός στο έδαφος φώναξε:</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="1pat3-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1pat3-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="1pat3-0-0" style="font-family: inherit;">"Ει, δεν ξέρω τι μου κάνεις τώρα, δεν έχω μάτια για να δω αλλά πολύ μου αρέσει, συνέχισε λίγο πιο γρήγορα σε παρακαλώ"</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="1g2ni-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1g2ni-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="1g2ni-0-0" style="font-family: inherit;">Και τότε τρόμαξα και άφησα τον σχηματισμό από τα χέρια μου. Ίσως είχε έρθει η ώρα μου. Ίσως ο ήλιος είχε κάνει τη δουλειά του και μου είχε καψαλίσει κάθε εγκεφαλικό μου κύτταρο.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="1811d-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="1811d-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="1811d-0-0" style="font-family: inherit;">"Εντάξει, καταλαβαίνω πως προχωράω πολύ γρήγορα" μου είπε. Και συνέχισε:</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="fc6op-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fc6op-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="fc6op-0-0" style="font-family: inherit;">"Για τη χαρά που μου πρόσφερε το άγγιγμα σου θα σε αφήσω να κάνεις μια ευχή"</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="85sri-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="85sri-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="85sri-0-0" style="font-family: inherit;">Και για να είμαι σωστός εγώ σκέφτηκα πολλά για αρχή. Κοτόπουλα στη σούβλα, πηγές με δροσερά νερά και μέλια να τρέχουν ποτάμια μέσα στο στόμα μου. Μετά όμως ήρθε ο λογικός μου εαυτός και με σταμάτησε από το να εξωτερικεύσω κάποια τέτοια ευχή.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="cp3lo-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="cp3lo-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="cp3lo-0-0" style="font-family: inherit;">"Αυτή είναι η ευκαιρία της ζωής σου δικέ μου, μη τη σπαταλίσεις για ένα ποτήρι νερό. Αν κάτι ήθελες να γίνεις κάποτε, τώρα είναι η ευκαιρία σου. Όλα ή τίποτα" και μετά το σκασμένο που είχα για εαυτό, εξαφανίστηκε σαν αχνός στην παγωνιά.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="eb3hf-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="eb3hf-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="eb3hf-0-0" style="font-family: inherit;">Μετρήθηκα για λίγο μέσα μου και αφού ο παράξενος σχηματισμός στο έδαφος κρεμάστηκε αρκετά από τα χείλι μου, του είπα.</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="40aqq-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="40aqq-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="40aqq-0-0" style="font-family: inherit;">"Θέλω πια να μην αναμετριέμαι με τον χρόνο. Θέλω το χρόνο σύμμαχο μου, μέσα του να μπορώ να περιφέρομαι δίχως φόβο. Θέλω να μη φοβάμαι να πεθάνω. Θέλω να μη θέλω. Θέλω απλά να περιφέρομαι ευτυχισμένος, δίχως κανένα σκοπό"</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="fkqpj-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="fkqpj-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="fkqpj-0-0" style="font-family: inherit;">...</span></div>
</div>
<div class="" data-block="true" data-editor="6k6je" data-offset-key="14kv8-0-0" style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">
<div class="_1mf _1mj" data-offset-key="14kv8-0-0" style="direction: ltr; font-family: inherit; position: relative;">
<span data-offset-key="14kv8-0-0" style="font-family: inherit;">Τώρα που σας μιλάω είμαι ένας κόκκος άμμου. Έτσι με έφτιαξε μετά από λίγο εκείνος ο παράξενος σχηματισμός. Και για να μη νομίζετε πως αυτό ήταν κατάρα, θα πρέπει να σας ενημερώσω πως είμαι τώρα ευτυχής. Είμαι ένας κόκκος άμμου μέσα σε μια κλεψύδρα. Μετρώ τον χρόνο αλλά για μένα χρόνος δεν υπάρχει. Και δεν το θέλω. Είμαι ευτυχής ως κόκκος και γλιστράω πάντα προς τα κάτω, αφήνοντας τους άλλους να κάνουν τη σκληρή δουλειά: Να σηκώνουν αυτή την κλεψύδρα από ανάγκη να μετρήσουν χρονικά το κάθε τι. Εγώ μόνο γλιστράω δίχως καμιά απολύτως προσπάθεια. Αν έχετε την παραμικρή απορία για το μέγεθος της ευτυχίας μου τότε δεν έχετε παρά να γίνετε και εσείς κόκκοι άμμου μέσα στην κλεψύδρα μου. Έτσι θα μπορώ να σας τα εξηγήσω όλα από την αρχή. </span></div>
</div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-62060689436315303712017-10-26T00:33:00.000+03:002017-10-28T00:58:07.354+03:00Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF10erO6V0ZMnSpZ2K4Q2SKvWvT7QiehZg_o-0FNKtGRv6S-GEQToBTmAy9-5kxG-rAOPBbiKMm5ibiTF9zFR_1-I2lgq-e1Bw42k3Kb07NuuZlhAHVHe5N7EnPcYOKI7GtCc8MgYvTvg/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="208" data-original-width="242" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF10erO6V0ZMnSpZ2K4Q2SKvWvT7QiehZg_o-0FNKtGRv6S-GEQToBTmAy9-5kxG-rAOPBbiKMm5ibiTF9zFR_1-I2lgq-e1Bw42k3Kb07NuuZlhAHVHe5N7EnPcYOKI7GtCc8MgYvTvg/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.png" /></a></div>
<br />
Στάθηκε μπροστά του. Είχε έρθει η ώρα. Είχε τινάξει τα πέταλα και τώρα ο κύριος μπροστά του λογάριαζε το που πρέπει να πάει ο καθένας που υπήρχε στην ουρά.<br />
<div>
"Καλημέρα κύριε!" είπε χαρούμενα ο ταξιθέτης του σύμπαντος.</div>
<div>
"Καλημέρα" αντιγύρισε τυπικά εκείνος και αναρωτήθηκε για την ευχή, καθότι δε φαινόταν ούτε μέρα μα ούτε νύχτα.</div>
<div>
"Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά" και πρόσθεσε με ύφος χαρωπό σα να βρισκόταν σε κάποια ευχάριστη περίσταση.</div>
<div>
"Πιστεύετε πως ήσασταν ένας καλός άνθρωπος;" </div>
<div>
"Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως ναι, αλλά πάλι... εσείς είστε ο ειδικός" απάντησε γυμνός μπροστά του τουρτουρίζοντας παρότι νεκρός.</div>
<div>
"Τις δέκα εντολές τις γνωρίζατε;"</div>
<div>
"Θα έλεγα πως τις ακολουθούσα ως κοινή λογική, αρκετά πριν μάθω γι'αυτές"</div>
<div>
"Πολύ ωραία. Πάρα πολύ ωραία. Νομίζω πως θα τα πάτε μια χαρά. Μόνο μια τελευταία ερώτηση"</div>
<div>
"Πείτε μου" του αποκρίθηκε εκείνος.</div>
<div>
"Πεθάνατε αυτοκτονώντας ή μήπως από άλλο αίτιο;"</div>
<div>
"Από όσο θυμάμαι πρέπει να πέθανα από κάποια μοντέρνα ασθένεια που ακόμα δεν έχει βρει το φάρμακο της"</div>
<div>
"Καλό είναι αυτό" του είπε ο ταξιθέτης.</div>
<div>
"Βρίσκεται; Εγώ κάπως αλλιώς το θυμάμαι"</div>
<div>
"Εννοώ πως καλό είναι που δε θέλατε να αυτοκτονήσετε"</div>
<div>
"Μα δεν είπα κάτι τέτοιο"</div>
<div>
Και γουρλώνοντας τα μάτια και ισιάζοντας το χαμόγελο ο ταξιθέτης του σύμπαντος τον ρώτησε:</div>
<div>
"Δηλαδή είχατε κάποτε σκεφτεί να αυτοκτονήσετε;"</div>
<div>
"Μμμμ, θα έλεγα πως σε γενικές γραμμές μου είχε περάσει από το μυαλό"</div>
<div>
"Αυτό λοιπόν δεν είναι καλό. Αυτό αλλάζει κάπως τα πράγματα"</div>
<div>
"Όμως δεν αυτοκτόνησα", είπε ο κύριος, προσθέτοντας. "Έμεινα εκεί και το πάλεψα"</div>
<div>
"Ναι...φυσικά και μπράβο σας γι'αυτό. Αλλά κάποτε σκεφτήκατε να αυτοκτονήσετε γεγονός που δείχνει πως σε κάποια στιγμή χάσατε την πίστη σας. Έχω άδικο;"</div>
<div>
"Ναι. Θα συμφωνήσω, την είχα χάσει αλλά την ξαναβρήκα. Είχα απλά μια κακή στιγμή, τόσο σημαντικό είναι αυτό;"</div>
<div>
"Μόνο οι καλύτερο μπορούν να μπουν εδώ. Προσπαθούμε να πάρουμε την αφρόκρεμα"</div>
<div>
"Και η αφρόκρεμα αποτελείται από ανθρώπους που ποτέ τους δεν σκέφτηκαν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους;"</div>
<div>
"Ακριβώς. Ούτε για μια τόση δά στιγμή" είπε ο ταξιθέτης.</div>
<div>
"Και αν κάποιος δε σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει γιατί απλά πάντα μπορούσε να γαμάει τις ζωές των άλλων που αυτοκτονούσαν;" του αποκρίθηκε.<br />
"Σύμφωνα με το εγχειρίδιο που έχουμε κάτι τέτοιο δεν αποτελεί παράπτωμα"<br />
"Μα πως γίνεται αυτό. Κάποιος που ζει σε βάρος των άλλων δε μπορεί... κάποια από τις δέκα εντολές θα έχει παραβιάσει!" αποκρίθηκε κάπως έντονα ο κύριος στην ουρά.<br />
Ο κόσμος πίσω του θα έπρεπε να αρχίσει να δυσανασχετεί από την καθυστέρηση που υπήρχε στην εξέλιξη των πραγμάτων. Όμως κανένας δε δυσανασχετούσε, παρά περίμενε, ακούγοντας προσεκτικά κάθε τι που λεγόταν.<br />
"Αυτό είναι σωστό που λέτε. Αλλά όπως γνωρίζετε κάποιος μπορεί να σας φέρει σε δύσκολη θέση δίχως απαραίτητα να πάει με τη γυναίκα σας, να μπει στο σπίτι σας για να κλέψει από το συρτάρι ή να σας σκοτώσει. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να σας φέρει σε δύσκολη θέση κανείς. Δε συμφωνείτε;"<br />
Ο κύριος το σκέφτηκε για λίγο και πρόσθεσε:<br />
"Αν αυτός που δε σκέφτηκε ποτέ να αυτοκτονήσει, το έκανε μόνο και μόνο από καθαρή τύχη, γιατί όλα του ήρθαν πρίμα, ή ακόμα χειρότερα γιατί είχε την ικανότητα να επιζεί πατώντας πάνω σε άλλους δίχως ο ίδιος να φαίνεται πως τους πατά; Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις;"<br />
"Ξέρετε κάνουμε αυτή τη δουλειά εδώ και πολλούς αιώνες! Και την κάνουμε καλά. Και ξέρετε για ποιόν λόγο την κάνουμε καλά; Έχουμε λίγους νόμους, λίγους και αυστηρούς. Και με βάση αυτούς τους νόμους μπορούμε να κρίνουμε. Τελεία και παύλα."<br />
"Και τι κάνετε με όλες αυτές τις ευαίσθητες ψυχές; Με αυτούς που δεν έκαναν κακό κανένα, ούτε για τις δέκα εντολές, ούτε γενικά. Τι κάνετε για εκείνους που το πάλεψαν και έπεσαν απότομα χαμηλά. Τι τους λέτε;"</div>
<div>
Και ο ταξιθέτης τότε είπε:</div>
<div>
"Ο επόμενος παρακαλώ"<br />
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4488852538532635110.post-3692601966706478902017-10-18T00:51:00.001+03:002017-10-18T21:42:18.205+03:00ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΙΔΕ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJIvo2PQxIz-bsNvxoAT8XPEcL5Cfv-D4mDFstKnyqO_JPS9rGPI8hTQeVcTdyfmbbTXbCIKvceYPvWaHVHjIVp5aylghDdi22Sk_wEVl_b9Fio3d_n1kLtkcGeILCdUge-QuDra7IGjE/s1600/GTY_potbelly_man_jt_140427_16x9_608.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="342" data-original-width="608" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJIvo2PQxIz-bsNvxoAT8XPEcL5Cfv-D4mDFstKnyqO_JPS9rGPI8hTQeVcTdyfmbbTXbCIKvceYPvWaHVHjIVp5aylghDdi22Sk_wEVl_b9Fio3d_n1kLtkcGeILCdUge-QuDra7IGjE/s320/GTY_potbelly_man_jt_140427_16x9_608.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Καθόμουν στο συνηθισμένο φανάρι. Αγνάντευα να πέσει κανά τάλαρο
από τους οδηγούς των αυτοκινήτων και η ώρα ήταν περασμένα <st1:time hour="0" minute="0" w:st="on">μεσάνυχτα.</st1:time> Ήταν Οκτώβρης και το κρύο ακόμα δεν
είχε φανεί, έτσι μπορούσα και εγώ να κινούμαι με σχετική άνεση, δίχως να
χρειάζεται να χολοσκάω για το πώς θα την περάσω τη νύχτα. Όπου έβρισκα
κοιμόμουν και όποτε η κοιλιά γουργούριζε πήγαινα στο φανάρι και όλο και κάτι
μάζευα.<br />
<br />
Κοιτούσα τα σπίτια θυμάμαι και αναλογιζόμουν αυτό που αναλογιζόμουν πολύ
συχνά: «Πόσο τυχεροί θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα τους».
Βέβαια, με τα χρόνια είχα αναπτύξει μια τεχνική που εμπόδιζε την απογοήτευση να
περάσει το κατώφλι μου. Εγώ εξάλλου ήμουν ελεύθερος. Έκανα ό,τι μου κάπνιζε.
Είχα μάθει να ζω έτσι και ενώ κάποιες μέρες ήταν κάπως σκληρές μαζί μου,
κάποιες άλλες ερχόντουσαν και με αποζημίωναν. </div>
<div class="MsoNormal">
Οι περισσότερες όμως ήταν ένα μάτσο σκατά αλλά μη δίνετε
σημασία.<br />
<br />
Οι νύχτες μου έμοιαζαν με μια βουτιά σε βόθρο. Έως τότε, έως εκείνη εκεί τη νύχτα του Οκτώβρη που έτυχε να
είμαι εκεί και να το δω.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Καθώς ήταν περασμένα <st1:time hour="0" minute="0" w:st="on">μεσάνυχτα,</st1:time>
στο δρόμο δεν είχε και μεγάλη κίνηση και για κακή μου τύχη δεν μπορούσα να σταυρώσω
ούτε το μικρότερο κέρμα. Είχε όμως ησυχία. Απολαυστική ακόμα και για μένα. Την
ησυχία αυτή ήρθε να ταράξει μια φασαρία περίεργη που ακουγόταν από την
πολυκατοικία που ήταν στον κάθετο δρόμο από το φανάρι που στεκόμουν. Άνθρωποι
μιλούσαν φωνάζοντας ο ένας στον άλλο. Και αυτό κράτησε αρκετή ώρα γιατί κάθισα
ώρα στο φανάρι και η φασαρία εξακολουθούσε στην ίδια ένταση. </div>
<div class="MsoNormal">
Καθότι το φανάρι δεν είχε κίνηση και εγώ δε μπορούσα να
σταυρώσω ούτε σέντ, πήγα και στάθηκα έξω από την πολυκατοικία και κοιτούσα.
Έτσι. Δίχως να έχω κάτι το ιδιαίτερο στο μυαλό μου. Απλά να περάσει άλλη μια
νύχτα. Τότε λοιπόν είδα να κατεβαίνει κόσμος, με πυτζάμες και σώβρακα
τυλιγμένος και να συζητάνε έντονα λέγοντας για αυτή τη φασαρία η οποία προφανώς
τους είχε ξυπνήσει με τον πιο άγαρμπο τρόπο. Αφού είχαν μαζευτεί όλοι στην
πυλωτή –ΘΕΕ ΜΟΥ ΈΜΟΙΑΖΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ. Έτσι σκέφτηκα ο δόλιος εκείνη τη στιγμή. Τα μάτια τους ήταν
θολωμένα και τα στόματα τους σφιγμένα. Και όλοι τους είχαν αποφασίσει να βρούν
εκείνον εκεί που έκανε όλη αυτή τη φασαρία μαύρα <st1:time hour="0" minute="0" w:st="on">μεσάνυχτα</st1:time> Οκτώβρη.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μόνο ένας έλειπε από τη συγκέντρωση. Και οι συζητήσεις όλες,
μαζί με τους ενοίκους οδήγησαν έξω από την πόρτα του. Τους έβλεπα να μπουκάρουν
στο κλιμακοστάσιο με τις φλέβες τεντωμένες στο λαιμό τους και ήξερα πως αυτή η
εξέλιξη καλό τέλος δε θα είχε. Περίμενα και περίμενα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είδα την αστυνομία να μπαίνει στην πολυκατοικία.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μετά είδα ένα νυσταγμένο κλειδαρά με την επωνυμία της εταιρίας
του να είναι τυπωμένη πάνω στην τσάντα με τα εργαλεία.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Στο τέλος είδα ένα ασθενοφόρο να σκεπάζει με τα μπλε του
φώτα την πόλη. Να φρενάρει απότομα και τους νοσοκόμους μαζί με το φορείο να
βγαίνουν έξω από την συρόμενη του πόρτα για να μπουν στην πυλωτή.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Φαντάστηκα πως μόλις ο κλειδαράς, κατόπιν εντάλματος της αστυνομίας, ανοίξει την πόρτα τότε όλοι οι ένοικοι του κτιρίου που είχαν ξυπνήσει όπως όπως,
θα χυμούσαν πάνω στον συγκάτοικο τους, και θα τον έφτιαχναν αγνώριστο. <br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Δεν έγινε όμως έτσι.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική και αυτό το άκουσα
από τους αστυνομικούς που μετά από ώρα βγήκαν από την πολυκατοικία και είχαν σκάσει στα
γέλια, έτσι όπως ακολουθούσαν το φορείο με τον πεθαμένο πάνω του.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ήταν παράξενη σκηνή ακόμα και για έναν άνθρωπο που έχει
μάθει να τρώει λιχουδιές από τους κάδους σκουπιδιών και τις κρύες νύχτες να
βουτάει μέσα στους κάδους ανακύκλωσης για να ζεσταθεί από το χαρτόνι.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Μα που πήγε και το πέτυχε ο άτιμος!» έλεγε ο μπάτσος που
προχωρούσε μπροστά και γυρνώντας στον άλλο πίσω του θα πρόσθετε:</div>
<div class="MsoNormal">
«Μα από όλο αυτόν τον πισινό η φωνή στο τηλεκοντρόλ βρήκε να
πατηθεί!» <br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και δώστου γέλια και χαρές, ενώ οι τραυματιοφορείς γυρνούσαν
και τους κοιτούσαν περίεργα. </div>
<div class="MsoNormal">
Ο κλειδαράς όμως σοβαρός. Ρωτούσε όλη την ώρα από ποιόν θα
πληρωθεί. Και οι ένοικοι δεν γνώριζαν γιατί η διάρρηξη είχε γίνει κατόπιν
εισαγγελικής παρέμβασης και κανείς δεν ήταν ο ιδιοκτήτης του διαμερίσματος που
είχε ανοίξει την πόρτα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ο ιδιοκτήτης βρισκόταν ξαπλωμένος στο φορείο και ίσως
φαντάζονταν τη συνέχεια από την εκπομπή που έβλεπε όταν έπαθε καρδιακή προσβολή
καθώς πήγαινε να καθίσει στον καναπέ του, ενώ είχε πάει στην κουζίνα να φέρει
ένα σακουλάκι με πατατάκια και μια μπύρα.</div>
<div class="MsoNormal">
Άντε τώρα να έβρισκε άκρη με τον πεθαμένο. 80 ευρώ ακριβώς
και ξύπνησε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα!<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και βγαίνοντας από την πολυκατοικία με το βαλιτσάκι του στο
χέρι που πάνω του έγραφε τη φίρμα της εταιρίας που δούλευε, ο κλειδαράς σκέφτηκε
το εξής, σχεδόν σα να το ψιθύρισε καθώς εγώ στεκόμουν έξω από τη μάντρα και
κοιτούσα:<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Μα τόσος πισινός, πάνω στο κουμπί της φωνής του τηλεκοντρόλ
βρήκε να τον ντανιάσει!»</div>
<div class="MsoNormal">
Και κοιτάζοντας το φορείο να χάνεται μέσα στο όχημα του ΕΚΑΒ,
τους νοσοκόμους να ξεφυσάνε γιατί ο μακαρίτης τα είχε τα κιλά του, τους αστυνομικούς
να έχουν αγκαλιαστεί και να έχουν ξεκαρδιστεί, τους ενοίκους να χώνουν τις πυτζάμες
τους μέσα στο ασανσέρ και τον κλειδαρά να χτυπάει κουδούνια για να ρωτήσει ποιος
είναι ο εισαγγελέας και ποιος ο διαχειριστής, εγώ απομακρύνθηκα και πήγα να
ξαπλώσω στην εσοχή του ισόγειου που υπήρχε παραδίπλα. <br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Καθώς τηλεόραση δεν είχα, πιο ήσυχα κάποτε θα έφευγα. </div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Αυτό μου έδινε μια ανάσα αισιοδοξίας έτσι ώστε να γλυκάνω
τον ύπνο που σκόπευα να πάρω.</div>
</div>
Γαλιάσος Φίλιπποςhttp://www.blogger.com/profile/08296829929311633999noreply@blogger.com0