ΚΟΝΤΡΑΜΠΑΣΟ

Έχετε ακούσει ποτέ χαρούμενο κόντραμπάσο;
Σκεφτόμουν τις προάλλες ακούγοντας ενα τραγούδι με διάφορα έγχορδα συμπεριλαμβανομένης και της φωνής ότι τα μπάσα πάνε χέρι χέρι με τη λύπη. Το μπάσο συνήθως είναι πόνος ενώ τα πρίμα και τσιριχτά είναι χαρά. Όχι οτι δεν μπορούν και αυτά να τραγουδήσουν για την λύπη. Κάθε άλλο μαλιστα. Σκεφτείτε για παράδειγμα το βιολί. Ή μια κλασική κιθάρα. Σκεφτείτε τα αριστερά πλήκτρα ενός πιάνου να αγκομαχούν από τα δάχτυλα ενος τζαζίστα. Σκεφτείτε τον Tom Waits με το μισοπεσμένο του καπελάκι να ρίχνει τις πιο πρίμες του νότες σε ένα καπνισμένο μπαράκι τέσσερα σκαλοπάτια κάτω από την επιφάνεια του πεζοδρομίου. Τα πρίμα είναι περισσότερο ικανά μάλλον να περιγράψουν όλοκληρο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων. Τα μπάσα από την άλλη...είναι πιο μπουνταλάδικα. Είναι μόνο για τη θλίψη. Και το κόντραμπάσο είναι ο βασιλιάς της θλίψης των μουσικών οργάνων. Είναι σαν ένας γίγαντας που παρόλι τη δύναμη του όλη τη μέρα κάθεται και κλαίει σαν μικρό μικρό μωρό.
... ίσως η ανθρώπινη θλίψη να συντονίζεται στα μπάσα.
...ίσως το μυστήριο να συντονίζεται καλύτερα εκεί, χαμηλά.
γι' αυτό και μια famme fatale δεν τσιρίζει αλλά μιλά χαμηλά και λίγο μπάσα.
Είναι πρόκληση.
Αυτό και μόνο αυτό.
Να μάθω σε κάποιο επεισόδιο της ζωής μου κόντραμπάσο...
...και να το κάνω να ακούγεται χαρούμενο.