Ο Φίλιππος Γαλιάσος γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα και έχει αποφοιτήσει από το Ο.Π.Α. To βιβλίο «Δι

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Αν υπήρχε τσίπουρο την εποχή του Καρτέσιου.

Διάβασα τις προάλλες αυτό το ρητό του Καρτέσιου "σκέπτομαι άρα υπάρχει θεός" και με έβαλε σε σκέψεις σχετικά με το αν μου αρέσει ή όχι. Θα μου πείτε τώρα πως ασχολούμαι με κάτι πράγματα και εγώ... πως εδώ χανόμαστε και βαρκούλες αρμενίζουν, αλλά πριν με πάρετε με τις ντομάτες (αν και κανένα πρόβλημα δεν έχω καθότι είναι η εποχή τους) θα ήθελα να σας πως πως τέτοια ζητήματα είναι εκείνη η γαλήνη που αποζητά ο καθένας μας μέσα στον ορυμαγδό της καθημερινότητας του.

Όλοι τελικά αυτό κάνουμε. Ψάχνουμε να βρούμε τον θεό εκείνο που θα μας σώσει. Άλλος πάει στην εκκλησία, άλλος παίρνει πρέζα, άλλος ψηφίζει χρυσή αυγή και άλλος το ρίχνει στη χορτοφαγία και το σιάτσου μασαζ. Οι δρόμοι είναι τόσο διαφορετικοί αλλά όλοι οδηγούν στον θεό που ο καθένας μας θέλει να ανταμώσει. Το "σκέπτομαι άρα υπάρχει θεός" δίνει μια διαφορετική δυναμική σε όλο αυτό το ψάξιμο. Βάζει τον άνθρωπο μέσα σε αυτή την αναζήτηση προς τον θεό. Ότι για να μπορούμε να κάνουμε μαγικά πράγματα (κάποιες φορές) τα οποία προκύπτουν μετά από σκέψη τότε αυτό το χάρισμα μόνο ένα ανώτερο ον θα μπορούσε να μας το δώσει. Και αν θέλουμε να το πάμε παραπέρα αυτό το χάρισμα αποσκοπεί ακριβώς σε αυτό. Στο να βρούμε κάποτε τον θεό.

Κατέληξα τελικά ότι αυτό το ρητό μου αρέσει. Δεν έψαξα να βρω τη εννοούσε ο Καρτέσιος γιατί βαριέμαι οικτρά να διαβάζω φιλοσοφία και αναλύσεις, κόντρα αναλύσεις. Προσάρμοσα το ρητό σύμφωνα με αυτό που εγώ καταλαβαίνω ή για να είμαι περισσότερο ακριβής, σύμφωνα με αυτό που θέλω να καταλάβω. Μετά από αυτή την κατάκτηση των τεσσάρων αυτών λέξεων κέρασα τον εαυτό μου ενα τσίπουρο παγωμένο. Έβαλα τη μουσική και σκέφτηκα το πως να μοιάζει άραγε ο θεός που θέλω κάποτε να συναντήσω και αν τελικά το γεγονός του ότι προσπαθώ να σκέφτομαι αρκεί για να τον συναντήσω κάποτε. Κατέβασα το πρώτο σφηνάκι μονοκοπανιά και κεράστηκα ένα δεύτερο. Δεν είχε σημασία. Η μουσική ήταν όμορφη και μπορούσα να καταλάβω κάθε της νότα. Ένοιωθα το κάθε τι εκεί μέσα. Τον θεό που συνεχώς κρυβόταν ενώ εγώ είχα αρχίσει να βαριέμαι να τον ψάχνω γιατί η ώρα πέρασε πια. Ο θεός υπήρχε εκείνη την ώρα, όσο άκουγα μουσική και βουτούσα τη γλώσσα μου μέσα σε εκείνο τον παγωμένο χυμό από στέμφυλα. Ο θεός καθόταν στη δίπλα καρέκλα και το ένοιωθα. Ίσως όταν η μουσική σταματούσε να βαριόταν και να έφευγε από δίπλα μου, δε με ένοιαζε όμως. Κατάλαβα πως από τις μεγαλύτερες προσδοκίες έχουν ξενερώσει οι πιο θορυβώδεις και ελπιδοφόροι έρωτες. Ενώ έτσι...έτσι ήταν καλύτερα. Βρισκόμουν που και που με τον δικό μου θεό και λέγαμε και καμία μπούρδα να περνάει η ώρα. Όταν σκεπτόμουν κάτι, όταν άκουγα μουσική, όταν έγραφα ή πάλευα να φτιάξω εκείνη την χιλιοτσακισμένη καρέκλα στη βεράντα μου, ένοιωθα πως ο θεός ερχόταν και μου έριχνε καμιά ματιά. Ένοιωθα καλύτερα έτσι. Όταν κάποτε βρισκόμασταν για πάντα μαζί ο έρωτας θα έβγαζε φτερά. Θα αναλύαμε εκείνους τους πολέμους που έγιναν στο όνομα του για να μάθω τι άποψη έχει επί τούτου. Θα λέγαμε για τους τόσους διαδρόμους που δημιούργησε όλη αυτή η προσπάθεια της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα ακόμα και η ίδια να χάνεται συνέχεια μέσα σε αυτούς και ούτε την τουαλέτα να μη μπορεί να βρεί, θα λέγαμε για τις χαμένες αγάπες που λένε πως πάνε στον παράδεισο και για το πως περνάνε τώρα τις ώρες τους. Θα λέγαμε πιστεύω πολλά και διάφορα γιατί ο χρόνος θα ήταν σχετικός και έτσι θα υπήρχε χρόνος για να κάνει κανείς το κάθε τι. Ως τότε όμως μου αρκεί να έρχεται που και που. Να είμαι έτσι δομημένος που να μη πιστεύω πως τον έχω βρει και κάπως έτσι να καταφέρνω να μη γίνομαι δογματικός, ακραίος, φασίστας, χριστιανός, μουσουλμάνος, ολυμπιακός, παναθηναικός. Ως τότε το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να σκέπτομαι σα βοηθός και εκείνος να έρχεται και να ρίχνει μόνο μια ματιά. Πιστεύω πως έτσι βολεύεται και ο ίδιος μια χαρά. Οι βοηθοί που πιστεύουν πως έχουν κατακτήσει την τέχνη είναι ιδιαίτερα σπαστικοί! Εκείνοι που ψάχνονται όλη την ώρα όλο και κάτι καλό ανακαλύπτουν και λύνουν τα χέρια του μάστορα. Άσε που με αυτή την επιμονή τους στη σκέψη δείχνουν πως το μόνο που θέλουν τελικά είναι να βρουν το θεό και όχι απλά να καβατζώσουν μια θέση εξουσίας δίπλα του. Έτσι είναι καλύτερα νομίζω Καρτέσιε, συμφωνείς;